Eric Pasztet

To jest bardzo dziwna rzecz —

Najdziwniejsza, jaka może być —

Że cokolwiek zje panna T.

Staje się to panną T.

Walter de la Mare

Matka Erica zwykła mawiać: „Jesteś tym, co jesz”.

Siedmioletni Eric na kolację pałaszował zazwyczaj potężnego wołowego sznycla, a później kładł się do łóżka, macał własne nogi i ręce, żeby sprawdzić, czy jego skóra zamienia się w panierkę.

Ile trzeba zjeść wołowych sznycli, aby samemu stać się panierowaną zmieloną wołowiną?

Ale jeśli je się również drożdżówki, paszteciki rybne polanę pomidorowym sosem, długie lizaki w kształcie papierosa i placek z dżemem renklodowym, i kandyzowane owoce, i jabłka, i płatki kukurydziane — to w co się może człowiek zmienić?

Eric z łokciami opartymi na parapecie okna swego pokoiku na poddaszu wpatrywał się w dachówki kryjące domy na przedmieściu południowego Londynu i próbował sobie wyobrazić, w co się zmieni.

W rzężącego, pokrytego śluzem potwora o oczach jak marynowane cebule i skórze czarnej jak skóra łupacza, szorstkiej jak piętka bochenka razowego chleba. W monstrum, któremu z każdego pora wyciekać będzie oślizły tłuszcz jagnięcy wymieszany z sosem spod jakiejś pieczeni.

Pewnego upalnego sierpniowego popołudnia Eric przewrócił się na szkolnym boisku podczas zabawy w berka. Otarł sobie kolano tak mocno, że krew spływała do skarpetki. Wieczorem, kiedy leżał już w łóżku, poczuł na nodze twardy i szorstki strup. Pomyślał wtedy, że już zmienia się w sznycel wołowy.

Godzinami przeglądał w swoim pokoju książeczkę „Spotkanie głupiego Kazika i pasztetnika”*[1]. Pasztetnika! W wierszowanej opowiastce nie było wizerunku pasztetnika, ale Eric takiego obrazka nie potrzebował. Doskonale wyobrażał sobie, jak okropna musi być to postać — zgarbiona bestia, o skórze popękanej jak wierzch pasztetu, potwór, który wlecze się i jęczy. Człowiek, co zjadł w życiu o wiele za dużo pasztetu i teraz spotkała go za to surowa kara.

Człowiek, którego skóra stopniowo zmienia się w pasztet. Człowiek, którego płuca i żołądek, i brzuch stają się powoli wołowym sznyclem. Pasztetnik!

Eric kładł się do łóżka i śnił mu się pasztetnik. Potwór o głosie tak zmienionym przez wyciekający z nosa sos do pieczeni rzymskiej, jakby miał gigantyczny katar, potwór błagający go: „Zjedz mnie, zabij mnie. Już dłużej nie wytrzymam”.

Przez całe tygodnie Eric prawie nic nie brał do ust. Na jego talerzu zostawało wszystko, co było choć trochę chrupiące i co przypominało skórkę od chleba, pasztet czy ciasteczka. W końcu matka wybrała się do doktora Wilsona. Podczas wizyty domowej lekarz w niebieskiej kamizelce ze złotym zegarkiem z dewizką dociekliwie wypytywał Erica:

— Nie lubisz tego, co jesz?

— Nie, proszę pana.

— A może masz jakieś kłopoty w szkole?

— Nie, proszę pana.

— Kaszlnij. (Eric kaszlnął.)

— Wciągnij powietrze i przez chwilę nie oddychaj. (Eric wciągnął powietrze i nie oddychał.)

W przedpokoju o ścianach pokrytych brązową tapetą lekarz przystanął obok barometru, który zawsze wskazywał piękną pogodę, i mruknął do matki Erica:

— Wszystko jest w porządku. Widzi pani, chłopcy w jego wieku bardzo często nie mają apetytu. Ale kiedy już zacznie rosnąć… no cóż, będzie musiał jeść, żeby żyć, i żyć, żeby jeść. Proszę zapamiętać moje słowa i dobrze zaopatrzyć spiżarnię.

Matka wróciła do salonu, usiadła i wpatrywała się w Erica takim wzrokiem, jakby martwił ją fakt, że jej syn nie jest poważnie chory.

— Pan doktor powiedział, że nic ci nie jest.

Długa chwila milczenia.

— Tak?

Matka uklękła przed nim i wzięła go za rękę. Miała tak bezbarwne oczy; miała tak bezbarwną twarz.

— Musisz jeść. Musisz być duży i silny. Musisz jeść albo umrzesz. Jesteś tym, co jesz, Ericu.

— Tego się właśnie boję — wyszeptał.

— Czego?

— Tego się właśnie boję. Że jem za dużo pasztetów.

— Co?

— Jeśli będę jadł za dużo pasztetów, zamienię się w Erica Paszteta.

Matka wybuchnęła śmiechem. Jej śmiech był niczym kawałki potłuczonego lustra w letniej sypialni. Jasny, ostry, taki, że mógł odciąć nos.

— W nic się nie zamienisz. Jedzenie da ci życie, to wszystko. Jeśli będziesz jadł życie, będziesz żył. To jak równanie. Życie wchodzi, życie wychodzi.

— Tak?

I Eric zrozumiał. W jednej chwili pasztetnik stał się tylko postacią z bajki. Rozpadł się na kawałki. Wszystko z niego opadło. Skórka, plasterki cynadrów. Nagle pasztetnik okazał się być tylko pasztetem. Eric stał się dorosły. Teraz ostatecznie zrozumiał tajemnicę ludzkiego życia. Było jak równanie. Życie wchodzi, życie wychodzi. I to wszystko. I nie miało nic wspólnego z panierowaną mieloną wołowiną; nie miało nic wspólnego z rybnymi pasztecikami w pomidorowym sosie; nie miało nic wspólnego z ciastem z dżemem renklodowym. To proste. Jeśli jesz życie, żyjesz.

Następny dzień był słoneczny i przeraźliwie upalny. Znudzony i zmęczony Eric usiadł na dachu komórki z węglem i spuścił nogi; blady chłopiec o twarzy elfa, z wielkimi, brązowymi oczyma i z odstającymi uszami. Nie miał kolegów, z którymi mógłby się pobawić. W szkole przezywali go „Mekon” i mocno mu dokuczali. Nie umiał dobrze grać w piłkę, a kiedy próbował grać w krykieta, nigdy nie udawało mu się zdobyć punktu.

Na podwórku na tyłach domku na przedmieściu, w którym mieszkał Eric, wiecznie pachniał czarny bez i straszliwie śmierdziało kocimi siuśkami, bo kot z sąsiedztwa załatwiał swoje potrzeby na węglu. Matka właśnie rozwiesiła na podwórku pranie, z którego woda ściekała na wybetonowany chodnik. Niebo nad głową Erica było tak błękitne jak wymieszany z wodą atrament, popstrzone zaledwie kilkoma cirrusami. Wysoko na zachodzie zalśnił w słońcu samolot pasażerski Bristol Britannia, określany przez gazety mianem „Szepczącego Giganta”. Eric pomyślał, że taki szepczący gigant to musi być coś ponurego i groźnego.

Obserwował stonogę, która pełzła po gorącej papie pokrywającej dach szopy. Robak dolazł do jego bawełnianych szortów i rozpoczął długą, mozolną wędrówkę wzdłuż uda, żeby wyminąć przeszkodę.

Eric wziął stonogę między kciuk i palec wskazujący. Robak natychmiast zwinął się w twardą, szarą kulkę. Podrzucił stonogę i znów złapał. Zrobił tak jeszcze dwa czy trzy razy. Zastanawiał się, co sobie takie coś myśli, kiedy jest podrzucane. Boi się? A może nie ma na tyle rozumu, żeby się bać?

Ale to było żywe. Żywe na tyle, żeby pełznąć po obitym papą dachu. A więc coś musiało myśleć. Teraz zaczął się zastanawiać, co by robak pomyślał, gdyby on go zjadł. Życie stonogi stałoby się częścią jego życia. Jego duże życie i malutkie życie robaka zostałyby raz na zawsze połączone. Wtedy zapewne on by wiedział, co myśli stonoga. W końcu jest się tym, co się je.

Wsunął stonogę do ust jak pigułkę i położył na języku. Musiała dojść do wniosku, że trafiła w jakiś wilgotny, przyjazny zakamarek w szopie z węglem, bo rozprostowała się i zaczęła pełznąć Ericowi do gardła.

W pierwszej chwili chciał ją wypluć, ale się opanował. Życzyła sobie z własnej, nieprzymuszonej woli połączyć z nim życie, a jemu ten pomysł bardzo się spodobał.

Kiedy robak dotarł już do przełyku, Eric go połknął.

Zamknął oczy. Rozmyślał o tym, ile czasu trzeba, żeby świadomość stonogi stała się częścią jego świadomości.

Może była za mała? Może powinien zjeść więcej stonóg? Zeskoczył z dachu i zaczął myszkować po podwórku. Podnosił cegły i kamienie, zaglądał do najwilgotniejszych zakamarków. Każdą znalezioną stonogę wpychał do ust i połykał. W niecały kwadrans znalazł ich trzydzieści jeden.

W drzwiach pojawiła się matka z kolejnym koszem, żeby rozwiesić na sznurku majtki i rajstopy.

— Co tam robisz, Ericu? — zapytała, mrużąc w blasku słońca jedno oko.

— Nic — odparł Eric.

Kiedy przypinała bieliznę, zdążył zjeść jeszcze cztery stonogi. Chrzęściły mu między zębami.

Wieczorem, leżąc w łóżku, gapił się w sufit i odnosił wrażenie, że życia stonóg mieszają się z jego ciałem i umysłem. Czuł się silniejszy, bardziej żywy. Jeśli jesz życie, żyjesz.

Na ósme urodziny dostał od matki rower. Nie był to nowy rower, ale matka wyczyściła go, pomalowała na niebiesko, a pan Tedder, handlarz używanymi samochodami, wprawił nowe hamulce i zainstalował błękitną gumową trąbkę.

Eric jeździł po Churchill Road, bo tylko tak daleko matka pozwalała mu oddalać się od domu. Churchill Road była hakowatą uliczką, cichą i bezpieczną, położoną z dala od głównej drogi.

Pewnego szarego, pochmurnego popołudnia natknął się na potrąconego gołębia, który trzepotał skrzydłami, próbując chwiejnie stanąć w rynsztoku. Eric zatrzymał się i zaczął obserwować ptaka. Gołąb łypał na niego bezradnie paciorkowatym, pomarańczowym okiem. Starał się odejść jak najdalej, ale Eric posuwał się za nim; przy każdym kroku terkotało torpedo w jego rowerku.

Gołąb żył. Miał w sobie więcej życia niż stonogi (które zjadał zawsze, kiedy je tylko znalazł, podobnie jak mrówki, pająki i ćmy). Jeśli zje gołębia, może przekona się, jak to jest, kiedy się lata.

Rozejrzał się. Uliczka była zupełnie pusta. W zasięgu wzroku miał tylko trzy zaparkowane samochody, w tym jeden bez kół, stojący na cegłach. To wszystko. Żywej duszy. Z oddali dobiegał warkot autobusów.

Oparł rower o płot i zaniósł rannego gołębia w alejkę między dwoma niskimi domami. Ptak trzepotał się, chciał uciec, a Eric czuł pod kciukiem mocno bijące serce. Przycisnął do ust twardą, ostro sklepioną pierś gołębia i wbił zęby w pióra, mięso i ścięgna. Ptak walczył jak oszalały, wrzeszczał, ale to tylko podniecało Erica. Ugryzł jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz. Robił to, dopóki krew tryskała mu na twarz. Wbijał zęby w kości, ścięgna i w coś, co było gorzkie i śluzowate.

Przez chwilę upajał się tym, że czuł na języku bijące jeszcze serce. Głębiej wsunął pierś ptaka do ust. Gołąb zdechł.

Z okna na piętrze obserwowała go starsza kobieta. Przeszła ostatnio wylew krwi do mózgu i straciła mowę. Mogła tylko patrzeć z przerażeniem, kiedy zdejmował z twarzy krwawe resztki i wsuwał je do ust, podskakując z radości — tańczył taniec gołębia; taniec śmierci.

Do domu wślizgnął się tylnymi drzwiami, w kuchni zimną wodą umył twarz i dłonie. Do porcelanowego, białego zlewu skapywały strużki krwi. Eric czuł takie uniesienie, jakby nauczył się latać. Usłyszał głos matki:

— Ericu?

W wieku lat jedenastu zaczaił się w śmierdzącej stęchlizną szopie z węglem i czekał na kota sąsiadów. Kiedy zwierzę się pojawiło, złapał je i związał mu mocno mordkę żyłką wędkarską. Kot walczył szaleńczo, rzucał się na wszystkie strony i próbował drapać pazurami dłonie i twarz Erica. Ale on to przewidział. Po kolei obciął łapy sekatorem ogrodniczym. Gdy kot ciągle wił się z bólu, zawiesił go na haku, który wbił w niski sufit szopy. Cały był upaprany krwią, bo kocia krew tryskała na wszystkie strony. Ale Eric lubił krew. Była ciepła i miała słonawy smak. Jak czyste życie.

Zanurzył twarz w gorącą, potarganą sierść i przegryzł skórę. Rozległ się chrzęst, a z brzucha zwierzęcia trysnęła krew, jakby kot eksplodował z bólu. Eric lizał oddychające jeszcze płuca. Było w nich powietrze — życie. Lizał bijące jeszcze serce. W sercu była krew — życie. Ustami odbierał je kotu i zjadał; kot stawał się Erikiem. Jesteś tym, co jesz. Eric był robakiem, ptakiem, kotem i dziesiątkami pająków.

Wiedział, że będzie żyć wiecznie.

Niedługo po swych szesnastych urodzinach wyjechał do dziadków do Earl’s Colne w wiejskim hrabstwie Essex. Upalne letnie dni lśniły blaskiem jak syrop. Jak zrodzone w halucynacjach pola porośnięte jasnoczerwonymi makami.

Nad rzeką natknął się na cielaka w białe i brązowe łaty. Zwierzak zaplątał się w drut kolczasty i ryczał z bólu. Eric przyklęknął przy nim i długo obserwował, jak cielę walczy. Wokół latały motyle. Panował taki upał, iż wydawało się, że cały świat pęcznieje.

Zdjął dżinsy, podkoszulek i majtki, po czym cisnął je w krzaki. Nago podszedł do cielaka i pogłaskał go. Splątane drutem kolczastym zwierzę polizało go żałośnie po ręku.

Eric wziął w prawą rękę kamień i po kolei połamał cielęciu nogi; wszystkie cztery, jedną po drugiej. Cielak z rykiem bólu zwalił się na ziemię. Potem już nie mógł ryczeć, bo chłopak wbił mu w pysk kamień. Eric dyszał ciężko, pocił się, członek miał twardy, naprężony, napletek odciągnięty.

Pokrył zwierzę i zaczął je gwałcić. Czarne ciało, różowe ciało. Gwałcąc, wbijał zęby w skórę cielaka, odrywał płaty mięsa. Jałówka próbowała kopać połamanymi nogami, próbowała walczyć, ale Eric był zbyt silny. Zanadto przepełniało go życie. Życie kotów, życie ptaków, życie psów. Eric był samym życiem. Przeciągnął czubkiem języka po bydlęcym oku; gałka oczna zadrżała. Teraz wbił w nią zęby. Do gardła spłynęła mu galaretowatą mazią cała wypełniająca ją substancja niczym przepyszna ostryga. I wtedy wytrysnął spermą w wnętrzności zdychającego zwierzęcia.

Prawie godzinę jadł cielaka, wymiotował, smarował się jego krwią. Kiedy skończył, unosiły się już nad nim roje much. Cielak zadrżał — po raz ostatni. Eric pocałował skrwawioną odbytnicę, z której spływało połyskliwą strugą jego nasienie. Odmówił modlitwę za wszystko, co było tak potworne; za wszystko, co było tak cudowne. Przewaga potęgi jednego życia nad drugim.

W oddali na niebie pojawiły się granatowe chmury; rozbrzmiał huk gromu. Podmuch ciepłego wiatru zafalował łąką… jak zapowiedź wczesnej śmierci.

Eric skończył szkołę i podjął pracę w Lewisham w południowo–wschodnim Londynie, firmie poligraficznej zajmującej się drukiem barwnym. Mieszkał nad nieczynnym garażem w jednym z bloków zbudowanych na miejscu dawnych stajni, skąd jazda autobusem do pracy kosztowała go zaledwie funta i sześćdziesiąt pensów. Był wysoki i długonogi. Chodził posuwistymi, wielkimi krokami, jakimi mógł poruszać się jedynie mężczyzna, który nigdy nie chadzał w towarzystwie kobiet; żadna nie zdołałaby dotrzymać mu kroku. Nosił otrzymane z ubezpieczalni społecznej okulary w szylkretowej oprawie, a włosy strzygł tak krótko, że zawsze sterczały mu na czubku głowy niczym korona kakadu. W pracy siedział nad stołem kreślarskim z głową pochyloną tak nisko nad kliszą, że jego twarz odbijała się w czarnej, gładkiej powierzchni, i usuwał niedokładności rozbicia kolorów na wyciągu barwnym. Nigdy się do nikogo nie odzywał. Przynosił ze sobą termos, ale nikt nigdy nie widział go jedzącego lunch. Deborah Gibbs, nowa księgowa, uważała, że jest samotny, dziwny i raczej atrakcyjny. „Taki bajroniczny” — mawiała, a Kevin z przygotowywalni blach chciał wiedzieć, czy to jest zaraźliwe.

Co wieczór Eric stał na przystanku przed drukarnią i czekał na autobus, który wiózł go do domu. Siadał zawsze na dolnej platformie, na trzyosobowym siedzeniu, gdzie mógł przycisnąć udo do uda jakiejś wracającej do domu maszynistki albo postawnej dziewczyny z Indii Zachodnich ubranej w sukienkę we wzory drukowane w jaskrawych barwach, trzymającej na kolanach pełną torbę zakupów porobionych u Sainsbury’ego. Lubił bijące od nich ciepło. Uwielbiał czuć emanujące z nich życie.

Latem zdarzały się duszne dni. Siedział wtedy z nogą tak mocno przyciśniętą do ciała kobiety, że mógłby, lekko tylko pochyliwszy głowę, wyrwać zębami ochłap jej żywego ciała.

Kiedy wracał do domu, blok był prawie zawsze wyludniony; zachodzące słońce wisiało na niebie niczym żółty krąg. Czasami rozlegał się terkot starej maszyny marki Standard Twelve, na której pracował pan Bristow, ale zazwyczaj ciszę mącił jedynie dźwięk odbijających się echem kroków Erica, dzwonienie jego kluczy i dobiegający zza okien szum ulicy typowy dla londyńskiego przedmieścia.

Do mieszkania wchodził po metalowych schodach przeciwpożarowych. Najpierw do malutkiej kuchenki z obudowanym drewnem zlewem, nieustannie kapiącym kranem i ściennym kalendarzem na rok tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty pierwszy z widokiem Okręgu Jezior, który miał niemiłosiernie wyświechtane rogi. Pociągał nosem, pogwizdywał i nastawiał elektryczny czajnik. Potem szedł do mrocznego o tej porze dnia salonu przesyconego zapachem stęchlizny. Włączał czarno–biały telewizor, ale całkowicie wyciszał dźwięk. W telewizji nikt nigdy nie miał nic do powiedzenia o sprawach, które leżały w sferze zainteresowań Erica. W wiadomościach mówiono o prezydencie Kennedym i o śmierci. Albo puszczano muzykę pop, która zupełnie do niego nie docierała. Leciała codziennie, całymi dniami. Płynęła ze wszystkich tranzystorów w drukarni. A on jej po prostu nie rozumiał. Nieustanne, dokuczliwe dupu–dupu–dupu. Głowa mu od tego pękała. Miał wrażenie, że jest więźniem jakiegoś prymitywnego plemienia, które nie rozumie, że nocne niebo to nie pokrywka.

Uznawał jedynie „Pół godziny Hancocka”, chociaż ten program wcale go nie śmieszył. Tyle że lubił kwestie w rodzaju: „Zawsze uważałem, że moja matka jest fatalną kucharką, ale przynajmniej często robiła pieczeń w sosie własnym”.

Eric nigdy nie ścielił łóżka w sypialni. Na jej ścianach wisiały poprzypinane pinezkami setki jego rysunków. Anatomiczne studia owadów, szczurów, psów i koni. Anatomiczne studia stonóg, anatomiczne studia gołębi. Każde stworzenie, które Eric zjadł, zostało skrupulatnie uwiecznione w ołówku. Każdy obrazek podpisany, każdy opatrzony datą — katalog żywych posiłków Erica. Każdy odzwierciedlał legendę pod tytułem: „Jesteś tym, co jesz”.

Pod łóżkiem, w wielkiej, szarej skrzynce z płyty pilśniowej leżały powiązane sznurkami inne rysunki. Eric nie chciał, żeby zobaczyła je właścicielka mieszkania, gdyby go kiedykolwiek odwiedziła, bo były to prace specjalne — rysunki rzeczy, których jeszcze nie jadł, a bardzo chciałby zjeść. Nowo narodzone dzieci, jeszcze ciepłe, jeszcze parujące po opuszczeniu łona matki — niczym ofiara pochodząca z jakiegoś świętego pieca. Łożyska. Oddałby wszystko, żeby wchłonąć łożysko, przytulić twarz do chrząstki noworodka. Męskie twarze, dziecięce uda. Pokrojone kobiece piersi. Eric rysował je z drobiazgową dokładnością i cieniował ołówkiem 2B tak długo, aż całą dłoń miał srebrzystoczarną od grafitu.

Później, już po zachodzie słońca, kiedy blok spowijała ciemność, Eric miał zwyczaj schodzić do garażu. Tam przyciskał dłonie do ściany pokrytej zieloną, spękaną farbą. Nic nie mówił; trwał tak z zamkniętymi oczyma. Czasami odnosił wrażenie, że w ogóle nie należy do tej planety. Innymi razy odczuwał, że tylko do niego należy, a wszyscy inni są intruzami naruszającymi jego prywatność.

Przekręcał klucz w zamku yale i otwierał drewniane, podnoszone drzwi. Chociaż je trzy czy cztery razy naoliwił, zawsze drżały i skrzypiały. Wkraczał do mrocznego pomieszczenia przesyconego od lat trzydziestych wonią oleju napędowego, skóry i krwi… przede wszystkim zapachem krwi… i rozpaczy.

Zamykał za sobą drzwi i zapalał światło. Na zmyślnym systemie dźwigni, ciężarków, bloczków, łańcuchów i haków przymocowanych do garażowego sufitu, rozpięte było sześć albo siedem zwierząt — psy, koty, króliki, a nawet koza. Pyski miały związane żyłką wędkarską tak, żeby nie mogły wydawać żadnego dźwięku, ponieważ wisząc na hakach i drutach musiały bezustannie potwornie cierpieć. Większość była tu i ówdzie ponadgryzana. Czarny labrador nie miał już żadnych mięśni na tylnych łapach, przebierał więc w powietrzu gołymi kośćmi. Oczy kozy zostały wyssane z oczodołów, wymię rozdarte i częściowo przeżute; wyglądało jak wielki, krwawy pudding.

Eric czerpał życie gdzie popadło. Jadł wszystko, co mu to życie dawało. Czuł się silny i mądry, czuł się WIELOŚCIĄ, jakby każde zjedzone zwierzę przekazywało mu jakiś swój instynkt, trochę swej mądrości, swojej indywidualności. Wiedział, że potrafi szybciej biegać, że ma doskonalszy zmysł równowagi, czulszy węch. Był przekonany, iż może wyłapać niesłyszalny dla ludzkiego ucha dźwięk gwizdka na psy. Wierzył najgłębiej, że jeśli zje jeszcze więcej ptaków, będzie w stanie latać.

Każdego wieczoru zamykał się w garażu, zdejmował ubranie i kładł je na drewnianym, składanym krześle ustawionym specjalnie w tym celu pod ścianą. I wtedy, nagi, mógł zacząć się pożywiać. Starał się przy tym, by wszystkie zwierzęta żyły jak najdłużej. Nie ma nic wspanialszego od patrzenia w oczy żywych stworzeń, których ciało jednocześnie się żuje. I od trawienia tego ciała. Czasami nagi pochylał się przed cierpiącym, rozpiętym zwierzęciem i wypróżniał się tak, żeby stworzenie widziało, jaki je czeka ostateczny los. Wydalenie na upapraną olejem betonową podłogę. Pozbawienie życia!

Pewnego gorącego wieczoru w sierpniu tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku na skraju stołu, przy którym pracował Eric, przysiadła Deborah Gibbs. Miała na sobie skąpą, białą bluzkę bez rękawów i zieloną, tak krótką spódniczkę, że Eric, kiedy zajął się podglądaniem, dostrzegał końcówki pończoch, jasne uda i białe majtki. Pracująca w ciemni Sandy Jarrett założyła się z Deborah o dziesięć szylingów, że nie uda jej się namówić Erica na wspólnego drinka. Sandy ukryła się za przepierzeniem z pomalowanego na czerwono szkła i starała się stłumić chichot. Eric widział tylko czubek jej głowy i bujne włosy.

— Zastanawiałam się, jakie masz plany na wieczór — zaczęła Deborah.

Eric wytarł pędzelek i zerknął na nią zza okularów popstrzonych kropkami barwników.

— Nie mam żadnych. A o co chodzi?

— Nie wiem. Pomyślałam sobie, że moglibyśmy wybrać się do Blue Wanker.

— Dokąd?

— Och, przepraszam. Tak to nazywamy. Blue Anchor*[2]. Taki pub przy Hilly Fields.

— A dlaczego miałbym tam iść? — zapytał Eric.

Jego białe dłonie spoczywały nieruchomo na blacie stołu, zupełnie jakby były martwe i nie należały do niego. Zacisnął pięści i wbił paznokcie aż do krwi. I znów wbił paznokcie, i znów pojawiła się krew…

Deborah wierciła się na stole i chichotała. Za przepierzeniem chichotała Sandy.

— Jest taki upał. Pomyślałam sobie, że chętnie się czegoś napijesz. To wszystko.

— No cóż — odparł Eric, wytrzeszczając oczy na końcówki pończoch i wynurzające się dalej uda Deborah.

Siedzieli przed Blue Anchor i obserwowali szóstkę chłopców grających w krykieta. Eric wypił dwie półlitrowe butelki jabłecznika, po czym zjadł paczkę chrupek. Deborah sączyła gin z tonikiem. Nieustannie paplała.

— Sandy utrzymuje, że jesteś tajemniczym osobnikiem — zachichotała.

— Naprawdę?

— Sandy mówi, że musisz być szpiegiem albo kimś w tym rodzaju.

— Nie, nie jestem szpiegiem.

— A jednak otaczasz się tajemnicą, prawda?

— Nie sądzę. Po prostu lubię żyć na swój sposób, to wszystko.

— A na czym polega ten twój sposób?

Popatrzył na nią. Nie zauważyła dotąd, jak jest przeraźliwie blady. I jak przerażająco pachnie. Wydzielał najdziwniejszy zapach, jaki w życiu czuła. Była to słodka, ale mdląca woń. Trochę jak ulatniający się z rury gaz. Nie czuła podobnego zapachu od czasu, kiedy w przewodach jej kominka w sypialni zdechł szpak.

— Jeśli chcesz, możesz pójść ze mną i obejrzeć sobie moje mieszkanie — odparł. — Wtedy ci pokażę.

Skończyli drinki i autobusem pojechali do mieszkania Erica. Słońce już prawie zaszło. Eric sprawiał wrażenie osobliwie pogodnego, kiedy kroczył z rękami w tylnych kieszeniach spodni, a Deborah z najwyższym trudem dotrzymywała mu kroku.

Dotarli do bloku wzniesionego na miejscu dawnych stajni. Był cichy i pusty. Stukała tylko maszyna pana Bristowa, ale jego nigdzie nie było widać.

— Pewnie poszedł do siebie na herbatę — zauważył Eric.

— Kto? — zapytała Deborah.

Podciągnęła pończochę. Czuła coraz większy niepokój.

— Sandy uważa, że jestem tajemniczym osobnikiem, tak? No cóż, będzie mogła tu przyjść i ocenić.

Przekręcił klucz w zamku drzwi prowadzących do garażu, wziął Deborah za rękę i wprowadził ją do środka. Panowały tu takie ciemności, że Deborah nic nie widziała. Eric puścił jej dłoń. Deborah nie wiedziała, co ma dalej robić. Ale wtedy z trzaskiem zamknęły się za nią drzwi garażu, rozległ się trzask przekręcanego zamka i Eric zapalił światło.

Zdjął okulary i położył je na spodniach. Był blady, kościsty, przez skórę przeświecały mu błękitne żyły, ale członek miał twardy, naprężony i bardzo ciemny.

Deborah próbowała krzyczeć, lecz tak mocno ją zakneblował, że mogła wydobyć z siebie tylko stłumione: uum–uum–uum. Zbliżył się do niej, ciągnąc za sobą zwieszające się z sufitu i każdej belki podporowej haki i łańcuchy, po czym przyjrzał jej się z odległości dziesięciu centymetrów. Czuła na twarzy jego oddech — dobywający się z ust fetor przerażającej zgnilizny.

Rozebrał ją, zostawiając tylko pas i pończochy, a potem, posadziwszy na drewnianym, składanym krześle, mocno związał. Przez piersi przepuścił cienkie linki, które naciągnął tak mocno, że biust powydymał się we wzór przypominający szlif diamentów. Przelotnie spojrzał jej między nogi i wyciągnął rękę, ale ona wydała z siebie takie wściekłe uum, że się cofnął.

— Nigdy jeszcze nie widziałem żywej, nagiej dziewczyny.

Chciała wrzasnąć, żeby ją rozwiązał, ale on nieoczekiwanie odwrócił się, najwyraźniej tracąc zainteresowanie jej ciałem. Po chwili ponownie odwrócił się do niej. W dłoni trzymał rzeźnicki nóż.

— Deborah, jesteś tym, co jesz. Nie możesz temu zaprzeczyć. Ciasteczka, batoniki Mars; jesteś tym, co jesz. Zawsze myślałem, że jak będę jadł za dużo pasztetu, sam zamienię się w pasztet! Wyobrażasz sobie? Eric Pasztet!

Dotknął trójkątnym ostrzem rzeźnickiego noża jej skóry, tuż pod mostkiem. Widziała nóż, widziała uśmiech Erica i jego błękitnawą skórę.

— Życie, o to w tym wszystkim chodzi — powiedział i rozerżnął Deborah brzuch aż do brązowych włosów łonowych.

Popatrzyła w dół na krwawe wnętrzności wylewające się jej na kolana. Rozniósł się odrażający smród, jakiego jeszcze w życiu nie czuła — zmieszany zapach krwi, wnętrzności i żółci. Zobaczyła, że Eric wpycha w jej rozcięte ciało głowę, całą głowę, i szarpnął nią nieprawdopodobny ból, kiedy zaczął ją od środka przeżuwać. Szukał żywej wątroby, szukał trzustki, szukał żołądka i nerek. Chciał ją żywcem pożreć od środka.

Poczuła, że mdleje; poczuła, że umiera. Świat zaczynał ciemnieć. Mogła zrobić tylko jedną, jedyną rzecz. Szarpnęła się całym ciałem do tyłu. Przewróciło się krzesło, przewróciła się ona, przewrócił się Eric. Ryknął z gniewu. Głowę ciągle miał zanurzoną w jej rozkrwawionych wnętrznościach. Koza, prawie już martwa, bujała się ciężko obok nich w bolesnym uścisku łańcuchów.

Deborah leżała z głową na betonowej posadzce wstrząsana paroksyzmami bólu, oczekiwała nadejścia śmierci. Eric, cały skąpany we krwi, ssał, gryzł i rozdzierał jej wątrobę. Deborah odwróciła głowę, zobaczyła, że na skutek upadku uwolniła się jej prawa ręka. Prawą rękę miała wolną.

Zobaczyła również hak zwieszający się na łańcuchu umocowanym na suficie. Chwiał się do przodu i do tyłu.

Nieważne, czy starczy jej sił, czy nie. Musiała to zrobić, wszystko jedno jak. Umierała… Słowa w rodzaju „niemożliwe” nie miały już dla niej żadnego znaczenia.

Raz i drugi wyciągnęła ramię, chwyciła łańcuch. Eric, niepomny niczego, pożerał jej rozkrwawione wnętrze.

Drżącą, umazaną krwią ręką chwyciła hak i zrobiła nim największy zamach, na jaki ją było stać. Nie mogła krzyczeć; nawet nie próbowała. Prawie już nie żyła. Zapewne każdy lekarz uznałby, że jest już martwa.

Wbiła hak między gołe pośladki Erica najgłębiej, jak zdołała. Poczuła, jak żelazo rozdziera mu zwieracze i mięśnie. Eric wrzasnął w niej. Stłumiony, oślizły, bulgoczący krzyk.

Z rozdartego brzucha wynurzyła się jego twarz, szkarłatna jak oblicze samego szatana. Oczy miał wybałuszone, z zębów zwisały krwistoczarne strzępy wątroby. Z nozdrzy ściekały strumyki krwi. Ryczał, podskakiwał, wił się, próbował wyrwać z siebie żelazny hak. Ale w tej samej chwili Deborah zdołała chwycić kozę. Koza runęła na nią, a wszystkie odważniki, łańcuchy i przeciwciężarki Erica oszalały.

Eric został uniesiony pod sufit. Wrzasnął. Dyndał w powietrzu, wił się, modlił i szlochał.

Deborah skonała. Skonał dzień. Ale Eric wirował w powietrzu przez całą noc i nie mógł umrzeć. Obracał się powoli wokół własnej osi. Przeszywał go ból tak straszliwy, że nie zrodziłby się w najkoszmarniejszym śnie. Zapadał w nieświadomość, budził się, ale ból cały czas nad wszystkim dominował.

Przed świtem rozpoczął szarpaninę, żeby uwolnić się z haka. Ciskał się w górę i w dół, aż w końcu hak rozerwał mu ciało i Eric ciężko spadł na podłogę garażu. Leżał targany drgawkami i szlochał, pokaleczony i poharatany, niezdolny do wykonania żadnego ruchu.

Mijał dzień. Eric słyszał przejeżdżające ulicą samochody. Słyszał maszynę pana Bristowa, słyszał, że pan Bristow pogwizduje i mruczy do siebie pod nosem. Spał, drżał, bełkotał.

Późnym wieczorem coś potrąciło go w lewą powiekę. Coś ostrego. Poczuł ból. Próbował to coś odegnać, ale kiedy otworzył oczy, zrozumiał, że już nie starczy mu sił, żeby to odpędzać.

Był to wielki, szary szczur kanałowy, jeden z największych, jakie widział w życiu. Wcale go nie atakował. Po prostu wybrał się na żer. Patrzył na Erica, który z przerażającą jasnością zrozumiał, że Eric Pasztet spotkał swego Kazika; że już niedługo przekształci się tylko w kulki odchodów w jakimś nie zbadanym zakątku kanałów; że jest się tym, co się je.

Po raz pierwszy w życiu Eric pojął, jaki to grzech być drapieżcą, i błagał o przebaczenie, kiedy jeden szczur, a później drugi i jeszcze wiele następnych przemieniały jego ciało w ruchliwą, drżącą masę skrwawionej szczurzej sierści.