Ubiory u wikingĂłw.doc

Ubiory noszone w ówczesnych czasach przez mężczyzn i kobiety odzwierciedlały status społeczny danej osoby. Styl, krój odzieży, materiał czy zapinki określały zamożność noszącego, jasno wskazując kto jest bogatym kupcem, a kto prostym robotnikiem lub niewolnikiem.

Zanim zdecydujecie się na uszycie jakiegoś ubioru, musicie rozważyć kilka możliwości. Musicie zdecydować, kto i gdzie miałby używać robionej rzeczy. Inaczej będzie zrobiony kyrtel bogatego kmiecia z Norwegii, inaczej hirdmanna na dorobku w Birce. Nie starajcie się od początku zrobić rzeczy maksymalnie bogatych, ówczesne społeczeństwo składało się głównie z ludzi biednych lub średnio zamożnych, których nie stać było na przepych w ubiorze. Innym ważnym parametrem jest użytkowość stroju - jedwabny płaszcz, nie chroniący przed chłodem i słotą był ubraniem ceremonialnym/świątecznym, zakładanym na specjalne okazje.

Nieco dziwnie wyglądają festiwale np. na Wolinie gdzie ciężko zobaczyć dobrze historycznie ubranego niewolnego (Thrall), jest trochę przeciętnie (czyli normalnie) ubranych wojowników a reszta wygląda jak Jarl Jomsborczyków po udanej wyprawie łupieżczej. Nie mówię, że nie jest miło popatrzeć na dobrze wykonany strój, ale nie te proporcje, nawet Birka nie mogła składać się z samych prezesów korporacji.

MATERIAŁY
Wełna - Podstawowym materiał ubraniowy. Najtańsza i najpopularniejsza była wełna samodziałowa o grubych niciach, tkana w domu. Była materiałem na każdą okazję i kieszeń.
Len - W Skandynawii droższym materiałem był len. Stosowano go głównie do robienia bielizny lub rzeczy "spodnich" - bliższych ciału. Jeżeli zakładacie, że dopiero co byliście na "wyjeździe" do krajów Słowian, lub bardziej na południe, to możecie posiadać dużo taniego lnu.

Jedwab - Znak zamożnych. Importowany z Azji, był rarytasem i rzeczy wykonane z jedwabiu były zakładane tylko na wyjątkowe okazje. Jeśli jesteście bizantyjskim gwardzistą, nie znaczy to że opływacie w jedwabie. Może być was stać na przykład na szarfę, szal albo krótki płaszcz. Jedwabna koszula to był znak dużej zamożności.
Skóra - Szeroko używana, zależnie od sposobu wyprawienia mogła służyć jako najprostszy przyodziewek na zimę, albo do produkcji obuwia, pasów, rzemieni, lin, sakw, sakiewek, worków, bukłaków i prawdopodobnie kaftanów. Najdroższa była delikatnie i trwale wyprawiona skóra zwierząt łownych. W tamtych czasach proces wyprawiania był daleki od doskonałości i bardzo kosztowny, więc skórzana kurta to również coś bardzo kosztownego.
Futro - Używane do ozdobnego wykończenia np. płaszczy. Na dalekiej północy Norwegii, Islandii i Finlandii częściej używane do robienia butów, płaszczy, rękawic czy spodni. Wszędzie futra były używane jako posłania, również prawdopodobnie w rodzaju śpiwora (futrem do środka). Przekazy historyczne mówią że w rejonach północnej i środkowej Europy do około XII wieku nie ceniono specjalnie futerek zwierząt, które teraz uważamy za cenne. Po prostu każdy chłop mógł sobie pójść do lasu i utłuc bobra, wiewiórkę czy kunę.
Filc - Powszechnie używany, tani i ciepły. Czapy, skarpety i kaftany były na pewno używane. Filc doskonale nadaje się na warstwę wytłumiającą i myślę, że pomimo swojej sztywności (problem z wygodą) był stosowany, może nie jako duże elementy, ale mniejsze, np. wszywane pomiędzy warstwy kaftana bojowego.

Istotnym aspektem jest wykończenie krawędzi tkaniny. Płaty były zakańczane najczęściej frędzlami (taniocha). Inna możliwością jest krajka - początek tkaniny zrobiony na tabliczkach, a koniec powiązany w węzełki (pracochłonne, więc drogie). Tkaninę można było jeszcze przyciąć i zrobić zakładkę, ale marnotrawstwo materiału zdarzało się chyba tylko najbogatszym. Najczęstszą metodą wykańczania stroju było przycięcie frędzli przy węzełkach i przyszycie ozdobnej krajki do krawędzi tkaniny. Przy współczesnych, maszynowo tkanych materiałach taki efekt jest praktycznie niemożliwy do uzyskania.