Laurens Stephanie - Cynsterowie 15 - Za głosem serca.pdf - Nieposegregowane - akinorew12

Stephanie Laurens

Za głosem serca

Rozdział 1

Listopad 1835 Londyn

- Dziękuję, Mostyn. - Usadowiony wygodnie w fotelu stojącym

w salonie swego modnego domu przy Jermyn Street, Barnaby Adair,

trzeci syn hrabiego Cothelstone wziął kieliszek z podanej przez

mężczyznę tacy. - Nie będę już niczego potrzebował.

- Dobrze, sir. - Życzę w takim razie dobrej nocy. - Z tymi

słowami kamerdyner skłonił się i cicho wyszedł.

Barnaby nadstawił uszu i usłyszał lekki trzask zamykanych drzwi.

Uśmiechnął się i podniósł kieliszek do ust. Mostyna narzuciła mu

matka, kiedy tylko Adair przybył do miasta. Szacowna dama miała

bowiem nadzieję, że kamerdyner poradzi sobie jakoś z jej synem,

którego, jak sądziła, nikt nie potrafił okiełznać. A jednak, mimo iż

Mostyn ściśle trzymał się konwenansów, utrzymywał stosowny

dystans i okazywał należny szacunek synowi hrabiego, pan i służący

szybko doszli do porozumienia. Barnaby nie potrafił już sobie

wyobrazić pobytu w Londynie bez pomocy Mostyna, którą zawsze

otrzymywał w stosownym momencie, nawet o nią nie prosząc. Ot tak,

jak na przykład teraz, kieliszek wspaniałego koniaku.

Wraz z upływem czasu Mostyn powoli łagodniał. Może zresztą

obaj złagodnieli. Tak czy inaczej, żyło im się przyjemnie w

wygodnym domu.

Barnaby wyciągnął nogi w stronę ognia, skrzyżował kostki,

opuścił głowę, tak że dotykał podbródkiem fularu, i przyjrzał się

uważnie noskom wypolerowanych butów skąpanych w świetle

płonących w kominku gałązek.

Było mu wygodnie, lecz miał ochotę wstać i wyjść.

Odczuwał spokój - właściwie nawet znalazł się w kokonie

błogosławionego spokoju - ale wcale go to nie cieszyło.

A przecież nie mógł zaliczyć minionego miesiąca do nieudanych.

Po ponad dziewięciu miesiącach żmudnego śledztwa wykrył grupę

młodych dżentelmenów z bardzo dobrych domów, którym nie

wystarczało korzystanie z przybytków rozpusty - postanowili je

również prowadzić i uznali to za świetny dowcip. Barnaby zdobył

wystarczające dowody, by - mimo znakomitego pochodzenia - zostali

oskarżeni i skazani. Był to trudny, męczący przypadek, a jego

uwieńczone sukcesem zakończenie przyniosło mu uznanie kolegów

nadzorujących działania londyńskiej policji.

Gdyby dowiedziała się o tym jego matka, z całą pewnością

wydęłaby wargi i stwierdziła wzgardliwie, iż lepiej byłoby, aby

Barnaby wkładał tyle samo wysiłku w polowanie na lisy, co w łowy

na bandytów. Nie mogła jednak ani nie chciała tego powiedzieć, gdyż

jednym z wyżej wspomnianych kolegów był ojciec Barnaby'ego, jej

własny mąż.

We wszystkich nowoczesnych społeczeństwach sprawiedliwość

jest taka sama dla wszystkich, niezależnie od tego, co sądzą na ten

temat niektórzy arystokraci, święcie przekonani o tym, że nie dotyczy

ich prawo stanowione przez parlament. A Barnaby'emu gratulował

przecież sukcesów premier we własnej osobie.

Sączył wolno koniak. Sukces był słodki, lecz pozostawił po sobie

pustkę i jakieś dziwne poczucie niespełnienia.

Myślał, że poczuje satysfakcję i samozadowolenie, a tymczasem

dryfował bez celu, nie absorbowało go wszak żadne nowe śledztwo.

Sprawa, która stanowiła dla niego poważne wyzwanie intelektualne i

wypełniała niemal cały jego czas, została rozwiązana.

Może jego nastrój wynikał tylko z pory roku, kiedy to świat

spowijała mgła, a elity zamykały się w domowych pieleszach przy

gorących kominkach, by przygotowywać się w spokoju na

nadchodzące święta i uroczystości. A dla Barnaby'ego był to czas

wyjątkowo trudny, brakowało mu wówczas pretekstów, by uniknąć

perfekcyjnie przygotowanych przyjęć własnej matki.

Matka Barnaby'ego ożeniła już dwóch jego braci, wydała za mąż

siostrę, Melissę, lecz i dla niej nadeszło swoiste Waterloo w jego

osobie; nie poddała się jednak i próbowała dalej, niestrudzenie,

waleczniej niż sam Napoleon. Postanowiła, że ożeni ostatnią owieczkę

ze swego stadka, i była w pełni przygotowana na to, by dla osiągnięcia

tego szczytnego celu wytoczyć najcięższe działa.

I choć z nikim niezwiązany, Barnaby nie chciał pojawiać się w

Cothelstone Castle i poddawać się matrymonialnym zakusom swojej

rodzicielki. Cóż by się bowiem stało, gdyby zaczęła się śnieżyca, a on

nie zdołałby uciec?

Niestety nawet łajdacy zapadali na czas zimy w stan hibernacji.

Kojącą ciszę przerwało gwałtowne pukanie.

Barnaby zerknął na drzwi salonu i uświadomił sobie, że słyszał

wcześniej stukot kół, który ustał przy bramie jego rezydencji. Do jego

uszu dotarł odgłos kroków Mostyna, który szedł właśnie w stronę

wejścia. Któż mógł zawitać do Barnaby'ego o tak późnej porze?

Szybkie spojrzenie na zegar utwierdziło go w przekonaniu, że minęła

jedenasta. A i pogoda nie sprzyjała wizytom. Za szczelnie

zasłoniętymi oknami panowały grobowe ciemności, ulice spowijała

gęsta wilgotna mgła, połykając domy i zamieniając znajome uliczki w

królestwo duchów.

Nikt nie wychodziłby dobrowolnie z domu w taką noc, gdyby

sprawa nie była pilna.

Dotarły do niego przytłumione głosy. Mostyn najwyraźniej

próbował przekonać nieoczekiwanego gościa, by nie zakłócał o tak

późnej porze spokoju jego pana.

Głosy nagle umilkły.

Chwilę później do salonu wszedł Mostyn, starannie zamykając za

sobą drzwi. Jedno spojrzenie na zaciśnięte usta kamerdynera

wystarczyło, by uznać, że nie jest on zachwycony tą wizytą. Fakt, iż

próbował za wszelką cenę pozbyć się natręta, wydał się Barnaby'emu

jeszcze bardziej interesujący.

- Jakaś pani do pana, sir. Panna...

- Penelope Ashford.

Ostry, zdecydowany głos skierował spojrzenie obu mężczyzn w

stronę drzwi - teraz otwartych na oścież. Stała w nich dama w

ciemnym, prostym, ale modnym płaszczu. Obszyta sobolim futrem

mufka zwisała z nadgarstka, dłonie kobiety okrywały ciasno skórzane

rękawiczki ze skórzaną lamówką.

Błyszczące włosy barwy mahoniu upięte w węzeł lśniły, gdy

przechodziła przez pokój z gracją i pewnością siebie, które

podkreślały jej pochodzenie nawet bardziej niż delikatne, typowo

arystokratyczne rysy. Twarz wyrażała takie zdecydowanie i tak

ogromną wolę walki, że niezwykła siła osobowości panny Ashford

uderzała niczym wzburzona fala.

Mostyn cofnął się o krok.

Nie spuszczając wzroku z kobiety, Barnaby niespiesznie

rozkrzyżował nogi i wstał.

- Panno Ashford...

Penelope Ashford wbiła w niego piwne, piękne oczy skryte za

eleganckimi złotymi oprawkami okularów.

- Poznaliśmy się prawie dwa lata temu w Morwellan Park na

weselu Charliego i Sarah. - Odeszła dwa kroki dalej i przyjrzała mu

się tak, jakby chciała sprawdzić jego pamięć. - Nawet przez chwilę

rozmawialiśmy...

Nie podała mu ręki. Barnaby spojrzał z góry w jej lekko uniesioną

twarz - panna Ashford sięgała mu ledwo do ramienia - i doszedł do

wniosku, że pamięta ją nawet zadziwiająco dobrze.

- Pytała pani wtedy, czy prowadzę dochodzenia kryminalne.

Uśmiechnęła się... uroczo...

- Tak, rzeczywiście o to pytałam.

Barnaby zamrugał, poczuł się trochę nieswojo. Przypomniał

sobie, jak wówczas jej małe paluszki utonęły w jego dłoni. Zaledwie

wymienili wówczas przelotny uścisk rąk na powitanie, a jego palce

wciąż wyraźnie to pamiętały.

Panna Ashford musiała wywrzeć na nim ogromne wrażenie,

nawet jeśli wtedy nie zdawał sobie z tego sprawy. Był skupiony na

całkiem innej sprawie i zależało mu raczej na tym, by odwrócić jej

uwagę od swojej osoby.

Odniósł wrażenie, że panna Ashford urosła. Nie chodziło mu

jednak o wzrost... w ogóle wcale nie był pewien, czy zmieniła swoje

wymiary... sprawa polegała na czymś zupełnie innym. Choć Barnaby

wątpił, by kiedykolwiek brakowało jej śmiałości, teraz Penelope

nabrała większej pewności siebie, trzymała wyżej głowę, miała

jeszcze bardziej wyprostowane plecy. Stała się kobietą silną, z którą

nikt nie ośmieliłby się nawet zadzierać.

Nic dziwnego, że tak łatwo poradziła sobie z Mostynem.

Przestała się uśmiechać. Przyglądała mu się całkiem otwarcie;

gdyby w ten sposób patrzył na niego ktokolwiek inny, uznałby to z

pewnością za spojrzenie nad wyraz bezwstydne. Teraz miał jednak

wrażenie, że panna Ashford ocenia raczej jego zdolności

intelektualne, a nie walory fizyczne.

Czerwone, zmysłowe usta, od których nie mógł oderwać wzroku,

miała zaciśnięte, jakby podjęła właśnie jakąś decyzję.

Przekrzywił lekko głowę i popatrzył na nią z zainteresowaniem.

- Czemu zawdzięczam tę wizytę?

Tę nietypową, potencjalnie skandalizującą wizytę. Dama z

towarzystwa, będąca wciąż panną na wydaniu, wybrała się do domu

kawalera w środku nocy. Bez przyzwoitki.

Powinien był zaprotestować i odesłać ją tam, skąd przyszła. Z

pewnością tak właśnie należało postąpić.

Laurens Stephanie - Cynsterowie 15 - Za głosem serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: