Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 32 - Białe noce.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

BIAŁE NOCE

- Zawsze jeste Ļ taka samotna - powiedział. Te słowa Ļ piewały, były takie ciepłe.

Współczucie w jego oczach nie pozostawiało miejsca na fałsz. Lina potrafiła to wychwyci ę .

Spotkała si ħ z tak Ģ ilo Ļ ci Ģ współczucia, która zdołałaby wypełni ę beczk ħ na Ļ ledzie. Naj-

cz ħĻ ciej miało ono gorzki, nieprzyjemny posmak.

Wspi ħ ła si ħ na skały. Wła Ļ ciwie nie miała na to czasu. Nigdy nie miała czasu. Wiosna

jednak kusiła, poruszała wszystkie zmysły i Lina wyj Ģ tkowo posłuchała tego głosu w sobie.

Olai bawił si ħ z innymi dzie ę mi. Bardzo trudno było zap ħ dzi ę chłopca do łó Ň ka o tej porze

roku, kiedy nawet wieczorem Ļ wieciło sło ı ce. Wszystko sk Ģ pane było w Ļ wietle i

szale ı stwie, dlaczegó Ň wi ħ c i ona nie mogła pozwoli ę sobie na odrobin ħ beztroski? Nie

włóczyła si ħ przecie Ň od drzwi do drzwi, szukaj Ģ c towarzystwa ludzi w jej wieku, nie wa-

ł ħ sała si ħ z rybakami, przybywaj Ģ cymi nie wiadomo sk Ģ d ze Ļ wiata. Chodziła za to w góry.

Chyba nie mogło by ę w tym nic a Ň tak złego, chyba nie stawała si ħ przez to gorszym

człowiekiem?

- Przedtem te Ň była Ļ sama - ci Ģ gn Ģ ł, sadowi Ģ c si ħ obok.

Miał z tego miejsca widok na stały l Ģ d, na bł ħ kitny pas morza pomi ħ dzy wysp Ģ a

l Ģ dem. Stamt Ģ d wła Ļ nie przyszedł zaledwie przed kilkoma dniami.

- Ale teraz masz samotno Ļę równie Ň w oczach - mówił dalej.

Lina milczała, lecz on nie potraktował tego jako niech ħ ci z jej strony. Na razie jego

słowa nie domagały si ħ odpowiedzi. Jego słowa nie nawykły do chodzenia stadami.

- A czy to Ņ le, kiedy kto Ļ ma samotno Ļę w oczach? - spytała Lina bez Ļ miechu w

głosie.

ņ adne z nich nie było w nastroju do Ň artów.

- Kiedy człowiek jest tak młody jak ty - odparł - i ma w oczach samotno Ļę , to jego

oczy robi Ģ si ħ stare. Tak by ę nie mo Ň e. Powinna Ļ kogo Ļ do siebie dopu Ļ ci ę .

Z kim on mógł rozmawia ę ? No có Ň , to zreszt Ģ wszystko jedno. Jej historia

pozostawała taka sama, bez wzgl ħ du na to, kto j Ģ opowiadał. A je Ļ li kto Ļ chciał si ħ

dowiedzie ę czego Ļ nowego, no to si ħ dowiadywał. Nikt nie musiał nikogo szczególnie

wypytywa ę , by pozna ę histori ħ Liny. To była taka historia, któr Ģ si ħ po prostu opowiada. Bez

wzgl ħ du na to, czy kto Ļ pyta, czy nie.

- Nie mam kogo - odparła. Bardzo zwi ħŅ le. W jej przekonaniu tak wygl Ģ dała prawda.

- Rosjanin strasznie du Ň o tu nabudował. Nie patrzył w stron ħ , gdzie rosyjscy rybacy

postawili swoje szopy. Były to zreszt Ģ bardziej domy ni Ň szopy.

A wi ħ c on wiedział. Có Ň , czego innego mogła si ħ spodziewa ę ? ņ e ludzie b ħ d Ģ

milcze ę ? Dla jej dobra ę . By ę mo Ň e nawet tak si ħ działo w wypadku naprawd ħ obcych

przybyszów. Ale on przecie Ň nie był obcy. Przybywał tu ka Ň dego lata, odk Ģ d Lina si ħ gała

pami ħ ci Ģ . Przeprawiał si ħ przez cie Ļ nin ħ , nios Ģ c w w ħ zełku na plecach długie, jasne wieczory.

Lina w dzieci ı stwie wierzyła, Ň e to wła Ļ nie on przynosi lato. Tak mówili doro Ļ li, a ona nigdy

nie dostrzegła błysku w ich oczach. Nigdy nie widziała, Ň e k Ģ ciki ich ust odrobin ħ unosz Ģ si ħ

w gór ħ , kiedy mówili: „Lato przynosi Niillas. Niesie je w swojej sakwie i wypuszcza, gdy ju Ň

wszystkie renifery bezpiecznie przeprawi Ģ si ħ na drug Ģ stron ħ ...”

Lina przychodziła w to miejsce równie Ň jako dziewczynka. Patrzyła na cie Ļ nin ħ z

szacunkiem przemieszanym ze strachem, który tkwił w jej piersi niczym ci ħŇ ka gruda.

ĺ miertelnie si ħ bała, Ň e tyle reniferów zniknie w morzu i Niillas nie wypu Ļ ci lata.

Widziała, jak morze pochłania wi ħ cej zwierz Ģ t, ni Ň potrafiła zliczy ę . Truchła

zapełniłyby wszystkie stojaki do suszenia ryb, gdyby je tam powiesi ę . Tak wła Ļ nie sobie to

wyobra Ň ała. Stała i wykr ħ cała palce, wierz Ģ c, Ň e Niillas potrafi zatrzyma ę dla nich lato.

- Nie byłoby jak chodzi ę , gdyby wszyscy, którzy tu przybywaj Ģ , ot, tak by tutaj

zostawali. Ciekawe, czy odchodz Ģ c st Ģ d na dobre, zabieraj Ģ ze sob Ģ torf?

Lina nie bardzo rozumiała, o co mu chodzi. Cz ħ sto mówił rzeczy, które potrafiła poj Ģę

dopiero wiele lat pó Ņ niej. Jego słowa pozostawały w niej, zawieszone gdzie Ļ w jakim Ļ

miejscu, i musiały skrusze ę , tak jak suszona ryba. Akurat tego dnia, kiedy zaczynała je rozu-

mie ę , Niillasa mogło wcale przy tym nie by ę . Lina sama dobrze wiedziała, która z ryb ju Ň si ħ

nadaje do jedzenia.

- Pewnie ju Ň ci o tym opowiedzieli - odezwała si ħ , rozcieraj Ģ c plam ħ na spódnicy,

która zamiast znikn Ģę , robiła si ħ coraz wi ħ ksza. - On nie wróci. Na pewno nie wróci ze

wzgl ħ du na mnie. Mimo wszystko nic dla niego nie znacz ħ . Jego Ň ona od niego uciekła. O

tym nikt tu na wyspie nie wie. Nikomu tego nie mówiłam.

Popatrzyła Niillasowi w oczy. Upewniła si ħ , Ň e on zatrzyma t ħ wiadomo Ļę dla siebie.

ņ e jej tajemnica jest przy nim bezpieczna. Wiedziała przecie Ň , Ň e Niillas nosi w sobie wi ħ cej

ludzkich tajemnic ani Ň eli jakikolwiek inny znany jej człowiek. Był osob Ģ , której ludzie si ħ

zwierzali.

- Ona wróciła - podj ħ ła dziewczyna. - A wówczas Lina w Norwegii przestała si ħ ju Ň

całkiem liczy ę . Oleg wi ħ cej ju Ň jej nie potrzebował. Wszyscy wiedz Ģ , Ň e on mnie rzucił. Ale

nikomu nie przyznałam si ħ , dlaczego tak si ħ stało.

- Nic by Ļ nie straciła, mówi Ģ c o tym - stwierdził Niillas.

Lina wzruszyła ramionami. Niillas miał oczy jak wiosenne niebo, pełne rozmaitych

odcieni, równie zmienne. Przede wszystkim jednak były ja Ļ niej Ģ co niebieskie. Wszystkie

rodzaje oczu uwa Ň ała za pi ħ kne, byle tylko nie przypominały ciemnych oczu Olega...

- On jest ojcem mojego dziecka - powiedziała. - To znaczy dzieci... Młodsza umarła.

Mo Ň e to i lepiej, skoro i tak zostałam sama...

- Nie jeste Ļ teraz za surowa? Lina kiwn ħ ła głow Ģ .

- A czy nie tak wła Ļ nie trzeba? - spytała.

- Nie wiem - odparł. - Cz ħ sto si ħ nad tym zastanawiałem, Lino, lecz nie znalazłem

odpowiedzi, któr Ģ mógłbym nazwa ę wła Ļ ciw Ģ , jedyn Ģ wła Ļ ciw Ģ ...

- Przyprowadziłe Ļ w tym roku ze sob Ģ Ň on ħ , Niillasie? - spytała Lina.

My Ļ l o synku wci ĢŇ sprawiała ból. Bolała te Ň Ļ wiadomo Ļę , Ň e Oleg ju Ň nie przyjedzie.

Takie rozgoryczenie mogło by ę niebezpieczne jak bagno.

Niillas roze Ļ miał si ħ . Ten Ļ miech przynosił ze sob Ģ letni wiatr, a wokół jego oczu tkał

delikatn Ģ paj ħ czyn ħ .

- Niillas, nie Ň eni Ģ c si ħ , wy Ļ wiadcza kobietom przysług ħ - odparł. - Tacy jak ja nie

powinni bra ę sobie Ň ony. Jestem wolnym ptakiem. Takim, który musi mie ę dla siebie równiny

i wody, czu ę wiatr pod skrzydłami. Musz ħ swobodnie uderza ę skrzydłami w powietrzu, a

moja jurta wcale nie staje si ħ bardziej pusta przez to, Ň e nie mam kobiety, która mogłaby j Ģ

wypełni ę . Ten, kto Ņ le si ħ czuje we własnym towarzystwie, by ę mo Ň e musi otacza ę si ħ

lud Ņ mi, by nie słysze ę skargi własnych my Ļ li. A ja, b ħ d Ģ c sam, czuj ħ , Ň e jestem w dobrym

towarzystwie...

Niillas u Ļ miechn Ģ ł si ħ lekko. ĺ miał si ħ z siebie.

- Nie, i w tym roku nie przywiozłem Ň ony. Zapominam, o co ludzie pytaj Ģ . W moim

wieku odpowiedzi bywaj Ģ długie. Zwłaszcza je Ļ li osoba, która pyta, nie potrafi słucha ę tak

cierpliwie jak ty. Zapominam, Ň e ludzie nie chc Ģ długich odpowiedzi.

- Ja chc ħ - zapewniła Lina. Wcze Ļ niej nikt nigdy jej nie mówił, Ň e potrafi słucha ę .

Ludzie co najwy Ň ej przyznawali, Ň e potrafi zadba ę o dom, poza tym jednak niewiele

rzeczy potrafiła, a przynajmniej o tym nie wiedziała. Niekiedy zdarzało si ħ , Ň e ludzie Ļ miali

si ħ z tego, co mówiła, i nie był to wcale przyjemny Ļ miech. ĺ miali si ħ tak, Ň e jej sprawiało to

ból. Lina przypuszczała, Ň e Niillas nie potrafi si ħ tak Ļ mia ę . On nie miał w sobie takiego

Ļ miechu, ale te Ň i nie był jak inni. On chyba rzeczywi Ļ cie był wolnym ptakiem.

- Du Ň o masz reniferów? - spytała, bo naprawd ħ chciała to wiedzie ę .

Niillas nie posiadał nic innego, a przynajmniej ona nic o tym nie wiedziała. Wszyscy

ludzie os Ģ dzali innych po tym, co tamci maj Ģ . Oleg zadbał o ni Ģ , na swój sposób. Ani jej, ani

dziecku niczego nie brakowało. Nie zaliczała si ħ wcale do najubo Ň szych na wyspie, a mimo

to nikt tak naprawd ħ si ħ z ni Ģ nie liczył. Najwidoczniej do tego, co posiadała, przykładało si ħ

inn Ģ miar ħ .

- Wystarczaj Ģ co - odparł Niillas. - Trudno je policzy ę . Mam du Ň e stado. Znam te

renifery, wycinam im swój znak na uszach. Naznaczyłem ka Ň de zwierz ħ , o którym mówi ħ , Ň e

jest moje. Nie ma ich a Ň tyle, Ň ebym nie mógł sobie z nimi poradzi ę , ale te Ň i nie tak mało,

Ň ebym si ħ rozleniwił. Mam ich akurat tyle, ile trzeba.

Lina nie potrafiła go zrozumie ę .

Siedział w skórzanej kurcie, znoszonej tak, Ň e a Ň pociemniałej na br Ģ z, wytartej do

połysku na łokciach. Nosił skórzane spodnie o jeszcze ciemniejszym odcieniu. Ta Ļ my od

kumagów tak spłowiały, Ň e ju Ň nikt nie odgadłby, jaka była ich pierwotna barwa. Miał

brunatne, naznaczone bruzdami dłonie, czarne obwódki pod paznokciami, a włosy czesał mu

wiatr. I był przy tym tak bezwstydnie zadowolony, Ň e Lina miała ochot ħ go spyta ę , jak ĢŇ to

kryje w sobie tajemnic ħ , daj Ģ c Ģ mu tyle spokoju, takie poczucie bezpiecze ı stwa i t ħ jego

wielko Ļę .

Nie spytała jednak. Takie słowa w chatach rybaków nazwano by po prostu głupimi.

Niillas mo Ň e i ró Ň nił si ħ od nich, lecz mimo wszystko nie spytała.

- Nie powinna Ļ chodzi ę sama - powtórzył Niillas. - W zeszłym roku była Ļ taka

szcz ħĻ liwa.

- Nie musisz si ħ o mnie martwi ę ! - odparła, cicho si ħ Ļ miej Ģ c.

Nie co dzie ı si ħ zdarzało, Ň e kto Ļ si ħ o ni Ģ troszczył, niepokoił si ħ o ni Ģ . Nieco j Ģ to

kr ħ powało. Poza tym zapewne ludzie uwa Ň ali, Ň e wiedziała przecie Ň , na co si ħ decyduje. I

pewnie poszeptywali mi ħ dzy sob Ģ , Ň e musi teraz spa ę w tym łó Ň ku, które sobie po Ļ cieliła.

W jego oczach co Ļ błysn ħ ło niczym w stoj Ģ cej wodzie, kiedy sło ı ce przedziera si ħ

przez chmury i pozwala, by kilka promyków zboczyło gdzie Ļ na manowce. Nawet jej matka

nie miała tak łagodnej twarzy jak Niillas. Powszedni dzie ı Ň on rybaków wypełniony był

znojem, który sprawiał, Ň e rysy twarzy napinały si ħ surowo Ļ ci Ģ .

- Niillas martwi si ħ dokładnie o to, o co chce - u Ļ miechn Ģ ł si ħ . - A ciebie znam, odk Ģ d

była Ļ mał Ģ dziewczynk Ģ , Lino. Na ogół czekała Ļ tu na górze, kiedy przybywali Ļ my z

reniferami, pami ħ tasz? Przypominam sobie te twoje białe włosy pomi ħ dzy czarn Ģ skał Ģ a

niebem. Musiałem ci ħ widywa ę , nim jeszcze zacz Ģ łem czu ę si ħ tutaj jak u siebie. Nale Ň ała Ļ do

tego miejsca, w pewnym sensie przynosiła Ļ mi szcz ħĻ cie. Jeste Ļ moim amuletem, który

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 32 - Białe noce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: