.2.2. Jak rozwinąć w sobie najprostsze ESP wspomagane wahadełkiem
Moim zdaniem, największy problem z dzisiejszym zaakceptowaniem analitycznego ESP wspomaganego wahadełkiem, wynika z faktu że zdolność ta praktykowana jest zwykle przez osoby jakie przez Anglików nazywane byłyby mianem "ekscentrycy". Z kolei nietypowe zachowanie się tych osób, często zniechęca ich otoczenie do poznawczego podejścia do tego zjawiska. Na dodatek, gdy jakiś zwykły śmiertelnik spróbuje zjawisku temu dokładniej się przyglądnąć, wtedy zaraz na początku swoich działań natyka się na taką dozę mistycyzmu i niewyjaśnionych zaleceń, że zwykle daje za wygraną już po kilku pierwszych próbach zgłębienia tej dziedziny.
Tymczasem jeśli pozbawić analityczne ESP skorupy tajemniczości jaka narosła na nim z uwagi na jego poprzednio niewyjaśnialną naturę, wtedy okazuje się, że jego zasady są na tyle proste, iż każdy może je opanować i z powodzeniem stosować w życiu codziennym, a także na tyle racjonalne i wyjaśnialne, że niemal każdy może zrozumieć ich działanie i powody. Aby więc dostarczyć czytelnikom opisu prostej techniki na rozbudzenie swych wrodzonych zdolności ESP bez potrzeby przedzierania się przez dżunglę mylących i niezrozumiałych zaleceń zawartych w tradycyjnej literaturze na ten temat, niniejszym zestawiam zbiór najważniejszych ćwiczeń inicjujących tą uśpioną w każdym zdolność. Po opanowaniu tych ćwiczeń, pełne rozbudzenie i wykorzystanie zdolności ESP drzemiących w każdej osobie, jest już potem jedynie sprawą wytrwałych treningów i codziennej praktyki.
Przed zachęceniem do wypróbowania na sobie opisanej tu techniki należy jednak uświadomić, że ESP należy do najszybciej zanikających umiejętności nabytych naszego ciała. Z moich osobistych doświadczeń wynika, że nawet najpełniej rozbudzone i najefektywniej wykorzytywane ESP, zaniknie prawie całkowicie już po około roku - jeśli nie poparte zostanie codziennym treningiem i nieustanną praktyką.
Rozwinięcie w sobie wspomaganego wahadełkiem ESP rozpocząć trzeba od wykonania lub nabycia samego wahadełka. Jest to niezwykle prosta czynność, aczkolwiek jeśli ktoś zapozna się z istniejącą literaturą na ten temat, lub zasięgnie opinii "ekspertów" w radiestezji, natychmiast zostanie ona rozdmuchana do rozmiarów dużego problemu. W czasie wyszukiwania dla siebie wahadełka warto więc być świadomym, że w sensie funkcji jaką wahadełko to wypełnia u osoby praktykującej ESP, jest ono jedynie radiestezyjnym odpowiednikiem dla wskazówek w zegarze. (Tzn. wskazówki te jak wiadomo mogą być wykonane praktycznie z dowolnego materiału - nawet z ziemniaka lub słomy, pod warunkiem że ich materiał, kształt i sposób zamocowania nie popsują dokładności z jaką mechanizm zegara nalicza czas.) Sygnał ESP odbierany jest bowiem przez ciało (mięśnie) praktykującej osoby, zaś wahadełko jedynie uwidacznia i interpretuje odbiór tego sygnału. Dlatego też praktycznie każdy obiekt zawieszony na sznurku lub silnej nici jest w stanie z powodzeniem wypełnić funkcje wahadełka radiestezyjnego (włączając w to nawet kawałek ziemniaka wyciętego na kształt rakiety lub pocisku, sporej wielkości żołędzia, czy końcówkę starego długopisu). Jeśli brak nam czegokolwiek bardziej odpowiedniego, wtedy na początek nawet ciężka igła krawiecka, cieżki guzik, wisiorek, czy znaleziona gdzieś nakrętka, z powodzeniem wypełnią taką funkcję. Oczywiście, na zasadzie podobnej jak zawodowy kierowca wyścigowy nie będzie próbował wygrać wyścigu na starej syrence, również w miarę jak nasza biegłość i precyzja w używaniu ESP będzie się zwiększać, wtedy wyrobimy sobie preferencje dla użytkowania wahadełka o określonym kształcie, wadze, konstrukcji, materiale, elastyczności i długości nici, itp. Jednakże atrybuty te wpływają jedynie na precyzję naszych wyników i łatwość ich interpretowania, nie zaś na sam fakt ich uzyskiwania. Stąd ich optymalne dobranie lepiej pozostawić do czasu gdy rozbudzimy już swoje ESP do poziomu, przy którym nasze osobiste preferencje ulegną ujawnieniu.
Kolejnym krokiem po znalezieniu dla siebie jakiegoś przedmiotu służącego za wahadełko, jest rozbudzenie w naszej ręce zdolności do bezwiednego wprowadzania go w interpretowalne dla nas ruchy. Ruchy te na późniejszym etapie naszego użytkowania ESP odczytywali będziemy jako odpowiedzi na zadane przez siebie pytania. Znowóż, jeśli zapoznać się z istniejącą literaturą, znajdzie tam się gąszcz nawzajem sprzecznych z sobą zaleceń jakie ruchy powinny zostać użyte dla przekazywania jakich informacji. Tymczasem sprawa ruchów wahadełka jest ponownie niezwykle prosta - jeśli ktoś zastosuje do niego już omówioną uprzednio analogię do wskazówek zegara (tzn. nie jest ważne w jaki sposób wskazówki te pokażą nam czas, ważne jedynie iż to my potrafimy jednoznacznie odczytać ich wskazania). Z tego powodu nie jest istotne pod jakie ruchy ktoś podstawi określone interpretacje, ważne jedynie aby po rozbudzeniu swego ESP osoba ta jednoznacznie wiedziała jak powinna interpretować te ruchy oraz aby nigdy nie zmieniała raz przez siebie przyjętej i utrwalonej treningami ich interpretacji.
Generalnie rzecz biorąc, dla uzyskania w miarę dokładnych i jednoznacznych odpowiedzi, dana osoba praktykująca ESP powinna wyrobić w sobie kilka różnych ruchów wahadełka posiadających odmienne interpretacje. Minimalna liczba tych ruchów wynosi trzy, jako że co najmniej musimy nauczyć się odróżniać (1) odpowiedź typu TAK, (2) odpowiedź typu NIE, oraz (3) odpowiedź typu BŁĄD pokazywanej w sytuacji kiedy UDZIELENIE POPRAWNEJ ODPOWIEDZI NIE JEST MOŻLIWE PRZY DANYM SFORMUŁOWANIU ZAPYTANIA. (Odpowiedź typu "BŁĄD" jest konieczna aby poinformować nas, że nasze zapytanie zostało sformułowane na tyle niewłaściwie, iż udzielenie mu jednoznacznej i jednocześnie absolutnie poprawnej odpowiedzi typu TAK lub NIE nie jest dla niego możliwe. Przykładowo zapytanie "czy Anglik mówi po angielsku" - jeśli nie odniesiemy go do jakiegoś wybranego i dobrze nam znanego Anglika poprzez myślowe jego wskazanie "ten szczególny Anglik", zupełnie uniemożliwia udzielenie jednoznacznej i absolutnie poprawnej odpowiedzi ESP. Wszakże w ogromnym wszechświecie istnieje zapewne co najmniej jeden taki Anglik, który wcale nie zna angielskiego.) Niektórzy użytkownicy ESP wykorzystują jednakże znacznie większą liczbę różnych ruchów wahadełka, bowiem oprócz powyższych odpowiedzi TAK, NIE oraz BŁĄD - NIEJEDNOZNACZNE ZAPYTANIE, stosują oni też ruchy oznaczające liczby, ruchy oznaczające kierunki, ruchy oznaczające akcje - np. PODĄŻAJ W TYM KIERUNKU, STÓJ, itp. Jednak nasz krótki kurs rozwijania ESP ograniczymy tutaj jedynie do dwóch ruchów wahadełka, tj. interpretowanych jako TAK i NIE, pozostawiając rozwijanie dalszych ruchów inicjatywie i preferencjom osobistym czytelnika.
Rozpocznijmy od rozbudzenia w sobie odpowiedzi NIE. Przyjąć za nią możemy wahanie się wahadełka wzdłuż linii prostopadłej do osi trzymającego je przedramienia (aczkolwiek niektórzy wahadlarze, a także ci z czytelników którzy uznają to za stosowne, używać w tym celu mogą całą gamę innych sygnałów, włączając w to sygnał opisany poniżej jako odpowiedź TAK). Dla wyrobienia w naszej ręce bezwiednej zdolności do pokazywania tego sygnału NIE, najlepiej wykorzystać naturalne bio-pole formowane przez przepływ krwi w naszych żyłach. W tym celu chwytamy palcami prawej ręki za nitkę uprzednio przygotowanego przez siebie wahadełka i zawieszamy je nad arterią z przegubu naszej lewej ręki - patrz część (a) rysunku I3. Przepływ naszej krwi spowoduje iż po pewnym czasie wahadełko zacznie zwolna wahać się wzdłuż naszej arterii. Obie ręce powinniśmy przy tym tak ustawiać, aby ich osie nawzajem się krzyżowały (to zapewni aby wahadełko poruszało się w kierunku prostopadłym do trzymającego je przedramienia - nie zaś wdłuż przedłużenia osi tego przedramienia). Aby sprawdzić czy linia tych wahań pokrywa się z kierunkiem przepływu naszej krwi, zwolna powinniśmy zmienić ustawienie kątowe naszej lewej ręki. Płaszczyzna wahań wahadełka powinna podążyć za tym nowym kierunkiem przepływu krwi. Ćwiczenia opisane w tym paragrafie powtarzamy następnie tak długo, aż po każdym zbliżeniu wahadełka do naszej arterii, prawie natychmiast rozpocznie ono wahanie w opisany tu sposób.
Podczas tych wstępnych eksperymentów z wahadełkiem, szybko rzuci się w oczy, że istnieje określona długość trzymanej nici, przy jakiej wahadełko najszybciej zaczyna oscylować, zaś jego wychylenia uzyskują największą amplitudę. Owa szczególna długość nici wyznacza tzw. "częstość oscylacji własnych wahadełka" przy jakiej wpada ono w rezonans z częstością wibracji (tj. telepatycznej fali nośnej - patrz podrozdział H7.1) emitowanych przez krew z naszych arterii (w powyższym ćwiczeniu), lub z częstością wibracji emitowanych przez inny obiekt, nad/przy którym wahadełko to zawiesimy. Częstość ta może zostać zdefiniowana za pomocą tzw. "koloru". Okazuje się bowiem, że każdy odmienny kolor (np. każda czysta kartka papieru pomalowana tym kolorem), emituje odmienne i ściśle określone dla tego koloru częstości wibracji. Na długości nitki wahadełka można więc zaznaczyć kolorowymi farbkami punkty trzymania za nitkę które odpowiadają częstościom wibracji emitowanych przez poszczególne "kolory". Wahadełko z poznaczonymi na swojej nitce takimi kolorowymi punktami staje się "wyskalowane", tj. umożliwia ono dokładne określenie jakiemu "kolorowi" odpowiadają wibracje emitowane przez poszczególne obiekty. To z kolei umożliwia np. wyznaczanie wahadełkiem poziomu czyjegoś "względnego poziomu energii moralnej (µ)" – tak jak to opisano w końcowej części tego podrozdziału (znaczenie względnego poziomu energii moralnej dla naszego życia wyjaśnione jest w podrozdziale JD1.6.3).
Po rozbudzeniu u siebie sygnału NIE, łatwiej przyjdzie nam teraz rozbudzić bardziej trudny sygnał TAK. Jako sygnał ten interpretować możemy każdy sposób wahania się wahadełka jaki drastycznie się różni od uprzednio przyjętego przez nas sygnału NIE. Przykładowo może nim być obieganie wahadełka po obwodzie okręgu (aczkolwiek znowóż wielu wahadlarzy, a także ci z czytelników którzy uznają to za stosowne, z powodzeniem używać w tym celu mogą całego szeregu odmiennych sygnałów - np. sygnał podobny do opisanego powyżej sygnału NIE, tyle tylko że ukierunkowany wzdłuż przedłużenia osi przedramienia utrzymującego wahadełko). W celu rozbudzenia takiego okrężnego sygnału TAK wykorzystać można bio-potencjały formowane przez nasz kciuk i palec wskazujący ustawione na kształt litery U. W środek półokręgu uformowanego przez te palce wstawiamy wahadełko i odczekujemy aż zacznie ono zataczać okręgi w kierunku np. zgodnym z ruchem wskazówek zegara - patrz część (b) rysunku I3. Ćwiczenie to następnie powtarzamy tak długo, aż po każdym wstawieniu wahadełka w takie U uformowane z palców, prawie natychmiast zacznie ono obiegać po obwodzie okręgu.
Po efektywnym opanowaniu bezwiednych sygnałów TAK/NIE, następnym naszym krokiem w rozbudzaniu umiejętności ESP powinno być rozpoczęcie stosowania tych sygnałów do udzielania nam odpowiedzi na zadawane pytania. W tym celu zaczynamy od zawieszania wahadełka nad jakimś obiektem i następnego myślowego zadania pytania typu TAK lub NIE dotyczącego tego obiektu, na jakie już uprzednio znamy jednoznaczną odpowiedź. Po zadaniu myślowego pytania powinniśmy odczekać, bez dopuszczenia do świadomości żadnej innej myśli lub wątpliwości które unieważniłyby oryginalne zapytanie, aż wahadełko bezwiednie (tzn. bez naszego świadomego udziału) wprowadzone zostanie przez rękę w ruch jaki reprezentuje poprawną odpowiedź na nasze pytanie (tj. w ruch TAK lub ruch NIE). Na tym etapie naszych treningów często zauważymy, że wahadełko dla niektórych naszych zapytań pokaże sygnał, który nie jest ani jednoznacznym TAK ani też jednoznacznym NIE (np. krąży po okręgu w kierunku przeciwstawnym do ruchu wskazówek zegara). Sygnał ten powinniśmy więc przyjąć jako reprezentujący odpowiedź BŁĄD - NIEJEDNOZNACZNE SFORMUŁOWANIE ZAPYTANIA i po jego pojawianiu się zawsze powinniśmy przeredagować w myślach oryginalnie zadane pytanie tak aby uczynić je bardziej jednoznaczne (po wskazówki w tym zakresie patrz podrozdział I8.2.1 o UC). Trening ten powtarzamy przez spory okres czasu, stopniowo przechodząc od pytań na które już znamy odpowiedź do coraz częstszych pytań na jakie odpowiedź nie jest nam znana. Niektóre osoby dla sprawdzenia stopnia swojego zaawansowania oraz dla upewnienia się we wiarygodności uzyskiwanych odpowiedzi ESP, co pewien czas używają pomocnika, który przykładowo ukrywa jakiś przedmiot pod jeden z kilku odwróconych do góry dnem talerzy, zaś oni nie wiedząc pod którym z nich jest on umieszczony, starają się go odnaleźć używając wyłącznie wskazań swego wahadełka. W tego typu ćwiczeniach egzaminacyjnych należy jednak pamiętać, aby na początku nie zrażać się brakiem 100% sukcesu, bowiem doskonałość w praktyce ESP przychodzi dopiero po długim treningu, a ponadto takie czynniki jak trema czy użycie niewłaściwego przedmiotu pomiejszać mogą stopień sukcesu. (Np. u niedoświadczonych praktykantów ESP, ukrywanie pod talerzami powszechnie dostępnej monety łatwo prowadzić może do pomylenia jej rejestru z rejestrem podobnej monety znajdującej się w ich portmonetce. Stąd dla monety wyniki zapytań ESP mogą być gorsze niż np. dla unikalnego typu broszki.)
Zgodnie z wynikami moich badań, istnieją trzy aspekty ESP, których opanowanie decyduje o efektywności i niezawodności tej metody pozyskiwania poprawnej informacji. Są to:
1. Wyuczenie własnej ręki niezawodnego transformowania odbieranych przez nasze ciało odpowiedzi ESP na jednoznacznie zrozumiałe sygnały przyrządu wskazującego (w tym przypadku wahadełka). Wyuczenie to polega na podjęciu serii ćwiczeń takich jak te opisane w niniejszym podrozdziale i ciągłym ich powtarzaniu, tak aby ręka nabrała umiejętności bezwiednego indukowania tych sygnałów w każdym przypadku gdy utrzymuje ona wahadełko (podobnie jak ciało długotrwałego kierowcy bezwiednie dokonuje czynności sterowniczych w każdym przypadku usiądnięcia za kierownicą).
2. Wyuczenie własnego umysłu sztuki wypełniania wymogów ESP. Wymogi te obejmują m.in.: (a) skoncentrowanie się na bezfizycznym wyobrażeniu sobie obiektu zapytań (tak aby nasz umysł nawiązał łączność z przeciw-materialnym duplikatem tego obiektu), (b) wyeliminowanie wpływu umysłu na odpowiedź wahadełka (np. poprzez wyeliminowanie bezwiednego zadawania dodatkowego pytania myślowego zanim odpowiedź na poprzednie zapytanie zostanie przez nas poprawnie odczytana oraz poprzez wyeliminowanie celowego wprowadzania wahadełka w rodzaj ruchu jaki zgodnie z logiką reprezentuje spodziewaną przez umysł odpowiedź). Należy tutaj podkreślić, że zgodnie z modelem mózgu z podrozdziału I5.4, wyobrażenie sobie kogoś lub jakiegoś przedmiotu dokonane w odpowiedni (pozafizyczny) sposób jest jednoznaczne z chwilowym przeniesieniem naszych rejestrów do innego punktu czasowego i ponownego spotkania tej osoby/przedmiotu - patrz też objaśnienie natury snów z podrozdziału I7.
3. Opanowanie umiejętności poprawnego formułowania zapytań ESP zgodnego z regułami UC (Wszechświatowego Komputera) - patrz podrozdział I8.2.1.
Po opanowaniu tych aspektów, osoba która rozbudzi w sobie opisaną tu technikę, posiądzie praktycznie potencjał dokonywania z powodzeniem nie tylko wszelkich działań analitycznego ESP jakie opisane zostały w końcowej części podrozdziału I8.2 (przykładowo osoba ta powinna być w stanie wykrywać żyły wodne i pokłady minerałów z map, diagnozować uszkodzenia samochodów, identyfikować choroby i znajdować na nie najodpowiedniejsze lekarstwa, projektować urządzenia techniczne), ale także uzyskiwania efektów osiągalnych przez inne osoby praktykujące ESP, których wysoce użytecznym przykładem może być znajdowanie najkorzystniejszej lokalizacji dla domów czy najzdrowszego położenia dla łóżek omijającego szkodliwe węzły siatki szwajcarskiej (patrz punkt #4H5.3) oraz stref geopatycznych wyznaczanych przebiegiem podziemnych żył wodnych.
Jedną z bardziej interesujących możliwości jakie otwiera nam użycie wahadełka, to zdolność do wyznaczenia czyjegoś względnego zasobu energii moralnej "µ" (tj. poziomu energii moralnej w podrozdziale JD1.6 oznaczonego współczynnikiem "µ"). Aby móc wyznaczyć ten zasób, najpierw dane wahadełko trzeba wyskalować kolorami, tj. w zakresie długości jego nitki pomalować odmiennymi kolorowymi plamami punkty, trzymanie za które powoduje, że wahadełko wpada w rezonans po jego zawieszeniu nad kartką papieru pomalowaną danym kolorem. Warto przy tym zauważyć, że ten sam kolor posiadał będzie na długiej nitce wahadełka aż kilka punktów rezonansowych (zwykle dwa lub trzy). Długość nitki zawarta pomiędzy dwoma kolejnymi punktami, w których trzymane za nie wahadełko wpada w rezonans nad tym samym kolorem, nazywana jest "zakresem czułości" wahadełka. Im lżejsze wahadełko tym jego "zakres czułości" jest dłuższy. Pechowo jednak, poniżej określonej wagi wahadełko zaczyna tracić na czułości z powodu wływu tarcia o powietrze i podmuchów powietrza - dlatego każda osoba posiada odpowiednią optymalną wagę wahadełka przy ktorym jego czułość jest największa. Na granicach obszaru długości nici, za którą najchętniej trzymamy wahadełko, najpierw znaleźć należy dwa skrajne punkty rezonansowe jego zakresu czułości, jakie rezonują ponad kolorem zielonym. Punkty te stanowią obie granice dla naszej skali kolorowej. Dokładnie w środku pomiędzy tymi dwoma punktami rezonansu z kolorem zielonym zaznaczamy szczególnie istotny punkt, który odpowiada tzw. "zieleni ujemnej". Wahadełko trzymane w owym punkcie zieleni ujemnej będzie wpadało w rezonans po zawieszeniu nad ruchomą wodą, np. po jego zawieszeniu nad szklanką w której zamieszaliśmy wodę wprawiając ją w ruch wirowy, czy ponad strumieniem. Pomiędzy zielenią ujemną i obami punktami zieleni znajdą się punkty odpowiadające różnym kolorom przejściowym, np. w dolnej połówce zakresu czułości mniej więcej w środku leżał będzie kolor czerwony, zaś blisko zieleni ujemnej kolor żółty, w górnej zaś połówce w środku leżały będą kolory stalowy (szary) i niebieski. Jeśli tak wyskalowane wahadełko zawiesimy teraz ponad czyjąś ręką, wpadnie ono w rezonans nad jednym z kolorów oznaczonych na jego nici. Im bliżej koloru zielonego leży ów punkt rezonasowy danej osoby, tym wyższy jest jej względny zasób energii moralnej "µ". Natomiast im dalej leży jej kolor rezonansowy od koloru zielonego, zaś bliżej do zieleni ujemnej, tym niższy jest względny zasób energii moralnej "µ" tej osoby.
Aczkolwiek opisana tutaj procedura rozwijania w sobie umiejętności użycia ESP zaprojektowana została dla wahadełka, podobny zbiór ćwiczeń użyty może zostać dla praktycznie każdego rodzaju ESP. Dlatego osoby posiadające uzdolnienia elektroniczne być może powinny spróbować zbudowania urządzeń podobnych do "wykrywaczy kłamstw" i następnie postarać się rozwinąć w sobie bardziej zaawansowany rodzaj "ESP wspomaganego elektronicznie".
"UC jest to ogromnie potężny naturalny komputer (ale tylko hardware), którego działanie i możliwości reprezentują działanie i możliwości całej myślącej przeciw-materii wszechświata". Komputer ten sam nie jest jednak w stanie uruchomić rezydujących w nim na stałe programów (typu "wszechświatowy intelekt - UI") ani nie potrafi pozwolić postronnym użytkownikom na wykorzystywanie tych programów. Stąd UC jest w stanie zrealizować jedynie te działania, dla jakich dana osoba praktykująca ESP podsunie mu swoje własne i poprawne programy do wykonania. UC posiada jednak swobodny dostęp do wszystkich rejestrów zawartych w przeciw-świecie (tj. zawiera w swojej pamięci szczegółowe i kompletne bazy danych (rejestry) o każdym obiekcie materialnym, jaki kiedykolwiek istniał, istnieje obecnie, lub będzie istniał w przyszłości, w całym wszechświecie). Dana osoba może więc w swoich programach odwoływać się do zawartości tych rejestrów. UC nie zawiera jednak oddzielnych danych (rejestrów) o zasadach, konceptach, ideach oraz innych nie-materialnych abstrakcjach, aczkolwiek informacje o nich wpisane są do zawartości rejestrów obiektów, które w jakiś sposób związane są z tymi abstrakcjami (np. do rejestrów naukowców którzy wymyślili te abstrakcje). Stąd też UC nie rozumie programów referujących do owych abstrakcji, chyba że programy te zawierają pytania adresowane do obiektów, które przechowują informacje o owych abstrakcjach. UC dokonuje wszelkiego przetwarzania w sposób natychmiastowy, niezależnie jak odległy w czasie lub przestrzeni byłby obiekt którego rejestry są przeglądane. UC rozumie i wykonuje programy sformułowane w ludzkim języku (a ściślej w uniwersalnym języku myśli ULT, w którym w przeciw-świecie automatycznie wyrażane są myśli każdej osoby). Odczytuje on adresowane do siebie zapytania bezpośrednio z umysłu pytającego - kiedy są one jeszcze w formie myślowej. UC jest w stanie dokonywać każdego rodzaju przetwarzania jakie wszelkie inne komputery mogą dokonywać, zaś wyniki działania UC są zawsze absolutnie poprawne (aczkolwiek błąd może się wkraść podczas zadawania pytań, lub podczas interpretacji odpowiedzi przez osobę zapytującą).
UC jest tylko naturalnym komputerem, czyli składa się tylko z "hardware" jakie uformowane jest z przeciw-materii zdolnej do myślenia w stanie naturalnym. UC jest zdolny do wykonania każdego programu jaki mu podsuniemy, ale nie pozwala nam na użycie żadnego z rezydujących w nim "dusz/świadomości", jakie rozumiałyby nasze intencje stojące za poszczególnymi poleceniami. Stąd jeśli my nie zaprogramujemy swojego pytania w sposób jaki UC jest w stanie zrozumieć, UC nie posiada własnej zdolności do przetłumaczenia naszych zapytań na formę kompatibilną ze swoim działaniem. W przypadku więc wykorzystywania UC, użytkownik musi tak formułować myślowo - z użyciem języka ULT, szczegółowe instrukcje, które interakcyjnie kierowałyby procesem wyszukiwania potrzebnych mu danych, aby te instrukcje zgodne były ze zasadami działania owego komputera. (W tym miejscu należy jeszcze raz przypomnieć, że UC nie może być mylony z wszechświatowym intelektem opisanym w podrozdziałach I3.1 i I3.3. Wszechświatowy intelekt jest bowiem hierarchicznie najważniejszym "programem" jaki rezyduje w UC, natomiast UC jest jedynie "hardware" jakie pozwala aby najróżniejsze programy/intelekty zamieszkujące wszechświat mogły w nim istnieć i działać.)
Wprowadzenie konceptu "Wszechświatowego Komputera - UC" umożliwia nam łatwe przewidzenie działania, możliwości i ograniczeń analitycznego ESP. Każdy bowiem problem jaki daje się rozwiązać z użyciem owego konceptu UC, daje się też rozwiązać za pomocą ESP. Także sformułowanie problemu rozwiązywalnego za pośrednictwem ESP musi być podobne do sformułowania wymaganego dla UC. Powyższe praktycznie więc oznacza, że doskonałość w opanowaniu i stosowaniu ESP wymaga opanowania tych samych zasad i reguł jakie muszą być przestrzegane przez programistów komputerowych starających się używać pustego komputera jaki nie zawiera w sobie żadnego programu, a jedynie pliki danych. Stąd dla osób użytkujących lub badających ESP, znaczne podniesienie efektywności i niezawodności ich działań mogłoby zostać uzyskane poprzez zapoznanie się ze sposobami (i wymogami) z użyciem jakich programiści komputerowi formułują zapytania adresowane do ich baz danych.
Z moich dotychczasowych badań wynika, że koncept UC jest kluczem dla zrozumienia, rozbudzenia i wykorzystania ESP. Nawet nie mając pojęcia o jego istnieniu, użytkownicy ESP ciągle spełniają każdą z jego zasad. Poniżej wyliczono kilka najistotniejszych atrybutów ESP które dzięki wprowadzeniu konceptu UC stają się całkowicie wyjaśnialne i zrozumiałe.
1 . Ludzie (a także wszelkie inne istoty żyjące) rodzą się całkowicie wyposażeni jako terminale dla UC. Nasz mózg jest urządzeniem wejściowym jakie przekazuje do UC zapytania sformułowane w uniwersalnym języku myśli ULT (od "Universal Language of Thought"). Nasze całe ciało jest urządzeniem wyprowadzającym (piszącym) jakie przechwytuje i ujawnia odpowiedzi UC. Po odpowiednim treningu, odpowiedzi te przez to samo ciało mogą zostać przetransformowane na powszechnie zrozumiałą postać, taką jak znaczące ruchy wahadełka, ugięcia różdżki radiestezyjnej, itp.
2 . Język programowania jaki stosuje się do zaprogramowania UC, to "uniwersalny język myśli" (nazywany ULT i opisany dokładniej w podrozdziale I5.4). Język ten używany jest przez cały wszechświat. ULT używany jest w przeciw-świecie do wyrażania wszelkich informacji zapisywanych w rejestrach przeciw-materialnych. Także cały proces myślowy dokonywany jest w tym samym języku (włączając w to procesy myślowe zwierząt, roślin oraz istot z innych światów). ULT jest też językiem, w którym formułowane są zapytania ESP. ULT nie odpowiada żadnemu językowi ludzkiemu. Jednak kiedy rozmawiamy, nasze myśli są tłumaczone automatycznie przez nasze organy wymowy z ULT na język mówiony. Czasami zdajemy sobie sprawę, że wiemy coś w ULT języku, jednakże zapomnieliśmy odpowiednie słowo jakie wyraziłoby tą ideę w języku mówionym. Także wiele osób, które zmieniły kraj zamieszkania i stąd także język mówiony, bardzo wyraźnie doświadcza na określonym etapie swej adaptacji, iż ich myślenie następuje w uniwersalnym języku jakiegoś rodzaju, który całkowicie różni się od języków mówionych. W modelu UC ilustracją dla ULT byłby binarny "język maszynowy", w którym komputery dokonują swoich procesów myślowych, podczas gdy nasz język mówiony byłby tylko odpowiednikiem dla "języków programowania". (Jak wiadomo, ów binarny "język maszynowy" wyraźnie różni się od "języków programowania", za pośrednictwem których komputery komunikują się ze swoimi użytkownikami.)
3 . Każde zapytanie ESP musi zostać sformułowane w tak samo jednoznaczny i rozwiązywalny sposób jak zapytania skierowane do pustego komputera, który narazie nie zawiera jeszcze żadnych programów a jedynie zbiory danych. Musi więc ono referować do rozpoznawalnego obiektu materialnego, którego rejestr powinien zostać przeglądnięty dla znalezienia odpowiedzi na dane zapytanie. Ponadto musi jasno precyzować rodzaj przetwarzania jakie powinno zostać przeprowadzone dla jego zrealizowania. Poprawne zapytanie ESP nie może zostać zaadresowane do abstrakcji (np. konceptów lub idei), jako że abstrakcje te nie posiadają swoich rejestrów w przeciw-świecie. Dla przykładu zapytanie: "jaka temperatura w stopniach Celsjusza panuje w tym pokoju?" zaadresowane jest do abstrakcji (stopni Celsjusza), stąd jeśli zapytująca osoba nie wyeliminuje swego błędu poprzez odpowiednią referencję myślową do jakiegoś znanego jej termometru, wtedy zapytanie to nie może uzyskać poprawnej odpowiedzi. Jednakże to samo zapytanie sformułowane w odmieny sposób, np.: "jaki byłby odczyt temperatury na termometrze z mojego biura gdyby zawieszony on został na tej ścianie tego pokoju?" uzyska poprawną odpowiedź całkowicie zgodną z naszymi poprzednimi intencjami (oczywiście w przypadku gdy termometr z naszego biura wyskalowany jest w stopniach Celsjusza). Ponieważ w praktyce nie jest możliwym całkowite wyeliminowanie niejednoznaczności i pomyłek w formułowaniu zapytań ESP, stąd każdy użytkownik powinien rozwinąć w sobie wyraźny sygnał znaczący "NIEJEDNOZNACZNOŚĆ LUB BŁĄD W FORMUŁOWANIU ZAPYTANIA" (sygnał ten zwykle jest skrzyżowaniem sygnału TAK oraz sygnału NIE - patrz podrozdział I8.2.2). Po jego zaś pojawieniu się zawsze powinien on/ona przeredagować swoje pytanie. Brak takiego sygnału stawia zapytania ESP w sytuacji źle zaprogramowanego komputera (UC), który dla nieważnych zapytań ciągle musi dostarczyć poprawną odpowiedź ponieważ w swojej dyspozycji posiada jedynie dwie odpowiedzi: TAK lub NIE.
4 . Z uwagi na natychmiastowe działanie UC, odpowiedź ESP pokazywana aktualnie, zawsze dotyczy tylko najbardziej ostatnio zadanego pytania myślowego. Osoby które nie zdają sobie sprawy z tej reguły, twierdzić więc mogą że ESP dostarcza im błędnych odpowiedzi. Przykładowo ktoś w czwartek zadał błędnie sformułowane zapytanie ESP: "czy dzisiaj jest czwartek" (pytanie jest błędne ponieważ referuje ono do abstrakcji - tj. do dnia tygodnia - czwartku, nie zaś do obiektu fizycznego jaki posiada własny rejestr). Z uwagi na błąd w zapytaniu pokazywana odpowiedź nie może więc zostać zinterpretowana ani jako TAK ani też jako NIE. Widząc niezdecydowane ruchy swego wahadełka pytający zadaje więc bezwiednie w myśli dodatkowe pytanie wcale nie zdając sobie z tego sprawy. Pytanie to przykładowo brzmi: "czy te wskazania wahadełka powinienem interpretować jako TAK". W odpowiedzi na to bezwiedne dodatkowe zapytanie, UC natychmiast pokazuje jednoznaczną odpowiedź NIE za pośrednictwem wahadełka. Wtedy pytający interpretuje ją jako odpowiedź na swoje oryginalne pytanie (nie wiedząc iż unieważnione już ono zostało późniejszym bezwiednym pytaniem dodatkowym) i dochodzi do wniosku że UC myląco wskazał iż "dzisiaj wcale nie jest czwartek".
5 . Wszystkie rodzaje przetwarzania danych jakie możliwe są w komputerach, możliwe są też w ESP. Aby uzyskać określony rodzaj przetwarzania, po wglądnięciu do rejestru danego obiektu wystarczy jedynie jednoznacznie zdefiniować w myślach co powinno zostać uczynione z danymi zawartymi w tym rejestrze. Oczywiście powyższa reguła działa także i w kierunku odwrotnym. Przykładowo rodzaje zapytań jakie nie byłyby możliwe do odpowiedzenia przez dzisiejsze komputery (np. formułowanie nowych idei) nie będą także odpowiedziane za pośrednictwem ESP.
6 . Adres każdego obiektu jakiego rejestr przeglądany jest za pośrednictwem ESP musi zostać jednoznacznie zdefiniowany. Jego definicja musi być tak pełna, że obiekt ten musi być jednoznacznie odnaleziony pośród milionów podobnych obiektów istniejących we wszechświecie. Jedynie w przypadku gdy przez osobę formułującą dane zapytanie ESP wskazany jest rejestr właściwego obiektu, zapytanie to uzyska poprawną odpowiedź. W przeciwnym wypadku zapytujący znajduje się w pozycji programisty próbującego przeszukiwać za pośrednictwem UC dane o niewłaściwym obiekcie.
Istnieją jedynie dwa sposoby identyfikowania właściwego obiektu w zapytaniu ESP: (1) zapytujący w czasie formułowania danego zapytania musi znać ten obiekt osobiście i wyraźnie wyobrażać go sobie w myślach, lub jeszcze lepiej bezpośrednio patrzeć na niego; lub (2) zapytujący musi wyobrażać sobie w myślach, lub patrzeć, na inny obiekt jaki posiada bezpośredni i znany zapytującemu związek materialny z danym obiektem (w takim przypadku otwarty zostanie rejestr tego drugiego obiektu, zaś w rejestrze tym znaleziony zostanie aktualny adres obiektu do jakiego dane zapytanie się odnosi). Ów drugi obiekt, jaki umożliwia zapytującemu odnalezienie aktualnego adresu danego obiektu, zwany tu będzie "kluczem identyfikującym" lub "ID". W przypadku formułowania zapytań dotyczących jakiejś nieobecnej i osobiście nam nieznanej osoby, jako klucz ten może zostać użyta np. jego/jej fotografia, włos, czy przedmiot do niej/niego należący. Ponownie należy tu podkreślić, że ID nie może być abstrakcja (np. nazwisko czy opis słowny) jako że abstrakcje te nie posiadają swoich rejestrów w przeciw-świecie, które mogłyby zostać przeszukane dla znalezienia aktualnego adresu danej osoby
mars2323