ANTONI GOŁUBIEW
Bolesław Chrobry
Tom - II
Szło nowe
Część Pierwsza
Końskie Czaszki
1.
Mokry śnieg leżał grubymi płatami na płaskich gałęziach jedliny. Topniało. Ciężko padały
krople. Między czubami drzew przeleciał zestraszony sokół, śmignął ukosem jak strzała.
Wiewiórka zeskoczyła z gałęzi, rudym ściegiem mignęła po szarzyźnie śniegu. Las szumiał.
Spotkanie nastąpiło niespodzianie, oba oddziały nie wiedziały o sobie. Wilgotną ciszę szumiącego
lasu przebił nagły, ostry okrzyk: “Ee hej!” - wiewiórka pierzchła na pień, jakby ją zmiotło. - “Eee...
hej!” - znikła w dziupli. Omszałe stwoły świerków - szare i rosochate - zagęszczały się ciasno-
ciasno; wykroty, korzenie; płat śniegu spadł na ochrowy żwir; biało, gliniasto, zielono, czarno. Po
raz trzeci szybki okrzyk - nagły, przerażony. Tupot nóg, liczne nogi, śnieg się sypie. Wrzask.
Szybko się gęszczą ślady stóp, zapływają wodą, czernieją. Wrzask, ryk, zamieszanie. Zasapany bas
Bolesława: “Drużyyyna!” - i odzew: “Bolesław! Bolesław!” - Kwik, coś runęło między krze, w
jamę zleciał kadłub głową w dół, z gęby krew, oczy zachodzą mgłą, ciemnieją, bieleją; poprzez
mgłę widzą czarne, całkiem czarne wierzchołki drzew, jak kołyszą się, unoszą, idą w niebo, prosto
w szare, niskie niebo.
Kotłuje się w gęstwinie. Wycie. Sapanie. Szczęk.
Poszli w głąb.
Bolesławowi pognali Węgrów, rozproszyli, pędzili.
Nielub wracał zasapany, przedzierał się przez chaszcze. Za nim człapało trzech Węgrów,
dłonie mieli przykrępowane do drzewca włóczni puszczonej im między nogami - ani myśleć o
ucieczce. Nielub był rad. Śnieg mu spadał na spocony pysk, chłodził rozkosznie. W znużonych
ramionach, lędźwiach ciepłe, łaskotliwe odprężenie. - Trzech jeńców, trzy pary rąk dla Orczycy. O
wa! Przeciągnął się.
Trafił na wykrot: rudy żwir. Chciał minąć, spojrzał: w dole leży woj, wywrócony na wznak,
głowa nisko, nogi na skłonie, rozrzucone, widać zdeptane podeszwy skórzni; lewe ramię zawinięte
na twarz, prawe z boku, palce wykręcone, wbite w piach. Nielub zawahał się, spojrzał po jeńcach:
baranimi oczami gapili się na zewłok. Złość chwyciła Nieluba, z rozmachem trzasnął pierwszego w
ucho; tamten zgrzytnął zębami, targnął dłonie, drąg ucisnął towarzyszów w kroku, sieknęli,
charkotem jęli wymyślać, po obcemu, nie zgadniesz - Nielubowi czy swemu. Nielub znów powiódł
okiem po zewłoku, zoczył łańcuch na piersi, poznał brata po tym łańcuchu. Buchnęło odczucie:
radość zalewająca gardło, gębę, wątpia. Stojgniew zabity! lelum! Nachylił się nad wykrotem,
dychał gęsto. Oderwał wzrok, pobielałymi oczyma powiódł po lesie: las był biały od śniegu, czarny
od mokrego igliwia; mocno pachniał tą czarną zielenią. Wyrwa ziemi przelewała się złotem i
śniegiem. Na żwirze zewłok Stojgniewa. Dadźbog!
Równymi nogami zeskoczył w dół. Radość wciąż mu szalała we wnętrzu. Trzech jeńców
mruknęło z cicha do siebie, krzywo pochyleni pokusztykali w las; drąg dyndał im między nogami.
Nielub klęczał nad bratem, odchylił mu z twarzy ramię: Stojgniew patrzył krwistymi białkami, cała
gęba w czarnej, stężałej krwi. Nagle radość przesłoniła się grozą, przeszyła brzuch lodowatym
sztyletem, pod szłomem zjeżyła mokre włosy. Zesztywniał Nielub, pochylił się jeszcze bardziej,
znów poprzez grozę jęła majaczyć radość, radość, radość. I usłyszał cichy jęk Stojgniewa.
Usłyszał jednocześnie: las szumiał. Znikła radość i groza, wrócił świat. Przypomniał bitkę,
jeńców, wstał, wyjrzał z wykrotu: Węgrów nie było; po śniegu ciemniał zabłocony ślad. Nielub
chwycił garścią za korzeń wywalonej jedli, podźwignął się, wyskoczył. Wielkim susem pobiegł po
śladzie, radość i groza zlała się w duszącą wściekłość, z pochylonym łbem przedzierał się przez
świerczak, gałęzie pokrwawiły mu twarz, stękał z gniewu. Zagajnik urwał się, pod górę szedł
rzadki bór, grube stwoły biegły w zygzak, w szachownicę, między drzewami mignęła mu trójka
Węgrów, niezdarnie karabskali się w górę, jak sześcionożny, potworny skorupiak. Szczeknął
krótko, skoczył, śnieg tu leżał na sprężystym mchu, objechał pod stopami, Nielub pośliznął się,
upadł. Chwilę leżał twarzą w zimnej mazi, z wściekłości nie miał sił wstać, kąsał śnieg, mech,
korzenie. Zadarł głowę, Węgrzy znikli między drzewami, pobiegł półpochylony wprost pod górę,
jak leśny zwierz. Dopadł ich na szczycie, usłyszeli go, usiłowali biec, nie zdołali, pierwszy potknął
się, upadł, pociągnął innych. Nielub prędko, w pośpiechu, rąbnął trzy razy toporem w leżące
głowy, w wytrzeszczone gały: jeden skurcz dreszczu przebiegł trzy ciała. Nielub nie obejrzał się na
nich, biegł z powrotem, zwolnił w zagajniku, sapał, szedł wolno, rozważnie uchylał gałęzie; coraz
leniwiej zbliżał się do wykrotu. Doszedł, stał chwilę bezmyślnie, nachylił się, wyciągnął zewłok za
nogi; nie szukał rany. Podjął brata pod pachy, obojętnie - by obcego - zarzucił na bark, głowa i ręce
zwisały mu na plecach, plamiły krwią. Półpochylony ruszył do obozowiska. Nienawiść, zawód,
gorycz rosły w nim, rosły, rosły.
Stan z daleka grał gwarem. Buro świeciły namioty. W płaskiej dolinie - z lewa - stadnina
drużyny: nie piąć się koniom po górach. Przeciągle basował róg trzema tonami - długim, niskim jak
drżenie ziemi, dwoma krótkimi jak skowytanie. Woje wybiegali przed stan, gapili się na kupy
wracających. Tamci tupali od lasu, wiedli jeńców, krzyczeli, potrząsali bronią. Bolko widniał z
dala, latoś przywieźli mu pancerz z Italii, złoty cały, lubił ten pancerz, świecił na staje. Pogrubiał,
rozrósł się. Podle dreptał siostrzan, Włodek Kosy, niski był, kiwał się na boki. Nielubowi oczy
zalewała krew ze zmęczenia, ledwo zipiał. Ujrzeli go, krzyki poszły, jeden-drugi wyskoczył
zobaczyć, co niesie. Pierwszy doleciał Dzik, wrzasnął:
- Węgra ułowiłeś?
- Brata - odburknął Nielub ze złością.
- Brata? Hum, hum...
- Pójdziesz wen.
Dzik nie zważał, podszedł, odchylił łeb Stojgniewa. Cofnął się.
- Lelum!
- Pomóż. Nie zdołam dźwigać.
Tamten nie zważał. Co tchu pobiegł do Bolesława. Po obozie szła już wieść, skoczyli
patrzeć: Stojgniew, Stojgniew! Wraz zdjęli go z karku Nieluba, ośmiu chłopa chwyciło za końce
sulic, ułożyło na nich rannego, Przemko podtrzymywał głowę, wraz garście skleiły się mu od
juchy. Przez ciżbę przepchał się Bolko, niosący zatrzymali się, Bolko, pobladły z gniewu i żalu,
krzyknął w głos:
- Wolno ji nieść, psiekrwie. Wolej, by dziesięć koni mi ubiły niźli Stojgniewa.
I zaraz:
- Gdzie Nielub?
Wypchnęli go. Bolko uchwycił chłopca za kark, przybliżył twarz do swej twarzy, tchał w
gębę:
- Ubit?
- Nii...
- Jako mu?
- Nie wiem.
- Kajś ji nalazł?
- W wykrocie, głową w dół. Cały piach pełen juchy.
- W wykrocie, mołwisz?
- Uhm.
- Przydźwigałeś ji?
- Brat - Nielub ruszył ramionami.
- Naści to - zerwał łańcuch z pancerza, narzucił na Nieluba i znów do niosących:
- Wolno tam... pomału...
Dyrdali by na pogrzebie. Bolko zły; kajś zapodziała się wrzawa po bitwie. Pociągał ciepły
wiatr, pachniało mokrą ziemią, nalot śnieżny tajał, ciapkali po kałużach. Wnieśli Stojgniewa do
namiotu, złożyli na skórach. Bolko został przed namiotem, zapatrzył się. Góry stały dalekie, gniotły
sinym wałem lasu, świeciły srebrnymi czapami. Zwały chmur darły się o nie, siadały po dolinach.
Rzeka z lewa ryczała spieniona i gniewna. Wzrok Bolka był pusty jak powietrze. Zacichli, czekali.
Zagryzł, jak koń, któremu przeszkadza wędzidło, zawołał:
- Puchała!
Starogniew wysunął się z ciżby. Ciągał nosem, lało się mu z nosa. Spode łba patrzył na
księcia.
- Gotuj drużynę, Puchała. Pod wieczór pójdziem. Starogniew smarkał się, charkał, milczał.
Bolko zmarszczył brwi, spytał:
- Co ci?
- Niedobrze iść w góry pod wieczór.
Bolko parsknął:
- Jutro nam być u grodu Saros.
Puchała chwycił nos w garście, smarknął na ziem, plunął, ochrypłym głosem rzekł:
- Węgry mołwią: Sajo wylała, Dunajec wylał, Poprad wylał.
Bolesław spojrzał w lewo na ryczącą rzekę, zawahał się, poźrał po stłoczonych wojach.
Przemko wykrzyknął z ciżby:
- O wa! Puchała stary chrzan.
Starogniew nie obrócił głowy - dawna to była zwada między Starogniewami a Świradami -
sarknął w półgłos:
- Obliż mleko z gęby.
Bolko zniecierpliwił się:
- Przewodników masz?
- Mam.
- Co mołwią?
- Że niedobrze. Jen pry: nie przejdziecie, jen: nieprzezpiecznie. Rzeki wezbrane, brzegi rwą,
niosą grubachne stwoły. Z gór śnieg wali, może zasypać.
Bolko znów spojrzał na siny wał gór z lśniącymi czapami, tupnął nogą, krzyknął:
- Trza iść. Węgry, cośmy ich pobili, wrócą, ostrzegą. Szczepan wojów zwoła, trza
zaskoczyć.
Puchała pociągnął nosem, spojrzał załzawionymi oczyma:
- A no! - odwrócił się, ze złością przepchał się przez tłum, łokciami szturchał, poszedł. Za
nim na długich giczołach powlókł się Jeż. Puchała zrzędził nudnie, starczo:
- Mieszka takoż chrobry był, Ziemomysł takoż. A wżdy rada to rada, wiec to wiec. Pry
wojewoda: niedobrze pod wieczór iść, a żabibij z kupy: “Puchała stary chrzan”. I Bolko duma
takoż: “Puchała stary chrzan”. Wraz napędzą Puchałę kiej poćpiegę, obaczycie. Niedobrze,
niedobrze. Obaczycie, synkowie. Drzewiej nie tak bywało, inny ład. Tfu!... Bolko kazał wołać
Nieluba:
- Szukaj Zefrida, niechże pieczliwie chodzi koło Stojgniewa. Powozem ji wieź do Orczycy,
słysz. Komornika ci dam. Pod wieczór ruszym w góry.
Nielub przestępował z nogi na nogę, wargi miał ściśnięte.
- Ksze...
Bolko już się odwracał, przystanął.
- No?
- Ksze!... - Nielubowi momotało w gębie - weźcie mię na Węgry.
Bolka twarz się ściągnęła, zrobił nagły krok do Nieluba, zasyczał.
- Ej ty, Nielub, nie przeciw się. Wiem, żeś ty na Stojgniewa krzyw, nienawidzisz go, choć
on ci brat i starosta w rodzie. Wiedz i ty: dowieziesz Stojgniewa w pieczy, ozdrowieje, będę ci to
pomnił. Nie będziesz miał pieczy nad nim: i to będę pomnił. Ej, Nielub, Nielub...
Zajrzał mu w oczy.
- Ty ślepi nie mruż, wiem ci ja twoje dumki, twoją złość. Małom cię wtedy w łaźni bił, nie
doszło. Mogę dodać. Chcesz?
- Nie - warknął Nielub i odszedł. Nieugięty był. Orczyk. Bolesław koniec wąsa nawijał na
palec, raz po raz, w zamyśleniu.
Pod wieczór przyjechała Adelajda, Belkowa siostra, która była wprzódy za Gejzą
węgierskim, nynie za Kupanem. Zimą jeszcze uciekła do brata przed pasierbem - Szczepan zawziął
się na nią i na jej synów. Bolko wtedy Weletów wojował, teraz wybrał się na Węgry, obaj
Kupanowice byli z nim razem. Kosy Włodek, na którego Węgry wołali Żar, i Wasul. Adelajdę
zostawił Bolko w Krakowie, nie strzymała, gorąca była, przyleciała za drużyną i synami. Jechała
okrakiem, po męsku, koń był spieniony, wiodła go pewną ręką. Woje patrzyli kupami na to
dziwowisko, latały sprośne docinki, ale drużyna lubiła babę, wesoła była, istny chłop. Bolko się
obruszył.
- Czegoś tu?
Była bardzo podobna do brata, szeroka, rozrośnięta, płowo włosa - dla włosów tych wołali
na nią Biała Knięgini. Nie złaziła z konia, uderzyła otwartą dłonią po udzie, zaśmiała się:
- Abo nie nadam się?
Bolesławowi śmiech latał pod wąsami, ale się nie rozmarszczył.
- Ejże - burknął - jak ci wiatr kieckę odwieje, woje ciebie patrzeć będą, nie Węgrów. Taka
to korzyść z białki.
Czerwony gniew przeleciał jej przez twarz.
- Bolko!
- Wracaj, mołwię.
- Nie wrócę. Z miejsca nie ruszę.
- Ejże! - Bolko zaszedł koniowi z boku, cienkim prętem ściobnął go po zadzie. Źrebiec
skoczył w bok - i przed siebie! Adelajda ściągnęła powody, chwilę się tarmosiła, okiełzała
wierzchowca, wracał wolno, uparcie drobiąc kopytami, szarpiąc ściągniętym łbem, gniewnie
łyskając oczyma. Adelajda śmiała się szeroko, w pełny głos. Bolko również się zaśmiał.
- Odprawię cię z wojami.
Chwyciła za łęk, zeskoczyła. Śmiech jej zamarł, znów gniew pokrasił lice. Szybko podeszła
do brata, szła niezgrabnie, kiwała się w biodrach. Powiedziała zduszonym szeptem:
- Bolko, słysz, weźmiesz mię. Nie bzdycz. Ja nie klucha, wiesz. I miecza się nie stracham.
A chcę być tam razem... Bo ty sam - nieufnie zerknęła na brata.
- Myślisz ujarzmić mię?
- Myślę bronić swych praw.
- Synów twoich biorę.
- Ech! Włodek koso patrzy na Wasula, aż całkiem oczy skosił, Wasul na Włodka, sami
gotowi się porznąć. Ciebie pilnować chcę, ale i synów.
- Wiele pilnowania na jedną białkę.
- Starczy.
Spojrzeli na siebie. W stanie już grały rogi, drużyna gotowała się. Przyleciał Płeszka:
- Puchała mołwi, że gotów. Bolko odetchnął głębiej.
- Niech wiedzie.
Oboje z Adelajdą, wsparci o siebie ramionami, patrzyli, jak spoza namiotów wysypały się
konie, ludzie, hełmy, włócznie, topory, migające kopyta, rozwiane grzywy, tupot, wrzask,
bezładna, rozpędzona kupa, waląca brzegiem Dunajca na południe. Bolkowi nagłe wzruszenie,
pełna niecierpliwości namiętność przepełniła serce, obejrzał się z pośpiechem, krzyknął pełnym
głosem:
- Konia mi! Konia! Żywo.
W długich szczupakach jechała Adelajda za bratem i drużyną. Błoto tryskało spod kopyt,
chlapało na ubranie, na twarz. Białe czapy na sinym wale gór zapływały drgając purpurą. Dunajec
ryczał rozjuszony.
2.
Mały Zefrid nie należał już do dworu Ungera; był kapelanem księcia. Unger zrazu
wymawiał Bolkowi odbicie Zefrida; Bolko śmiał się szerokim, głośnym śmiechem. Szły lata.
Zefrid służył wiernie, radził bystro. Bolesław był mu rad.
Podrużył się z Nielubem. Krążył koło Stojgniewa jak ćma wokół ogniska; Stojgniew nie
lubił go. Kapelan pochlebiał Nielubowi. Pokochali się.
Bolko zostawił Zefrida dla pieczy nad Stojgniewem.
Stojgniew odchylił głowę, uwierał go zagłówek. Słyszał szum, dziwił się, ogarnęła go leń.
Nie chciał myśleć. Naraz przypomniało się samo: kosy Węgier, warga obwisła, wąs cienki, czarny,
próbował pchnąć go mieczem, musiał drugi nadlecieć, tępy stuk w głowie, Stojgniew pada między
krze, do tyłu, oczy zachodzą mgłą, widzą czarne, całkiem czarne wierzchołki drzew, jak kołyszą
się, idą w niebo, prosto w szare, niskie niebo. Szumi las.
Poprzez szum targnął nim strach, Stojgniew odemknął oczy, zamknął. Znów odemknął.
Obrócił głowę, zabolało, jęknął. Szum rósł nad las, nad niebo.
Z rana Zefrid odprawiał swe chrześcijańskie zaklęcia. Odczytywał modlitwy, ranę obmywał
święconą wodą, przykładał krzyż do bladych warg Stojgniewa. Po nim wsuwał się wieszczek, stary
grzyb, wołali nań Pach, przysłał go Puchała - Starogniew z dawna lubił starszego Orczyka. Pąch
był niski, krzepki, barczysty, szczeć miał kolczatą, białą, oczy małe, patrzył chytrze, mocny
wieszczek był. Często na wyprawy z Bolkiem chadzał, bają mało-wiele zaklinał, lecz jeśli go
wzięli, zawsze moc była bydła i niewolnika. Zefrid gromił wszystkich, że poważają Pacha, mawiał,
iż diabłu służy; jeno Bolkowi do oczu nie skakał. Wieszczek bobonił mądrze, gusła znał i wróżę;
krzyża bał się, jakoweś dla obrony przed nim znaki palcami czynił; wesoły był człek. Lubiano w
drużynie Pacha.
Gdy Zefrid odszedł, poczynał Pąch swe zabobony. Szeptał i odganiał Kyryi Krysti, potem
dmuchał w ranę przeciw praktykom Zefridowym. W końcu zioła wyciągał zza pazuchy, mruczał
nad nimi, rozcierał w garści na proch, przykładał do rany. Gdy Zefrid wracał, był zły: znów
obmywał ranę z ziół, powtarzał swe zaklęcia i dawał do całowania krzyż.
Obaj wiedzieli: który uratuje Stojgniewa, łaskę księcia mieć będzie. Jeden drugiemu
szkodził, chodzili do Nieluba na skargi. Nielub marszczył się zły, spluwał, klął. Zefrid przedkładał:
- Pąch diabłu służy, nie Bogu, diabli pomiot. Brat wasz chrześcijanin jest, Bolkowy woj,
diabeł mu szkodzić chce, nie lza mu przy mnie, nasłał Pacha. Napędźcie suczego syna: i srom, i
grzech. Napędźcie, sulę wam po przyjaźni.
Nielub wbijał w Zefrida ponure, niechłopięce oczy, supłał przez zęby:
- Ejże, wasza rzecz z diabłem się dołać. Nie moja. Pilnujcie brata.
Przychodził do Nieluba Pach, marszczył kolczatą gębę, sypał skargami gęsto, oczyma
wkoło biegał:
- Niedobrze, panie, tfu! na błota, na czarne wody! Ziele przykładam, dobre ziele, mocne.
Przychodzi Zefrid, ziele wen, wodą myje. Źle starą ranę wodą myć, gnije rana, śmierdzi, pełna
zielonej ropy. Wkoło ogień, bredzi wasz brat. Ja mu stopy gorczycą mażę, Zefrid wyciera. Mołwię
mu: “Ksze, trza ogień odciągnąć”, a jen żegna mię, tfu! na bajora, na plesa! Starogniew wołał mię i
rzekł: “Pach! Wyżyje Stojgniew, nóż ci żelazny dam a sukna bławego, a kuty róg. Słysz, Pach!
zemrze Stojgniew, będę cię biczem siekł na śmierć, do końskiego chwosta przywiążę. Ty się
pilnuj”. Jakże, panie, rzeknijcie?
Nielub odpowiadał:
- Bacz tegdy, by ci bicz nie pociął skóry na runo... - Pąch drapał się w głowę... chytrymi
oczyma przewiercał Nieluba: co mu? Chceli, by mu brat pomarł?
Nielub sam nie wiedział, co mu jest. Wszystkie te lata w drużynie chadzał, zżył się z
bratem; rzadko go zawiść gryzła. Do Orczycy zaglądali ze dwa razy na rok, razem, udo w udo,
konie niosły chybko, drzewa migały. Na skraju puszczy błyskał im trupi rząd czaszek na ostrokole i
czerniejący z wolna nowy gród u brodu: wtedy dawna niechęć buchała nagłą pożogą. Latorosłka
witała braci tupotem bosych nóg. Smardy kłaniały się w pas - dom znowu pełen był ludzi. Turoń
przychodził z Ledargowego grodu z pokłonem: Nielub puszył się. Dąbrowa szumiała za
dworzyszczem. Wisła szaro plaskała sennym nurtem. Kołowały wrony. Zapadali w ciszę, w sen.
Razem z bratem siadywali przed ogniem, razem chodzili na zwierza. Kapały jednostajne
dni. Brat był wesół, rżał by źrebiec, ckniło mu się doma. Miesiąc jeszcze nie zmienił się na niebie,
gdy zrywał się z ławy, mówił prędką, niecierpliwą zadyszką:
- Trza nam do Bolka, Nielub!
Nielub wracał chętnie, bez żalu. Odjeżdżających żegnały końskie czaszki martwym
spojrzeniem oczodołów. Kiedy je las przesłonił, urok sczezł.
Tak zawsze bywało.
Zefrid wyszedł przed namiot, Nielub siedział na łubie z przyodziewą, pustym wzrokiem
wodził po górach; tęsknota darła mu pod żebrami: iść by z Bolkiem, Węgrów bić, łup brać,
niewolnika. Umarlaka miej w pieczy, psia mać! babia to robota, Pacha abo Zefrida, nie wojacka.
Kapelan przysiadł podle, czarnymi oczyma wiercił, nie gwarzyli nic. Jodły szumiały wysokimi
czapami. Stojgniew nieprzytomnie pojękiwał za skórą namiotu. Burczały monotonne zaklęcia
Pacha. Koniuch pokrzykiwał.
Minęły trzy dni, nadeszły kolesa Bolkowe - długi wóz, suto moszczony, z trzema
tarczownikami; przewodził im Gwozd. Mieli Stojgniewa powozem wieźć do Orczycy. Gwozd pilił,
bał się, że mu droga rozkiśnie i konie nie uciągną. Wynieśli Stojgniewa - wciąż nieprzytomnego -
złożyli na miękkich skórach. Zefrid jurzył się, skrzeczał, trząsł się nad drugiem księdza, Pąch
bobonił, Nielub oczyma wodził po górach. Gwozd swarzył:
- Ni koła, ni sanie, jakże tu powoź wieść. Wy, panie, świadczcie, jakem pośpieszał.
Dadźbog! Inoino, a dżdże chlupną, tegdy nie przejechać.
- Obaczym, jak powiedziesz - burczał za milczącego Nieluba Zefrid. - Pomnij, żeby stan
wszędy był, konie świeże, żarcie i picie. Druga księdza wieziemy.
- Ruszaj! - krzyknął z nagłym zniecierpliwieniem Nielub. Smard, wiodący konie, zahukał,
zaplaskały kopyta, ruszyli na północ.
3.
Szła wiosna. Powietrze żarło śnieg. Drogi się rozciapkały, koła grzęzły. Trzaskały baty,
woły się napinały, deptały w miejscu, przystawały zniechęcone, nie zważały na razy. Konie biły
kopytami, kręciły się, rzucały się nagłymi szarpnięciami. Ludzie podpierali ramieniem kłonice,
zakładali drągi, podważali, grzmocąc trzonkami batów w płowe karki, ryczeli:
- Eeej! ooo! Ruszta się...
- Małe, ooo!
- Ooo!
Cała droga do mostu była zawalona obozem, wozy a wozy, parę sani. Ludziska spoceni, bez
kożuchów, w lnie jeno, pchają, pyskują. Wyżej kostek brodzą w błocie, klną. Komornik książęcy,
Ludek, z wiewiórczą gębą, ostrymi uszyma, ostrym wąsem, wierci złymi oczkami, krzyczy,
pogania. Stanęli, rozdziawili gęby, nie słuchają.
Olszyna po bokach pachnie cierpko, brzoza sypie bazią. Zimne obłoki świecą spoza gałęzi.
Niebo zielonkawe, złote. Ludzie przystają, oparci o drabiny, patrzą w puszczę. Milczą. W piersi
zatajona złość, stara, bezsilna, niewiosenna. Głębiej między drzewami leży jeszcze śnieg, puszcza
wieje chłodną wilgocią. Od puszczańskiego zapachu gniew w piersi rośnie. Milczą.
Ludek biegnie wzdłuż wozów, błoto mu tryska spod nóg, krzyczy:
- Pogaaa...niaj! Do zachodu trza dojechać grodu. Pogaaa...niaj!
Nie ruszają się.
Zoczył: kupa. Zebrali się, uradzają. Wali na nich, mała gęba jeszcze się mu skurczyła, wąsy
pod nos podłażą. Przyskoczył, warknął:
- Wy cóż?
Spod kołtunów patrzą nań tępo oczy, gęby - czerwone. Milczą. Ludek wodzi wzrokiem od
jednego do drugiego, szuka, wybrał.
- Ty, Kłąb, czemu stoisz? Co? Poganiaj!
Kłąb przestąpił z nogi na nogę, obrzucił spojrzeniem gromadę, burknął:
- Oje mi pękło. Nie poradzę. Ludek zatrząsł się z gniewu.
- Oje... oje pękło... psia mać... oje... Pokaż.
Kłąb ustąpił krok, wskazał palcem, powiedział zduszonym szeptem:
- Patrz.
Ludek schylił się, pomacał ręką drąg: był pęknięty. W tej chwili poczuł tępy ból w potylicy,
w ustach gorącą krew, padł twarzą w bagno. Kłąb podniósł znowu kłonicę, w oczach szaleństwo,
stęknął, z rozmachu trzasnął tuż u nasady czaszki. Jak stali, gromadą rzucili się na trupa, bili,
kopali, siekli batami. Za trud, za poniewierkę, za ciężary, za błoto. Och!
Odchłynęli z nagła, krew odpływała od głów. Z puszczy powiało chłodem, spojrzeli po
sobie, po trupie, po puszczy. Zdusił strach w dołku.
Posypały się słowa - urwane, trwożne.
- Księdzowy człek.
- Co robić?
- Lelum, co robić?
- W dyby wezmą.
- Gad przeklęty.
- A ty, Kłąb, wraz do kłonicy.
- Milcz. Wszyscy bili.
- Prawdać. Wszyscy bili.
Spojrzeli po sobie psim, przestraszonym spojrzeniem. Stary Szysz zabiedolił:
- Trzeba to było... ludkowie, ludkowie. Teraz wezmą nas do grodu, w jamy rzucą, nie pożrę
ni synów, ni wnuków - pomarszczonymi, suchymi dłońmi zakrył twarz i zapłakał.
Znów posypały się szepty:
- Zatopić by w bajorze.
- Wypłynie.
- Kamieniami by przywalić.
- I tak wypłynie.
- Lelum... dalej odciągnąć w puszczę, zakopać.
- Ślad w błocie ostanie. Znajdą.
- Deszcz ślad zmyje.
- Czekaj tam dżdżu.
- I tak wiedzą... psia mać... że obóz wiódł.
- Topór nam.
- Abo niewola. Tfu!
Pobiegła wieść wzdłuż wozów. Rzucali drabki, biegli przerażeni patrzeć. Woły spuszczały
łby, wąchały błot...
Metaloman