Colin Forbes - Komórka.pdf - Forbes Colin - Zbiór - dark_zlosnikoo7

Colin Forbes

Kamufla Ň

Przeło Ň ył: WŁADYSŁAW J. WOJCIECHOWSKI

AMBER

Tytuł oryginału: COYER STORY

Opracowanie graficzne: ADAM OLCHOWIK

Redaktor ANNA GROBICKA

Redaktor techniczny: JANUSZ FESTUR

ISBN 83-85079-73-4

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

Warszawa 1991. Wydanie I Skład: Zakład Fototype w Milanówku Druk: Katowickie Zakłady

Graficzne

Marjory

Cz ħĻę I

Londyn: Adam Procane?

Prolog

— Nie masz jeszcze do Ļę ? — spytał Howard w ciemno Ļ ci prywatnego kina. — To jest

okropne, a ogl Ģ dasz ju Ň trzeci raz...

— B Ģ d Ņ tak dobry i zamknij si ħ . To jest moja Ň ona...

Newman siedział osłupiały, podczas gdy operator wy Ļ wietlał film ponownie. Twarz

Newmana pozbawiona była wyrazu. Patrzył na ekran jak zahipnotyzowany.

Człowiek trzymaj Ģ cy kamer ħ i filmuj Ģ cy cał Ģ scen ħ musiał by ę zawodowcem. Krótki film

rozpocz Ģ ł si ħ na nowo, wyra Ņ nie ukazuj Ģ c Alexis, która stoi w Ļ wietle ksi ħŇ yca na nie znanej

drodze. Gdy Ļ wiatła reflektorów samochodu o Ļ lepiły j Ģ , podniosła r ħ k ħ . Za ni Ģ w tle rysował

si ħ tajemniczy zamek. Jad Ģ cy szybko pojazd najpierw uderzył w ni Ģ , podrzucaj Ģ c jej

cudowne, szczupłe ciało jak szmacian Ģ lalk ħ , a potem po niej przejechał.

Mi ħĻ nie brzucha Newmana napr ħŇ yły si ħ . Poczuł, jak koła mia Ň d ŇĢ jej bezwładne ciało

łami Ģ c ko Ļ ci, gruchocz Ģ c czaszk ħ . Samochód zatrzymał si ħ gwałtownie. Na drodze za nim

le Ň ała nieruchomo Alexis. Newmanowi wydawało si ħ , Ň e usłyszał, jak kierowca wrzuca

wsteczny bieg, chocia Ň film nie miał Ļ cie Ň ki d Ņ wi ħ kowej — słycha ę było tylko odgłos

przewijania szpuli w kabinie projekcyjnej. Jego papieros zgasł, zgnieciony w palcach.

Newman przeniósł wzrok z poskr ħ canego ciała na stercz Ģ cy wysoko zamek, na ciemne

kontury przypominaj Ģ ce ilustracje do ba Ļ ni Hansa Andersena. Zacz ħ ło si ħ od nowa.

Samochód ruszył ostro do tyłu. Kierowca nie zmienił pozycji kierownicy ani o cal. Przejechał

po le ŇĢ cym na drodze ciele. Newman znów usłyszał trzask łamanych ko Ļ ci. W tym momencie

jej pi ħ kna

twarz była ju Ň z pewno Ļ ci Ģ zgnieciona na miazg ħ . Auto zatrzymało si ħ kilka jardów od Alexis

i jeszcze raz ruszyło.

Film zadr Ň ał. ĺ wiatła zata ı czyły Newmanowi przed oczami. Pusty, biały ekran. Newman

wstał, przesun Ģ ł si ħ do przej Ļ cia i wyszedł z małej, przyprawiaj Ģ cej o klaustrofobi ħ sali

kinowej. Howard ruszył szybko za nim, w foyer złapał go za r ħ k ħ . Newman strz Ģ sn Ģ ł jego

dło ı , jakby ludzkie dotkni ħ cie było mu przykre.

— Czy to twoja Ň ona? — spytał Howard.

— Powiedziałem ci przecie Ň . To była Alexis.

Mówił ju Ň o niej w czasie przeszłym. Ruszył ponurym korytarzem jak robot, patrz Ģ c prosto

przed siebie. Noga za nog Ģ . Lewa, prawa, lewa.

— Tak mi przykro — zacz Ģ ł znowu Howard. — Czy ona wpadła na trop jakiej Ļ grubszej

sprawy?

— Powiedziałem, Ň eby Ļ si ħ zamkn Ģ ł. Rozpoznałem j Ģ , to wszystko.

— Szpul ħ wysłano w kasecie. Z poczty, bardzo blisko twojego mieszkania. Kod pocztowy

SW5...

Newman szedł dalej. Zgaszonego papierosa trzymał nadal w r ħ ku. Zgaszonego jak Alexis.

Jego twarz nie zdradzała Ň adnych uczu ę . Stawiał długie kroki. Howard musiał si ħ spieszy ę ,

Ň eby za nim nad ĢŇ y ę .

Spróbował z innej strony:

— Doł Ģ czona była krótka wiadomo Ļę napisana niewprawnymi drukowanymi literami:

Powiedz innym, Ň eby trzymali si ħ z daleka od Procane'a. To była... — Howard zawahał si ħ .

Newman zaczynał go przera Ň a ę . — S Ģ dzimy, Ň e to była pogró Ň ka. Chod Ņ i usi Ģ d Ņ na chwil ħ

w moim biurze. Napijesz si ħ kawy. A mo Ň e co Ļ mocniejszego? Paru naszych ludzi obejrzało

to, próbuj Ģ c zidentyfikowa ę kraj. Ten zamek...

— Gdzie Ļ go ju Ň widziałem — powiedział tym samym oboj ħ tnym tonem Newman.

— Gdzie?

Howard zdał sobie spraw ħ , Ň e zadał to pytanie zbyt szybko. Newman wła Ļ nie miał zamiar

wyj Ļę frontowymi drzwiami. Odpowiedział nie zatrzymuj Ģ c si ħ :

— Na zdj ħ ciu. Nie wiem gdzie. Czy t Ģ spraw Ģ zajmie si ħ Tweed? I kim jest Procane?

— Nie mamy zielonego poj ħ cia.

— W porz Ģ dku, mo Ň esz mi łga ę .

Newman zarejestrował krótk Ģ pauz ħ przed odpowiedzi Ģ Howarda.

Doszedł do portierni, stra Ň nik ubrany po cywilnemu podniósł si ħ zza biurka, by poprosi ę o

przepustk ħ . Howard pokr ħ cił głow Ģ i stra Ň nik usiadł z powrotem, podczas gdy Newman

otworzył drzwi i nie ogl Ģ daj Ģ c si ħ , bez słowa, zszedł schodami na Park Crescent.

To było pierwsze wydarzenie, które w roku 1984 rozp ħ tało wielkie polowanie na człowieka

— z powodu wyborów prezydenckich w USA, wyznaczonych na 7 listopada. O godzinie

siódmej tego chłodnego ranka — zanim temperatura zacz ħ ła gwałtownie rosn Ģę do

niewiarygodnego upału trwaj Ģ cego ju Ň dwa miesi Ģ ce — Newman pojechał taksówk Ģ z

powrotem do domu. Był czwartek, 30 sierpnia.

Rozdział l

Drugie wydarzenie miało miejsce dwadzie Ļ cia minut pó Ņ niej i było czystym przypadkiem.

Siedz Ģ c w taksówce, która zbli Ň ała si ħ do jego mieszkania na Beresforde Road w

południowym Kensington, Newman stwierdził, Ň e sam nie jest w stanie przygotowa ę sobie

Ļ niadania.

Poprosił kierowc ħ , by zatrzymał si ħ przy ogrodzie otaczaj Ģ cym ko Ļ ciół Ļ w. Marka.

Wysiadaj Ģ c zapłacił za przejazd i zacz Ģ ł i Ļę w kierunku zachodnim, w stron ħ hotelu Forum,

przez co nie zauwa Ň ył niebieskiej cortiny, zaparkowanej wbrew przepisom naprzeciwko

wej Ļ cia do budynku, w którym mieszkał — Chasemore House. Na przednich fotelach auta

siedzieli dwaj m ħŇ czy Ņ ni. Pó Ņ niej pewien Ļ wiadek powiedział policji, Ň e byli ubrani w ciemne

garnitury, lecz nie potrafił opisa ę ich dokładniej.

Newman spotkał natomiast listonosza stoj Ģ cego na chodniku i przegl Ģ daj Ģ cego plik listów do

dor ħ czenia. Listonosz podniósł wzrok i u Ļ miechn Ģ ł si ħ .

— Dzie ı dobry, panie Newman. Kolejny cudowny dzie ı . My Ļ li pan, Ň e ten upał potrwa a Ň do

Bo Ň ego Narodzenia?

— Przy odrobinie szcz ħĻ cia...

Newman odpowiedział automatycznie, tym samym monotonnym głosem, który tak bardzo

denerwował Howarda. Listonosz wyci Ģ gn Ģ ł trzy koperty i znowu spojrzał na Newmana. Miał

przed sob Ģ dobrze zbudowanego, czterdziestoletniego m ħŇ czyzn ħ , starannie ogolonego, o

g ħ stych piaskowych włosach, którego twarz była zwykle wesoła, jakby prawie wszystko w

swoim Ň yciu uwa Ň ał za zabawne. Zawzi ħ ta twarz, jak Ģ listonosz ujrzał tego ranka, była jak z

kamienia.

— Dzisiaj mam dla pana trzy — oznajmił listonosz. — Tylko jeden zagraniczny. W

interesach chyba spokój.

— Dzi ħ kuj ħ . — Newman zignorował aluzj ħ do swego zawodu korespondenta zagranicznego i

ruszył w kierunku hotelu Forum, szesnastopi ħ trowej betonowej wie Ň y, góruj Ģ cej nad t Ģ

cz ħĻ ci Ģ Londynu. Dwa rachunki w zwyczajnych br Ģ zowych kopertach. Ale kiedy zerkn Ģ ł na

trzeci Ģ , zatrzymał si ħ .

Poznał to wydłu Ň one, niewyra Ņ ne pismo i... po plecach przebiegł mu zimny dreszcz. To od

Alexis. List od Alexis, która ju Ň nie Ň yje. Na niebieskiej naklejce, w po Ļ piechu krzywo

przyklejonej, wydrukowano słowa: Par Avion, Lentoposti, Flygpost. Po francusku, fi ı sku i

szwedzku. Stempel pocztowy był czytelny. W czerwonym kółku Helsinki, potem 25.8.84, a

dalej Helsingsfors, szwedzka nazwa Helsinek.

Doznał dziwnego uczucia. Dzisiaj jest czwartek. Alexis Ň yła jeszcze ostatniej soboty, kiedy to

nadała ten list. Bogate do Ļ wiadczenie korespondenta zagranicznego spowodowało, Ň e jego

umysł zacz Ģ ł pracowa ę pomimo odr ħ twienia.

Puszka z tym okropnym filmem wy Ļ wietlonym mu przez Howarda mogła by ę przywieziona

do Brytanii i wysłana z miejscowej poczty przez kogo Ļ , kto przyleciał na Heathrow z

Helsinek. To wszystko wydarzyło si ħ w ci Ģ gu ostatnich czterech, pi ħ ciu dni.

Wkroczył do Forum jak automat, z nienaruszon Ģ kopert Ģ w kieszeni. Wszedł po schodach do

kawiarni, zamówił kaw ħ z grzank Ģ i usiadł przy stoliku, z daleka od innych go Ļ ci. Wypił dwie

fili Ň anki czarnej kawy, przygl Ģ daj Ģ c si ħ kopercie, na której w lewym górnym rogu były

równie Ň wydrukowane granatowymi literami nazwa i adres hotelu.

Hotelli Kalastajatorppa, Kalastajatorpantie l, 00330 Helsinki 33. Kiedy Ļ był słu Ň bowo w

Helsinkach, lecz mieszkał w Marski, w samym centrum miasta. Nigdy nie słyszał o hotelu z

tak skomplikowan Ģ nazw Ģ . Pieczołowicie posmarował masłem grzank ħ , nało Ň ył marmolady i

zmusił si ħ do jedzenia.

Otworzył kopert ħ , znalazł w niej jeden arkusz papieru z nazw Ģ tego samego hotelu w

nagłówku. Swymi niebieskimi oczyma przebiegł krótk Ģ tre Ļę , nakre Ļ lon Ģ Ļ miałym pismem,

które zawsze przypominało mu morskie fale. Za pierwszym razem nie zrozumiał tre Ļ ci.

Zaczai czyta ę drugi raz.

Kochany Bobie. Cholernie si ħ spiesz ħ , by złapa ę statek — odpływa o 10.30. Adama Procane'a

trzeba powstrzyma ę . Stawiam na archipelag. Teraz wychodz ħ . List wy Ļ l ħ po drodze do portu.

Alexis.

Samo Alexis. Nie: Całuj ħ ci ħ , Alexis. A zatem nic si ħ nie zmieniło, nawet na samym ko ı cu.

Ich rozstanie okazało si ħ zdecydowane i trwałe. To była wiadomo Ļę profesjonalna, ale

przynajmniej Alexis wypowiedziała pod jego adresem jeden, ko ı cowy gorzki komplement.

Bez wzgl ħ du na to, jak wa Ň n Ģ spraw Ģ zajmowała si ħ dla Le Monde, wierzyła, Ň e to on jest

człowiekiem, który potrafi poci Ģ gn Ģę t ħ spraw ħ , gdyby zdarzyło si ħ najgorsze. I stało si ħ

najgorsze.

Procane.

Howard wspomniał o Procanie, potem nieprzekonuj Ģ co zaprzeczył temu, Ň e cokolwiek o nim

wie. Newman znowu nalał sobie kawy i zapalił papierosa, zastanawiaj Ģ c si ħ nad tym, co ma.

Cholernie mało.

Adam Procane, kimkolwiek jest. Statek odpływaj Ģ cy nie wiadomo sk Ģ d —

najprawdopodobniej z portu w Helsinkach — o godzinie 10.30. To znaczy rano. Gdyby

Alexis miała na my Ļ li wieczór, napisałaby 22.30. I dok Ģ d odpływał ten statek? Chyba nie do

Leningradu? Newman pokładał nadziej ħ w Bogu.

Archipelag. Który? Jest szwedzki, ci Ģ gn Ģ cy si ħ od Sztokholmu do archipelagu Abo — lub

Turku, jak nazywaj Ģ go Finowie. Ten zajmuje drugie miejsce na Ļ wiecie pod wzgl ħ dem

wielko Ļ ci — labirynt wysp i wysepek, z których wiele to zaledwie skały wystaj Ģ ce nad

powierzchni ħ morza. Dlaczego archipelag miał by ę tak wa Ň ny? I o którym z nich my Ļ lała?

Poza tym miał jeszcze dwie rzeczy. Nazw ħ hotelu w Helsinkach, w którym musiała zatrzyma ę

si ħ Alexis. I ten tajemniczy zamek w tle filmu utrwalaj Ģ cego chwil ħ , gdy została

pogruchotana przez tamtego sukinsyna kierowc ħ . Powinien sobie przypomnie ę — gdzie

widział t ħ bardzo dziwn Ģ budowl ħ wznosz Ģ c Ģ si ħ ponad otaczaj Ģ ce j Ģ miasto.

Zapłacił rachunek i poszedł do swego mieszkania. Była 8.30 i w Londynie panował ruch

charakterystyczny dla kolejnego Ň mudnego i pracowitego dnia. Nieliczni przechodnie z

po Ļ piechem szli chodnikami. Pierwszym ostrze Ň eniem był wóz policyjny z niebieskimi

Ļ wiatłami na dachu, zaparkowany przed Chasemore House.

Tweeda opanowało rzadkie uczucie zimnej furii. Howard pó Ņ no przyjechał do kwatery SIS

(Secret Inteligence Servi-ce) — tajnej słu Ň by wywiadowczej — i dopiero co opowiedział o

wcze Ļ niejszej wizycie Newmana. Tweed, za Ň ywny m ħŇ czyzna w Ļ rednim wieku, stał za

biurkiem w swoim gabinecie na pierwszym pi ħ trze, z oknem wychodz Ģ cym na Park Crescent.

Byli w pokoju sami.

— Uwa Ň ałem, Ň e ma prawo obejrze ę ten film — powiedział Howard do swego zast ħ pcy. — A

przy okazji przypominam, Ň e Alexis była jego Ň on Ģ — dodał z nut Ģ sarkazmu.

Tweed zdj Ģ ł okulary w rogowej oprawie i zacz Ģ ł przeciera ę szkła chusteczk Ģ . Spojrzał na

Howarda — sze Ļę stóp wzrostu, jak zwykle nienagannie ubrany w ciemnogranatowy garnitur

Chester Barrie. Howarda, m ħŇ czyzn ħ o gładkiej i dokładnie wygolonej twarzy, spojrzenie to

rozdra Ň niło — zabrz Ģ kał drobniakami w kieszeni spodni. Tweed, zanim odpowiedział,

ostro Ň nie nało Ň ył okulary. Z kieszeni pogniecionej marynarki wyj Ģ ł kopert ħ i poło Ň ył j Ģ na

biurku.

— Wiem, Ň e Alexis była jego Ň on Ģ — zacz Ģ ł — i wła Ļ nie dlatego uwa Ň am sfilmowanie tej

sceny za akt najwi ħ kszej brutalno Ļ ci wobec niego.

— Ja tutaj podejmuj ħ decyzje — powiedział twardo Howard.

— Ale nie w sprawie Procane'a. — Tweed poprawił go swym zwykłym, uprzejmym głosem.

— Wczesnym rankiem zostałem wezwany na spotkanie z pani Ģ premier. Lepiej przeczytaj list

znajduj Ģ cy si ħ w tej kopercie.

— Mam nadziej ħ , Ň e to nie jest kolejna cholerna dyrektywa, daj Ģ ca ci pełne prawo do

działania — wysapał Howard.

Wyszarpn Ģ ł z koperty zło Ň ony arkusz, przeczytał szybko i rzucił Tweedowi.

— To ju Ň drugi raz. Wnios ħ protest.

— Znasz procedur ħ .

W głosie Tweeda zabrzmiała nuta oboj ħ tno Ļ ci, co spowodowało, Ň e Howard przyjrzał mu si ħ

uwa Ň niej. Zadban Ģ dłoni Ģ przeczesał włosy, w których pojawiała si ħ ju Ň siwizna. Nast ħ pnie

podszedł obejrze ę map ħ powieszon Ģ przez sekretark ħ Tweeda, Monik ħ , nieco wcze Ļ niej tego

samego ranka. Mapa przedstawiała Skandynawi ħ od zachodniego wybrze Ň a Danii po

sowieck Ģ granic ħ z Finlandi Ģ na wschodzie.

— A to po co? — zapytał.

— Prawdopodobnie tutaj znajduje si ħ miejsce bitwy.

— Miejsce bitwy?

Howard odwrócił si ħ na pi ħ cie, wepchn Ģ ł do kieszeni marynarki praw Ģ dło ı z odstaj Ģ cym

kciukiem w charakterystycznym dla siebie ge Ļ cie. Tweed znowu go zaskoczył: bardzo rzadko

stosował tak dramatyczn Ģ frazeologi ħ . Tweed, ci Ģ gle stoj Ģ c, zło Ň ył dłonie na brzuchu i czekał.

Wła Ļ nie ten moment wybrała na w Ļ lizgni ħ cie si ħ do gabinetu Monika, kobieta o długich

br Ģ zowych włosach i bystrych oczach. Zaczekała, a Ň Tweed skinie głow Ģ na znak, Ň e

wszystko jest w porz Ģ dku, a potem usiadła skromnie przy własnym biurku.

— Z pogłosek, które zaczynaj Ģ dociera ę z Europy — wyja Ļ niał Tweed — wynika, Ň e ten

Amerykanin, Adam Procane, mo Ň e przej Ļę przez Skandynawi ħ ...

— A kim, do diabła, jest ten Procane?

— Nie mam poj ħ cia. Plotka głosi, Ň e to kto Ļ wysoko postawiony w ameryka ı skim wydziale

bezpiecze ı stwa, kto Ļ , kto zamierza przej Ļę do Rosji. Czy mo Ň esz sobie wyobrazi ę , co by si ħ

działo w Stanach Zjednoczonych, gdyby ktokolwiek wi ħ kszy od Kima Philby'ego przyjechał

do Moskwy, zwłaszcza Ň e 7 listopada Reagan ponownie kandyduje w wyborach?

— O, mój Bo Ň e! — Howard osun Ģ ł si ħ na jedyny w tym pomieszczeniu skórzany fotel,

którego Tweed u Ň ywał, gdy chciał, by go Ļę rozlu Ņ nił si ħ i zapomniał, Ň e powinien mie ę si ħ na

baczno Ļ ci. — Podejrzewałem co Ļ w tym stylu, ale nie miałem zielonego poj ħ cia, i Ň chodzi o

jak ĢĻ grub Ģ ryb ħ .

— Wielko Ļ ci rekina.

Tweed znów nie wyra Ň ał si ħ w charakterystyczny dla siebie sposób. Monika była zaskoczona

i podniosła wzrok, by mu si ħ przyjrze ę . Na jego twarzy nie było Ň adnego uczucia, wi ħ c

dziewczyna domy Ļ lała si ħ , Ň e szef chce. aby Howard opu Ļ cił ich biuro.

— Dlaczego Skandynawia? — spytał Howard.

— To najłatwiejszy sposób przej Ļ cia do Rosji. Jest mało prawdopodobne, Ň e Procane poka Ň e

si ħ w Berlinie na Checkpoint Charlie. A teraz chciałbym si ħ dowiedzie ę , dlaczego naprawd ħ

pokazałe Ļ film temu biedakowi Newmanowi.

— Całkiem przypadkowo wymieniłem nazwisko Adama Procane'a, po tym, gdy obejrzał

film...

Tweed zamrugał ze zdenerwowania.

— Pozwoliłe Ļ mu zwia ę , maj Ģ c nadziej ħ , Ň e dzi ħ ki du Ň emu do-

Ļ wiadczeniu korespondenta zagranicznego doprowadzi ci ħ do Proca-ne'a. Tak było, co nie?

— Mieliby Ļ my si ħ czym pochwali ę — Howard wykonał gest rezygnacji — gdyby Ļ my ocalili

Amerykanom ich własn Ģ skór ħ . Bóg jeden wie, Ň e musimy dba ę o zaufanie — i wiarygodno Ļę

— w Waszyngtonie.

— A jak miałe Ļ zamiar tego dokona ę — chwilowo zapomnijmy o paskudnym aspekcie twego

czynu?

Colin Forbes - Komórka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: