Pierwsza pomoc.doc

PODSTAWOWE ZABIEGI RESUSCYTACYJNE U DOROSŁYCH

Zadaniem osoby udzielającej pierwszej pomocy jest utrzymanie przy życiu poszkodowanego i nie dopuszczenie do powstania dalszych powikłań do chwili przybycia lekarza bądź karetki pogotowia ratunkowego.

3a. Jeżeli reaguje:

·         zostaw poszkodowanego w pozycji, w której go zastałeś, o ile nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo

·         dowiedz się jak najwięcej o stanie poszkodowanego i wezwij pomoc, jeśli będzie potrzebna, l regularnie oceniaj jego stan.

1.       umieść jedną rękę na czole poszkodowanego i delikatnie odegnij jego głowę do tyłu, pozostawiając wolny kciuk i palec wskazujący tak, aby zatkać nimi nos jeżeli potrzebne będą oddechy ratunkowe,

2.       opuszki palców drugiej ręki umieść na żuchwie poszkodowanego, a następnie unieś ją w celu udrożnienia dróg oddechowych.

W pierwszych minutach po zatrzymaniu krążenia poszkodowany może słabo oddychać lub wykonywać głośne, pojedyncze westchnięcia. Nie należy ich mylić z prawidłowym oddechem. Na ocenę wzrokiem, słuchem i dotykiem przeznacz nie więcej niż 10 sekund. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości czy oddech jest prawidłowy, działaj tak, jakby był nieprawidłowy.

5a. Jeżeli oddech jest prawidłowy:

·         ułóż poszkodowanego w pozycji bezpiecznej,

·         wyślij kogoś lub sam udaj się po pomoc (wezwij pogotowie),

·         regularnie oceniaj oddech.

5b. Jeżeli oddech nie jest prawidłowy:

·         wyślij kogoś po pomoc, a jeżeli jesteś sam, zostaw poszkodowanego i wezwij pogotowie, wróć i rozpocznij uciskanie klatki piersiowej zgodnie z poniższym opisem:

º uklęknij obok poszkodowanego,
º ułóż nadgarstek jednej ręki na środku klatki piersiowej poszkodowanego,
º ułóż nadgarstek drugiej ręki na już położonym,

º spleć palce obu dłoni i upewnij się, że nie będziesz wywierać nacisku na żebra poszkodowanego; nie uciskaj nadbrzusza ani dolnego końca mostka,
º pochyl się nad poszkodowanym, wyprostowane ramiona ustaw prostopadle do mostka i uciskaj na głębokość 4-5 cm,
º po każdym uciśnięciu zwolnij nacisk na klatkę piersiową, nie odrywając dłoni od mostka. Powtarzaj uciśnięcia z częstotliwością 100/min (nieco mniej niż 2 uciśnięcia/s),
º okres uciskania i zwalniania nacisku (relaksacji) mostka powinien być taki sam.

6a. Połącz uciskanie klatki piersiowej z oddechami ratowniczymi:

·         po wykonaniu 30 uciśnięć klatki piersiowej udrożnij drogi oddechowe, odginając głowę i unosząc żuchwę,

·         zaciśnij skrzydełka nosa, używając palca wskazującego i kciuka ręki umieszczonej na czole poszkodowanego,

·         pozostaw usta delikatnie otwarte, jednocześnie utrzymując uniesienie żuchwy,

·         weź normalny wdech i obejmij szczelnie usta poszkodowanego swoimi ustami, upewniając się, że nie ma przecieku powietrza,

·         wdmuchuj powoli powietrze do ust poszkodowanego przez około 1 sekundę (tak jak przy normalnym oddychaniu), obserwując jednocześnie czy klatka piersiowa się unosi taki oddech ratowniczy jest efektywny,

·         utrzymując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy, odsuń swoje usta od ust poszkodowanego i obserwuj czy podczas wydechu opada jego klatka piersiowa,

·         jeszcze raz nabierz powietrza i wdmuchnij do ust poszkodowanego, dążąc do wykonania dwóch skutecznych oddechów ratowniczych; następnie ponownie ułóż ręce w prawidłowej pozycji na mostku i wykonaj kolejnych 30 uciśnięć klatki piersiowej,

·         kontynuuj uciskanie klatki piersiowej i oddechy ratownicze w stosunku 30 : 2,

·         przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu poszkodowanego tylko wtedy, gdy zacznie on prawidłowo oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji. Jeżeli wykonany pierwszy oddech ratowniczy nie powoduje uniesienia się klatki piersiowej jak przy normalnym oddychaniu, wykonaj następujące czynności

·         sprawdź jamę ustną poszkodowanego i usuń widoczne ciała obce,

·         sprawdź, czy odgięcie głowy i uniesienie żuchwy są poprawnie wykonane,

·         wykonaj nie więcej niż 2 próby wentylacji za każdym razem, zanim podejmiesz ponownie uciskanie klatki piersiowej. Jeżeli na miejscu zdarzenia jest więcej niż jeden ratownik, ratownicy powinni się zmieniać podczas prowadzenia reanimacji co 1-2 minuty, aby zapobiec zmęczeniu. Należy zminimalizować przerwy w resuscytacji podczas zmian.

6b. Reanimacje ograniczoną wyłącznie do uciśnięć klatki piersiowej możesz prowadzić w następujących sytuacjach:

·         Jeżeli nie jesteś w stanie lub nie chcesz wykonywać oddechów ratowniczych, zastosuj uciśnięcia klatki piersiowej.

·         Jeżeli stosujesz wyłącznie uciśnięcia klatki piersiowej, wykonuj je bez przerwy, z częstotliwością 100 uciśnięć /min,

·         Przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu poszkodowanego tylko wtedy, jeżeli zacznie on prawidłowo oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji.

7. Kontynuuj resuscytację do czasu gdy:

·         przybędą wykwalifikowane służby medyczne i przejmą działania,

·         poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać,

·         ulegniesz wyczerpaniu.

POZYCJA BOCZNA

Istnieje kilka wariantów pozycji bezpiecznej, każdy z nich ma swoje zalety. Żadna z pozycji nie jest idealna dla wszystkich poszkodowanych.
Pozycja powinna być stabilna, jak najbliższa ułożeniu na boku z odgięciem głowy i brakiem ucisku na klatkę piersiową, by nie utrudniać oddechu.

Zaleca następującą sekwencję postępowania w celu ułożenia poszkodowanego w pozycji bezpiecznej:

1.       zdejmij okulary poszkodowanego,

2.       uklęknij przy poszkodowanym i upewnij się, że obie nogi są wyprostowane,

3.       rękę bliższą tobie ułóż pod kątem prostym w stosunku do ciała, a następnie zegnij w łokciu pod kątem prostym tak, aby dłoń ręki była skierowana do góry,

4.       dalsza rękę przełóż w poprzek klatki piersiowej i przytrzymaj stroną grzbietową przy bliższym tobie policzku,

5.       drugą swoją ręką złap za dalszą kończynę dolną tuż powyżej kolana i podciągnij ją ku górze, nie odrywając stopy od podłoża,

6.       przytrzymując dłoń dociśniętą do policzka, pociągnij za dalszą kończynę dolną tak, by ratowany obrócił się na bok w twoim kierunku,

7.       ułóż kończynę, za którą przetaczałeś poszkodowanego w ten sposób, zarówno staw kolanowy jak i biodrowy były zgięte pod kątem prostym odegnij głowę ratowanego ku tyłowi by upewnić się, że drogi oddechowe są drożne,

8.       gdy jest to konieczne, ułóż rękę ratowanego pod policzkiem tak, by utrzymać głowę w odgięciu,

9.       regularnie sprawdzaj oddech.

POSTĘPOWANIE W WYPADKACH DROGOWYCH

1.       ZADBAJ O WŁASNE BEZPIECZEŃSTWO.
Nie będziesz mógł pomóc innym, jeśli sam zostaniesz poszkodowanym.
- zatrzymaj się
- zapal światła awaryjne
- zaciągnij hamulec ręczny
- wyciągnij kluczyki z własnego samochodu

2.       Zabezpiecz miejsce wypadku
- ustaw trójkąt ostrzegawczy

3.       Zapobiegnij zapaleniu się pojazdu
- wyciągnij kluczyki z samochodu poszkodowanego (wrzuć pod siedzenie kierowcy)
- sprawdź czy nie ma palących się papierosów
- odcinamy kable od akumulatora

4.       Udziel pomocy poszkodowanym

5.       Wezwij pomoc

CO POWINNO ZAWIERAĆ ZGŁOSZENIE
GDY WZYWAMY POGOTOWIE

1.       dokładny adres z nazwą miejscowości

2.       co się stało

3.       ilość osób poszkodowanych

4.       stan poszkodowanego

5.       nazwisko i telefon

Wezwanie pogotowia ratunkowego niby nic trudnego - a jednak znaczna część dzwoniących robi to niepoprawnie.
O czym należy pamiętać i dlaczego w tej kolejności.

1.Podaj dokładny adres z nazwą miejscowości

Dlaczego ten punkt jest na pierwszym miejscu i jest aż tak ważny? Często jest tak że ludzie dzwonią na pogotowie i mówią wszystko oprócz adresu gdzie ma pojechać zespół karetki i się rozłączają. Jeśli numer dzwoniącego się wyświetla to dyspozytor dzwoni i dowie się o dokładny adres, ale to wydłuża reakcję i czas dojazdu karetki. A często o życiu czy śmierci decydują minuty.

Kolejny powód dla którego należy podawać ADRES na pierwszym miejscu to że nigdy nie wiemy czy nie zdarzy się coś co przerwie nam połączenie z dyspozytorem np. rozładuje nam się bateria w telefonie, telefon ulegnie uszkodzeniu lub np. nie stracimy przytomności. Powodów może być mnóstwo.

Zwróć uwagę również na to aby podając adres podać nazwę miejscowości. W dobie telefonów komórkowych zdarza się tak że możemy się połączyć z dyspozytorem pogotowia w innym mieście niż jesteśmy. Dość głośny przykład tego mieliśmy w czasie katastrofy budowlanej w Katowicach, kiedy to duża liczba osób dzwoniła na pogotowie ratunkowe. Zablokowano centralę i automatycznie przełączano ludzi do dyspozytorów z innych miast. Pech chciał że akurat w tych miejscowościach była ulica o tej samej nazwie co Katowicach i karetki wysyłano...

2. Co się stało

W krótki i rzeczowy sposób powiedz co się stało np. wypadek samochodowy, upadek z wysokości itp.

3. Ilość osób poszkodowanych

Od tej informacji zależy ile przyjedzie zespołów ratowniczych. Przyjmuje się że jeden zespół pogotowia ratunkowego zajmuje się jednym pacjentem. Przy zdarzeniach z kilkorgiem poszkodowanych wysyłanych kilka karetek naraz i wszyscy otrzymują od razu pomoc.

4. Stan poszkodowanego

Informacja o stanie poszkodowanego może się okazać bardzo istotna. Dyspozytor wie jak wyposażoną karetkę ma wysłać. Np. przy zatrzymaniu krążenia wysyła się tzw R (karetkę reanimacyjną) do wypadków komunikacyjnych wysyła się karetkę wypadkową "W" obydwie te karetki różnią się wyposażeniem. Taka informacja przydaje się również przy decyzji jaki zespół ma przyjechać czy sami ratownicy czy zespół z lekarzem.

5. Nazwisko i telefon

Koniecznie podaj swoje nazwisko i nr telefonu. Nieraz karetka ma problem z dojazdem np. nie można odnaleźć adresu lub potrzebne są dodatkowe informacje. Odmowa podania tych danych może zostać zinterpretowana przez dyspozytora że nasz telefon to głupi żart.

Nigdy nie odkładaj pierwszy telefonu. Dyspozytor może mieć dodatkowe pytania.

Porażenie prądem - pierwsza pomoc

Powszechne stosowanie energii elektrycznej we wszystkich dziedzinach techniki i w życiu codziennym niesie oprócz wielu korzyści również wiele zagrożeń, zarówno dla człowieka, jak i dla jego środowiska pracy i życia.
Niewłaściwie eksploatowane urządzenia elektryczne mogą powodować porażenia, awarie, pożary i wybuchy.

W Polsce wskaźnik liczby wypadków śmiertelnych, spowodowanych porażeniem prądem elektrycznym w 2000 r. wyniósł 7,5 wielokrotnie zatem przewyższa wskaźniki w najbardziej uprzemysłowionych państwach Europy, które wynoszą od 1,3 do 2,0. Jest to spowodowane m.in. niedoskonałością technicznych rozwiązań instalacji elektrycznych i urządzeń w milionach mieszkań, zabudowań gospodarskich i innych obiektów budowlanych. Przyczyną jest również niedostateczna wiedza o występowaniu zagrożenia i sposobach jego ograniczania.
Poznaj jak pomóc osobie porażonej prądem...

Objawy porażenia prądem

·         Ból

·         Poparzenia skóry

·         Zaburzenia w oddychaniu

·         Utrata przytomności

Pierwsza pomoc

1.       Nie wolno dotykać osoby porażonej prądem, zanim nie odłączy się jej od źródła prądu. Odłącz bezpieczniki (korki), wyjmij z gniazdka wtyczkę urządzenia elektrycznego, które spowodowało porażenie. Użyj do tego przedmiotu który nie przewodzi prądu (np. drewnianego kija od szczotki), odsuń kabel elektryczny od poszkodowanego.

2.       Sprawdź stan poszkodowanego

o        Czy jest przytomny

o        Czy oddycha

3.       Wezwij Pogotowie Ratunkowe nr tel. to 999 lub 112

4.       Jeśli ratowany nie oddycha przystąp do reanimacji
Jeżeli poszkodowany ma obficie krwawiące rany należy je najpierw opatrzyć przed reanimacją.

5.       Jeśli ratowany jest nieprzytomny, ale oddycha, ułóż go w pozycji bocznej.

6.       Załóż opatrunek na oparzone miejsce.

7.       Zostań z poszkodowanym do czasu przybycia Pogotowia Ratunkowego i przejęcia opieki na poszkodowanym.

PIERWSZA POMOC

  Ocena stanu poszkodowanego

  W celu dokonania oceny podstawowych funkcji życiowych pacjenta, 
należy sprawdzić czy poszkodowany

1. Jest przytomny ?

Ratownik powinien głośno odezwać się do pacjenta (np. "Jak Pan/Pani się czuje) 
oraz sprawdzić reakcję na mocne dotknięcie (potrząsanie, klepnięcie 
w policzek) lub ból - uszczypnięcie płatka usznego. 
W ten sposób można uniknąć przeprowadzania zabiegów reanimacyjnych 
u przytomnego pacjenta. Należy pamiętać, że jeśli mamy do czynienia z urazami 
głowy lub szyi, podejrzewamy uszkodzenie kręgosłupa i pacjenta można poruszyć 
tylko wtedy, jeśli jest to absolutnie niezbędne ! 
Nieprawidłowe poruszenie może doprowadzić do uszkodzenia rdzenia kręgowego,
a tym samym do paraliżu.

2. Oddycha ?

Zatrzymanie oddechu stwierdza się w następujący sposób:
- objawem nasuwającym podejrzenie jest siniczne zabarwienie skóry,
- przy dokładnej obserwacji nie widać ruchów oddechowych klatki piersiowej; 
ruchy te nie są wyczuwalne również po przyłożeniu dłoni ratownika do klatki piersiowej
i brzucha ratowanego,
- niesłyszalny i niewyczuwalny jest strumień powietrza wydychanego z ust i nosa pacjenta,
- przy częściowej niedrożności dróg oddechowych słychać odgłosy chrapania i bulgotu

3. Ma zachowane krążenie ?

Objawy nagłego zatrzymania krążenia występują w następującym porządku 
czasowym:
- natychmiast: brak tętna na tętnicy szyjnej,
- po 10-20 sekundach: utrata przytomności,
- po 15-30 sekundach: zatrzymanie oddechu lub "chwytanie powietrza",
- po 60-90 sekundach: szerokie źrenice, bez reakcji na światło 
(tzw. "sztywne")
Bladość lub sinica skóry oraz szerokie źrenice nie stanowią jednak pewnych objawów zatrzymania krążenia, gdyż mogą towarzyszyć innym stanom chorobowym.

Badanie tętna: tętno może być badane w trzech miejscach:
- na tętnicy szyjnej
- na tętnicy udowej
- na tętnicy promieniowej
(u dziecka poniżej 1 roku życia na tętnicy ramiennej)

Gdy u nieprzytomnego pacjenta nie ma bezpośredniego podejrzenia zatrzymania krążenia, można najpierw kontrolować tętno na tętnicy promieniowej. Przy niewyczuwalnym tętnie promieniowym, należy badać tętnicę szyjną. Wskazane jest badanie tętna najpierw po jednej, później po drugiej stronie szyi, ale nigdy jednocześnie. Z powodu np. obrzęku tętno może być niewyczuwalne po jednej stronie, dlatego więc sprawdzamy obustronnie.
Brak tętna na tętnicy szyjnej rozstrzyga o zatrzymaniu krążenia.

Kontrola czynności życiowych pacjenta musi przebiegać możliwie szybko. 
Dlatego doświadczony ratownik sprawdza wszystkie kliniczne objawy...