Do zboru Świadków Jehowy w Bochni.pdf

Do zboru Świadków Jehowy w Bochni

Informuję Was o mojej rezygnacji z członkostwa w organizacji Świadków Jehowy, której

nauki wszczepiane mi były 'od najwcześniejszego dzieciństwa' i z którą formalnie związany

byłem od mojego chrztu w 1992 r. Ci z Was, którzy mnie znają dłużej wiedzą dobrze, że nie

jestem skłonny do pochopnych, nieprzemyślanych działań. Wiecie również dobrze, że okres

mojego członkostwa w zborze (do wiosny 2005 r.) był okresem, w którym dałem się poznać

jako gorliwy i oddany Bogu chrześcijanin. Po dwóch latach od chrztu zostałem sługą

pomocniczym, po następnych dwóch starszym i sekretarzem zboru. W międzyczasie brałem

aktywny udział w budowie Sali Królestwa w Bochni, miałem też pewien udział w innych

przedsięwzięciach budowlanych Towarzystwa Strażnica jako członek RKB. Jako sługa

pomocniczy i starszy brałem udział w szeregu szkoleń w ramach Kursu Służby Królestwa,

powierzane mi były różne zadania w organizacji, z których starałem się wywiązać jak

najlepiej m.in. przemówienia na zgromadzeniach obwodowych i specjalnych. W zborze przez

kilka lat byłem nadzorcą Teokratycznej Szkoły Służby Kaznodziejskiej a potem

przewodniczyłem studium "Strażnicy". W żadnym wypadu nie piszę tego aby się

przechwalać, ale po to abyście zrozumieli, że skoro gotów byłem zrezygnować z tego

wszystkiego, to naprawdę musiałem mieć ważne powody. Jeżeli jesteście szczerzy, proszę

przeczytajcie uzasadnienie mojej decyzji.

Mój kryzys wiary w organizację i głoszone przez nią nauki rozpoczął się kilka lat temu.

Wszystko zaczęło się od 18-letniej Magdy, Świadka Jehowy z okolic Kluczborka, która

poważnie ucierpiała w wypadku drogowym, straciła dużo krwi i trafiła do szpitala. Mimo

szybkiej pomocy lekarskiej oraz sprawnego działania KŁS, Magda potrzebowała krwi.

Podane środki krwiozastępcze i EPO nie wystarczyły. Magda żyła jeszcze 2 dni, ale

odmawiała transfuzji i zmarła. Byłem tym wstrząśnięty i zacząłem się zastanawiać, czy na

pewno jest to wymaganie Boże, czy tylko ludzka interpretacja, niezgodna z Bożą intencją.

Wcześniej, kiedy zastanawiałem się nad jakimś problemem dotyczącym ludzkich zachowań,

a nie opisanym jakimś prawem biblijnym, myślałem: "A co Jezus uczyniłby w takiej sytuacji?".

Myśląc podobnie o tym co wydarzyło się w Kluczborku, przeanalizowałem wydarzenie z

życia Jezusa, kiedy kobieta cierpiąca od 12 lat na upływ krwi przyszła do Jezusa i została

uzdrowiona. Choć z punktu widzenia Prawa Mojżeszowego była nieczysta i nie wolno jej było

przebywać w tłumie osób cisnących się do Jezusa, aby ich nie zanieczyścić (Kapł. 15:25-27),

ona powodowana rozpaczą i wiarą przyszła do Jezusa i została uzdrowiona. Najbardziej

wzruszająca jest reakcja Jezusa: "Córko, wiara twoja uzdrowiła cię, idź w pokoju" (Łuk. 8:48,

Bw). Jezus jej nie potępił, ale wczuł się w jej położenie i pomógł jej. Czułem, że tego nam

brakuje.

Od tego wydarzenia, choć byłem dotąd 'etatowym' mówcą w zborze odnośnie krwi,

niechętnie przedstawiałem te punkty, a później wręcz prosiłem o zastępstwo lub nie

przydzielanie mi ich. Poczułem ogromny ciężar odpowiedzialności za dziesiątki moich braci,

którzy ufają temu, co dociera do nich najpierw w formie drukowanej, ale później jest

omawiane w zborze. Bracia przynosili swoje "Oświadczenia dla służby zdrowia" (potem

"Dyspozycje"), chcąc abym reprezentował ich w przypadku, gdyby znaleźli się w szpitalu i nie

mogli sami wyrazić sprzeciwu wobec transfuzji. Od momentu wypadku z Magdą czyniłem to

z coraz większymi oporami, aż w końcu sumienie nie pozwoliło mi tego robić.

Ale wciąż pozostawały słowa z Dziejów 15:28,29 oraz ich interpretacja Towarzystwa

Strażnica, która zdawała się wskazywać na zakaz transfuzji! Wcześniej, zanim moje

sumienie zostało poruszone, lojalnie trzymałem się wykładni Towarzystwa, sam idąc na

operację odbyłem trudną rozmowę z chirurgiem (zgodził się operować 'bez krwi', choć nie

zgadzał się z moim stanowiskiem), a w Izbie Przyjęć pozostawiłem potrzebne dokumenty,

zwalniające szpital od odpowiedzialności, gdybym zmarł wskutek nie podania krwi. Teraz

jednak przeżywałem ogromny dylemat moralny: pozostać lojalnym względem 'Prawa'

(wykładni Towarzystwa Strażnica) czy pójść za głosem sumienia? Obowiązkiem starszych

jest 'paść trzodę Bożą' (1 Piotra 5:2), czynić to z oddaniem, zgodnie z przykładem, jaki dał

nam Jezus 'dobry pasterz, który życie swoje dał za owce' (Jana 10:11). Popierając

stanowisko Towarzystwa Strażnica nie naśladowałbym Jezusa.

Zacząłem się zastanawiać, dlaczego inni chrześcijanie nie interpretują nakazu z Dziejów

15:28,29 tak jak Towarzystwo Strażnica; również Żydzi, którzy nadal trzymają się Prawa

Mojżeszowego nie zabraniają transfuzji krwi. Zacząłem szukać w różnych komentarzach

biblijnych wyjaśnień i to, co odkryłem całkowicie zburzyło mój wcześniejszy pogląd. Czy z

terminu 'powstrzymywać się' można wyciągnąć wniosek o całkowitym zakazie wszelkiego

użycia krwi? Użyty w tym miejscu gracki wyraz apekhomai oznacza dosłownie "trzymać się z

dala od". Jak to słowo używane jest w innych miejscach Biblii? W 1 Tym. 4:3 apostoł Paweł

ostrzegał przed pewnymi chrześcijanami "zabraniających zawierania związków małżeńskich,

nakazujących powstrzymywać się od pokarmów, które Bóg stworzył, aby były spożywane z

dziękczynieniem przez tych, którzy mają wiarę i dokładnie znają prawdę" (NŚ). Użyte w tym

miejscu słowo 'powstrzymywać się' ma względne zastosowanie, Pawłowi nie chodziło o to,

że ci judaizujący chrześcijanie nakazywali powstrzymywać się od wszystkich pokarmów,

które stworzył Bóg. Gdyby tak to odczytać, tym którzy literalnie trzymaliby się tych słów

groziłaby śmierć głodowa, gdyż wszystkie pokarmy stworzył Bóg. Tym ludziom z pewnością

chodziło o pewne określone pokarmy, niewątpliwie o te, które w Prawie Mojżeszowym

uważane były za nieczyste i których Żydzi nie spożywali. Podobne użycie tego słowa

znajdujemy w 1 Piotra 2:11, gdzie apostoł nakazuje chrześcijanom, aby 'się powstrzymywali

od cielesnych pragnień, które toczą bój przeciwko duszy'. I tutaj 'powstrzymywać się' nie ma

znaczenia absolutnego, bo oznaczałoby też konieczność powstrzymywania się od

wszystkich cielesnych pragnień (jedzenie, picie, odpoczynek, kontakty seksualne w obrębie

małżeństwa), a nie tylko od tych, które mogą być dla nas niebezpieczne (które toczą bój

przeciwko duszy). Tak więc użycie tego słowa nie musi wcale mieć znaczenia

bezwzględnego, wbrew temu co czytamy w książce "Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na

ziemi": "A zatem również nakaz 'powstrzymywania się od krwi' oznacza, że w ogóle nie

wolno wprowadzać jej do organizmu" (str. 216).

W jakim zatem kontekście użyte zostało to słowo w Dziejach 15:28,29? Te słowa są

konkluzją wcześniejszej dyskusji apostołów i starszych z Jeruzalem, dyskusji, której głównym

celem była odpowiedź na pytanie: czy chrześcijanie pochodzący z pogan mają przestrzegać

Prawo Mojżeszowe (werset 5) jak tego chcieli niektórzy chrześcijanie? Choć problem

wyniknął z kwestii obrzezania, to jak wynika z tego wersetu rozpatrywano stosunek

chrześcijan w ogóle do całego Prawa! Apostoł Piotr, przez którego poganie otrzymali

społeczność z Bogiem, nazwał Prawo 'jarzmem' a próby nakładania go na wierzących pogan

'wystawianiem Boga na próbę' (NŚ), 'kuszeniem Boga' (Bp). Jakub po wysłuchaniu

świadectw, że Bóg przyjął pogan ('znaki i cuda uczynił między poganami' werset 12, Bw)

mimo iż nie przestrzegali Prawa, przytoczył następnie proroctwa, które zapowiadały taki stan

rzeczy (wersety 16-18) i podsumowując stwierdził, że jedynym zaleceniem dla

nawracających się pogan miało być: "żeby się wstrzymywali od rzeczy splugawionych przez

bałwany, od nierządu, od tego co zadławione, i od krwi" (werset 20, Bw).

Co tak naprawdę oznaczał ten nakaz? W broszurze "Jak krew może ocalić twoje życie?"

napisano: "W rozporządzeniu tym sformułowano podstawowe normy etyczne" (str. 5). Gdyby

tak było, to z pewnością znalazłyby się w tym nakazie także nakaz powstrzymywania się od

mordowania, kradzieży, upijania się, składania fałszywego świadectwa i inne. Ale skoro ten

nakaz tego nie zawierał, to czym był dla pierwszych chrześcijan? Dla zrozumienia tej kwestii

kluczowe znaczenie ma werset 21: "Mojżesz bowiem od dawien dawna ma po miastach

takich, którzy go opowiadają, gdyż czyta się go w synagogach w każdy sabat" (Bw).

Poganie, stając się członkami zboru chrześcijańskiego musieli "stopić się" z wierzącymi

Żydami, (którzy mieli silne przywiązanie do Prawa i łączność z synagogą) aby powstał "nowy

człowiek", zgodnie z Efez. 2:11-16 (por. Jana 10:16). Jak widać z tego konfliktu nie było to

łatwe i nawet po wydaniu tego zalecenia zdarzały się w zborach niepokoje z tego powodu,

czego dowodem są choćby słowa z Galatów, rozdziały 3 i 4. Ten nakaz apostołów i

starszych z Jeruzalem miał być sposobem na łagodniejsze połączenie tych dwóch (Żydów i

pogan) w "jednego człowieka": z jednej strony poganie nie musieli przestrzegać Prawa

Mojżeszowego ale zostali zobowiązani do przestrzegania tych rzeczy niezbędnych.

Dlaczego właśnie tych? "Mojżesz bowiem od dawien dawna ma po miastach takich, którzy

go opowiadają, gdyż czyta się go w synagogach w każdy sabat"! Jakub przytoczył

(zachowując nawet kolejność!) wymagania jakie stawiane były obcym przybyszom, którzy

chcieli osiedlić się w Izraelu. W przeciwieństwie do prozelitów, którzy włączani byli do

społeczności Izraela i przestrzegali Prawa Mojżeszowego jak pozostali Izraelici, obcy

przybysze tego nie czynili. Dla zachowania pokojowego współżycia z otaczającymi ich

Izraelitami musieli się powstrzymywać od pewnych rzeczy, o których czytamy w 17 i 18

rozdziale księgi Kapłańskiej. I właśnie te rzeczy po kolei wymienił Jakub:

 Kapł. 17:8,9 "ktokolwiek z domu izraelskiego albo z obcych przybyszów, którzy

mieszkają pośród nich, będzie składał ofiarę całopalną albo inną, a nie przyprowadzi

jej do wejścia do Namiotu Zgromadzenia, aby ją ofiarować Panu, mąż ten będzie

wytracony ze swego ludu" - "wstrzymywać się od mięsa ofiarowanego bałwanom"

Dzieje 15:29

 Kapł. 17:10 "A ktokolwiek z domu izraelskiego albo z obcych przybyszów, którzy

mieszkają pośród nich, będzie spożywał jakąkolwiek krew, zwrócę swoje oblicze

przeciwko spożywającemu krew i wytracę go spośród jego ludu" - "wstrzymywać się

(...) od krwi" Dzieje 15:29

 Kapł. 17:13,15 "Każdy kto z synów izraelskich i z obcych przybyszów mieszkających

pośród nich, upoluje zwierzę albo ptaka, które wolno jeść, niech wypuści jego krew i

przykryje ją ziemią (...) I każdy kto by jadł padlinę lub rozszarpane zwierzę, czy to

tubylec, czy obcy przybysz, wypierze swoje szaty i obmyje się wodą, i będzie

nieczysty do wieczora, a potem będzie czysty" - "wstrzymywać się (...) od tego co

zadławione" Dzieje 15:29

 Kapł. 18:6-23 zawiera spis wynaturzonych praktyk seksualnych, a w wersecie 26

napisano: "nie czyńcie żadnej z tych wszystkich obrzydliwości, ani tubylec, ani obcy

przybysz mieszkający pośród was" - "wstrzymywać się (...) od nierządu" Dzieje 15:29

Kiedy chrześcijanin pochodzenia pogańskiego otrzymał nakaz, aby 'wstrzymywać się od krwi'

to rozumiał go tak, jak Żydzi czytający Kapł. 17:10 aby nie 'spożywać [czyli nie jeść]

jakiejkolwiek krwi'. Przyjęcie tego rozwiązania przyczyniło się do wygaszenia powstałych

napięć, ale czy wszyscy chrześcijanie, żyjący w różnych okresach historii i miejscach

geograficznych mieli czuć się zobowiązani do bezwzględnego przestrzegania wszystkich

zawartych w tym apostolskim dekrecie nakazów? Jeśli chodzi o wynaturzone praktyki

seksualne, każdy instynktownie czuje, że tak, co więcej Nowy Testament wyraźnie to

potwierdza w innych miejscach (Mat. 5:28, 1 Kor. 6:9,18, Efez. 5:3, Judy 7, Obj. 21:8). A co z

pozostałymi? W rozdziałach 8 i 10 listu 1 do Koryntian Paweł opisał problem spożywania

'mięsa, składanego w ofierze bałwanom' przez chrześcijan. Chodziło o posiłki

przygotowywane z mięsa, które było zabite na ofiarę w pogańskiej świątyni (1 Kor. 8:4;

10:25) oraz sprzedawanego do spożycia postronnym ludziom, w obrębie tej świątyni (1 Kor.

8:10). Paweł omawiając ten problem wykazał, że samo spożywanie mięsa, które poświęcono

bałwanom nie jest praktyką, którą należałoby potępić (1 Kor. 8:,4-8; 10:23-27). Czyjeś

sumienie mogło mu pozwalać na takie zachowanie i tutaj chrześcijanin nie łamał "Prawa

Chrystusowego". Problem zaczynał się dopiero wtedy, kiedy ktoś o słabszym sumieniu (np.

chrześcijanin pochodzenia żydowskiego lub były gorliwy czciciel bożków) zobaczył taką

sytuację i poczuł się zgorszony. Kierując się 'królewskim prawem' miłości chrześcijanin

powinien unikać sytuacji, w których mógłby kogoś 'o słabszym sumieniu' zgorszyć (1 Kor.

8:10-13; 10:28-30) Warto zauważyć, że w 1 Kor. 8:4 znalazło się greckie słowo eudolothutos

które dosłownie znaczy "[to co] ofiarowano bożkom". Dokładnie to samo słowo znajduje się w

Dziejach 15:29! Podana przez Pawła rada odnośnie spożywania mięsa ofiarowanego

bałwanom dowodzi, że nie traktował nakazu apostolskiego (z Dziejów 15:28,29) jako

obowiązującego "prawa", nie domagał się zwoływania 'komitetu sądowniczego' dla kogoś

obwinionego o nie powstrzymywanie się od tego co ofiarowano bożkom (eudolothutos). Aby

ukryć ten fakt to samo greckie słowo (eudolothutos) zostało w Przekładzie Nowego Świata

inaczej przetłumaczone w Dziejach 15:29 ("tego co ofiarowano bożkom"), a inaczej w 1 Kor.

8:4 ("pokarmów ofiarowanych bożkom"), co ma sugerować, że chodzi w tych wersetach o

zupełnie inną sytuację. Aby się przekonać, że tak nie jest wystarczy zajrzeć do

jakiegokolwiek greckiego tekstu Nowego Testamentu, np. "The Kingdom Interlinear

Translation of the Greek Scriptures" wydanego przez Towarzystwo Strażnica. Kiedy to

przemyślałem poczułem ogromna ulgę: moje sumienie dobrze mi podpowiadało, że zakaz

transfuzji krwi nie ma żadnych podstaw biblijnych! Co ciekawe, kiedy transfuzja krwi

upowszechniała się w medycynie, Towarzystwo Strażnica napisało o niej: "jest to wynalazek

mogący oddać ludzkości wielkie zasługi (...) Krew jednego zmarłego może ratować życie

kilkunastu umierającym. Ten jedynie wzgląd powinien już przekonać wszystkich do tego

rodzaju operacji, która w istocie swojej nie ma nic zdrożnego" ("Nowy Dzień" nr 3 z 1936 r.).

Mając tę wiedzę i mocne przekonanie o szkodliwości tej praktyki, propagowanej przez

Towarzystwo Strażnica, postanowiłem zrezygnować z funkcji starszego zboru. Nie była to

łatwa decyzja, kocham braci, te bogobojne i szczere osoby, lubiłem odwiedzać ich w domach

na wizytach pasterskich, współpracować w różnych gałęziach służby, przemawiać do nich,

aby ich zachęcać do dalszego bogobojnego życia. Wiedziałem jednak, że nie mogę dłużej

być współodpowiedzialny za propagowanie nauki, która nie tylko nie ma uzasadnienia

biblijnego, ale zniesławia Imię Boga, którego czcimy oraz przyczynia się do przedwczesnej

śmierci wielu osób. Nie chciałem być winny niczyjej krwi i dlatego w maju 2005 r.

poinformowałem współstarszych o mojej rezygnacji. Po ponad 9 latach usługiwania jako

starszy (plus 2 lata jako sługa pomocniczy) zaczął się nowy etap mojego chrześcijańskiego

biegu. Postanowiłem sprawdzić inne nauki Towarzystwa Strażnica, zaczynając od tej, która

teraz mnie najbardziej niepokoiła.

Wiele razy miałem przywilej przewodniczyć obchodom Pamiątki, wygłaszając

okolicznościowy wykład i pośrednicząc w przekazywaniu chleba i wina - symboli ciała i krwi

naszego Pana Jezusa Chrystusa. Zawsze wierzyłem, że jest to największy dostępny

przywilej i bardzo go ceniłem. Przygotowując się do wykładu nieraz zastanawiałem się,

dlaczego wszyscy Świadkowie Jehowy nie mogą uczestniczyć w tej uroczystości, ale są

tylko 'postronnymi obserwatorami'. Czytając regularnie od wielu lat Biblię czułem, że "coś tu

jest nie w porządku". Ale do pojawienia się kryzysu w związku z krwią, nie chciałem nawet

szukać innych wyjaśnień. Lojalnie trzymałem się wskazówek Towarzystwa Strażnica i tego

nauczałem. Kiedy jednak przekonałem się, że Towarzystwo Strażnica manipuluje Biblią dla

osiągnięcia własnych celów, znów postanowiłem zbadać tę sprawę. Także i tym razem efekt

moich poszukiwań był porażający, ale znowu przyniósł uspokojenie mojemu sumieniu. Dla

zrozumienia tej kwestii kluczowym było zrozumienie, że wśród chrześcijan Jezus nie

wprowadził "podziału klasowego": na chrześcijan 'namaszczonych duchem', tzw. pierwsze

owce, których ma być 144000 (mające nadzieję niebiańską) oraz na tzw. 'drugie owce',

których liczba nie została z góry ustalona (mające nadzieję ziemską). Dokonując analizy

kluczowych dla tego tematu fragmentów Biblii, ze zdumieniem odkryłem, że 'pierwszymi

owcami' byli literalni Żydzi, którzy uwierzyli w Jezusa; wyraźnie o tym świadczą takie teksty

jak: Mat. 10:6, Mat. 15:24, zaś 'drugimi owcami' mieli być wierzący z pogan. Zgodnie z wolą

Jezusa obie te grupy miały połączyć się w jedną trzodę, jak o tym czytamy w Jana 10:16.

Inne teksty biblijne wyraźnie potwierdzają taka argumentację: Jana 11:49-52, Rzym. 1:16, 1

Kor. 1:24 oraz nie pozostawiający cienia wątpliwości tekst z Efez. 2:11-16. Nieco dalej w

Efez. 4:4 czytamy: "Jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei ,

która należy do waszego powołania". Jaka to nadzieja? Najbardziej miarodajne są słowa

Pana z Jana 14:2,3: "W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym

wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce,

przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie ja jestem, i wy byli" (Bw). Także inne

wypowiedzi konsekwentnie to potwierdzają: "Przeto, bracia święci, współuczestnicy

powołania niebieskiego, zważcie na Jezusa, posłańca i arcykapłana naszego wyznania"

(Hebr. 3:1, Bw) oraz "Ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie

zachowane jest w niebie dla was" (1 Piotra 1:4, Bw). A więc jest tylko jedna nadzieja

niebiańska! Teraz zastanowiłem się nad słowami książki, którą studiowałem zaraz po

chrzcie: "Jednakże 'drugie owce' nie są przyjmowane do 'nowego przymierza' razem z

Izraelem duchowym ani nie są objęte 'przymierzem (...) co do królestwa', które Jezus zawarł

z ludźmi wybranymi do życia w niebie. Dlatego słusznie nie spożywają emblematów

Wieczerzy Pańskiej" ("Zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu" str.

116).

Zaczęło do mnie docierać w jak fatalnym położeniu znajdują się ci, którzy sami

poświadczają, że nie są objęci nowym przymierzem. Nowe przymierze jest uroczystym

aktem prawnym, zawartym pomiędzy Bogiem a ludźmi i przypieczętowanym krwią

Chrystusa. O tym co jest celem tego przymierza mówi tekst z Hebr. 9:15: "I dlatego jest On

pośrednikiem nowego przymierza, ażeby gdy poniesiona została śmierć dla odkupienia

przestępstw popełnionych za pierwszego przymierza, ci którzy są powołani, otrzymali

obiecane dziedzictwo wieczne " (Bw). Jest to przymierze łaski, zawarte z inicjatywy Boga,

który za darmo (z łaski, bez żadnych zasług z naszej strony) usprawiedliwia każdą osobę,

która przejawia prawdziwą wiarę w Jezusa Chrystusa. Owo usprawiedliwienie ma charakter

prawny, Bóg osobę usprawiedliwioną (choć nadal grzeszną) uznaje za sprawiedliwą w

swoich oczach (Rzym. 3:24). Jest to stan jakiego nie moglibyśmy osiągnąć żadnymi

wysiłkami, uczynkami, pieniędzmi czy nawet złożeniem swego życia na ofiarę. Dzięki

usprawiedliwieniu "pokój mamy z Bogiem (...) chlubimy się nadzieją chwały Bożej" (Rzym.

5:1,2, Bw) oraz "będziemy przez niego zachowani od gniewu (...) zostaliśmy pojednani z

Bogiem (...) dostąpimy zbawienia przez życie jego" (Rzym. 9,10, Bw). Według Towarzystwa

Strażnica usprawiedliwionych jest tylko 144000 osób. A co z pozostałymi? Miliony Świadków

Jehowy przyznają, że ich nadzieja to życie wieczne i już dostępują przebaczania grzechów,

dzięki krwi Chrystusa. Ale jak ta nadzieja może być prawdziwa, skoro sami przyznają, że nie

są usprawiedliwieni?! Jak to jest możliwe, skoro w czasie Wieczerzy Pańskiej podaje się

tylko emblematy, bez spożywania ich, wbrew nakazowi Pana (Łuk. 22:19,20; Jana 6:54-56; 1

Kor. 11:23-26). Warte przytoczenia są słowa Pana wg relacji Mateusza: "Potem wziął kielich i

podziękował, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; Albowiem to jest krew moja

nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów " (Mat.

26:27,28, Bw).

Na jakiej podstawie prawnej spodziewają się przebaczenia grzechów ci, którzy sami

twierdzą, że nie są objęci nowym przymierzem (ani tym bardziej starym) i nie spożywają

emblematów? Czy Biblia, a w szczególności Nowy Testament, mówią coś o 'trzeciej drodze',

o tym, że można być chrześcijaninem, dostępować na mocy przelanej krwi Chrystusa

przebaczania grzechów i być zbawionym, a mimo to nie być objętym nowym przymierzem?

Biblia nic nie uczy o takiej możliwości! Konsekwentnie uczy tylko o dwóch drogach (Mat.

7:13,14), o życiu wiecznym lub gniewie Bożym (Jana 3:36), o żyjących wg ciała i żyjących

wg Ducha (Rzym. 8:1-13) oraz o dzieciach Bożych i dzieciach Diabła (1 Jana 3:10). Nasza

chęć dostąpienia błogosławieństw nic nie znaczy, jeśli nie uczynimy tego na warunkach,

które ustalił sam Bóg. Przypomina to bardzo sytuację człowieka z przypowieści o uczcie

weselnej, który wprasza się na ucztę do króla, ale nie na jego warunkach, bo nie ma

właściwej szaty weselnej. Został przez króla surowo potraktowany i jest to ogromna

przestroga (Mat. 22:11-13). Kiedy zrozumiałem, że przez naukę Towarzystwa Strażnica

zostałem oddzielony od Boga, że przez tyle lat gorliwie głosiłem nauki, które utwierdzały

innych w przekonaniu, że nie są objęci nowym przymierzem i nie muszą być

usprawiedliwieni, aby być zbawieni - poczułem się oszukany i wykorzystany.

Prawdziwą pociechę znalazłem w Słowie Bożym, które będąc natchnionym przez Niego,

zawiera czyste i pewne orędzie. Studium Biblii (zwłaszcza ewangelii oraz listów do Rzymian i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: