Odd Thomas - 02.Dar widzenia.doc

Dean KOONTZ

Dar widzenia

Z angielskiego przełożyli MARIA i CEZARY FRĄC

WARSZAWA 2007

Tytuł oryginału: FOREVER ODD

WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ

Wiktorii Wiedeńskiej 7/24.

02-954 Warszawa

Wydanie I Skład: Laguna Druk: WZDZ - Drukarnia Lega, Opole

Książkę tę dedykuję Trixie, choć ona sama nigdy jej nie przeczyta. W najtrudniejsze dni przy klawiaturze, gdy rozpaczałem, zawsze umiała mnie rozbawić. Słowa „dobry pies” w jej przypadku nie są adekwatne. Trixie ma dobre serce i życzliwą duszę, jest aniołem na czterech łapach.

Niezasłużone cierpienie jest zbawcze.

Martin Luther King Jr.

Spójrz na te ręce, Boże, te ręce, które się trudziły, żeby mnie wychować.

Elvis Presley nad trumną matki

1

Budząc się, usłyszałem ciepły wiatr brzdąkający na luźnej siatce w otwartym oknie i pomyślałem: burzowo*, choć wcale tak nie było. * Stormy (ang.) - Burzowa, przydomek dziewczyny narratora.

Pustynne powietrze lekko pachniało różami, które nie kwitły, i kurzem, którego na pustyni Mojave nie brakuje przez dwanaście miesięcy w roku.

Deszcz pada na miasto Pico Mundo tylko w czasie naszej krótkiej zimy. Ta łagodna lutowa noc nie została odświeżona zapachem deszczu.

Miałem nadzieję, że usłyszę cichnący łoskot gromu. Jeśli jednak zbudził mnie grzmot, to musiał rozbrzmiewać we śnie.

Wstrzymując oddech, leżałem i wsłuchiwałem się w ciszę, i czułem, jak cisza wsłuchuje się we mnie.

Zegar na nocnej szafce malował w mroku jarzące się cyfry - 2:41 nad ranem.

Przez chwilę się zastanawiałem, czy nie zostać w łóżku, ale ostatnio nie sypiam tak dobrze jak wówczas, kiedy byłem młody. Mam dwadzieścia jeden lat i jestem znacznie starszy niż rok wcześniej.

Pewny, że mam towarzystwo, spodziewając się zobaczyć czuwających nade mną dwóch Elvisów, jednego z zawadiackim uśmiechem, drugiego z wyrazem melancholijnego zatroskania na twarzy, usiadłem i zapaliłem lampkę.

W kącie stał jeden Elvis: naturalnej wielkości tekturowa postać, która stanowiła element wystroju holu kina w czasie wyświetlania Blue Hawaii. W hawajskiej koszuli i wieńcu lei Elvis wyglądał na pewnego siebie i szczęśliwego.

W roku 1961 miał powody do zadowolenia. Film Blue Hawaii okazał się hitem, a piosenki trafiły na pierwsze miejsca list przebojów. Elvis dostał sześć Złotych Płyt, w tym za Can‘t Help falling in Love, i zakochał się w Priscilli Beaulieu.

Mniej szczęśliwe było to, że za namową menadżera, Toma Parkera, odrzucił główną rolę w West Side Story na rzecz miernego filmu Follow That Dream. Gladys Presley, jego ukochana matka, nie żyła już od trzech lat, a on wciąż dotkliwie cierpiał z powodu tej straty. W wieku zaledwie dwudziestu sześciu lat zaczął mieć poważne problemy.

Tekturowy Elvis wciąż się uśmiecha, wiecznie młody, niezdolny do popełnienia błędu czy do rozpaczy, obojętny na żal, nieznający smutku.

Zazdroszczę mu. Nie ma mojej kartonowej repliki, mnie takiego, jaki kiedyś byłem i jaki już nigdy nie będę.

Światło lampy ujawniło obecność drugiej postaci, tyleż cierpliwej, co zdesperowanej. Gość najwyraźniej patrzył na mnie, gdy spałem, i czekał na moje przebudzenie.

- Witam, doktorze Jessup.

Doktor Wilbur Jessup nie mógł odpowiedzieć. Na jego twarzy malował się ból. Oczy były martwymi kałużami; cała nadzieja spłynęła do tych samotnych głębi.

- Przykro mi, że pana tu widzę.

Zacisnął ręce w pięści, nie z zamiarem uderzenia czegokolwiek, lecz na znak frustracji. Przyłożył je do piersi.

Nigdy dotąd nie odwiedził mojego mieszkania, a ja w głębi serca wiedziałem, że już nie należy do Pico Mundo. Uparcie jednak chciałem wierzyć, że jest inaczej, dlatego po wstaniu z łóżka zapytałem:

- Czyżbym nie zamknął drzwi na klucz?

Pokręcił głową. Łzy zaćmiły mu oczy, lecz nie rozpłakał się ani nawet nie załkał. Ubierając się w wyjęte z szafy dżinsy, mówiłem:

- Ostatnio jestem zapominalski.

Otworzył ręce i spojrzał na nie. Drżały. Schował w nich twarz.

- O tylu rzeczach chciałbym zapomnieć - mówiłem, wciągając skarpety i wkładając obuwie - ale tylko drobiazgi umykają mi z głowy... gdzie zostawiłem klucze, czy zamknąłem drzwi, że skończyło się mleko...

Doktor Jessup, radiolog z Country General Hospital, był łagodnym i cichym człowiekiem, choć nigdy dotąd aż tak cichym.

Otworzyłem szufladę, żeby wyjąć białą bawełnianą koszulkę.

Mam kilka czarnych, ale przeważają białe. Poza licznymi dżinsami moją garderobę uzupełniają dwie pary białych drelichów.

W tym mieszkaniu stoi tylko mała szafa. Jest w połowie pusta. Podobnie jak dolne szuflady komody.

Nie mam garnituru. Ani krawata. Ani butów, które trzeba polerować.

Na chłody zaopatrzyłem się w dwa pulowery.

Kiedyś kupiłem kamizelkę. Chwilowa niepoczytalność. Uświadomiwszy sobie, że w nieprawdopodobny sposób skomplikowałem sobie garderobę, nazajutrz oddałem ją do sklepu.

Mój ważący sto osiemdziesiąt kilogramów przyjaciel i mentor P. Oswald Boone stwierdził, że mój styl ubierania się stanowi poważne zagrożenie dla przemysłu odzieżowego.

Zauważyłem jednak, że ubrania w garderobie Ozziego mają ogromne rozmiary i to nie pozwala upaść zakładom tekstylnym, które ja narażam na niebezpieczeństwo.

Doktor Jessup był bosy, miał na sobie bawełnianą piżamę, zmiętą w czasie niespokojnego snu.

- Chciałbym, żeby coś pan powiedział. Naprawdę.

Zamiast mnie posłuchać, radiolog opuścił ręce i wyszedł z sypialni.

Spojrzałem na ścianę nad łóżkiem. Wisi tam oprawiona w ramkę kartka z maszyny do wróżenia. Obiecuje: LOS SPRAWI, ŻE NA ZAWSZE BĘDZIECIE RAZEM.

Każdego ranka zaczynam dzień od przeczytania tych siedmiu słów. Co wieczór czytam je znowu, czasami niejeden raz przed zaśnięciem - o ile w ogóle zasypiam.

Krzepi mnie wiara, że życie ma sens. Podobnie jak śmierć.

Podniosłem z szafki telefon komórkowy. Pierwszy numer na liście należy do biura Wyatta Portera, komendanta policji pico Mundo. Drugi to jego numer domowy. Trzeci - komórka.

Wiedziałem, że najprawdopodobniej jeszcze przed świtem będę musiał zadzwonić do komendanta Portera, pod taki czy inny numer.

W saloniku zapaliłem światło. Doktor Jessup stał wśród wyszukanych w sklepach ze starociami skarbów, w jakie umeblowany jest pokój.

Otworzyłem drzwi frontowe, on jednak nie ruszył się z miejsca. Choć przyszedł do mnie po pomoc, brakowało mu odwagi na pokazanie mi tego, co chciał pokazać.

Wyraźnie mu się podobał eklektyczny wystrój mojego mieszkania - fotele w stylu Stickleya, pulchne wiktoriańskie podnóżki, grafiki Maxfielda Parrisha, wazony z kolorowego, wytłaczanego szkła - zalanego czerwonawym światłem starej brązowej lampy z ozdobionym koralikami kloszem.

- Bez obrazy - powiedziałem - ale tu nie pańskie miejsce.

Doktor Jessup bez słowa popatrzył na mnie z czymś, co mogło być błaganiem.

- To mieszkanie jest przepełnione przeszłością - dodałem. - Jest tu miejsce dla mnie i Elvisa, i dla wspomnień, lecz dla nikogo nowego.

Wyszedłem na korytarz i zatrzasnąłem drzwi.

Moje mieszkanie jest jednym z dwóch na parterze przerobionego wiktoriańskiego domu. Ta pełna zakamarków niegdyś jednorodzinna siedziba wciąż ma dużo uroku.

Przez lata koczowałem w wynajętym pokoju nad garażem. Łóżko stało kilka kroków od lodówki. Życie było wtedy prostsze, a przyszłość jaśniejsza.

Przeprowadziłem się nie dlatego, że potrzebowałem większej przestrzeni, ale ponieważ moje serce jest teraz tutaj, na zawsze.

Drzwi frontowe domu zdobi owalna witrażowa szyba. Noc za nią wydawała się skośnie pocięta i ułożona w niezrozumiały dla nikogo wzór.

Gdy wyszedłem na werandę, noc okazała się taka sama jak wszystkie inne: głęboka, tajemnicza, drżąca - jakby w oczekiwaniu na wybuch chaosu.

Schodząc ze stopni werandy na wyłożoną kamiennymi płytami ścieżkę i potem na chodniku, rozglądałem się w poszukiwaniu doktora Jessupa, lecz nigdzie go nie dostrzegłem.

Na wyżynnej pustyni, która wznosi się daleko na wschód od Pico Mundo, zima potrafi być chłodna, natomiast nasze noce na pustyni położonej niżej nawet w lutym są całkiem ciepłe.

W okolicznych domach panowała cisza równa głębią mrokowi, jaki zalegał w oknach. Nie szczekały psy. Nie pohukiwały sowy.

Ani pieszych na chodnikach, ani aut na jezdni. Miasto wyglądało jak po zbiorowym wniebowzięciu, jak gdybym tylko ja został, żeby znosić panowanie piekła na ziemi.

Doktor Jessup dołączył do mnie, zanim dotarłem do rogu. Piżama i późna pora sugerowały, że przyszedł ze swojego domu przy Jacaranda Way, pięć przecznic na północ i na lepszym osiedlu niż moje. Teraz prowadził mnie w tamtą stronę.

Mógł unosić się w powietrzu, ale szedł ciężkim krokiem. Pobiegłem, wyprzedzając go.

Choć bałem się tego, co zastanę - być może nie mniej, niż on bał się to pokazać - chciałem jak najszybciej dotrzeć do celu. Być może czyjeś życie wciąż było w niebezpieczeństwie.

W połowie drogi uświadomiłem sobie, że mogłem zabrać chevy. Przez długi czas nie miałem własnego samochodu i w razie potrzeby pożyczałem wóz od przyjaciół. Zeszłej jesieni odziedziczyłem chevroleta camaro berlinetta coupe z roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego.

Wciąż zachowuję się tak, jakbym nie miał czterech kółek. Posiadanie ważącego ponad tonę ruchomego dobytku przytłacza mnie, gdy myślę o nim zbyt często. Ponieważ staram się nie myśleć, niekiedy zapominam, że go mam. Biegłem pod dziobatym obliczem ślepego księżyca. Rezydencja Jessupów na Jacaranda Way to elegancko wykończona georgiańska willa z białej cegły. Stoi pomiędzy przeuroczą siedzibą w amerykańskim stylu wiktoriańskim z tyloma dekoracyjnymi gzymsami, że przypomina tort weselny, i barokowym domem - barokowym pod każdym niewłaściwym względem.

Żadne z tych domostw, ocienionych przez palmy i rozjaśnionych przez pnącą bugenwillę, nie pasuje do pustyni. Nasze miasto zostało założone w roku tysiąc dziewięćsetnym przez przybyszów ze Wschodniego Wybrzeża, którzy uciekli przed srogimi zimami, ale przynieśli z sobą style architektoniczne i mentalność typową dla chłodnego klimatu.

Tern Stambaugh, moja przyjaciółka i pracodawczyni, właścicielka Pico Mundo Grille, mówi, że ta przesiedlona architektura jest lepsza niż ponure akry tynku i wysypanych żwirem dachów w wielu pustynnych miastach Kalifornii.

Pewnie ma rację. Nieczęsto wyjeżdżam z Pico Mundo i nigdy nie byłem poza granicami hrabstwa Maravilla.

Prowadzę zbyt intensywne życie, żebym mógł sobie pozwolić na przejażdżki czy podróże. Nawet nie oglądam Travel Channel.

Radość życia można znaleźć wszędzie. Dalekie strony oferują tylko egzotyczne sposoby cierpienia.

Ponadto w świecie poza Pico Mundo roi się od obcych, a ja stwierdzam, że jest mi dostatecznie trudno radzić sobie z martwymi, których przecież znałem za życia.

W niektórych oknach na parterze i na piętrze rezydencji Jessupa paliły się światła. Za większością czaił się mrok.

Gdy dotarłem do stopni frontowej werandy, doktor Wilbur Jessup już na mnie czekał.

Wiatr wichrzył mu włosy i marszczył piżamę, choć nie wiem, dlaczego miał na niego wpływ. Księżycowa poświata też go znalazła. I cień.

Potrzebował pociechy, żeby zebrać siły i wprowadzić mnie do domu, gdzie bez wątpienia leżał martwy, być może nie sam.

Objąłem go. Był duchem, widzialnym wyłącznie dla mnie, a jednak czułem ciepło i twardość jego ciała.

Może zmarli podlegają wpływom pogody tego świata, zmieniają się w świetle i cieniu, a także są ciepli jak żywe osoby nie dlatego, że tak jest naprawdę, ale ponieważ ja chcę, żeby tak było. Może w ten sposób próbuję podważać potęgę śmierci.

Być może mój nadnaturalny dar mieszka nie w głowie, lecz w sercu. Serce jest artystą, który maluje to, co głęboko go niepokoi, oddając na płótnie mniej mroczną, mniej ostrą wersję prawdy.

Doktor Jessup był niematerialny, ale wsparł się na mnie ciężko, naprawdę ciężko. Wstrząsnął nim bezgłośny szloch.

Martwi nie mówią. Może wiedzą o śmierci takie rzeczy, o których żywym nie wolno się dowiedzieć.

W tej chwili zdolność mówienia nie zapewniała mi żadnej przewagi. Słowa nie mogłyby go uspokoić.

Nic poza wymierzeniem sprawiedliwości nie ulży jego cierpieniu. Może nawet sprawiedliwość nie dokona tej sztuki.

Za życia znał mnie jako Odda Thomasa, osobę dość popularną w lokalnym środowisku. Niektórzy - błędnie - uważają mnie za bohatera, a prawie wszyscy inni za ekscentryka.

Odd nie jest przydomkiem; to moje prawdziwe imię.

Historia mojego imienia jest interesująca, jak sądzę, ale wspomniałem o niej już wcześniej. Sprowadza się do tego, że moi rodzice są dysfunkcyjni. Niewyobrażalnie.

Sądzę, że za życia doktor Jessup uważał mnie za interesującego, zabawnego, zagadkowego chłopaka. Chyba mnie lubił.

Dopiero po śmierci zrozumiał, kim jestem: towarzyszem błąkających się zmarłych.

Widzę ich, choć wolałbym nie widzieć. Zbyt mocno jednak cenię życie, żeby odwracać się do nich plecami. Zasługują na moje współczucie z racji tego, co wycierpieli na tym świecie.

Doktor Jessup odsunął się ode mnie i zmienił. Teraz widziałem rany.

Został uderzony w twarz jakimś tępym przedmiotem, może kawałkiem rurki albo młotkiem. Wiele razy. Czaszka była pęknięta, rysy zniekształcone.

Pokaleczone, potłuczone, połamane ręce sugerowały, że desperacko próbował się bronić - albo śpieszył z pomocą komuś innemu. Mieszkał tylko z synem Dannym.

Moja litość szybko ustąpiła słusznej wściekłości, która jest uczuciem niebezpiecznym, bo zaćmiewa zdrowy rozsądek i eliminuje ostrożność.

W tym stanie, którego nie pragnę, który mnie przeraża, który opada mnie niczym opętanie, nie mogę odwrócić się od tego, co trzeba zrobić. I rzucam się na łeb, na szyję.

Przyjaciele, nieliczne osoby, które znają moje sekrety, uważają ten przymus za boskie natchnienie. Może to tylko chwilowa niepoczytalność.

Wchodząc stopień po stopniu, a potem przemierzając werandę, zastanawiałem się, czy nie zadzwonić do komendanta Wyatta Portera. Bałem się jednak, że Danny może umrzeć, podczas gdy ja będę rozmawiał i czekał na władze.

Drzwi były uchylone.

Obejrzałem się i zobaczyłem, że doktor Jessup woli błąkać się po podwórku, nie w domu. Został na trawniku.

Rany znikły. Wyglądał jak wtedy, zanim śmierć go znalazła - i sprawiał wrażenie przerażonego.

Nawet zmarli znają strach, dopóki nie opuszczą tego świata. Myślałby kto, że nie mają nic do stracenia, ale czasami dręczy ich lęk. Boją się nie tego, co ich czeka na tamtym świecie, lecz o tych, których zostawili na tym.

Pchnąłem drzwi. Otworzyły się płynnie i cicho jak mechanizm porządnie naoliwionej sprężynowej pułapki.

2

W świetle matowych żarówek w kształcie płomienia świecy, palących się w posrebrzanych kinkietach, zobaczyłem korytarz z rzędem zamkniętych białych drzwi z płycinami i schody wznoszące się w ciemność.

Marmurowa podłoga holu, szlifowana, ale nie polerowana, bielała niczym chmura i wyglądała na równie miękką. Perski dywanik w kolorze rubinów, szmaragdów i szafirów zdawał się unosić na niej niczym czarodziejska taksówka, która czeka na spragnionego przygód pasażera.

Przestąpiłem próg i chmura posadzki utrzymała mój ciężar. Dywanik pracował na jałowym biegu pod moimi stopami.

W takiej sytuacji zamknięte drzwi zwykle mnie przyciągają. Przez wszystkie te lata kilka razy miałem sen, w którym podczas poszukiwań otwieram białe drzwi z płycinami, a wówczas coś ostrego, zimnego i grubego jak słupek ogrodzenia przeszywa mi gardło.

Zawsze budzę się przed śmiercią, krztusząc się, jakbym wciąż był nadziany. Potem zwykle wstaję, niezależnie od pory nocy.

Moje sny w zasadzie nie są wiarygodnie prorocze. Nigdy na przykład nie jeździłem na oklep na słoniu, nagi, kochając się z Jennifer Aniston.

Minęło siedem lat, odkąd jako czternastoletni chłopak snułem tę pamiętną nocną fantazję. Po tak długim czasie już się nie łudzę, że sen z Aniston się spełni.

Jestem jednak całkiem pewien, że scenariusz z białymi drzwiami kiedyś się urzeczywistni. Nie wiem tylko, czy zostanę ranny, okaleczony do końca życia czy zabity.

Można by pomyśleć, że powinienem unikać białych drzwi. Unikałbym... gdybym nie wiedział, że przeznaczenia nie można ominąć ani przeskoczyć. Cena zapłacona za tę lekcję sprawiła, że moje serce przypomina prawie pustą sakiewkę z dwoma czy trzema monetami pobrzękującymi na dnie.

Wolę kopniakiem otwierać każde drzwi i stawiać czoło temu, co za nimi czeka, zamiast się odwracać, bo wtedy wciąż musiałbym być wyczulony na szczęk przekręcanej gałki, na cichy zgrzyt zawiasów za plecami.

W tym przypadku drzwi mnie nie przyciągały. Intuicja kierowała mnie ku schodom, na górę.

Ciemny korytarz na piętrze rozjaśniało tylko blade światło sączące się z dwóch pokoi.

Nie śnię o otwartych drzwiach. Bez wahania podszedłem do pierwszych i stanąłem na progu sypialni.

Widok krwi zniechęca nawet tych z dużym doświadczeniem. Bryzgi, kleksy, krople i rozpylone drobiny tworzą niezliczone plamy Rorschacha, a z każdej wyczytuje się to samo: kruchość istnienia, prawdę o śmiertelności.

Desperackie szkarłatne odciski dłoni na ścianie układały się w język znaków ofiary: „Oszczędź mnie, pomóż mi, pamiętaj o mnie, pomścij mnie”.

Na podłodze w pobliżu łóżka leżało ciało doktora Wilbura Jessupa, brutalnie zmasakrowane.

Okaleczone zwłoki przygnębiają i rażą nawet tych, którzy wiedzą, że ciało jest tylko naczyniem dla esencji ducha.

Ten świat mógłby być rajem, lecz zamiast tego stał się przedsionkiem piekła. Uczyniliśmy go takim w naszej arogancji.

Drzwi do łazienki były uchylone. Pchnąłem je stopą.

W cieniach łazienki światło z sypialni miało krwawe zabarwienie, ale nie ukazało żadnych niespodzianek.

Świadom, że przebywam na miejscu zbrodni, niczego nie dotykałem. Stąpałem ostrożnie z szacunku dla dowodów.

Niektórzy chcą wierzyć, że najczęstszym motywem morderstw jest chciwość, lecz zabójca rzadko kieruje się chciwością. Większość zabójstw ma tę samą ponurą przyczynę: zbrodniczy brutale mordują tych, którym zazdroszczą, i robią to z powodu tego, czego zazdroszczą.

Zawiść jest wielką tragedią nie tylko ludzkiego istnienia, lecz również politycznej historii świata.

Zdrowy rozsądek, a nie moc psychiczna, powiedział mi, że w tym przypadku zabójca zazdrościł szczęścia, jakim do niedawna doktor Jessup cieszył się w małżeństwie. Czternaście lat temu poślubił Carol Makepeace. Byli dla siebie stworzeni. Carol miała już siedmioletniego syna Danny’ego. Doktor Jessup go adoptował.

Przyjaźniliśmy się z Dannym od szóstego roku życia, kiedy to odkryliśmy wspólne zainteresowanie obrazkami z Monster Gum. Dałem mu marsjańskiego wija mózgożercę w zamian za wenusjańskiego śluzowca metanowego, co zbliżyło nas w czasie pierwszego spotkania i zaowocowało dozgonnym braterskim uczuciem.

Zbratał nas również fakt, że obaj się różnimy, każdy na swój sposób, od innych ludzi. Ja widzę błąkających się zmarłych, a Danny cierpi na osteogenesis imperfecta, chorobę zwaną również wrodzoną łamliwością kości.

Te przypadłości zdefiniowały - i zdeformowały - nasze życie. Moje deformacje mają charakter głównie społeczny; jego są w znacznej mierze fizyczne.

Rok temu Carol zmarła na raka. Teraz zabrakło również doktora Jessupa i Danny został sam.

Wyszedłem z sypialni i pośpieszyłem cicho na tyły domu. Minąłem dwa zamknięte pokoje, zmierzając do otwartych drzwi, z których płynęło światło. Martwiłem się, że zostawiam za sobą nieprzeszukane miejsca.

Kiedyś, gdy popełniłem błąd polegający na obejrzeniu wiadomości w telewizji, przez jakiś czas się martwiłem, że asteroida uderzy w Ziemię i unicestwi ludzką cywilizację. Spikerka powiedziała, że to nie tylko możliwe, ale wręcz prawdopodobne. Zakończyła relację z uśmiechem.

Przejmowałem się asteroida, dopóki nie zrozumiałem, że przecież nijak nie mogę jej powstrzymać. Nie jestem Supermanem. Jestem kucharzem przygotowującym szybkie dania, obecnie na urlopie, odpoczywającym od grilla i płyty do smażenia.

Znacznie dłużej martwiłem się o tę panią z telewizji. Jak można podawać takie straszne wiadomości, a potem się uśmiechać?

Jeśli kiedyś otworzę białe drzwi z płycinami i żelazna pika - albo coś innego - przeszyje mi gardło, prawdopodobnie będzie ją trzymać tamta spikerka.

Dotarłem do otwartych drzwi, wszedłem w światło, przestąpiłem próg. Ani ofiary, ani zabójcy.

To, co niepokoi nas najbardziej, w większości przypadków nie jest tym, co nas ukąsi. Najbardziej ostre zęby gryzą wtedy, gdy patrzymy w inną stronę.

Bezsprzecznie był to pokój Danny’ego. Na ścianie za rozgrzebanym łóżkiem wisiał plakat z Johnem Merrickiem, prawdziwym Człowiekiem Słoniem.

Danny często żartował na temat swojego kalectwa - dotyczącego głównie kończyn. Ani trochę nie przypominał Merricka, ale Człowiek Słoń był jego bohaterem.

...