Walcott Derek - Wiersze.pdf - ebooki i abooki - sandokan

1992

DEREK WALCOTT

W 500-lecie odkrycia Ameryki Nagrodę Nobla dostał pi-

sarz pochodzący z wysp, na których w 1492 roku postawił

nogę Kolumb.

Derek Walcott urodził się w 1930 roku w Castries na

wyspie Santa Lucia na Małych Antylach, zwanych też In-

diami Zachodnimi, gdzie od wieków zbiegały się intere-

sy kolonialne Francji i Anglii, co pozostawiło swe ślady

w języku i kulturze. Anglicy wygrali, toteż Walcott jest pod-

danym królowej brytyjskiej. W roku 1954 ukończył studia

na Jamajce i pracował na wyspach karaibskich jako nau-

czyciel. Stosunkowo wcześnie zajął się — na Trynidadzie

— teatrem. Od 1980 roku pisarz był wykładowcą na ame-

rykańskich, głównie bostońskich, uniwersytetach. Otrzy-

mał stypendium Fundacji McArthura zwane „stypendium

dla geniuszy", a w 1988 roku królowa Elżbieta wyróżniła

go Złotym Medalem za Poezję. Obecnie dzieli swe miejsce

zamieszkania między USA, Wielką Brytanię a Trynidad.

Twórczość Walcotta jest wytworem historycznej homo-

genizacji kultur, jaka miała miejsce na Karaibach. W poezji

tej rozkochanie w kulturze angielskiej zderza się z egzotycz-

ną rzeczywistością wyspiarskiego odizolowania; poszuki-

wanie tożsamości staje się tu wyzwaniem i problemem nu-

mer jeden, z którego pisarz potrafił uczynić ekspresywny

i przejmujący problem literacki.

Bardzo ważne w twórczości Walcotta są dramaty, m.in.

Sea at Dauphin (1954), Drums and Colours (1958), The

Dream on Monkey Mountain (1967). Najważniejsze

tomy wierszy: Τwenty Five Poems (1948), In a Green

Night (1962), The Gulf and Onother Poems (1969),

Another Life (1973), Sea Grape (1976), Omeros (1989).

Kodycyl

O rozdwojonej jaźni, targany przez dwa style

(jeden z nich to najemna, wyrobnicza proza),

zarabiam na wygnanie. Brnę w świetle księżyca przez mile

ostrego jak sierp brzegu morza,

skóra ciemnieje, pali mnie, łuszczy się w tym zrzucaniu

skóry miłości własnej, miłości do oceanu.

By zmienić język, trzeba zmienić życie.

Nie naprawię dawnych błędów i krzywd.

Znużona horyzontem, fala wraca spoza

jego linii, i mewy w swoich rdzawych językach krzyk

podnoszą; nad próchnem pirogi, wyciągniętej na brzeg,

w Charlotte ville, były chmurą jadowitych dziobów.

Myślałem niegdyś: wystarczy kochać kraj.

Dziś — gdybym chciał nawet — nie dopchałbym się do

żłobu.

Widzę najlepszych mózgów psie kotłowaniny,

walkę o wyróżnienie, ten ochłap.

Coraz bliżej mój wiek

średni, spalona skóra z ramienia

schodzi jak cienki papier, jak cebulowe łupiny

ze sceny w Peer Gyncie Ibsena.

A w środku, w sercu — nic; w te zakamarki

nie wpełza nawet trwoga. Znam zbyt wielu martwych.

Wszyscy oni znajomni, wszyscy tacy sami,

nawet w tym, jak ginęli. Płomieniami

poparzone ciało już nie czuje przerażenia

na myśl o ogniu pieca, w którym ziemia

to podsłoneczny popielnik czy wysypisko popiołów,

ani o tnącym chmury sierpie księżyca, od dołu

widzianym przez biel plaży, stronicę zwróconą ku niebu.

Ta obojętność — jest to inna postać gniewu.

Stanisław

Barańczak

Mroczny sierpień

Taki deszcz, tyle życia obrzmiałego jak niebo

tego czarnego sierpnia. Słońce, ma siostra,

ociąga się z wyjściem z żółtego pokoju.

Wszystko idzie w diabły, góry kipią

jak czajnik, rzeki wylewają, a ona

nie chce wstać i zgasić deszczu.

Jest w swym pokoju, bawią ją starocie,

moje wiersze, kartkuje album. Nawet gdy piorun

runie z nieba, jakby tłukły się talerze,

nie wyjrzy stamtąd.

Kocham cię, wiesz przecież, lecz na deszcz

nie mam sposobu. Uczę się jednak powoli

kochać te chmurne dni, parujące wzgórza,

plotkujące w powietrzu komary,

popijać lekarstwo goryczy,

więc gdy się wyłonisz, siostro,

rozsuwając paciorki deszczu,

z kwiatami nad czołem i przebaczeniem w oczach

nic nie będzie jak kiedyś, lecz będzie naprawdę

(widzisz, nie dadzą mi kochać cię

jak chciałbym), bo wtedy, siostro,

będę już kochał dni chmurne, jak kocham pogodne,

mroczny deszcz, jasne wzgórza, choć kiedyś

kochałem tylko swe szczęście i ciebie.

Paweł Piasecki

Miłość po miłości

Przyjdzie taki czas,

gdy z uniesieniem

siebie powitasz, stojącego

u swego progu, w swoim lustrze

i uśmiechniecie się na powitanie

i powiesz, usiądź tu. Jedz.

Pokochasz nieznajomego, swoje byłe ja.

Podaj wino. Podaj chleb. Oddaj serce

swemu nieznanemu, porzuconemu

sercu, co cię zawsze kochało.

Zdejmij z półki miłosne listy,

fotografie, daremne bileciki,

zedrzyj z lustra swe odbicie.

Siądź. Świętuj własne życie.

Paweł Piasecki

Walcott Derek - Wiersze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: