Dalton Margot - Trzy brzdące i tatuś.pdf - A) ROMANSE NOWE! - renata656

Margot Dalton

Trzy brzdące i tatuś

Rozdział 1

Promienie grudniowego słońca, blade i wątłe jak złota przędzą

przenikały przez gałęzie drzew, rozsnuwając mgielną pajęczynę pośród

ciemnych, spowitych białym puchem sosen. Powietrze było dojmująco

rześkie, wibrujące świeżością i zimnem.

Wyżłobione nartami bruzdy znaczyły szlak, który wybiegał zakolem z

małej przesieki i niknął pomiędzy drzewami; mocno odciśnięte,

równoległe koleiny zachęcały do przejażdżki. Słońce bawiło się rzucaniem

cieni, obrysowując najłagodniejsze zakręty, wzniesienia, tworząc ciemne,

sekretne zakamarki nad gładzizną szlaku, obrębionego ściegiem dołków

wybitych narciarskimi kijkami.

Dzień był powszedni, pora popołudniowa i mało kto wybrał się na

nartostradę. Milczący las za przesieką, niechętny intruzom, odgradzał się

od świata nieprzeniknioną ścianą. Cichy i pusty szlak biegł donikąd.

Raptem ten tajemniczy nastrój uległ zakłóceniu. W oddali zza zakrętu

wyłonił się narciarz, sunąc prędko i pewnie w stronę przesieki. Miał na

sobie obcisłe granatowe spodnie narciarskie, wyraziście podkreślające

świetną muskulaturę długich nóg, oraz gruby skandynawski golf o biało-

niebieskim wzorze. Jego ciemnoniebieskie oczy harmonizowały

bezbłędnie z barwą tkaniny.

Był to wysoki, posągowo zbudowany blondyn, a zwinność z jaką

swobodnie mknął naprzód, nadawała mu niemal wygląd bożka.

Kiedy jednak mężczyzna przystanął, spojrzał do góry i uśmiechnął się

na widok małej czarnej wiewiórki parskającej na wysokiej gałęzi –

wyglądał już całkiem po człowieczemu. W oczach lśniły mu wesołe

iskierki, na opaleniźnie lewego policzka pojawił się sympatyczny

dołeczek, a rozwarte usta zaokrągliły się w uśmiechu. Odchylił głowę do

tyłu, potrząsając strzechą złocistych włosów i uniósłszy jeden z kijków w

kierunku wiewiórki, zawołał:

– Hej, po co ten rwetes maleńka? I w ogóle co ty tam robisz? Czy nie

powinnaś już spać zimowym snem? Przecież to już prawie Boże

Narodzenie.

Wiewiórka popatrzyła naft czujnymi ślepkami i umilkła.

Narciarz sięgnął ręką do tyłu, wymacując zapięcie niewielkiej torby,

przytroczonej do pasa. Wyjął z niej kartonowy pojemnik z sokiem

jabłkowym, otworzył go, wypił do dna, po czym starannie umieścił pusty

karton w torbie. Następnie sprawdził wiązania butów, wykonał kilka

zamachów muskularnymi ramionami, ujął kijki i pochyliwszy się popędził

dalej.

Niebawem dotarł na szczyt najzdradliwszego odcinka tej części trasy,

bacząc czy nie blokuje jej gromadka dzieci, bądź jacyś zabłąkani

narciarze.

Ale wśród zaśnieżonego pejzażu widniała tylko jedna postać. Była to

kobieta. Stała na czubku wzgórza, zapierając się nieporadnie kijkami,

wpatrzona z desperackim napięciem na prowadzące stromo w dół

zakrętasy szlaku. Mijając ją Jim zauważył pulchne kształty wbite w

turkusowe spodnie do joggingu, obfity brzuszek, obciśnięty białym

swetrem i siwe loczki wokół wystraszonej twarzy, wymykająca się spod

włóczkowej czapeczki, również w kolorze turkusowym.

Jim skinął starszej pani głową i ominąwszy ją uskokiem w bok, ugiął

nogi i pognał w dół po stoku, płużąc ostro aż śnieg kurzył mu się spod

desek. Na wirażu wykręcił zgrabnie idealną krystianię, po czym przyjął

kuczną pozycję i wziąwszy kijki pod pachę pędził w dół, uśmiechając się

radośnie, podczas gdy wiatr świstał mu w uszach i rozwiewał włosy, a

drzewa migotały zawrotnie przed oczami.

Wkrótce szlak przeszedł w gładką płaszczyznę, ale zaraz jął się znów

wspinać ku drzewom. Jim zatrzymał się roześmiany i wciąż jeszcze

podniecony pędem udanego zjazdu. Nagle spoważniał i z zachmurzoną

lekko twarzą obejrzał się za siebie. Przez moment wahał się, spoglądając

do tyłu na pustą przestrzeń nartostrady. W końcu, zmarszczywszy brwi,

obrócił się i ruszył z powrotem w długą, uciążliwą drogę pod górę.

Kiedy dotarł do zakrętu i znalazł się pod stromym zboczem, zobaczył,

że tęga dama wciąż tkwi na szczycie, samotna i nieruchoma na tle

ogromnych czarnych sosen.

Jim spoglądał na nią przez chwilę, po czym żwawo zaczął się wspinać

po stoku. Jodełkując sprawnie, osiągnął wierzchołek z zadziwiającą

szybkością. Wsparł się na kijkach i zatrzymał wzrok na turkusowej

grubasce. Odpowiedziała mu smutnym spojrzeniem brązowych oczu, z

wyrazem niepokoju na miłej pomarszczonej twarzy.

– To wcale nie takie straszne, proszę pani – odezwał się łagodnie Jim. –

Z początku trzeba tylko trochę płużyć, to cały sekret. Odcinek Za zakrętem

nie jest już taki spadzisty.

– Ale ja nie umiem płużyć – odparła żałośnie. – Drugi raz w życiu

przypięłam narty. Ledwie się mogę utrzymać na nogach, co dopiero

mówić o płużeniu.

Jim stłumił uśmiech. Było coś bardzo ujmującego, coś wzruszająco

dziecięcego w sposobie, w jaki starsza pani chwiała się na błyszczących,

nowiutkich nartach, zerkając z przygnębieniem na stromy pagórek.

– Jeżeli jest pani nowicjuszką – powiedział z powagą – nie należało

wychodzić na tę trasę. Jest zaliczana do wybitnie trudnych, przede

wszystkim z powodu tego jednego zjazdu.

– Och – rzekła z zażenowaniem. – Naprawdę? A więc to nie jest Szlak

Wiewiórczy?

Tym razem Jim nie zdołał opanować uśmiechu. Jego ciemnoniebieskie

oczy zamigotały ognikami– Raczej nie – odpowiedział z rozbawieniu – To

Szlak Leśnych Wilków.

– Och – powtórzyła z przestrachem i nagle na widok jego uśmiechniętej

twarzy z charakterystycznym – dołeczkiem, pojawił się w jej oczach ów

rozpoznawczy błysk tak dobrze znany Jimowi.

– O, mój Boże! Pan jest, zaraz, wyleciało mi z głowy pańskie

nazwisko... Futbolista, prawda?

– Jim Fleming – przedstawił się zwięźle, a widząc, że się waha i

czerwieni zakłopotana, dodał pogodnie: – Czyżby kibicowała pani

meczom futbolowym?

– Raczej nie – zaśmiała się ciepło. – W gruncie rzeczy uważam futbol

za jedną z najbardziej niemądrych gier. Znam pańską twarz – wyjaśniła,

schylając się, żeby podciągnąć grubą wełnianą skarpetę – bo moi dwaj

wnukowie mają plakat z pana fotografią... No, wie pan, ten na którym stoi

pan z futbolowym kaskiem pod pachą, uśmiechnięty właśnie tak, jak teraz.

– Znam ten plakat – przytaknął Jim bez entuzjazmu..

– Wisiał od wieków nad łóżeczkami moich wnuków. Przeczytałam im

w pańskiej obecności mnóstwo bajeczek na dobranoc. Nic dziwnego, że od

razu pana poznałam.

Dalton Margot - Trzy brzdące i tatuś.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: