Oakley Natasha - Nić porozumienia.pdf - A) ROMANSE NOWE! - renata656

Natasha Oakley

Nić porozumienia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Chyba nikogo nie ma.

Lydia Stanford mocniej zastukała do wąskich drzwi z odpadającą granatową farbą.

Cofnęła się, popatrzyła na okna poddasza umieszczone tuż pod dachem pokrytym

nierównymi dachówkami.

Dom stał w malowniczej okolicy, ale Lydia nie przyjechała tu, by podziwiać widoki.

Ogarniało ją niemiłe przeczucie, że panująca cisza zwiastuje coś złego. Nigdzie ani śladu

najmniejszego ruchu, w żadnym oknie nie drgnęła firanka. Nie było słychać radia ani

telewizora. Nic nie świadczyło o obecności właścicielki. Nic oprócz uchylonego okna nad

prowizoryczną przybudówką na tyłach domu.

Przez otwór na korespondencję zajrzała do sieni.

– Halo! Jest tam kto? – Odpowiedziała jej głucha cisza. – Pani Bennington! Tu Lydia

Stanford. Jesteśmy umówione na dziesiątą.

Spojrzała na zegarek. To prawda, były umówione na dziesiątą, ale już dochodziło wpół do

jedenastej. W myśli złorzeczyła niesłownej kobiecie. Dokąd poszła? Gdzie może być? Czy to

możliwe, żeby taka osoba zapomniała o spotkaniu?

Poirytowana wbiła wzrok w zamknięte drzwi. Zaburzenia pamięci raczej nie wchodziły w

grę. Wprawdzie pani Bennington przekroczyła już siedemdziesiątkę, lecz umysł miała

przenikliwy, a język ostry. Gdy przemawiała, politycy trzęśli się ze strachu. Wiekowa, lecz

niezmordowana działaczka, miała fenomenalną pamięć.

Lydia od lat podziwiała Wendy Bennington i dumą napawała ją myśl, że ma napisać jej

biografię. Taka gratka trafia się raz w życiu, więc po otrzymaniu wiadomości o zleceniu

natychmiast wróciła z Wiednia z wymarzonych wakacji i zabrała się do wertowania

materiałów o niezwykłym życiu niestrudzonej obrończyni praw człowieka.

Lecz gdzie znajduje się bohaterka biografii? Lydia powoli obeszła cały ogród. Liczyła na

to, że pani Bennington jest zajęta pieleniem albo odpoczywa na ławce. Wczoraj tak bardzo

cieszyła się z tego spotkania, więc niemożliwe, żeby o nim zapomniała i wyszła z domu. A w

dodatku zostawiła otwarte okno! Przecież nikt tak nie postępuje!

Lydia mogła wrócić z kwitkiem do Londynu albo pojechać do Cambridge, posiedzieć w

kawiarni, a po godzinie ponownie tu się zjawić. Jednak oba rozwiązania oznaczały irytującą

stratę czasu.

Znów mocno nacisnęła dzwonek i zajrzała do sieni.

– Pani Bennington! – zawołała głośno.

Przez wąziutką szczelinę widziała tylko skrawek podniszczonego dywanu.

Nagle coś ją zaintrygowało. Nie usłyszała ludzkiego głosu ani żadnego konkretnego

dźwięku, lecz szóstym zmysłem wyczuła coś dziwnego.

– Jest tam kto? – Cisza. A potem jakby szurnięcie. – Halo! Halo! Pani Bennington!

Nie miała pewności, ale chyba znów coś usłyszała. Nie był to jednak odgłos kroków ani

upadającego człowieka. Może kot coś przewrócił...

A jeśli to był sygnał? Jeśli pani Bennington wzywa pomocy? Może zasłabła i liczy na

domyślność umówionego gościa? Lydia musiała coś zrobić.

Tylko co?

Po prostu trzeba wejść do domu, bo jeśli starsza pani leży bez sił... Przyjrzała się

uchylonemu oknu. Wystarczy wejść na dach, a stamtąd dostać się do okna. Stosunkowo

proste zadanie.

Bacznie się rozejrzała, ale w pobliżu nie było żywej duszy. Nie miała kogo zapytać, czy

tego dnia widział panią Bennington.

Nie było wyboru.

Ukryła dyplomatkę pod rododendronem, spięła włosy w kok na czubku głowy,

przysunęła do ściany pojemnik na śmieci, wdrapała się na niego i schwyciła krawędzi dachu.

Poszło niezbyt zgrabnie, ale szybko. Potem zwinnie wciągnęła się na dach. Należałoby

podpowiedzieć starszej parii, że żaden solidny agent nie ubezpieczy takiego domu. Byle

złodziej może się tutaj włamać. W Londynie, a przynajmniej w Hammersmith, mieszkańcy

postępowali rozsądnie i przed wyjściem zawsze sprawdzali, czy wszystkie okna są zamknięte.

Samochodów też nie zostawiano bez opieki, nawet na parę minut.

Wiejską ciszę zakłócił gniewny męski głos.

– Cholera! Co pani wyprawia? – Gdy Lydia zamarła z ręką przy otwartym oknie, dodał ze

złością: – Niech pani schodzi! Natychmiast!

Popatrzyła na mężczyznę, który zjawił się znikąd. Był młody, wysoki, dość przystojny, a

przede wszystkim wściekły.

– Co pani wyprawia? – powtórzył głośniej. Lydia powoli odsunęła się od okna.

– Chciałam wejść do środka, bo pani Bennington nie otwiera drzwi. Zdawało mi się, że

słyszę coś podejrzanego.

– Naprawdę? – wycedził.

– Naprawdę – powtórzyła ze złością. Ciekawe, czy ten impertynent widział włamywaczkę

w eleganckim żakiecie zaprojektowanym przez Anastasię Wilson. – Umówiłyśmy się na

spotkanie o dziesiątej...

– Wypadałoby poczekać, aż pani Bennington otworzy drzwi. Nie przyszło to pani do

głowy?

Baczniej przyjrzała się nieznajomemu. Jego sposób mówienia nie pasował do niedbałego

wyglądu. Na pewno nie był farmerem, jak w pierwszej chwili pomyślała. I nie był szczególnie

przystojny. Miał ostre rysy, arogancki sposób bycia. Chętnie powiedziałaby mu to i owo do

słuchu, bo chyba jeszcze nie przyswoił sobie zasad dobrego wychowania.

– Pomyślałam o tym, ale...

– Więc czemu zmieniła pani zdanie? – spytał sarkastycznym tonem.

Z trudem zachowała spokój.

– Bo nie lubię przez pół godziny sterczeć pod drzwiami. Chciałam sprawdzić, czy pani

Bennington coś się nie stało.

– Odwróciła się, ale przez ramię dorzuciła: – Jeśli to panu nie przeszkadza.

– Przeszkadza.

– Słucham?

– Bardzo mi przeszkadza.

– Niech pan nie będzie śmieszny. Umówiłyśmy się na godzinę dziesiątą w ważnej

sprawie, więc pani Bennington na pewno nie zapomniała o spotkaniu. Nie daj Boże

przewróciła się, leży nieprzytomna... Panu pewnie taka ewentualność nie przyszła do głowy. –

Odwróciła się, szerzej otworzyła okno.

– Zawsze lepiej wchodzić jak przyzwoity człowiek.

– Co proszę? – Zerknęła na dół i zobaczyła nieznajomego w otwartych drzwiach. – Jak

pan to zrobił? Drzwi były zamknięte. Sprawdziłam.

– Pod doniczką leżał zapasowy klucz.

Lydia zaklęła w duchu na czym świat stoi. To chyba jakiś zły sen. Kiedy ostatnio tak się

czuła? To znaczy, jak skończona idiotka.

No dobrze, ale skąd miała wiedzieć, że zapasowy klucz leży pod doniczką? Taka

niefrasobliwość nie pasowała do groźnej, bezkompromisowej działaczki. Widocznie zawsze

tak postępowała, o czym wiedzieli sąsiedzi.

A przynajmniej jeden z nich. Kim może być ten człowiek? Jest niegrzeczny, wręcz

arogancki, sarkastyczny, wyniosły. Oczywiście sama też zareagowałaby podobnie, gdyby

zauważyła obcą osobęna dachu domu sąsiada. Lecz czy on aby naprawdę jest sąsiadem?

Zeszła na dół powoli, aby nie zniszczyć żakietu, otrzepała się z kurzu, wzięła ukrytą

dyplomatkę.

Nieznajomy zostawił otwarte drzwi, zapewne spodziewając się, że „włamywaczka” nie

ucieknie, lecz wejdzie do środka. Tak też uczyniła.

Wcześniej obeszła dom i ogród. Pierwszy był w opłakanym stanie, drugi okropnie

zarośnięty. Mimo to zaskoczył ją widok wnętrza. Nie przypuszczała, że w Wielkiej Brytanii

ludzie jeszcze mieszkają w takich warunkach.

Kuchnia wyglądała jak dekoracja do filmu z połowy dwudziestego wieku. Nie było

żadnego nowoczesnego akcentu. Staroświecka kuchenka gazowa oraz niestarannie

przemalowana szafa z bakelitowymi gałkami wyglądały jak muzealne eksponaty.

Pomarańczowe płytki tu i ówdzie odkleiły się od podłogi. Dużo miejsca zajmował olbrzymi

bojler. Panował tytoniowy zaduch.

Pomieszczenie było okropnie ponure.

Lydia inaczej wyobrażała sobie dom tej odważnej kobiety. Wyminęła miseczki z wodą i

karmą dla kota.

Zaczęła żałować swej pochopnej decyzji. Rozsądniej byłoby zostać w Wiedniu,

podziwiać zabytki oraz dzieła sztuki, zachwycać się muzyką. Po co tutaj przyjechała?

Dlaczego zrezygnowała z wakacji nad pięknym modrym Dunajem na rzecz kilku rozmów w

starym zaniedbanym domu? To szaleństwo! Chyba postradała rozum.

Panująca wokół cisza niemal dzwoniła w uszach. Gdzieś w głębi domu cicho tykał zegar.

Postawiła dyplomatkę koło zardzewiałego bojlera i spojrzała na nieznajomego, który

przeglądał leżące na stole koperty.

– Jestem Lydia Stanford – przedstawiła się.

– Wiem.

– Skąd? – Gdy nawet nie mruknął w odpowiedzi, spytała: – Kim pan jest?

– Nick Regan. – Teraz mruknął, ale nie raczył na nią spojrzeć.

Nazwisko nic jej nie mówiło.

– Mieszka pan w pobliżu? – Ruchem głowy wskazała jedyną ludzką siedzibę w

odległości półtora kilometra od domu pani Bennington.

– Nie.

– Nie jest pan sąsiadem?

– Mieszkam trochę dalej. – Wreszcie przelotnie na nią zerknął, ale raczej z niechęcią.

Nick Regan... Na pewno nie zetknęła się z takim nazwiskiem podczas czytania

materiałów dotyczących Wendy Bennington ani w trakcie poszukiwań w internecie, nie

figurowało też w jej notatkach. Czyżby przeoczyła coś bardzo istotnego?

Sposób mówienia świadczył o tym, że Nick Regan uczęszczał do ekskluzywnej prywatnej

szkoły, a pewność siebie, z jaką poruszał się po domu, wskazywała, że jest tutaj częstym

gościem.

Zauważyła jego kosztowny zegarek i eleganckie buty. Według mamy Lydii z wyglądu

butów można wiele dowiedzieć się o człowieku. Jeśli miała rację, mężczyzna w znoszonym

swetrze i dżinsach posiadał pokaźne konto bankowe.

Kim on jest?

Synem, który przez trzydzieści lat był zazdrośnie ukrywany przed okiem gawiedzi?

Lydia lekko uśmiechnęła się na taką niedorzeczność. A szkoda, ponieważ byłaby to

sensacyjna wiadomość. Niestety Wendy Bennington, osoba odważna i niezależna,

przyznałaby się do posiadania dziecka. Nigdy nie przejmowała się konwenansami i z dumą

oświadczyłaby całemu światu, że ojciec jej syna był biologiczną koniecznością, niczym

więcej.

– Powinnam znać pańskie nazwisko?

– Nie – burknął.

Czuła narastającą irytację. O co mu chodzi? Ledwie raczy odpowiadać na pytania,

zachowuje się dziwnie. Prawdę powiedziawszy, opryskliwie i gburowato. Podeszła do niego.

– Od jak dawna pan zna panią Bennington? Nick rzucił plik kopert na stół.

– Od początku życia.

– Naprawdę? Skąd?

Obrzucił ją krytycznym spojrzeniem i bez słowa wyszedł z kuchni.

Lydia głośno sapnęła, ale ugryzła się w język, żeby nie wyrzucić z siebie cisnących się na

usta inwektyw. Arogancki typek nie rozumiał, że przyjechała z daleka na umówione

spotkanie i niepotrzebnie straciła dużo cennego czasu.

Przeszła do wąskiej sieni.

Nick Regan otworzył drzwi po lewej stronie i zajrzał do środka.

– Wendy? – Gdy nie doczekał się odpowiedzi, wprawdzie nie odwrócił się, ale

półgębkiem poinformował Lydię:

– Sprawdzę na piętrze.

Oakley Natasha - Nić porozumienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: