Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 24 - Zabłąkane dusze.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

ZABŁ ġ KANE DUSZE

Dawno temu wpadła w r ħ ce wojowniczych przybyszów z północy. Uprowadzili j Ģ z

ciepłego, roz Ļ wietlonego Rzymu i powiedli do kraju, gdzie ziemia Ļ ci ħ ta jest wieczn Ģ

zmarzlin Ģ . Do kraju, gdzie sło ı ce stoi chłodne i nie spala ziemi na rdzawy popiół.

Nazwali j Ģ Jumala i oddawali jej cze Ļę .

Był to lud, który osiadł na południowych brzegach Bałtyku.

Pod panowaniem władcy o imieniu Filimer garstka współplemie ı ców ruszyła na

południe i w okolicach Morza Czarnego zało Ň yła pot ħŇ ne królestwo. W tamtych czasach

jednak Ň e m ħŇ czy Ņ ni nie zapuszczali korzeni, tak jak to zawsze czyniły kobiety.

M ħŇ czy Ņ ni prowadzili wojny i zdobywali łupy. M ħŇ czy Ņ ni szukali podniety,

nieustannie rzucaj Ģ c wyzwanie Ļ mierci, zastawiaj Ģ c swój ziemski Ň ywot za krótkotrwał Ģ

rozkosz, jak Ģ daje akt odwagi.

Kobiety rodziły im dzieci, zajmowały si ħ gospodarstwem, gotowały straw ħ i szyły

odzienie. ņ ycie kobiet upływało na poszukiwaniu owoców runa le Ļ nego, szykowaniu

jedzenia, wspólnym pilnowaniu ognia i dogl Ģ daniu dzieci. ņ ycie kobiet to Ļ miech i codzienny

znój. To Ļ wiat zamkni ħ ty. Ogie ı , dzieci, m ħŇ owie.

Kobiety nie szukały łupów, nie marzyły o władzy, któr Ģ daje podbijanie nowych ziem.

Krew nie wrzała w ich Ň yłach na my Ļ l o walce, pocie, ciałach poległych wojowników z

innego plemienia. Nie chciały rabowa ę i bra ę niewolników. Ni łupi ę obcych miast.

ĺ wiat kobiet to ogie ı , dzieci i m ħŇ owie.

Legendy głosz Ģ , Ň e ten lud, a wła Ļ ciwie sami m ħŇ czy Ņ ni, sprzymierzył si ħ z królem

Wizygotów, Alarykiem, i razem z nim ruszył na Rzym w roku Pa ı skim 410.

Zdobył i spl Ģ drował miasto. Ceglasta, spalona sło ı cem ziemia spłyn ħ ła krwi Ģ .

Nasyceni walk Ģ , upojeni zwyci ħ stwem wracali wojownicy do swoich domostw, lecz

wielu z nich nie zatrzymało si ħ w pot ħŇ nym królestwie na północnych brzegach Morza

Czarnego. Niektórzy nie zatrzymali si ħ nawet na przyjaznych pla Ň ach Bałtyku.

Otworzyła si ħ przed nimi ogromna kraina na północy Ļ wiata, gdzie morze jest dzikie,

a ziemi ħ na gł ħ boko Ļ ci sztychu łopaty skuwa wieczny lód. Znale Ņ li kraj wprost wymarzony

do podbojów, zamieszkiwali go bowiem ludzie łagodni i nienawykli do walki.

Wojownicy rozbili obóz nad ogromn Ģ rzek Ģ , która szerokim uj Ļ ciem wpada do morza.

Mieli ze sob Ģ zloty pos ĢŇ ek kobiety z dalekiego kraju, gdzie sło ı ce pali Ň ywym

ogniem, powietrze ma zapach ziół, a wiatr jest jak łagodna pieszczota.

Postawili go na wzniesieniu w g ħ stym, wilgotnym lesie. Stał tam przez kolejne tysi Ģ c

lat. Przez tysi Ģ c lat modlili si ħ do złotego wyobra Ň enia kobiety, które skradli kiedy Ļ , by

wykaza ę si ħ odwag Ģ godn Ģ prawdziwych m ħŇ czyzn. W kraju tak odległym, Ň e nikt go ju Ň nie

pami ħ tał.

Ta kobieta była dla nich bóstwem najwy Ň szym. Odlana z najszlachetniejszego

kruszcu, jak Ň e ró Ň na od bo Ň ków z kamienia i drewna. Inna, bo maj Ģ ca ludzkie rysy. Inna, bo

przemawiaj Ģ ca do nich, wypowiadaj Ģ ca boskie słowa w nieznanym j ħ zyku.

Składali jej ofiary. Przez stulecia znosili dla niej trofea, a Ň wokół poniosła si ħ wie Ļę o

wielkim skarbie. Cho ę otaczali sw Ģ bogini ħ Ļ cisł Ģ tajemnic Ģ , zawsze znalazł si ħ kto Ļ , kto nie

potrafił utrzyma ę j ħ zyka za z ħ bami.

Bronili jej czci zacieklej ni Ň Ň ycia własnych współziomków. Zdrajców i plotkarzy

karali Ļ mierci Ģ . Bóstwo ze złota nale Ň ało do nich, stanowiło ich sekret i odpowiedzialno Ļę .

B ħ dzie ich chroni ę , obdarza ę szcz ħĻ ciem i dostatkiem dopóty, dopóki starczy im sił, by

zatrzyma ę je wył Ģ cznie dla siebie.

Na północ od Dwiny pewna zakochana młódka opowiedziała swemu wybranemu o

Jumali. O ziemi u jej stóp wysłanej złotymi monetami. Niewinna i niedo Ļ wiadczona, dała si ħ

uwie Ļę . Opisała wojowniczemu wikingowi drog ħ do bogini.

M ħŇ czy Ņ ni z zachodu znale Ņ li pos ĢŇ ek i Ļ wi Ģ tyni ħ pełn Ģ skarbów. Jumali nie ruszyli,

ale złupili Ļ wi Ģ tyni ħ . Zabrali tyle, ile byli w stanie unie Ļę , i podzielili kosztowno Ļ ci mi ħ dzy

siebie.

Ich przywódca, Tor ħ , pozostał nienasycony. Dziewczyn ħ , która powierzyła mu

tajemnic ħ , wyrzucił z pami ħ ci, zanim dotarli do celu. Towarzysze znaczyli dla niego mniej

ni Ň kruszec, który mo Ň na zwa Ň y ę w dłoni i w którego blasku mo Ň na si ħ ogrza ę . Zabił jednego

i zabrał jego cz ħĻę . Skierował miecz przeciwko Gunsteinowi, ale ten zdołał umkn Ģę .

Tor ħ po Ň eglował swoim statkiem na zachód, uwo ŇĢ c rozliczne skarby i histori ħ o

złotym pos ĢŇ ku kobiety.

Wiele razy jeszcze wykazał si ħ brawur Ģ . Rozlał wiele krwi, nie licz Ģ c si ħ zbytnio z

ludzkim Ň yciem. Potomno Ļę zapami ħ tała go pod mianem Tor ħ Hund.

Jumala stała na wzniesieniu nad Dwin Ģ ju Ň tysi Ģ c lat, kiedy wie Ļę o niej dotarła a Ň do

stolicy. Do ludzi ko Ļ cioła, ludzi pragn Ģ cych władzy i bogactw i wyznaj Ģ cych t ħ sam Ģ

definicj ħ m ħ skiej odwagi, która ka Ň e zdobywa ę obce ziemie, mordowa ę , grabi ę i zadawa ę

gwałt. Która dodaje powagi i wa Ň no Ļ ci powracaj Ģ cym ze skarbami z wypraw w odległe

zak Ģ tki Ļ wiata.

Jumala pachniała złotem. Chytrzy doradcy podszeptywali, Ň e pachnie te Ň

bałwochwalstwem. Łatwo usprawiedliwi ę gwałt zadany bezbronnym.

Wysłano ludzi i nakazano im przenie Ļę pos ĢŇ ek do stolicy.

Wyznawcy Jumali poj ħ li, Ň e musz Ģ ratowa ę bogini ħ . Miejsce, w którym stała od

tysi Ģ ca lat, przestało by ę bezpieczne.

Lud ruszył wi ħ c w drog ħ , uwo ŇĢ c cały swój dobytek i najwi ħ ksz Ģ Ļ wi ħ to Ļę . Poci Ģ gn Ģ ł

na południe, jak najdalej od cara i władzy ko Ļ cioła.

Po pos ĢŇ ku wszelki słuch zagin Ģ ł.

Jumala przetrwała w opowie Ļ ciach ludzi zamieszkuj Ģ cych północne brzegi Dwiny.

- Była obca. Przybyła z dalekiego kraju. Nic o niej nie wiedzieli. Nadali jej imi ħ i

oddawali cze Ļę . Ona obdarzała ich pomy Ļ lno Ļ ci Ģ . A Ň znikła. Przybyła znik Ģ d i odeszła w

nico Ļę ...

Antonia umiej ħ tnie stosowała pauzy, dozuj Ģ c napi ħ cie.

- Nie uwa Ň asz, Ň e to pi ħ kna opowie Ļę ? - spytała, odrzucaj Ģ c ciemne włosy z czoła.

Raija skin ħ ła głow Ģ . Dłonie miała zanurzone w ciemnym chlebowym cie Ļ cie, r ħ ce

ubrudzone po łokcie. I biał Ģ grudk ħ m Ģ ki na policzku, w miejscu z którego odgarn ħ ła

niesforny kosmyk.

- Dlaczego opowiadasz bajki? - spytała. - Nie masz nic innego do roboty, Toniu?

Jeszcze nie nadszedł czas spoczynku...

Perlisty Ļ miech Toni wypełnił kuchni ħ .

Kuchni ħ Jewgienija.

I Raiji...

Dziwne. Własna kuchnia Raiji. Na swój sposób bardziej nale Ň ała do niej ni Ň do

Jewgienija. Nie miała poj ħ cia, czy kiedykolwiek przyzwyczai si ħ do tej my Ļ li.

- Nie dostrzegasz, Ň e ta historia jest o tobie, moja miła? Raiju, pi ħ kno Ļ ci ty moje!

Ogłuchła Ļ ?

Raija u Ļ miechn ħ ła si ħ bezwiednie. Toni Ģ zawsze traktowała j Ģ jak bogini ħ .

- Poniewa Ň była obca? - spytała. - Bo nie znali jej przeszło Ļ ci?

Toni Ģ energicznie pokiwała głow Ģ . Nie ruszyła palcem, by pomóc Raiji przy cie Ļ cie.

Toni Ģ nie miała zaj ħę gospodarskich w wielkim powa Ň aniu. Nawet we własnej kuchni

sp ħ dzała niewiele czasu.

- Jestem z krwi i ko Ļ ci, nie ze złota - stwierdziła Raija i nagle poczuła ucisk w

Ň oł Ģ dku. Jakie Ļ Ļ wiatło przemkn ħ ło jej przed oczyma i znikło. Ułuda, która jedynie na

moment pozostaje w pami ħ ci. - Nie padłam niczyim łupem. I s Ģ dz ħ , i Ň moja przyszło Ļę nie

skrywa Ň adnych tajemnic. Pozostan ħ nad Dwin Ģ całe Ň ycie, wi ħ c musz ħ polubi ę cerowanie

Jewgienijowych koszul...

ĺ miech Toni przenikn Ģ ł Ļ ciany niewielkiego domku na brzegu rzeki.

- Za tysi Ģ c lat nikt nie b ħ dzie opowiadał legend o Raiji Bykowej - dodała Raija z

moc Ģ . Pewna siebie, stoj Ģ ca mocno na ziemi w tym ogromnym kraju, z Jewgienijem u swego

boku.

- Ja uło Ňħ legendy o tobie - przekomarzała si ħ Toni Ģ . - Tobie na zło Ļę , Raiso, moja

przyjaciółko!

Toni Ģ u Ň yła imienia w rosyjskim brzmieniu, pod którym znała Raij ħ miejscowa

ludno Ļę . Poza Toni Ģ tylko Jewgienij i Oleg nazywali j Ģ Raij Ģ i to była jedyna ni ę prowadz Ģ ca

do poprzedniego Ň ycia. ņ ycia, którego nie pami ħ tała.

Był przednówek roku 1735. Dzie ı chylił si ħ ku zachodowi. Oleg i Jewgienij ruszyli do

Onegi, by zamówi ę nowy statek u szkutnika. M ħŇ owie widzieli przyszło Ļę w handlu i frachcie

morskim. W ten sposób chcieli zapewni ę byt rodzinie.

Po prawdzie niewielu ludzi w Archangielsku widziało jak Ģ kolwiek przyszło Ļę dla tego

miasta zało Ň onego w 1584 roku. Ciemne chmury spowijały horyzont.

Anglicy rozpocz ħ li handlow Ģ działalno Ļę w tym miejscu jeszcze wcze Ļ niej, w roku

1553. Kiedy Archangielsk zyskał prawa miejskie, hamburscy kupcy wyparli z rynku

angielskich konkurentów. Historia „Russia Company” szybko dobiegła ko ı ca.

Mieszka ı ców miasta niewiele to obchodziło.

Handel i tak znalazł si ħ w r ħ kach nielicznych, czy to Rosjan czy cudzoziemców.

Zwykły człowiek na handlu zbo Ň em z Niemcami nie zarobił złamanego szel Ģ ga.

Jedyne, co si ħ zmieniało, to j ħ zyk, który rozbrzmiewał na nabrze Ň u.

Po wizycie Piotra Wielkiego Archangielsk otrzymał wiele przywilejów, staj Ģ c si ħ

jedynym portem Rosji. Miasto rozkwitło, statki handlowe przemierzały Morze Białe wszerz i

wzdłu Ň . Przyszło Ļę rysowała si ħ w jasnych barwach.

Sam car tak powiedział.

Okres rozkwitu trwał krótko.

Wraz z zało Ň eniem Petersburga Rosja zyskała port poło Ň ony znacznie bli Ň ej

europejskich szlaków handlowych.

Piotr Wielki zapomniał o obietnicach zło Ň onych miastu na północy. Wielcy ludzie

maj Ģ słab Ģ pami ħę . Przez nowy o Ļ rodek portowy przepływało trzy czwarte rosyjskiego handlu

z zagranic Ģ .

Archangielsk zacz Ģ ł podupada ę .

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 24 - Zabłąkane dusze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: