41.Brown_Sandra_Czarodziejka.pdf

Sandra Brown CZARODZIEJKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Spotkała go na korytarzu, gdy schodziła na obiad.

Prędzej spodziewałaby się śmierci. Ten mężczyzna zupełnie zaskoczył Ranę.

Była oszołomiona, bo zbyt wiele zdarzyło się równocześnie. Oparła się o

ścianę.

- Dzień dobry. Przestraszyłem panią? - zapytał, odsłaniając w szerokim

uśmiechu białe zęby.

Miał intrygujący wyraz twarzy, nierówno wycięte brwi i ciemnobrązową

czuprynę. Taki mężczyzna mógł przyciągać uwagę każdej kobiety.

- Nie - wyjąkała Rana. Serce załomotało jej jak ptak.

- Czy ciocia Ruby nie powiedziała pani, że ma nowego lokatora?

- Tak, ale...

Młoda kobieta nie dokończyła. Nie mogła przecież powiedzieć: „Tak, ale

spodziewałam się starszego pana z fajką, a nie mężczyzny o barach

zajmujących niemal całą szerokość korytarza”. Wyobrażała sobie gościa z

dobroduszną, uśmiechniętą twarzą. Nie kogoś, kto wyglądał na bezczelnego

uwodziciela.

Wciąż uśmiechnięty, postawił na podłodze pudełko z płytami i taśmami, które

przedtem trzymał pod pachą. Wyciągnął do kobiety rękę, by się przedstawić.

- Trent Gamblin.

Rana ociągała się, zanim niepewnie odpowiedziała:

- Panna Ramsey.

Mężczyzna uśmiechał się coraz swobodniej. Podejrzewała, że drwi z jej

zakłopotania.

- Czy mogę w czymś panu pomóc? - spytała, cofając rękę.

- Myślę, że jakoś sobie poradzę. - Na pozór spoważniał, ale jego oczy koloru

likieru kawowego wciąż uśmiechały się.

Odsunęła się od ściany, prostując plecy. Nikt nie lubi, gdy ktoś obcy bawi się

jego kosztem.

- Pozwoli pan zatem, że zejdę na obiad. Ruby jest niezadowolona, gdy

spóźniam się na posiłki.

- Ja również powinienem się pospieszyć. Który pokój będzie mój, czy ten po

prawej stronie?

- Po lewej. Ja mieszkam obok pana.

- Mam nadzieję, że nie zabłądzę, panno Ramsey. Nie chciałbym którejś nocy

pani zaskoczyć. - Mierzył ją rozbawionym wzrokiem. - Lepiej nie mówić, co

mogłoby się stać.

Żartował sobie z niej!

- Zobaczymy się na dole - powiedziała chłodno i przeszła obok, ocierając się

o ubranie Trenta. Na pewno zastąpił jej drogę celowo. Uśmiechnął się

bezczelnie.

„Gdyby tylko wiedział” - pomyślała z irytacją, idąc po schodach. Mogłaby go

zamienić w słup soli, zetrzeć ten uśmiech...

Przystanęła. Co przyjdzie jej z takich myśli? Nie dba o swój wygląd od

miesięcy. Dlaczego teraz, spotkawszy nowego gościa pensjonatu Ruby Bailey,

przypomniała sobie Ranę, jaką była jeszcze pół roku temu?

Żachnęła się. Odcięła się przecież całkowicie od przeszłości. Nie miała

zamiaru wracać do dawnego stylu życia nawet na krótko, by pokonać nowo

poznanego zarozumialca.

Odzyskując światową sławę, musiałaby znów narażać się na wszystkie

przykrości, jakie znoszą znani ludzie. Zbyt ceniła sobie anonimowość. Cieszyła

się, że jest po prostu panią Ramsey, mieszkanką typowego pensjonatu w

Galveston, którego właścicielka, jakby na przekór swemu zajęciu, zaliczała się

do osób bardzo oryginalnych.

Gdy Rana weszła do jadalni, Ruby zapalała właśnie świece. Na cześć nowego

gościa przygotowywała ten wieczór szczególnie starannie.

- Cholera! - zaklęła, gasząc zapałkę. - Omal nie przypaliłam sobie lakieru! -

Spojrzała na czerwoną emalię, pokrywającą paznokcie.

Trudno było określić wiek Ruby, ale Rana przypuszczała, że gospodyni

przekroczyła już siedemdziesiątkę, biorąc pod uwagę daty, jakie pojawiały się

w barwnych opowieściach przy kolacji.

Nie tak Rana wyobrażała sobie ten dom, czytając ogłoszenie o pokoju do

wynajęcia w Galveston.

Z łatwością znalazła pensjonat, kierując się wskazówkami, jakie Ruby

przekazała jej w krótkiej rozmowie telefonicznej. Posiadłość wprawiła młodą

kobietę w zachwyt. Zbudowana w stylu wiktoriańskim w latach świetności

Galveston, oparła się huraganom i niszczącemu działaniu czasu. Stała przy

zadrzewionej alei wśród świeżo odnowionych domów. Ranie, która mieszkała

przez ostatnich dziesięć lat w wieżowcach Manhattanu, ta przeprowadzka

przypominała podróż w czasie.

Właścicielka pensjonatu miała siwe włosy, lecz nie upinała ich w koczek

babuni. Czesała się krótko, w zdumiewająco modnym stylu. Zachowała także

gibką i smukłą sylwetkę. Nosiła przeważnie dżinsy i sweter barwy kwitnącego

na ganku posiadłości geranium.

- Solidny posiłek dobrze ci zrobi - powiedziała Ruby do Rany podczas

pierwszego spotkania, lustrując ją bystrymi, brązowymi oczami, które mogły

każdego postawić na baczność. - Zaczniemy od ciastek i ziołowej herbaty. Czy

lubisz ziółka? Dam głowę, że tak. Są dobre na wszystko - począwszy od bólu

zębów, a skończywszy na zaparciach. Oczywiście, zamierzam przyrządzać dla

ciebie normalne posiłki, tak więc nie powinnaś mieć kłopotów z trawieniem.

Ruby znalazła dla Rany apartament na pierwszym piętrze. Lokatorka

przekonała się wkrótce, że ziołowa herbatka jest często hojnie doprawiona

Jackiem Danielsem”, zwłaszcza wieczorami. Wybaczyła gospodyni to

szczególne upodobanie, tak jak i wyraz dezaprobaty, z jakim starsza pani na

nią spojrzała.

- Mam nadzieję, że trochę ogarniesz się na dzisiejszy wieczór. Masz takie

piękne kasztanowe włosy. Nigdy nie pomyślałaś, że mogłabyś je jakoś

uczesać, by nie zasłaniały całej twarzy?

„Rano, kochanie, można oszaleć z zachwytu, patrząc na twoje policzki.

Odsłoń je. Widzę te wspaniałe włosy zaczesane do tyłu, otaczają twarz,

spadając kaskadą na plecy. Potrząśnij głową, kochanie. Zobacz! Och,

naprawdę można umrzeć z zachwytu! Każdy salon piękności w kraju będzie

wkrótce reklamował styl Rany”.

Uśmiechnęła się na wspomnienie słów sławnego fryzjera, jakie usłyszała, gdy

Morey zaprowadził ją do niego po raz pierwszy.

- Nie, w takim uczesaniu się sobie podobam. - Gospodyni chciała, by

mówiono do niej po imieniu, bo zwrot „pani Bailey”, jak twierdziła, postarzał

ją. - Stół wygląda przepięknie.

- Dziękuję - odrzekła niecierpliwie Ruby, wypatrzywszy plamkę na rękawie

Rany. - Jeszcze zdążysz się przebrać, kochanie - dodała.

- Czy to ważne, jak się ubieram?

Gospodyni westchnęła z rezygnacją.

- Nie sądzę, ale znów włożyłaś jeden z tych wstrętnych, workowatych łachów,

w jakich byłoby wstyd nawet umrzeć. Mogłabyś wyglądać znacznie lepiej,

gdybyś chciała.

- Nie zależy mi na prezencji.

Ruby krytycznie spojrzała na buty na płaskim obcasie, luźną sukienkę i

długie, gęste włosy, swobodnie opadające po obu stronach szczupłej twarzy.

Lokatorka nosiła ponadto duże okrągłe okulary. Mina Ruby wyrażała

dezaprobatę.

- Trent już przyjechał - oznajmiła gospodyni.

- Wiem, spotkałam go na górze.

Starsza pani ucieszyła się.

- Czyż nie wydaje ci się najbardziej czarującym chłopcem, jakiego widziałaś?

- Nie myślałam, ze jest taki... młody! - „Tak młody, przystojny, męski i tak

niebezpieczny” - dodała w myśli. -Sadziłam, że to twój kuzyn.

- Siostrzeniec, gwoli ścisłości. Zawsze był moim ulubieńcem. Matka strasznie

go psuła. Oczywiście wciąż ją za to łajałam. Ale nic to nie dało. Ten chłopak

potrafi owinąć sobie każda kobietę wokół palca. Gdy zadzwonił i powiedział,

że chciałby tu zatrzymać się na parę tygodni, udałam zagniewaną, lecz

oczywiście byłam zachwycona. To miło mieć tego trzpiota przy sobie.

- Tylko przez parę tygodni?

- Tak, potem wraca do swego domu w Houston.

„Na. pewno rozwodzi się” - pomyślała Rana. Siostrzeniec Ruby chciał gdzieś

poczekać na wyrok w nieprzyjemnej sprawie rozwodowej. No cóż, cioci mógł

wydawać się „czarującym chłopcem”, ale Rana wyczuwała, że jest

zarozumiały i arogancki. Wolała trzymać się od niego z daleka. To nie będzie

trudne. Pan Gamblin nie spojrzy po raz drugi na kobietę pokroju panny

Ramsey.

- Coś tu wspaniale pachnie.

Rana podskoczyła, słysząc niski głos Trenta. Wszedł, odsuwając wiszącą na

drzwiach zasłonę. Na parkiecie słychać było odgłos jego kroków, a szkło i

porcelana dzwoniły w kredensie. Trent objął ciocię muskularnym ramieniem.

Następnie pocałował ją delikatnie w policzek.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: