Cartland Barbara - Ubogi krewny.pdf - Barbara Cartland - ala7272

Barbara Cartland

Ubogi krewny

The penniless peer

Rozdział 1

Rok 1817

Pocałuj mnie, Hetty, pocałuj mnie jeszcze raz!

- Nie... Periquine... Powinnam już iść.

- Nie możesz odejść - musisz ze mną zostać! Tak długo

czekałem, by zobaczyć się z tobą sam na sam.

Zapadło milczenie, w czasie którego lord Corbury

pocałował Hetty tak namiętnie, że z trudem mogła oddychać.

- Periquine, najdroższy - wyszeptała po chwili - kocham

cię, gdy mnie tak właśnie całujesz.

- I ja cię kocham - powiedział swoim niskim głosem. -

Kiedy zamierzasz wyjść za mnie, kochanie?

- Och, Periquine!

Na moment odsunął ją lekko od siebie i zajrzał jej w

twarz. Była to twarz nad wyraz urocza i opinię tę podzielał

cały Londyn.

Hetty Baldwyn, jasna blondynka o dużych, błękitnych,

rozmarzonych oczach stała się obiektem zainteresowania od

chwili, gdy tylko pojawiła się w towarzystwie.

Teraz, po dwóch sezonach, była już uznaną pięknością,

„Niezrównaną", za którą uganiali się nie tylko eleganci i

dandysi Beau Monde'u, ale także wszyscy inni młodzi

mężczyźni, którzy chcieli uchodzić za modnych.

- Co znaczy to „Och, Periquine!"? - zapytał lord Corbury.

Hetty znów oparła policzek o jego ramię.

- Wiesz, że papa nie pozwoliłby na to.

- A niech to wszyscy diabli! Dlaczego mielibyśmy się

martwić twoim ojcem? - rzucił lord Corbury. - Uciekniemy,

Hetty, pobierzemy się i wtedy on nic już nie będzie mógł na to

poradzić.

Nic więcej nie powiedział, ponieważ Hetty wpatrywała się

w niego szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami.

- Masz na myśli ślub, jakiego się udziela zbiegłej z domu

parze, ślub bez zwyczajowych formalności? - dopytywała się

oburzonym głosem.

- Dlaczego nie? - odezwał się szorstko. - Kiedy już

będziemy za granicą i pobierzemy się, twój ojciec niewiele

będzie mógł zrobić; może jedynie awanturę, ale kto by się tym

martwił?

Hetty nadąsała się, a jej czerwone usta wyglądały jeszcze

bardziej ponętnie niż zwykle.

- Periquine, ale ja chcę mieć ogromne wesele z druhnami

i wszystkimi moimi przyjaciółkami. Wymyśliłam już suknię

ślubną dla siebie i chcę włożyć mamy diadem z diamentów.

Dostrzegła posępny, złowieszczy błysk w oku lorda

Corbury'ego, więc pośpiesznie dodała:

- Oczywiście z ciebie byłby najprzystojniejszy i

najbardziej pociągający pan młody.

- Jakie to, do diabła, będzie miało znaczenie, jak i gdzie

weźmiemy ślub, skoro już będziemy razem? - zapytał lord

Corbury. - Druhny, gapie, oni wszyscy przecież w ogóle się

nie liczą. Liczymy się tylko my, Hetty! Będziesz moją żoną i

wtedy nikt mi ciebie już nie zabierze.

- To byłoby wspaniale - westchnęła lekko Hetty. - Ale z

drugiej strony, Periquine, nie chciałabym rozgniewać papy.

On jest taki dumny ze mnie. Złamałabym mu serce, gdybym

zrobiła coś tak skandalicznego, jak potajemny ślub.

- To co mamy robić? - z rezygnacją zapytał lord Corbury.

Był niezmiernie przystojnym młodym człowiekiem.

Wysoki, barczysty, miał ten szczególny dar, że wprawiał w

drżenie serce każdej panny, ilekroć zatrzymał na niej

spojrzenie swych szarych oczu. Otaczała go ponadto delikatna

aura nieokrzesanego nicponia, która nawet wybrednej Hetty

wydawała się nie do odparcia.

Wyswobodziła się teraz z jego ramion i stała przyglądając

się mu, a turkusowy aksamit amazonki zdradzał rozkoszne

kształty jej drobnej figurki.

Wchodząc do pokoju zdjęła kapelusz z woalką i teraz

słońce, wpadające przez okno pocięte rombową kratą,

wydawało się otaczać złote włosy świetlistą aureolą. Nimb ten

przydawał jej nieziemskiego piękna, co sprawiło, że lord

Corbury wpatrywał się w nią jak urzeczony.

- Kocham cię, Hetty - wyszeptał drżącym głosem. - Nie

mogę żyć bez ciebie.

- I ja cię kocham - odpowiedziała - ale musimy być

ostrożni, bardzo ostrożni. Nie powiedziałam papie, że jesteś w

domu, więc nawet nie podejrzewa, że możemy być w tej

chwili razem.

- Zatem, czym wytłumaczyłaś swój pobyt tutaj? - zapytał

lord Corbury.

- Powiedziałam papie, że jadę do Priory, aby zajrzeć do

twojej gospodyni, pani Buckie, która jest chora. Pochwalił

mnie za troskliwość.

- Na pewno wcześniej czy później dowie się, że wróciłem

- powiedział posępnie.

- Pomyślałam o tym - odrzekła Hetty. - Powiem mu, że

pani Buckie spodziewa się ciebie lada dzień. Jeśli ma się

zamiar kłamać, trzeba to robić dobrze.

- Myślisz, że jestem zadowolony z tych wszystkich

kłamstw i wykrętów? - zapytał lord Corbury.

- A co więcej możemy zrobić? - rzuciła Hetty.

- Możesz wyjść za mnie! - odpowiedział gwałtownie.

- A z czego byśmy żyli? - spytała.

- Moglibyśmy mieszkać tutaj.

Gdy to mówił, rozglądał się po pokoju, dostrzegając po raz

pierwszy, że całe umeblowanie, z wyjątkiem pięknej, lecz

starej drewnianej boazerii, było mocno sfatygowane i

wymagało renowacji. Frędzle odrywały się od aksamitnych

zasłon, wzór na perskim, niegdyś bardzo wartościowym

dywanie stał się już prawie niewidoczny, kilka krzeseł

wymagało naprawy i bez trudu można było dostrzec miejsca

na ścianie, gdzie przed laty wisiały obrazy.

Hetty podążała za jego wzrokiem.

- Wiem, że kochasz swój dom, Periquine - powiedziała -

ale doprowadzenie go do porządku i stanu mieszkalnego

kosztowałoby tysiące funtów, naprawdę tysiące.

- A ja nie mam nawet tysiąca pensów. - gorzko rzekł lord

Corbury.

- Wiem, wiem - pośpieszyła z zapewnieniem Hetty - i

właśnie dlatego rozmowa z papą lub choćby wzmianka o tym,

że pragniesz mnie poślubić, nie przyniosłaby ci wcale

korzyści. On zdecydował, że zrobię wspaniałą partię. W tej

chwili darzy względami Sir Nicholasa Waringhama.

- Waringhama! - lord Corbury zawołał z furią. - Myślisz,

że byłabyś szczęśliwa z tym zadzierającym nosa, upartym

snobem, który aż za bardzo jest świadomy swojego znaczenia?

- On jest bardzo, bardzo bogaty - powiedziała Hetty

łagodnie.

- Podczas gdy ja jestem ubogi! Ubogi krewny! Niezły

żart, prawda?

Wydawało się, że Hetty zadrżała.

- Muszę iść, Periquine, nie mam odwagi zostać tutaj i

gawędzić z tobą dłużej, ale jutro spróbuję przyjechać znowu.

Powiem papie, że pani Buckie ciągle jeszcze źle się czuje i że

obiecałam przywieźć jej jakąś pożywną zupę. Mama to też

pochwali, zawsze mówi, że zbyt mało uwagi poświęcam

chorym i biednym.

- Więc poświęć mi swoją uwagę - domagał się lord

Corbury, biorąc ją w ramiona i unosząc bródkę tak, by

Cartland Barbara - Ubogi krewny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: