Courths-Mahler Jadwiga - Gdyby życzenia zabijały.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - siemiota

JADWIGA COURTHS-MAHLER

gdyby życzenia

zabijały

Katowice 1991

ISBN 83-85397-02-7

Do druku przygotowali:

Anna LUBASIONA — adaptacja i redakcja merytoryczna

Lech DOBRZAŃSKI — redakcja techniczna

Projekt okładki i strony tytułowej MAREK MOSIŃSKI

Wydanie pierwsze powojenne

P.P.U. „Akapit" Sp. z o.o. Katowice

Ark. druk. 11,5. Ark. wyd. 11,0

Cieszyńska Drukarnia Wydawnicza

ul. Pokoju 1, 43-400 Cieszyn

Zam. nr 1237-k-91.

Roberta Warteg przytulona tkliwie do ramienia swego ojca, prze-

chadzała się z wolna po pokładzie spacerowym wielkiego luksusowego

parowca. Orkiestra okrętowa przygrywała, a większość pasażerów

znajdowała się na pokładzie. Na wspaniałym okręcie, zaopatrzonym we

wszelkie nowoczesne komfortowe urządzenia, jechało eleganckie, kos-

mopolityczne towarzystwo; życie upływało wśród zabaw i rozrywek, a

ponieważ pogoda sprzyjała, więc pasażerowie mogli rozkoszować się

morską podróżą.

Henryk Warteg był znanym malarzem; nazwisko jego stało się

sławne, gdy przed laty obraz jego „Piękna Hiszpanka" otrzymał

nagrodę. We wszystkich salonach sztuki wisiały reprodukcje tego

dzieła, które było największym sukcesem malarza. Żaden z jego

późniejszych obrazów nie wywołał tak wielkiego zainteresowania, o

żadnym nie mówiono tak wiele. Malarz był człowiekiem ogromnie

chimerycznym, potrafił tworzyć tylko w chwilach natchnienia, nie

umiał malować pod przymusem. Nie byłby w stanie prowadzić

zbytkownego życia, gdyby miał zadowolić się jedynie swymi

dochodami. Poślubił więc kobietę, która wniosła mu ogromną fortunę.

Zanim ją poznał, był nieznanym malarzem, o którym nikt nie mówił.

Wszystko to zmieniło się od razu, gdy powrócił do domu ze swoją

piękną żoną. Ona wprowadziła go do najlepszego towarzystwa, prowa-

dziła dom na szeroką stopę, aby zaznajomić męża z wpływowymi

osobistościami i utorować mu drogę. A przy tym dzięki swej niepo-

spolitej urodzie stała się natchnieniem męża, wzniosła go na szczyty,

których nigdy nie zdołałby dosięgnąć bez jej pomocy. Namalował ją w

jej stroju narodowym — z pochodzenia była Hiszpanką — a obraz ten

został nagrodzony i wsławił imię malarza. Wszyscy mówili o „Pięknej

Hiszpance", która jako czarująca modelka więcej w tym miała zasługi,

iż obraz się udał, niż sam malarz. W miłości pięknej i mądrej kobiety

tkwiła jakaś moc sugestywna, która działała na męża.

Henryk Warteg poznał Izabellę Carena, swoją przyszłą żonę,

podczas zabawy kwiatowej w Nicei. Piękną tę podróż zawdzięczał

swemu przyjacielowi, Goeblowi. Walter Goebel, znakomity rzeźbiarz

sprzedał właśnie kilka swoich dzieł i rozporządzał wówczas znacznymi

środkami.

Młody malarz ujrzał po raz pierwszy piękną dziewczynę z południa

na balkonie wytwornego hotelu; od pierwszego wejrzenia zakochał się

w niej do szaleństwa.

Izabella spotykała na każdym kroku wysokiego, smukłego Niemca;

jego zachwycone spojrzenia mimo woli przykuwały jej wzrok. Izabella

Carena po raz pierwszy w życiu przyjechała z matką do Europy. Ojciec

jej, Hiszpan, posiadał olbrzymie plantacje w Brazylii, gdzie Izabella

dotąd spędzała swoje życie. Matka jej była córką Niemca i Hiszpanki, a

rodzice jej mieszkali na wielkiej brazylijskiej farmie. Gdy ojciec

Izabelli umarł, córka została jego spadkobierczynią, żonie zaś

przysługiwała jedynie dożywotnia renta. Było to zgodne z życzeniem

matki Izabelli, która nie miała już potrzeby łamać sobie głowy nad

własnym testamentem.

Matka i córka kochały się bardzo. Ponieważ matka chciała poznać

kraj rodzinny swego ojca, więc pojechały do Europy. Ojciec Izabelli na

krótko przed śmiercią sprzedał większą część swoich posiadłości,

kapitał zaś ulokował w pewnych papierach. Zatrzymał jedynie swoją

najpiękniejszą hacjendę, aby spędzić tam spokojnie resztę życia.

Owa hacjenda stanowiła własność Izabelli, która miała zamiar

powrócić tam po podróży do Europy. Wszystko jednak miało się stać

inaczej.

Henryk Warteg przez dłuższy czas podziwiał Izabellę z oddali;

wreszcie jednak nadarzyła się sposobność i został jej przedstawiony.

Zakochani spędzali ze sobą czarujące chwile. Walter Goebel, który

również wielbił piękną Izabellę, lecz wyrzekł się jej, widząc, że kocha

ona

jego przyjaciela, — zajmował się matką, pragnąc dać młodej parze

okazję do porozumienia się. Niestety, pobyt obu przyjaciół dobiegał

kresu.

— Musimy wyjechać, Henryku! Postaraj się jak najprędzej dojść do

porozumienia z piękną Izabellą!

Henryk okazywał wprawdzie pięknej Hiszpance zupełnie jawnie

swoją miłość, nie miał jednak odwagi oświadczyć się o jej rękę. Cóż

miał on do zaofiarowania pięknej i bogatej dziewczynie?

Dopiero przypadek przyszedł mu z pomocą. Izabella z matką

wybrały się powozem na dłuższą wycieczkę. Henryk, pełen tęsknoty za

widokiem ukochanej, poszedł pieszo tą samą drogą, aby przynajmniej

móc z daleka śledzić ją wzrokiem. Szedł stromą ścieżką wijąca się

wśród skał nad brzegiem morza i ujrzał nagle powóz pań. Konie

spłoszyły się, biegnąc w kierunku niebezpiecznej pochyłości.

Henryk od razu zrozumiał, czym to grozi. Zeskoczył natychmiast ze

skały i wybiegł naprzeciw koni. Z całej siły pochwycił cugle i zatrzymał

spłoszone zwierzęta. Jeden z koni upadł, lecz mimo to Henrykowi udało

się zatrzymać powóz o kilka kroków od stromego urwiska. Zaofiarował

natychmiast swoją pomoc paniom, szczęśliwy, że ukochana wyszła z tej

przygody bez szwanku.

Matce Izabelli zaszkodził jednak ogromnie przestrach i zdenerwo-

wanie podczas szalonej jazdy. Od dawna już cierpiała na serce, a teraz

poważnie zaniemogła. Przy tej okazji Izabella zdradziła Henrykowi

swoje uczucia, toteż gdy młody człowiek pomagał jej wysiadać z powo-

zu, przycisnął ją gorąco do serca. Pocałowali się, a matka podała

młodzieńcowi rękę na znak przyzwolenia. Tak więc Henryk został

narzeczonym Izabelli.

W nocy został wezwany do hotelu, w którym mieszkały obie panie.

Matka Izabelli dostała silnego ataku serca i czuła, że zbliża się koniec.

Prosiła, aby Henryk nie opuścił córki jej i uczynił ją szczęśliwą. Seniora

Carena zmarła tej samej nocy, Izabella została sierotą. Po pogrzebie

udała się z przyjaciółmi do Niemiec, po czym w Dusseldorfie odbył się

cichy ślub. Izabella obdarzyła męża córką, którą na pamiątkę dziadka po

kądzieli, nazwano Robertą. Rodzice jednak wołali na nią „Berti". Gdy

Berti skończyła piętnaście lat, postanowiono ją wysłać na dwa lata do

Genewy, na wytworną pensję dla młodych panien. Przed samym

Courths-Mahler Jadwiga - Gdyby życzenia zabijały.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: