Cartland Barbara - Forella.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Barbara Cartland

FORELLA

Od Autorki

Książę Walii, późniejszy Edward VII, miał swój specjalny sposób

na odnajdowanie sypialni pięknej kobiety, którą się interesował.

Ponieważ domy, w których bywał Jego Wysokość, były zwykle

olbrzymie, sugerował on, że róża wystawiona na zewnątrz danej

sypialni ułatwi jego poszukiwania i zapobiegnie kłopotliwym

pomyłkom.

Książę ożenił się z piękną Aleksandrą Duńską w 1863 roku, ale

już pięć lat później, gdy przyszło na świat ich trzecie dziecko,

księżniczka Viktoria, jego romanse ożywiały plotki. Mówiło się o

ponętnych pięknościach w Rosji, gdzie książę był obecny na ślubie

Dagmary, siostry księżniczki Aleksandry, z carewiczem Aleksandrem

i kuszących księżniczkach, a także aktorkach w Paryżu, dokąd

pojechał sam następnego roku.

Tam książę wodził rej, a młodsi członkowie towarzystwa chętnie

naśladowali go. Dla wielu z nich był to mile widziany bunt przeciwko

powadze i dokładności Księcia Pana, a po jego śmierci, przeciwko

przygnębieniu, nudzie i nieustającej żałobie Królowej Wiktorii w

Zamku Windsor.

Rozdział 1

Rok 1870

Po obiedzie panie przeszły do wielkiego salonu ozdobionego

kryształowymi kandelabrami i ogromną ilością egzotycznych

kwiatów. Ubrane w suknie spiętrzone z tyłu na tiurniurach, które

według wskazówek Frederica Wortha zajęły miejsce krynolin,

wyglądały jak wspaniałe łabędzie. Tiurniury idealnie akcentowały ich

cienkie talie, a ponad nimi opięte gorsety doskonale podkreślały

wypukłość i krągłość piersi, które przyciągały wzrok dzięki znów

modnym głęboko wyciętym dekoltom.

Kogoś, kto nie wiedział, że gospodarzem przyjęcia jest książę

Janos Kovac, mógłby zdziwić widok tak wielu pięknych kobiet

zebranych w jednym pokoju. Zdawało się, że całe Alchester otoczone

jest aurą bogactwa. Niewielu zapewne z przybyłych tu na weekend

gości mogło pamiętać jak wyglądał zamek, zanim duke Alchester

sprzedał go księciu.

— Jedyne pocieszenie — powiedziała starsza bogata dama w

stroju mieniącym się diamentami — to to, że Alchesterowie nie tylko

byli w stanie zapłacić swoje rachunki, ale odkąd pozbyli się zamku,

wiedli swoje życie we względnym komforcie.

— Moja droga, czy pamiętasz jak tu było? — zawołała jej

rozmówczyni. — Zimą przejmujący chłód, a sufit i ściany wilgotne z

powodu cieknącego dachu! Nic nie było reperowane ani poprawiane

od blisko pięćdziesięciu lat! I to niezjadliwe jedzenie!

Damy roześmiały się ironicznie.

— Zupełnie inaczej, niż dziś wieczór!

Zamilkły nagle obydwie zdając sobie sprawę, jak wspaniała była

kolacja i jaką radością dla każdego smakosza było wino podawane do

kolejnych dań.

Książę Janos, właściciel ponad tysiąca akrów ziem we

wschodnich Węgrzech, przyjechał do Anglii przede wszystkim po to,

by polować. Tak bardzo jednak zauroczył go sport, który uprawiał z

ogromnym entuzjazmem w Shires, że nie tylko został członkiem kilku

klubów, lecz stał się także posiadaczem stajni dla koni wyścigowych,

które na dokładkę bardzo szybko zaczęły odnosić zwycięstwa.

Gdyby udało się to jakiemuś innemu młodemu człowiekowi,

rozsiewałby wokół siebie zazdrość i nienawiść. Jednak nie książę

Janos. Był coraz bardziej popularny nie tylko wśród tych, którzy

dosiadali jego koni i kibicowali mu, ale także w Klubie Jeździeckim,

którego stał się członkiem. Zaproszenia na jego przyjęcia były wręcz

rozchwytywane, a on znalazł sposób na to, jak to ktoś zauważył trochę

złośliwie, by pomieścić więcej piękności na jednym metrze

kwadratowym, niż udało się to kiedykolwiek innym gospodarzom.

Rozglądając się po pokoju, widząc te wszystkie blondynki,

brunetki i rude, nikt nie miał wątpliwości, że nawet Parysowi, gdyby

mógł być tam obecny, trudno byłoby zdecydować, której z nich należy

się złote jabłko.

Książę znał mnóstwo pięknych kobiet i nie było wątpliwości, że

one były nim zafascynowane, zaintrygowane i zaślepione, i z całą

pewnością znajdował się w centrum ich uwagi. Tym więc dziwniejsze

było to, że nawet najbardziej wścibscy intryganci towarzystwa mogli

powiedzieć tak niewiele o nieskandalizującym i dyskretnym księciu

Janosu, co bynajmniej nie odnosiło się do jego gości.

W momencie, gdy lady Esme Meldrum podchodziła do jednego

ze zdobionych złotymi ramami luster, markiza Claydon śledziła jej

ruchy wzrokiem pełnym nienawiści. Bez wątpienia lady Esme była

nadzwyczaj piękna, a jej uroda podziwiana przez współczesnych

artystów. Wydawało się niemożliwe, by mógł gdzieś istnieć ktoś

cudowniejszy od niej, złotowłosej, z oczami koloru miodu, o cerze jak

przeźroczysta porcelana.

Poruszała się pięknie, a jej figura przypominała figurę bogini. Z

prawdziwej miłości poślubiła Sir Richarda Meldrum. Co prawda jej

rodzice oczekiwali że znajdzie lepszą partię, ale gdy o Sir Richardzie

Meldrum zaczęto mówić jako o jednym z najbardziej obiecujących

ambasadorów w Europie, pogodzili się z wyborem córki. Jednak po

ośmiu latach małżeństwa z mężczyzną który był coraz bardziej

pochłonięty swoimi obowiązkami, lady Esme zaczęła szukać

rozrywki.

Hrabia Sherburn zwrócił uwagę na jej piękność w tym samym

momencie, w którym ona stwierdziła, że niewątpliwie jest on szalenie

atrakcyjną partią. Osmond Sherburn był bogaty, przystojny, odrobinę

już znudzony odnoszonymi sukcesami i absolutnie nie zainteresowany

małżeństwem. Dużo ambitnych matek uważało, że właśnie ich córki z

wdziękiem zdobiłyby klejnoty Sherburnów i na pewno byłyby

czarującymi paniami rodzinnego domu hrabiego i innych jego

posiadłości.

Wykazał on jednak na tyle sprytny, by kierowe swoją uwagę ku

kobietom zamężnym. Narażał się przez to ich małżonkom, czasami do

tego stopnia nawet, iż gotowi byli wyzwać go na pojedynek. Jednak

przyjaźń hrabiego z Księciem Walii i jego pozycja w towarzystwie,

zmuszały ich do pewnych ustępstw i słusznych przemyśleń, że

prowokowanie go byłoby na pewno błędem.

Tym to sposobem hrabia mógł bawić się na całego, dokonując

przy tym odkrycia, że tylko nieliczne kobiety odmawiały spełnienia

jego życzeń. Właśnie zakończył krótkotrwały, acz przyjemny romans

z markizą Claydon. Jak zwykle, to on ochłonął pierwszy i zastanawiał

się, jak wyswobodzić się z jej kurczowo zaciśniętych i zaborczych

objęć, gdy na horyzoncie pojawiła się lady Esme.

Mówienie, że stracił dla niej głowę byłoby przesadą gdyż hrabia

zawsze stał twardo na ziemi. Jego sercem zawsze rządził rozum, gdyż

nawet w najbardziej żarliwych i burzliwych romansach zachowywał

ostrożność. To właśnie, bardziej niż cokolwiek innego sprawiało, że

zakochane w nim kobiety zawsze zdawały sobie sprawę, że nigdy w

pełni nim nie zawładną.

— Nie mogę zrozumieć, dlaczego straciłam Osmonda —

szlochała do markizy jakaś piękność, zanim ona i hrabia zwrócili na

siebie uwagę.

— Moja droga, może byłaś zbyt uległa — odparła Kathie

Claydon.

Cartland Barbara - Forella.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: