definicja.doc

Definicja architektury

Pojęcie architektury pochodzi od greckiego słowa archiekton, oznaczającego głównego budowniczego. Jest to sztuka kształtowania formy w powiązaniu z konstrukcją budowlana w sposób, który organizuje przestrzeń niezbędną do zaspokojenia potrzeb człowieka materialnych materialnych i duchowych. Umiejętność ta sięga czasów najdawniejszych, gdy człowiek pierwotny rozpoczynał trudną sztukę budowania sobie schronienia przed zimnem, deszczem i dzikimi zwierzętami. Zwierzętami dawnych czasach budowniczy był jednocześnie architektem i konstruktorem, a często też kierownikiem budowy. Znajomość wytrzymałości materiałów opierał na doświadczeniu poprzedników własnym, a stateczność konstrukcji, wytrzymałości jej elementów i dopuszczalne rozpiętości ustalał wyłącznie metodą doświadczeń na modelach. Dopiero w XVII w. gdy wprowadzono do budownictwa żeliwo, a nieco później stal i żelbet - następuje podział na tych, którzy projektują architekturę i funkcję budynku - czyli architektów, i tych którzy obliczaj ą konstrukcję budynku, aby jak najwłaściwiej spełniała nakreślone jej cele, spełniając jednocześnie warunki ekonomiki budownictwa - czyli konstruktorów. Jedność architektury, konstrukcji i ekonomiki, ich najprawidłowsze i harmonijne rozwiązanie w projektowanej budowli decyduje o randze dzieła i umiejętności jej twórców. Widzimy stąd, że rozwój architektury i budownictwa jest ze sobą nierozłącznie związany.

Definicja architektury

Pojęcie architektury pochodzi od greckiego słowa archiekton, oznaczającego głównego budowniczego. Jest to sztuka kształtowania formy w powiązaniu z konstrukcją budowlana w sposób, który organizuje przestrzeń niezbędną do zaspokojenia potrzeb człowieka materialnych materialnych i duchowych. Umiejętność ta sięga czasów najdawniejszych, gdy człowiek pierwotny rozpoczynał trudną sztukę budowania sobie schronienia przed zimnem, deszczem i dzikimi zwierzętami. Zwierzętami dawnych czasach budowniczy był jednocześnie architektem i konstruktorem, a często też kierownikiem budowy. Znajomość wytrzymałości materiałów opierał na doświadczeniu poprzedników własnym, a stateczność konstrukcji, wytrzymałości jej elementów i dopuszczalne rozpiętości ustalał wyłącznie metodą doświadczeń na modelach. Dopiero w XVII w. gdy wprowadzono do budownictwa żeliwo, a nieco później stal i żelbet - następuje podział na tych, którzy projektują architekturę i funkcję budynku - czyli architektów, i tych którzy obliczaj ą konstrukcję budynku, aby jak najwłaściwiej spełniała nakreślone jej cele, spełniając jednocześnie warunki ekonomiki budownictwa - czyli konstruktorów. Jedność architektury, konstrukcji i ekonomiki, ich najprawidłowsze i harmonijne rozwiązanie w projektowanej budowli decyduje o randze dzieła i umiejętności jej twórców. Widzimy stąd, że rozwój architektury i budownictwa jest ze sobą nierozłącznie związany.

Definicja architektury

Pojęcie architektury pochodzi od greckiego słowa archiekton, oznaczającego głównego budowniczego. Jest to sztuka kształtowania formy w powiązaniu z konstrukcją budowlana w sposób, który organizuje przestrzeń niezbędną do zaspokojenia potrzeb człowieka materialnych materialnych i duchowych. Umiejętność ta sięga czasów najdawniejszych, gdy człowiek pierwotny rozpoczynał trudną sztukę budowania sobie schronienia przed zimnem, deszczem i dzikimi zwierzętami. Zwierzętami dawnych czasach budowniczy był jednocześnie architektem i konstruktorem, a często też kierownikiem budowy. Znajomość wytrzymałości materiałów opierał na doświadczeniu poprzedników własnym, a stateczność konstrukcji, wytrzymałości jej elementów i dopuszczalne rozpiętości ustalał wyłącznie metodą doświadczeń na modelach. Dopiero w XVII w. gdy wprowadzono do budownictwa żeliwo, a nieco później stal i żelbet - następuje podział na tych, którzy projektują architekturę i funkcję budynku - czyli architektów, i tych którzy obliczaj ą konstrukcję budynku, aby jak najwłaściwiej spełniała nakreślone jej cele, spełniając jednocześnie warunki ekonomiki budownictwa - czyli konstruktorów. Jedność architektury, konstrukcji i ekonomiki, ich najprawidłowsze i harmonijne rozwiązanie w projektowanej budowli decyduje o randze dzieła i umiejętności jej twórców. Widzimy stąd, że rozwój architektury i budownictwa jest ze sobą nierozłącznie związany.

Definicja architektury

Pojęcie architektury pochodzi od greckiego słowa archiekton, oznaczającego głównego budowniczego. Jest to sztuka kształtowania formy w powiązaniu z konstrukcją budowlana w sposób, który organizuje przestrzeń niezbędną do zaspokojenia potrzeb człowieka materialnych materialnych i duchowych. Umiejętność ta sięga czasów najdawniejszych, gdy człowiek pierwotny rozpoczynał trudną sztukę budowania sobie schronienia przed zimnem, deszczem i dzikimi zwierzętami. Zwierzętami dawnych czasach budowniczy był jednocześnie architektem i konstruktorem, a często też kierownikiem budowy. Znajomość wytrzymałości materiałów opierał na doświadczeniu poprzedników własnym, a stateczność konstrukcji, wytrzymałości jej elementów i dopuszczalne rozpiętości ustalał wyłącznie metodą doświadczeń na modelach. Dopiero w XVII w. gdy wprowadzono do budownictwa żeliwo, a nieco później stal i żelbet - następuje podział na tych, którzy projektują architekturę i funkcję budynku - czyli architektów, i tych którzy obliczaj ą konstrukcję budynku, aby jak najwłaściwiej spełniała nakreślone jej cele, spełniając jednocześnie warunki ekonomiki budownictwa - czyli konstruktorów. Jedność architektury, konstrukcji i ekonomiki, ich najprawidłowsze i harmonijne rozwiązanie w projektowanej budowli decyduje o randze dzieła i umiejętności jej twórców. Widzimy stąd, że rozwój architektury i budownictwa jest ze sobą nierozłącznie związany.

Definicja architektury

Pojęcie architektury pochodzi od greckiego słowa archiekton, oznaczającego głównego budowniczego. Jest to sztuka kształtowania formy w powiązaniu z konstrukcją budowlana w sposób, który organizuje przestrzeń niezbędną do zaspokojenia potrzeb człowieka materialnych materialnych i duchowych. Umiejętność ta sięga czasów najdawniejszych, gdy człowiek pierwotny rozpoczynał trudną sztukę budowania sobie schronienia przed zimnem, deszczem i dzikimi zwierzętami. Zwierzętami dawnych czasach budowniczy był jednocześnie architektem i konstruktorem, a często też kierownikiem budowy. Znajomość wytrzymałości materiałów opierał na doświadczeniu poprzedników własnym, a stateczność konstrukcji, wytrzymałości jej elementów i dopuszczalne rozpiętości ustalał wyłącznie metodą doświadczeń na modelach. Dopiero w XVII w. gdy wprowadzono do budownictwa żeliwo, a nieco później stal i żelbet - następuje podział na tych, którzy projektują architekturę i funkcję budynku - czyli architektów, i tych którzy obliczaj ą konstrukcję budynku, aby jak najwłaściwiej spełniała nakreślone jej cele, spełniając jednocześnie warunki ekonomiki budownictwa - czyli konstruktorów. Jedność architektury, konstrukcji i ekonomiki, ich najprawidłowsze i harmonijne rozwiązanie w projektowanej budowli decyduje o randze dzieła i umiejętności jej twórców. Widzimy stąd, że rozwój architektury i budownictwa jest ze sobą nierozłącznie związany.