Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 36 - Ze łzami w oczach.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

ZE ŁZAMI W OCZACH

- ...i taki jest koniec opowie Ļ ci o Człowieku w Masce.

Ida płakała. Nie robiła nic, Ň eby to ukry ę . Nie starała si ħ nawet otrze ę łez.

Pozwolili jej płaka ę . Był wieczór. Jasny, cho ę pó Ņ ny wieczór złocistego lata.

Siedzieli w bardzo przytulnej kuchni w zagrodzie Idy i Sedolfa. ĺ ciany obejmowały

ludzi, którzy tu mieszkali. Reijo i Helena zapełniali puste kraw ħ dzie stołu.

Dzieci spały.

Nastał rok 1751. Ida i Sedolf powrócili tego ranka z Finlandii. Przywie Ņ li ze sob Ģ

wie Ļ ci, od których w oczach kr ħ ciły si ħ łzy.

- Przepraszam... - Ida poci Ģ gn ħ ła nosem. Otarła łzy r ħ kawem bluzki, policzki miała

czerwone. - My Ļ lałam, Ň e ju Ň to z siebie wypłakałam. S Ģ dziłam, Ň e przywykłam do tej my Ļ li,

Ň e si ħ z ni Ģ pogodziłam, ale to wci ĢŇ we mnie tkwi. Niczym hak wbity w truchło, tak strasznie

trudno go wyci Ģ gn Ģę .

Reijo poklepał j Ģ po ramieniu wr ħ cz niezgrabnymi ruchami. Ten człowiek j Ģ

wychował i tyle ju Ň prze Ň ył, dni dobrych i złych. Był ojcem Idy, lecz teraz nie potrafił da ę jej

pociechy. Mógł współodczuwa ę z ni Ģ Ň al i ból, bo to był równie Ň jego Ň al i jego ból, lecz nie

potrafił jej w niczym ul Ň y ę .

- Ailo sam dokonał wyboru - o Ļ wiadczył Sedolf mocnym głosem.

Nie dotykał Idy. R ħ ce zło Ň ył na stole przed sob Ģ i tylko przytrzymywał j Ģ piwnym

spojrzeniem. Nic wi ħ cej. Ł Ģ czył ich ten rodzaj blisko Ļ ci, który nie zawsze potrzebuje dotyku.

Z takiej blisko Ļ ci mo Ň na czerpa ę tyle samo poczucia bezpiecze ı stwa, co z trzymania si ħ za

r ħ ce.

- Ailo wybrał tak Ģ Ļ mier ę . Trzeba by ę m ħŇ czyzn Ģ , Ň eby tak zdecydowa ę . Nie mo Ň emy

go wini ę , pokusa stała si ħ zbyt du Ň a, gdy przyjechali Ļ my. Ka Ň dy by si ħ tak zachował.

Zapewne ja równie Ň . Lecz kiedy ju Ň si ħ to stało, Ailo dokonał wyboru, na jaki mało kto by si ħ

powa Ň ył. - Sedolf pochwycił przelotne br Ģ zowo - zielone spojrzenie Idy. - Ja bym za tob Ģ

krzyczał, dziecko, krzyczał, dopóki gardło by mi nie zacz ħ ło krwawi ę . Błagałbym ci ħ , Ň eby Ļ

została przy mnie, razem ze mn Ģ , dla mnie. Przywi Ģ załbym ci ħ do siebie za r ħ ce i za nogi. Nie

mogłaby Ļ si ħ ruszy ę .

Zapadła cisza.

- To było naprawd ħ wielkie - stwierdził w ko ı cu Sedolf.

- Wymagało wiele miło Ļ ci - przyznał Reijo cicho. - Masz racj ħ , Sedolfie, to wielka

rzecz i bardzo podobna do Ailo. - Westchn Ģ ł. - Pewnie wi ħ cej tam ju Ň nie pojad ħ , a tak bardzo

bym chciał. Chciałbym z nim porozmawia ę . To równie Ň prawie mój syn.

Pozdrowienia, które przywie Ņ li, były takie nijakie. Takie ubogie. Ida Ň ałowała, Ň e

ojciec nie wybrał si ħ razem z nimi, nie porozmawiał, nie zobaczył, nie zorientował si ħ .

Starała si ħ opisa ę wszystko jak najdokładniej, lecz nie potrafiła zrobi ę tego tak, jak

ojciec, jej zdaniem, powinien to zobaczy ę . Nie umiała odmalowa ę słowami wszystkich

szczegółów.

- Mikkal musi kiedy Ļ pozna ę prawd ħ - o Ļ wiadczył Reijo, przenosz Ģ c wzrok z Idy na

Sedolfa. Pragn Ģ ł upewni ę si ħ , czy dokonali wła Ļ ciwego wyboru. Gdyby musiał,

zdecydowałby za nich. Gotów był si ħ wtr Ģ ci ę , je Ļ li uznałby, Ň e powinien.

- Kiedy Ļ j Ģ pozna - odparła Ida z naciskiem. - B ħ dzie pami ħ tał. A kiedy si ħ dowie o

tym, na czego zrozumienie jest teraz jeszcze za mały, to zrozumie. Ma prawo zna ę prawd ħ .

My, czworo dorosłych ludzi, Ň yjemy kłamstwem, wci Ģ gamy w nie innych. Ale wszyscy mog Ģ

wybiera ę , tylko nie Mikkal. Ja go ci Ģ gn ħ za sob Ģ . Ailo wybrał za nas wszystkich, a my to

zaakceptowali Ļ my. Mikkal jest jedyn Ģ osob Ģ , która rzeczywi Ļ cie ma prawo zna ę prawd ħ .

Reijo popatrzył na córk ħ . Miała dwadzie Ļ cia jeden lat, wchodziła w dwudziesty drugi

rok Ň ycia. Urodziła si ħ w noc Bo Ň ego Narodzenia na wybrze Ň u Finnmarku tego roku, gdy

jego tam nie było. Wci ĢŇ miał z tego powodu wyrzuty sumienia. Tylko ten jeden jedyny rok

sp ħ dził na poszukiwaniu czego Ļ , sensu, celu, czego Ļ wi ħ kszego ni Ň on sam, ni Ň samo tylko

prze Ň ycie.

Do Ļ wiadczył pi ħ knych chwil, cho ę nie pozbawionych goryczy czarnej jak noc, lecz i

tak niemal bliskich szcz ħĻ cia.

A potem ta naga pustka, kiedy nie znalazł Raiji i dzieci. Miesi Ģ ce, o których nie chciał

my Ļ le ę , dopóki nie wpadł na ich Ļ lad.

A teraz Ida była ju Ň dorosła, jego dziecko. Tamten mały tłumoczek, który dwadzie Ļ cia

lat temu na wschód od twierdzy Vardo trzymał w ramionach, kiedy Raija wpatrywała si ħ w

wilgotn Ģ ciemno Ļę lochu dla czarownic.

Teraz Ida ju Ň dorosła. Ida Reijosdatter. Była pi ħ kna. Miała włosy z miedzi i ognia.

Oczy o niezwykłej mieszance barw jego i Raiji, br Ģ z wymieszany z zieleni Ģ tak starann Ģ r ħ k Ģ ,

Ň e widziało si ħ naraz oba te kolory.

Reijo coraz rzadziej dostrzegał w córce siebie. Widział Raij ħ , jej podniesion Ģ głow ħ ,

dum ħ , siln Ģ wol ħ . Lecz zauwa Ň ał w Idzie równie Ň mi ħ kko Ļę , zdolno Ļę wczuwania si ħ w Ň ycie

innych, zdolno Ļę ich rozumienia.

Raija nie była tego pozbawiona, nie pozwalała sobie jednak na okazywanie

łagodno Ļ ci. Inaczej ni Ň Ida. Raija nie chciała by ę taka mi ħ kka.

Raija była przede wszystkim Raij Ģ ..

Reijo uj Ģ ł Helen ħ za r ħ k ħ , pochwycił dło ı Idy. Ida złapała za r ħ k ħ Sedolfa, a on drug Ģ

podał Helenie. Utworzyli wokół kuchennego stołu Ň ywy ła ı cuch, Ļ cisn ħ li swoje dłonie i

mocno si ħ trzymali.

- Mój ty Ļ wiecie, ale Ň z nas rodzina! - westchn ħ ła Ida.

Reijo pokiwał głow Ģ , odpowiedział jej u Ļ miechem, zamy Ļ lił si ħ . Wrócił pami ħ ci Ģ do

samego pocz Ģ tku. Wszystko zacz ħ ło si ħ dokładnie przed dwudziestoma sze Ļ cioma laty, od

dwóch siedemnastoletnich przyjaciół i pi ħ knej dziewczyny, w której obaj si ħ kochali. Od

gwałtownie dojrzałej pi ħ tnastolatki o oczach jak w ħ gle i włosach czarnych jak sadza.

Nieopanowanej, dzikiej i samowolnej. Od chodz Ģ cej burzy z północy.

Od Raiji.

Byli na to Ļ lepi, obaj, i on, i Kalle. Walczyli o ni Ģ . Wydawało im si ħ , Ň e oni tak Ň e

mog Ģ mie ę co Ļ do powiedzenia.

Młodzi tyle snuj Ģ my Ļ li, wierz Ģ , Ň e s Ģ w stanie decydowa ę . Ale mi ħ kkie gał Ģ zki

uginaj Ģ si ħ na wietrze. Stare gał ħ zie maj Ģ w sobie mniej soków, pr ħ dzej si ħ łami Ģ .

Norweska opiekunka Raiji zatroszczyła si ħ o odpowiedni Ģ parti ħ dla swej

wychowanicy. Wybrała Kallego, Norwega.

Reijo natomiast był synem Anttiego z cypla, Fina przybyłego z daleka, zł Ģ parti Ģ ,

chocia Ň Raija sama pochodziła z ubogiej fi ı skiej rodziny.

Karl Kristianson Elvejord chciał przychyli ę Raiji nieba, ale w rzeczywisto Ļ ci dawał jej

du Ň o mniej. Nie dlatego, Ň e nie chciał, nie dlatego, Ň e nie próbował, ani te Ň nie dlatego, Ň e ona

nie chciała od niego przyj Ģę .

Kochali j Ģ obaj, Kalle i Reijo. Kochali j Ģ z całym Ň arem swej młodo Ļ ci. I ona ich

kochała. Na swój sposób.

Ze strony Raiji na nic wi ħ cej nie mo Ň na było liczy ę .

Tamten wypełnił jej serce w stopniu, o jakim ani Kalle, ani Reijo nigdy nie mogli

nawet marzy ę . Tamten człowiek, którego w ogóle nie brali pod uwag ħ , a który pojawił si ħ w

jej Ň yciu równie nagle jak wiosenne sło ı ce.

Mikkal syn Pehra.

Ten, którego zrazu nazywała bratem. Ten, który z pocz Ģ tku rzeczywi Ļ cie był kim Ļ w

rodzaju jej przyrodniego brata. Syn Lapo ı czyków, którzy przywie Ņ li j Ģ z równin Tornedalen

na górzyste wybrze Ň e północnej Norwegii.

Najpierw był tylko bratem.

Potem kim Ļ wi ħ cej.

Pó Ņ niej wszystkim.

Wła Ļ ciwie wszystko zacz ħ ło si ħ od nich, od Mikkala i Raiji. Ona miała wtedy osiem

lat, on czterna Ļ cie. Mikkal był wówczas jedynym obcym człowiekiem, którego tamto samotne

dziecko o Ļ mieliło si ħ obdarzy ę zaufaniem.

Osiem lat pó Ņ niej urodziła jego córk ħ , Maj ħ . Kalle dał jej tak Ň e jedno dziecko, Knuta.

Rei jo był ojcem Idy. Raija wzi ħ ła równie Ň pod skrzydła Elise, osierocon Ģ córk ħ rybaka. A na

wschodzie Ļ wiata Ň ył jeszcze chłopczyk, który miał oczy Raiji i jej rysy, Michaił, syn

Jewgienija.

Raija wielu kochała na swój sposób. Wielu. Ale tak naprawd ħ kochała Mikkala. Tylko

Mikkala.

Teraz nastały inne czasy. Reijo patrzył na swoj Ģ Id ħ i widział dorosł Ģ kobiet ħ . Czasy

si ħ zmieniły. Dzieci rozpostarły skrzydła i wyfrun ħ ły z gniazda. Miały swoje własne Ň ycie,

same dokonywały wyboru.

Odeszli równie Ň tamci, Kalle, Mikkal, Raija. Nie było ich ju Ň . Został tylko on.

Tylko on pami ħ tał tamten pocz Ģ tek. Pami ħ tał, jak sam był młodym chłopcem.

Pami ħ tał Kallego, Mikkala i Raij ħ .

Teraz nadszedł inny czas.

Był rok 1751 i Ň ycie musiało toczy ę si ħ naprzód.

- Oni przynajmniej dobrze si ħ miewaj Ģ ? - spytał. - Mai wszystko układa si ħ

pomy Ļ lnie?

Reijo sam tam był i widział to na własne oczy, ale ci Ģ gle musiał pyta ę , stale si ħ

upewnia ę . Chocia Ň wszyscy ju Ň doro Ļ li, lecz on nie przestawał si ħ o nich niepokoi ę . O Maj ħ ,

córk ħ Mikkala i Raiji, która stała si ħ jego ukochanym dzieckiem, Ņ renic Ģ jego oka, za któr Ģ

czuł si ħ odpowiedzialny na dobre i na złe. O Knuta, syna Kallego i Raiji, którego w równym

stopniu uwa Ň ał za swego rodzonego syna. O Ailo, syna Mikkala i Siggi, równie Ň niemal

rodzone dziecko, z którym wprawdzie nie ł Ģ czyły go wi ħ zy krwi, lecz te płyn Ģ ce z serca.

- ņ yje im si ħ dobrze - odparł Sedolf. - Dla wie Ļ niaków na północy Finlandii nastały

ci ħŇ kie czasy, ale oni nie klepi Ģ biedy. Przynale Ň no Ļę do szlachty ma swoje zalety.

Reijo u Ļ miechn Ģ ł si ħ . Rozejrzał si ħ po kuchni, popatrzył na drewniane bale, na Ļ lady

siekiery na Ļ cianach. Ludzie z okolic nad fiordem Lyngen, którzy nie ogl Ģ dali salonów Mai

na Hailuoto, uwa Ň ali taki dom za bogactwo.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 36 - Ze łzami w oczach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: