Verne Juliusz - Chancellor.pdf - Juliusz Verne - mofek

Jules Verne

Chancellor

Charleston 27 września 1870 roku.

Opuściliśmy wybrzeże Bateryi dziś o trzeciej południu w czasie

największego przypływu morza. Odpływ szybko oddalił nas od brzegów.

Kapitan kazał rozpiąć górne i dolne żagle, a silny wiatr północny popchnął

Chancellora w poprzek zatoki. Wkrótce potem okrążono fort Sumter,

pozostawiając na lewo baterye strychujące. O czwartej przebyliśmy przewał,

skąd silny prąd odpływu uniósł nas dalej. Do pełnego jednak morza daleko

jeszcze, a drogę zagradzają ławy piasku, z wąskiemi korytami, przez które

trzeba się przemknąć. Kapitan Huntly wybrał południowe przejście, po nad

którem leży latarnia morska lewego skrzydła fortu Sumter. Żagle Chancellora

ustawiono najdokładniej i o 7-ej wieczorem minąwszy ostatnią ławę

piaszczystą, nasz sztatek wpłynął na Atlantyk.

Chancellor piękny trzymasztowiec o 900 beczkach objętości, należy do

bogatego domu braci Leard w Liwerpolu, zupełnie nowy, bo parę lat temu

zbudowany, jest okuty blachą miedzianą – jego zaś szkielet i dolne części

masztu oprócz tylnego, są żelazne.

Po opuszczeniu zatoki zwinięto flagę angielską, pomimo to każdy

marynarz rozpozna narodowość statku. Anglik przejawia się w nim od szczytu

masztów do linii wodnej.

Powinienem powiedzieć, dla czego jadę na wracającym do Anglii

Charlestonie.

Pomiędzy południową Karoliną a Brytanią nie ma bezpośredniej

komunikacyi. Ażeby dostać się do której linii transatlantyckiej trzeba było

dojechać na północ do New-Yorku lub na południe do Nowego Orleanu.

Pomiędzy New-Yorkiem a starym lądem funkcyonuje kilka linij francuskich i

hamburskich, z łatwością więc Scotia , Pereire lub Holsatia przeniosłyby mnie

do Europy. Pomiędzy Nowym Orleanem i Europą także przebiegają statki

National , Steam Navigation Co . W Charlestonie jednak chodząc po wybrzeżu,

zobaczyłem Chancellora, który podobał mi się bardzo, zresztą nie wiem, jakiś

instynkt nakłonił mnie do zajęcia miejsca na pokładzie tego okrętu, na bardzo

przystępnych warunkach.

Podróż morska na okrętach przy pomyślnym wietrze jest prawie tak

szybką jak i na statku parowym, pod wszelkiemi zaś innemi względami,

przedstawia więcej dogodności. Przy początku jesieni pod tą szerokością

pogoda zwykle sprzyja. Zdecydowałem się więc na Chancellora. Czy dobrze

czy źle zrobiłem? Czy pożałuję kiedyś mego postanowienia? Przyszłość to

pokaże.

Notatki będę prowadził dzień po dzień, w chwili więc kiedy to piszę,

wiem tyle co i ty mój czytelniku, jeżeli tylko mój dziennik znajdzie kiedy

czytelnika.

II.

28 Września .Kapitan Chancellora nazywa się Jan Silas Huntly, Szkot z

Dundée, lat pięćdziesiąt, opinię ma wybornego żeglarza. Średniego wzrostu z

wąskiemi ramionami, małą i z przyzwyczajenia zawsze na lewo przechyloną

głową.

Chociaż nie mam pretensyi być dobrym fizyognomistą, łatwo mi jednak

odgadnąć charakter kapitana po kilko godzinnej znajomości.

Nie przeczę więc, że Silas Huntly jest najlepszym marynarzem, może

znać wybornie swoją sztukę, ale bardzo wątpię, żeby miał być człowiekiem z

charakterem silnym, energią wyprobowaną w najcięższych okolicznościach

życia.

W istocie ruchy kapitana Huntly są ciężkie, i ciało jego wygląda jak

gdyby znużone.

Zaniedbanie przebija się w jego niepewnem spojrzeniu, w rozbujanych

rękach i niedbałem kołysaniu się z jednej nogi na drugą. To nie jest i nie

może być nie tylko człowiek energiczny ale nawet uparty, zresztą ma jakiś

niesłychanie dziwny wyraz twarzy, którego dotąd nie umiem sobie

wytłómaczyć, będę jednak zwracać nań całą uwagę, na jaką zasługuje

dowódca okrętu, ten który nazywa się naszym panem, drugim po Bogu.

Jeżeli się jednak nie mylę, to pomiędzy panem Bogiem a Huntlym, jest

jeszcze na pokładzie człowiek, stworzony do odegrania ważnej roli w razie

jakiego wypadku. Jest to porucznik okrętowy, którego dotąd nie

wystudyowałem dostatecznie, później go dopiero opiszę.

Załogę Chancellora składają: Kapitan Huntly, porucznik Robert Kurtis,

drugi porucznik Walter, bossman i czternastu majtków Anglików lub Szkotów,

razem ośmnastu marynarzy, co wystarcza najzupełniej do kierowania

statkiem o 900 beczkach. Zdaje się, że ci ludzie muszą znać się dobrze na

rzeczy, przynajmniej tak sądzę ze zręcznych manewrów jakie robili pod

komendą Kurtisa przy wyjściu z Charlestonu.

Oprócz powyższych, służba okrętowa posiada jeszcze gospodarza

Hobbarta i kucharza murzyna Jynxtropa.

Passażerów jest wraz ze mną ośmiu. Dotąd nie znam nikogo,

monotonia jednak życia okrętowego, codzienne drobne wypadki, bezustanne

stykanie się ludzi zacieśnionych w tak małej przestrzeni i potrzeba wrodzona

zamiany myśli, a wreszcie ciekawość do której tak jesteśmy skłonni, nie

zaniedbuje nas zetknąć i zbliżyć. Hałas przy odjeździe, zajmowanie kajut i

niezbędne urządzanie się ażeby wygodnie spędzić dwadzieścia dni podróży,

oddalały nas dotąd od siebie.

Od wczoraj żaden z pasażerów nie przybył do stołu wspólnego, może

być, że który z nich cierpi morską chorobę. Podobno znajdują się na

pokładzie i dwie kobiety, pomieszczono je w tylnych kajutach, których okna są

wycięte w tablicy okrętu.

W księdze okrętowej znalazłem listę pasażerów którą tutaj przepisuję:

Państwo Kear, Amerykanie z Buffalo, osób dwie.

Panna Herbey Angielka, dama do towarzystwa.

Pan Latourneur Francuz z Hawru wraz z synem.

Wilhelm Falsten inżenier, Anglik z Manchester.

John Ruby kupiec z Cardauff Anglik.

J. R. Kazallon z Londynu piszący ten dziennik.

III.

29 września . Konnosament kapitana Huntly, to jest akt spisujący

ładunek towarów na Chancellorze i warunki przewozu, brzmi jak następuje.

Bronsfield et Comp., dom komisowy. Charleston.

„ Ja Jan Silas Huntly z Dundee w Szkocyi, dowodzący statkiem

Chancellor, objętości 900 beczek, obecnie znajdujący się w Charleston, a

przy pierwszej chwili pomyślnej, mający się pod opieką Bożą udać do

Liverpool, gdzie wyładuje swoje towary, zaświadczam niniejszym, że od pp.

Bronsfield et comp., komissantów handlowych w Charleston przyjąłem na

rzeczony okręt i umieściłem pod pomostem 1,600 pak bawełny wartości

26,000 funtów ster., wszystko w całości i dobrym stanie, oznaczone i

numerowane jak na marginesach; którą to bawełnę o ile stan morza i

niebezpieczeństwa mogące mnie spotkać dozwolą, podejmuję się w dobrym

stanie dowieść do Liverpol i oddać pp. Leard albo przekaz mającemu, po

wypłaceniu za przeprawę 2,000 funtów sterlingów, z potrąceniem szkód

według zwyczajów morskich. Poręczam niniejszy układ osobą, majątkiem i

okrętem moim. Na dowód czego podpisałem trzy jednobrzmiące knosamenty,

po spełnieniu których, moc tychże upada.”

Charleston 13 września 1870 r.

J. S. Huntly.

Tak więc Chancellor wiezie do Liverpol 1,700 pak bawełny. Ładunku

tego z największem dopełniono staraniem, Chancellor zaś specyalnie jest

zbudowany do przewozu bawełny. Paki zajmują cały spód okrętu formując

zbitą massę, mały tylko kawałek miejsca pozostawiono na bagaże

passażerów, nie tracąc daremnie przestrzeni, ażeby tym sposobem statek

mógł zabrać pełny ładunek.

IV.

Od 30 września do 6 października . Chancellor wybornie płynie,

pozostawiając za sobą wstęgę piany rozrzuconej na powierzchni morza, jak

biała koronka na niebieskiej materyi. Niewiele statków mogłoby się z nim

wyścigać. Atlantyk jest prawie zupełnie spokojny. O ile wiem, kołysanie okrętu

nikomu z podróżnych nie sprawia już przykrości. Zresztą, każdy z nas

odbywał drogę morska i więcej lub mniej zna się z morzem, to też jak tylko

dzwon da znak posiłku, wszystkie miejsca przy stole zawsze są zajęte.

Stosunki pomiędzy passażerami zaczynają się ożywiać i życie na pokładzie

przestało być monotonne. Pan Latourneur Francuz, najczęściej rozmawia ze

mną. Jest to człowiek mający lat około 50, wysoki z białemi włosami i

siwiejącą brodą. Zdaje się starszym nad swój wiek z powodu cierpień jakie

przebył w życiu. Człowiek ten wiele przebolał i w duszy swojej nosi źródło

nieustającego smutku. Nigdy się nie śmieje, zaledwie uśmiecha niekiedy i to

tylko do syna. Oczy jego przez łzy patrzą na świat. Cała twarz nosi wyraz

goryczy i miłości, pociągając urokiem niewysłowionej dobroci. Pan Letourneur

wyrzuca sobie mimowolne nieszczęście, jakiego ojciec względem dziecka

może być sprawcą. Na okręcie jest syn jego Andrzej, 20-letni młodzieniec z

twarzą słodką i interesującą. Młody ten człowiek jest żyjącym portretem

swojego ojca. Nieszczęściem jednak, jest kaleką od urodzenia i to właśnie

jest powodem ciężkiego smutku rodzica. Kuleje biedak na skrzywionej lewej

nodze, nie mogąc się ruszyć bez laski. Ojciec uwielbia to jedyne dziecko

widząc w niem świat cały swój. Kalectwo syna więcej jeszcze dokucza ojcu,

który stara się też wynagrodzić nieszczęście biedaka, poświęcając się bez

granic. Na chwilę nawet nie opuszcza syna, śledząc najmniejsze jego

życzenia i podtrzymując bez ustanku. Pan Letourneur przywiązał się do mnie

i rozmawiamy z nim o Andrzeju.

– W tej chwili rozstałem się z synem pańskim. Masz pan dobre dziecko

panie Letourneur. Młodzieniec ten odznacza się intelligencyą i

wykształceniem.

– O tak, panie Kazallon odpowiedział Letourneur, jest to piękna dusza w

słabem zamknięta ciele, dusza matki zgasłej w chwilę po jego przyjściu na

świat.

– Ale i on pana kocha!

– Drogie dziecie! szepnął pan Letourneur spuszczając głowę.

– Ah! panie czy jesteś w stanie pojąć wiele cierpi ojciec, patrząc na syna

kalekę, kalekę od urodzenia!

Panie Latoueneur rzekłem, nie umiecie podzielić się nieszczęściem jakie

was obydwu spotkało. Żałuję szczerze pana Andrzeja, ale czyż miłość jaką

pan go otacza nie wynagradza go dostatecznie. Niemoc fizyczna jest niczem,

w porównaniu z cierpieniem moralnem, które pan zabiera całe dla siebie.

Uważnie obserwuję Andrzeja, mogę więc zaręczyć, że rozpacz pańska więcej

go boli, niż własne kalectwo.

– Wszakże ja staram się ukrywać to przed nim! zawołał p. Latourneur.

Jedyną moją dążnością jest rozrywać go ciągle. Poznałem że bardzo lubi

podróże, od wielu lat więc, podróżujemy razem. Zwiedziliśmy całą Europę,

obecnie powracamy ze Stanów Zjednoczonych. Nie chciałem posyłać

Andrzeja do szkół początkowych, sam go uczyłem, resztę dopełniają podróże.

Dusza jego pędzi jak na skrzydłach inteligencyi i wyobraźni pałającej. Jest

wrażliwy, raduję się myśląc, że czasami na widok cudownej natury zapomina

o swojem kalectwie, ale jeżeli on zapomina, ja o tem pamiętam i wiecznie

pamiętać będę! Czy sądzisz pan, że dziecko może kiedy przebaczyć ojcu i

matce kalectwo z jakiem na świat go wydali?..

Rozrzewnia mię boleść tego ojca, oskarżającego się o nieszczęście,

które stało się mimo jego woli. Chciałem go pocieszać, ale właśnie syn ukazał

się i p. Latourneur pobiegł, ażeby mu dopomódz do wejścia na zbyt strome

schodki, prowadzące na wystawkę.

Tam usiedliśmy we trzech na ławce blisko kurników, rozmawiając o

obecnej podróży. P. Latourneur zarówno ze mną ma bardzo słabe

Verne Juliusz - Chancellor.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: