BABILON
Pod rządami Nabuchodonozora II wyznaczono nowy plan zabudowy miejskiej, którą wtedy uporządkowano i znacznie rozbudowano. Miasto otrzymało potężne fortyfikacje, a w centrum wyznaczono sieć głównych alei procesyjnych, przy których usytuowano najważniejsze budowle stolicy. W ten sposób zaplanowano ogromny czworokąt, na którego bokach wzniesiono dwie potężne linie murów obronnych. Niemal przez środek miasta przepływał Eufrat. Mieszkańców więc nie groził brak wody w czasie suszy. Uregulowana rzeka była też ważną arterią komunikacyjną, umożliwiającą łatwy i tani transport. Eufrat dzielił aglomerację na dwie części. We wschodniej, nieco większej założono dzielnicę reprezentacyjną, znajdowało się tam również centrum polityczne i religijne. Tam prowadziły główne trakty komunikacyjne. W jej północnym rejonie znajdował się ośrodek pałacowy. Był on dodatkowo chroniony liniami obronnymi. W centrum państwa zbudowano ogromny zespół świątynny- zikkurat, a obok niego najważniejszą w państwie świątynię poświęconą Mardukowi.
Pojęcie zikkurat oznacza mezopotamska świątynię .Miała ona plan czworokąta, jej najbardziej zauważalną cechą stanowiła osobliwa forma i wielkość. W owym czasie, w mieście Babilon wznoszono ziggurat nazywany Etemenanki, co znaczy dom fundamentów nieba i ziemi. Była to wieża o siedmiu kondygnacjach, zbudowana na kwadratowej podstawie. Na każdym z poziomów gliniane cegły pokryte zostały warstwą szkliwa o innej barwie. Na szczycie mieściła się jedna lub dwie świątynie boga Marduka. Kolejne tarasy zigurattu reprezentowały siedem poziomów na jakie według wierzeń Babilończyków podzieony był wszechświat. Na szczyt prowadziły monumentalne schody. Teren wokół budowli otoczony był murem dwunastu bramach.
Osiedla mieszkalne znajdowały się na wschód i na zachód od centrum. Większość domów wznoszono na planie z zewnętrznym dziedzińcem, jako materiał wykorzystując suszoną cegłę. Dodzielnicy zachodniej , tzw. Nowego Miasta można było przedostać się po moście. Budowle tego rodzaju na Bliskim Wschodzie stanowią rzadkość, a wtedy uważane były za wyjątkowe. Miasto otaczały co najmniej dwie potężne linie fortyfikacji. Pierwsza linia obrony znajdowała się na przedpolach miasta. Wewnątrz wyznaczonej przez nią przestrzeni założono gaje palmowe i ogrody. Kolejne linie fortyfikacji budowano tak aby w miarę możliwości skutecznie zabezpieczyć miasto przed atakiem. Zewnętrzne linie murów były zbudowane z cegły wypalanej, natomiast wewnętrzne- z suszonej. Chcąc chronić konstrukcje przed wilgocią w trakcie jej wznoszenia układano wewnątrz warstwy izolacyjne z mat i wylewanego na nie asfaltu.
Architekt