Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 20 - Mroźne noce.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

MRO ń NE NOCE

- Kiedy Sedolf wróci z Lofotów, jak si ħ ociepli, po wiosennym jarmarku... - Reijo

Kesaniemi wci ĢŇ si ħ wahał. Ida, Sedolf, Knut, Anjo i Helena przysłuchiwali mu si ħ w

milczeniu. - Wtedy pojad ħ do Finlandii.

Spojrzeli na niego wszyscy poza Helen Ģ . Helena wolałaby nie słysze ę słów Reijo.

Jaki Ļ głos podpowiadał jej, Ň e to przez ni Ģ , ale wolałaby i jemu nie dawa ę wiary. Zbyt cz ħ sto

ulegała podszeptom, które nigdy nie przyniosły jej nic dobrego.

Pozostali nie okazali zdziwienia. Dobrze wiedzieli, Ň e Reijo t ħ skni za Maj Ģ i niepokoi

si ħ o jej los. Zdarzało si ħ , Ň e za po Ļ rednictwem jakiego Ļ kupca czy przygodnego w ħ drowca

docierał do nich list znad odległej Zatoki Botnickiej, pisany na czerpanym papierze i

zalakowany szlacheck Ģ piecz ħ ci Ģ . Głos Mai zamkni ħ ty w literach, w słowach stawianych z

coraz wi ħ ksz Ģ biegło Ļ ci Ģ . Ledwie go rozpoznawali.

O, tak, wiedzieli, Ň e Reijo t ħ skni za ni Ģ , i nie sprzeciwiali si ħ jego planom.

I Ň adne z nich poza Helen Ģ nie doszukiwało si ħ w zamierzeniach Reijo niczego

szczególnego. Helena za Ļ umarłaby raczej, ni Ň zdradziłaby si ħ ze swymi podejrzeniami.

Mogłaby przez przypadek podsun Ģę mu pomysł, którego wcale nie rozwa Ň ał.

Rok tysi Ģ c siedemset czterdziesty dziewi Ģ ty miał si ħ ku ko ı cowi. Rodzinie na cyplu w

gł ħ bi fiordu Lyngen przyniósł wiele cierpienia.

Wiele cierpienia, ale i promyk sło ı ca, cie ı nadziei na przyszło Ļę . Cierpienie zreszt Ģ

wpisane było w losy rodu Alatalo, szcz ħĻ cie za Ļ rzadko mu sprzyjało. Teraz jednak powiał

przychylny wiatr. Knutowi i Anjo powodziło si ħ niezgorzej. Knut polubił prac ħ na roli i do-

gl Ģ danie inwentarza. Mały Karl był Ň ywy jak srebro i radosny jak promyk sło ı ca. Szło mu na

drugi rok.

Rodzina na cyplu powi ħ kszyła si ħ . Ida wyszła za Sedolfa podczas jarmarku. Tworzyli

szcz ħĻ liw Ģ par ħ , zwi Ģ zan Ģ gł ħ bok Ģ miło Ļ ci Ģ . W lutym oba male ı stwa Idy miały sko ı czy ę rok.

Maja Ň yła w Finlandii w innym Ļ wiecie, którym im wszystkim, nawet Reijo, zdawał

si ħ nierzeczywisty. Reijo pragn Ģ ł wprawdzie tego co najlepsze dla swej przybranej córki,

ukochanej dziewczynki, która przeobraziła si ħ w kobiet ħ , nigdy jednak Ň e nie o Ļ mieliłby si ħ

pragn Ģę tak wielkiego bogactwa. Tylko Helena znała takie Ň ycie. Ale Helena milczała.

Pojawiła si ħ w Ļ ród nich zbita, poznaczona ranami od no Ň a, ale pod starann Ģ opiek Ģ

Anjo rozkwitła. Helena Hallencrantz, niewysoka, krucha i pi ħ kna, rozja Ļ niała sw Ģ obecno Ļ ci Ģ

skromne izby domostwa. Nie robiła wiele, zreszt Ģ nie potrafiła wykonywa ę czynno Ļ ci, które

składały si ħ na codzienno Ļę w Ruiji, a sztuka konwersacji, haftu i ta ı ca nie była w cenie na

dalekiej północy. Miała jednak otwarty, chłonny umysł i pogodn Ģ natur ħ .

Nie sposób było nie lubi ę tej dziewczyny, nie sposób odmówi ę opieki. Cho ę by po to

jedynie, by wywoła ę promienny u Ļ miech na jej twarzy.

Osiemnastoletnia Helena, ani wdowa, ani m ħŇ atka, zbudowała sobie po Ļ ród nich swój

własny Ļ wiat. Reijo zdawał sobie spraw ħ , Ň e b ħ dzie musiał j Ģ rozczarowa ę . Wiedział, Ň e

dziewczyna marzy, by zosta ę z nimi. Nieustannie powtarzała wyuczon Ģ formułk ħ o spalonych

mostach.

Współczuli jej, pragn ħ li przygarn Ģę j Ģ do siebie, ale Reijo Ň ył dostatecznie długo, by

wyobrazi ę sobie ból rodziców, który bierze si ħ z niepewno Ļ ci o losy dziecka.

I nie wierzył ju Ň , Ň e mo Ň na spali ę za sob Ģ wszystkie mosty, zatrze ę wszelkie Ļ lady i

rozpocz Ģę nowe Ň ycie, nie trac Ģ c jakiej Ļ cz Ģ stki samego siebie. Po spalonych mostach

pozostaje cho ę popiół.

Nie da si ħ uciec przed bólem, który tkwi w sercu. Sam pró Ň no próbował.

Reijo wybierał si ħ do Finlandii z nastaniem wiosny i zamierzał odwie Ņę Helen ħ do

domu. W ko ı cu b ħ dzie musiał jej o tym powiedzie ę .

W domku na cyplu krz Ģ tano si ħ pracowicie. Ida pakowała rybacki worek Sedolfa.

Sedolf nie uwa Ň ał, by mał Ň e ı ski stan dawał mu prawo do pró Ň nowania. Młodzi mieszkali z

Reijo, ale to nie mogło trwa ę wiecznie, Sedolf miał swoj Ģ dum ħ . To, Ň e kilka pokole ı

zamieszkiwało pod jednym dachem, nie było wprawdzie niczym niezwyczajnym, ale Reijo

ró Ň nił si ħ znacznie wiekiem od s ħ dziwych dziadków.

Sedolf dobrze rozumiał Id ħ , która uparcie twierdziła, Ň e Reijo zasługuje na now Ģ

szans ħ od losu, a tej nie dostanie, maj Ģ c na utrzymaniu córk ħ , zi ħ cia i dwoje wnucz Ģ t.

Zamierzał zarobi ę do Ļę pieni ħ dzy, by kupi ę własny dom. Wiedział, Ň e Reijo

po Ň yczyłby mu potrzebn Ģ sum ħ bez wahania, gdyby tylko go o to poprosił.

Zreszt Ģ Reijo sam o tym wspomniał, kiedy młodzi si ħ pobrali. Kiedy Ļ , powiedział, dał

Mai własny dom, w podarku weselnym, tak si ħ wyraził. Teraz chciał uczyni ę to samo dla Idy.

W ko ı cu była jego jedyn Ģ rodzon Ģ córk Ģ .

Wyznaczył nawet kawałek ziemi i zaofiarował sw Ģ pomoc przy wznoszeniu

zabudowa ı . Na ciesielstwie znal si ħ lepiej ni Ň ktokolwiek w okolicy.

Ida gotowa była przyj Ģę propozycj ħ , ale Sedolf si ħ sprzeciwił, licz Ģ c na zrozumienie

Reijo. Zamierzał sam zapracowa ę na dom dla własnej rodziny. Reijo uczynił do Ļę , przyjmuj Ģ c

ich pod swój dach.

- Ch ħ tnie spotkałabym si ħ z Maj Ģ - szepn ħ ła zamy Ļ lona Ida.

Zazwyczaj nie zni Ň ała głosu do szeptu, wi ħ c wszyscy ze zdziwieniem poszukali jej

wzrokiem. Knut przypomniał sobie, Ň e kiedy Ļ obiecał Idzie wypraw ħ do Tornedalen.

Przemkn ħ ła mu przez głow ħ zatrwa Ň aj Ģ ca my Ļ l, i Ň mo Ň e nigdy nie spełni tego pragnienia.

Dolina wydawała si ħ tak odległa. A spotkanie z Maj Ģ zupełnie nieprawdopodobne, nie przez

wzgl Ģ d na odległo Ļę , a raczej na zmian ħ , która zaszła w siostrze. Cho ę mo Ň e Ņ le j Ģ os Ģ dzali?

- Nie mo Ň esz jecha ę . - Reijo rozstrzygn Ģ ł spraw ħ jednym krótkim zdaniem.

Ida wiedziała o tym doskonale, ale w jej oczach pojawił si ħ smutek, a k Ģ ciki ust

opadły. Chciała ukry ę rozczarowanie, lecz wyraz twarzy a Ň nadto zdradzał stan ducha.

- W Suomi nie ma czego szuka ę - orzekła twardo Helena, zaciskaj Ģ c usta. Nie patrzyła

na nikogo i nie sposób było orzec, czy zwraca si ħ do Idy czy do Reijo. - Ci, co niczego nie

maj Ģ , i tam s Ģ biedni. Zamo Ň niejsi za Ļ pró Ň no goni Ģ za szcz ħĻ ciem. Nie ma tam czego szuka ę

- powtórzyła. - Nie t ħ skni ħ za Finlandi Ģ . Dla mnie mogłaby nie istnie ę .

- Gorzkie słowa - stwierdził ostro Ň nie Reijo, szukaj Ģ c wzroku dziewczyny. Dojrzał w

jej spojrzeniu co Ļ wi ħ cej ni Ň młodzie ı czy upór. Jaki Ļ ból, którym dot Ģ d si ħ nie podzieliła.

Którym mo Ň e nie chciała si ħ dzieli ę .

To było jej Ň ycie, jej przeszło Ļę . Sama musiała zdecydowa ę , kogo dopu Ļ ci ę do

tajemnicy.

- Wypowiedziałam je szczerze - dodała. - Gdyby twoje oczy widziały to, co moje, a

twoje uszy usłyszały, com ja słyszała, zdumiałby Ļ si ħ moj Ģ łagodno Ļ ci Ģ .

Reijo przygl Ģ dał si ħ jej długo. Dziewczyna mówiła z przej ħ ciem, które wydałoby si ħ

Reijo przesadne, gdyby szło o kogo Ļ innego.

Finowie odznaczali si ħ wi ħ ksz Ģ porywczo Ļ ci Ģ ni Ň chłodny i wstrzemi ħŅ liwy naród

zamieszkuj Ģ cy pobrze Ň a fiordów. W Ň yłach Heleny płyn ħ ła gor Ģ ca krew.

Po Ļ ród ludzi równych jej urodzeniem panowanie nad uczuciami uwa Ň ano za zalet ħ ,

zwłaszcza je Ļ li chodziło o kobiety. Dziewczyna przyswoiła sobie t ħ umiej ħ tno Ļę , ale nie do

ko ı ca, wci ĢŇ miała w sobie co Ļ z dzikiego ptaka. Nosiła w sercu ból, którym nie chciała

dzieli ę si ħ z nikim.

Ten ogie ı , który j Ģ trawił, stanowił pewien dysonans w naturze Heleny, wci ĢŇ

przecie Ň bardziej dziecka ni Ň kobiety. Reijo tak wła Ļ nie j Ģ traktował, wszak była młodsza od

Idy. ņ yła odgrodzona od niebezpiecze ı stw, ale i w jej Ļ wiecie nie brakowało zła, intryg i

zdrady...

Wci ĢŇ przytłaczało j Ģ brzemi ħ wspomnie ı . Reijo zastanawiał si ħ , ile czasu upłynie,

zanim zdoła si ħ od nich uwolni ę . Mo Ň e całe Ň ycie. Tyle czasu nie miał. Tyle czasu nie miała

reszta jego rodziny. Jego wpływ na Helen ħ malał wraz z powrotem dziewczyny do

równowagi.

Teraz zwracała si ħ do Anjo i Idy, z rzadka tylko szukaj Ģ c ojcowskiego oparcia, które

mógł jej zaofiarowa ę . Upłynie jeszcze par ħ miesi ħ cy i nastanie wiosna. Wtedy przeprowadzi

j Ģ przez mosty, które uznała za spalone. Zawiezie j Ģ do Suomi. Do domu.

Helena była taka młoda, sama nie wiedziała, czego chce. Młodzi ludzie s Ģ jak

nieociosany kamie ı . Wierz Ģ niezachwianie, Ň e duma to najwa Ň niejsza rzecz pod sło ı cem.

Została wychowana do Ň ycia, które Reijo znał z pobie Ň nego ogl Ģ du. To, co zobaczył,

utwierdzało go w przekonaniu, Ň e trzeba nieludzkiej siły, by rezygnowa ę z dostatku. Helenie

zdawało si ħ , Ň e jest do Ļę silna, ale pr ħ dzej czy pó Ņ niej zacznie t ħ skni ę . I ból powróci.

Ida równie Ň przygl Ģ dała si ħ Helenie. Badawczo i starannie, tak jak miała w zwyczaju,

tak jak czyniła to Raija. Nic nie mogło umkn Ģę przed jej wzrokiem. Nauczyła si ħ ju Ň jednak

panowa ę nad j ħ zykiem. Ujrzała to, co Reijo, ale oboje zachowali wyniki swych obserwacji

dla siebie. Z niezwykł Ģ łagodno Ļ ci Ģ wyrzekła:

- Nikt nie mówi, Ň e masz jecha ę , Heleno. Nikt z nas nie zmusi ci ħ do wyjazdu.

Powiodła wzrokiem po siedz Ģ cych.

Dobry Bo Ň e, ten wzrok zmi ħ kczyłby najbardziej zatwardziałe serce.

Reijo wyczuł, Ň e na nim dłu Ň ej zatrzymała spojrzenie. Ich zwi Ģ zek przekraczał czasem

ramy za Ň yło Ļ ci, jaka zazwyczaj ł Ģ czy ojca z córk Ģ , rozumieli si ħ a Ň nazbyt dobrze. Tym

razem Reijo ukrył twarz pod mask Ģ . Przyjdzie jeszcze chwila, kiedy b ħ dzie musiał roz-

czarowa ę sw Ģ ukochan Ģ jedynaczk ħ .

Jeszcze jedna para oczu zawisła na nim spojrzeniem. Równie przenikliwym i

badawczym jak spojrzenie Idy. Para szarych oczu, które miały powód, by mu nie ufa ę .

Reijo wytrzymał wzrok Heleny. Patrzył na ni Ģ pewnie i bez wahania, jakby chciał

powiedzie ę , Ň e nigdy jej nie skrzywdzi.

I wcale nie miał takiego zamiaru. Osiemnastoletnia dziewczyna nie wie jeszcze, co dla

niej najlepsze.

- Wszyscy pragniemy twego szcz ħĻ cia - rzekł jedynie, pocieszaj Ģ c si ħ w duchu, Ň e nie

kłamie.

Helena opu Ļ ciła głow ħ . Czy Ň by dosłyszała ukryty podtekst w jego słowach? Poza ni Ģ

nikt niczego nie zauwa Ň ył, tak mu si ħ przynajmniej zdawało, ale Helena miała wyczulony

słuch. W jej kr ħ gach z gier słownych uczyniono prawdziw Ģ sztuk ħ .

Sytuacja była nieomal komiczna. On, czterdziestodwuletni nieomal m ħŇ czyzna, bał si ħ

zdemaskowania przez dzierlatk ħ !

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 20 - Mroźne noce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: