Duras Marguerite - O wpół do jedenastej wieczór, latem.pdf - ebook kryminał, horror i fantastyka - jacek4xl

MARGUERITE DURAS

o wpół do jedenastej wieczór, latem

tłumaczyli:

Anna i Jerzy Lisowscy

Obwolutę i kartę tytułową projektowała HANNA STACHURSKA

„Czytelnik", 'Warszawa 1962. Wydanie I.

Nakład 10 250. Ark. wyd. 4,75; ark. druk. 7,75.

Papier druk. m/gł 78X90, kl. IV, 65 g z Kluczy.

Oddano do składania 3. III. 1962 r. Podpisano do

druku 8. VI. 1962 r. Druk ukończono w czerwcu 1962 r.

Drukarnia Narodowa w Krakowie

Zam. nr 172/62. N-024. Cena zł 10.—

Printed in Poland

Paestra to nazwisko. Rodrigo Paestra.

— Rodrigo Paestra.

— Tak. A ten, którego zabił, nazywał się Perez. Toni Perez.

— Toni Perez.

Przez plac, moknąc na deszczu, przechodzą dwaj policjanci.

— O której godzinie go zabił?

Mężczyzna nie wie dokładnie; gdzieś z początkiem popołudnia, które ma się teraz ku

końcowi. Rodrigo Paestra zabił Pereza i swoją żonę. Obydwie ofiary znaleziono przed dwiema

godzinami w głębi garażu należącego do Pereza.

W barze mrok już zgęstniał. Na mokrej ladzie postawiono zapalone świece, których żółte

światło miesza się z niebieskim odblaskiem umierającego dnia. Ulewa mija tak gwałtownie, jak

była przyszła.

— A ta żona Paestry w jakim wieku? —pyta Maria.

— Bardzo młoda. Dziewiętnaście lat. Maria krzywi się ze współczuciem.

— Napiłabym się jeszcze manzanilli — mówi. Mężczyzna zamawia nowy kieliszek. Sam

też pije manzanillę.

— Jak to się dzieje, że go jeszcze nie złapali? — mówi dalej Maria. — To miasteczko jest

przecież nieduże.

— Ale Rodrigo zna je lepiej od policjantów. To szczwany lis.

Bar jest zatłoczony. Ludzie rozmawiają o zbrodni Rodriga Paestry. Co do Pereza wszyscy

są zgodni, ale co do żony Paestry to nie. Przecież to było jeszcze dziecko. Maria wychyla swój

kieliszek manzanilli. Mężczyzna patrzy na nią zdziwiony.

— Zawsze pije pani w ten sposób?

— To zależy — mówi Maria — ale w gruncie rzeczy tak, chyba tak, prawie zawsze w ten

sposób.

— Sama? Do lustra?

— W tej chwili, tak.

Bar nie wychodzi bezpośrednio na ulicę, ale na rodzaj kwadratowej galeryjki, którą

przecina główna ulica miasteczka. Galeryjka otoczona jest kamienną balustradą, z gzymsem

wystarczająco szerokim i mocnym, by utrzymać ciężar rozbawionych dzieci, przeskakujących

przezeń albo rozkładających się na nim leniwie, żeby obserwować nadciągające chmury lub

krzątających się nerwowo policjantów. W tej gromadce dzieci znajduje się Judyta, córka Marii.

Oparta łokciami o balustradę, ledwie o głowę od niej wyższa, patrzy na plac.

Jest już dobrze po szóstej, dochodzi chyba siódma.

Zbliża się nowa ulewa i plac pustoszeje. Kilka karłowatych palm na środku placu gnie się

pod naporem wichury. Wśród nich zgniecione kwiaty. Judyta wbiega do baru i tuli się do matki.

Ale już się nie boi. Błyskawice następują po sobie z taką szybkością, że wręcz zazębiają się

jedne o drugie, a z nieba dochodzi nieustanny łoskot. Rozpryskuje się on czasami na drobne

metaliczne dźwięki, znów powstaje i rośnie, coraz głuchszy w miarę, jak wygasa ulewa.

Galeryjkę zalega cisza. Judyta opuszcza matkę i idzie do okna zobaczyć deszcz z bliska. I plac

tańczący w strugach deszczu.

— Zaniosło się na całą noc — mówi mężczyzna.

Ulewa gwałtownie ustaje. Mężczyzna odchodzi od baru i wskazuje na ciemnogranatowe

niebo, którego olbrzymie połacie obramowane są szarym ołowiem i które jest tak niskie, że

dotyka prawie dachów.

Maria ma jeszcze pragnienie. Mężczyzna zamawia dwa kieliszki manzanilli nie robiąc już

tym razem żadnych uwag. Napije się z nią.

— To mój mąż się uparł, żeby wakacje spędzić w Hiszpanii. Ja bym wolała gdzie indziej.

— Gdzie?

— Nie wiem, nie myślałam o tym. Wszędzie. W Hiszpanii też. Niech pan nie zwraca uwagi

na to, co mówię. W gruncie rzeczy bardzo się cieszę, że spędzę tu lato.

Mężczyzna podaje Marii kieliszek, drugi sam podnosi do ust. Płaci kelnerowi.

— Przyjechała pani koło piątej, prawda? — pyta. — Czy może tym czarnym Austinem,

co tu zatrzymał się na placu?

— Tak — mówi Maria.

— Było jeszcze zupełnie jasno. Nie padało. Siedzieliście we czwórkę w tym Austinie. Pani

mąż prowadził. Pani siedziała obok niego? Tak? A z tyłu siedziała mała dziewczynka —

wskazuje na Judytę — i jeszcze jakaś kobieta.

— Tak. Od trzeciej ścigała nas burza, w szczerym polu, moja córeczka bardzo się bała.

Dlatego postanowiliśmy zatrzymać się na noc tutaj, chociaż chcieliśmy być jeszcze wieczorem

w Madrycie.

Mężczyzna prowadząc rozmowę nie przestaje obserwować placu i przechodzących

policjantów, widocznych znowu dzięki chwilowemu przejaśnieniu, i wsłuchuje się z

napięciem, poprzez głuchy rumor z niebios, w ostre gwizdki dochodzące z wszystkich rogów

ulic.

— Moja przyjaciółka też bała się burzy — dorzuca Maria.

Słońce zachodzi na osi głównej ulicy miasteczka. W tamtej stronie znajduje się hotel. Nie

jest wcale tak późno, jak można by sądzić. Burza zmąciła czas i godziny, przyspieszyła je

nagle, ale oto pojawiają się znowu w głębi nieba, różowiejące.

— Gdzie oni są? — pyta mężczyzna.

— W hotelu Principal. Muszę już do nich iść.

— Przypominam sobie. Ten mężczyzna, pani mąż, wychylił się z małego Austina, prawie

wysiadł i zaczął rozpytywać paru stojących obok młodych ludzi o hotele. I pamiętam, że

pojechaliście w kierunku hotelu Principal.

— Oczywiście nie było wolnych pokoi. Już nie było wolnych pokoi.

Chmury znów przysłoniły zachodzące słońce. Burza, wchodzi w nową fazę. Granatowe

oceaniczne zwały znów napierają na miasteczko. Płyną ze wschodu. Jest jeszcze wystarczająco

jasno, by widoczny był groźny ich odcień. Pewnie ciągle jeszcze stoją na balkonie. Tu, na

końcu tej ulicy. Teraz masz takie niebieskie oczy, mówi Piotr, to odbija się w nich burzliwe

niebo.

— Nie mogę jeszcze wracać. Niech pan patrzy, na co się zanosi.

Tym razem Judyta nie wraca do baru. Przygląda się dzieciom bawiącym się" w ściekach.

Bosymi stopami rozchlapują gliniastą maź. Ta woda między palcami ich nóg jest

ciemnoczerwonego koloru, tego samego koloru co tutejsza ziemia i kamień, z którego

zbudowane jest miasto. Cała młodzież miasteczka wyległa na ulice, na ten właśnie plac, pod

błyskawice i huczące piorunami niebo. Łagodnie pogwizdywane melodie wybijają się ponad

grzmoty.

I znów deszcz. Ocean wody wylewa się na miasto. Plac ginie z oczu. Zapełniają się

galeryjki pod arkadami. W barze trzeba dobrze wysilić głos, żeby przekrzyczeć burzę.

Niektórzy wprost krzyczą. Wciąż padają nazwiska Rodriga Paestry i Pereza.

— Rodrigo Paestra ma teraz chwilę wytchnienia — mówi mężczyzna.

Wskazuje na policjantów, którzy schronili się pod arkadami i czekają na koniec ulewy.

— Pół roku temu się ożenił — ciągnie. — Przyłapał ją z Perezem. Każdy by tak zrobił.

Będzie uniewinniony, na pewno.

Maria pije. Krzywi się. Nadeszła chwila, gdy alkohol przyprawia ją o mdłości.

— Gdzie on może być? — pyta.

Mężczyzna pochyla się nad nią. Czuje cytrynowy, mdły zapach jego włosów. Usta ma

gładkie, ładne.

— Na jakimś dachu.

Uśmiechają się do siebie. On się odsuwa. Maria jeszcze czuje jego ciepły głos w zgięciu

ramienia.

— To go tam chyba zalało?

— Nie wiem — śmieje się mężczyzna — powtarzam, co słyszałem. Nic nie wiem na

pewno.

Hałaśliwa rozmowa w głębi baru na temat zbrodni ucisza wszystkie pozostałe. Żona

Rodriga Paestry dosłownie wlazła mu do łóżka, czy można go o to winić? Jakże można

odepchnąć kobietę, która w ten sposób na człowieka nastaje?

— Sądzi pan, że nie można? — pyta Maria.

— To bardzo trudne. Ale Rodrigo o tym nie pomyślał.

Perez zostawił w miasteczku przyjaciół, którzy go dziś opłakują. Jego matka jest tam, sama

czuwa przy zwłokach, w budynku merostwa. A żona Rodriga Paestry? Jej zwłoki też leżą w

merostwie. Ale ona nie była tutejsza. Nikt przy niej dzisiaj nie czuwa. Pochodziła z Madrytu,

przyjechała tu dopiero zeszłej jesieni na ślub.

Burza cichnie i wraz z nią natrętny szum deszczu.

— Gdy tylko wyszła za mąż, od razu zaczęła się uganiać za wszystkimi mężczyznami w

miasteczku. Co z nią było zrobić? Zabić?

— Co za pytanie — mówi Maria i wskazuje, po drugiej stronie placu, budynek z szerokimi,

zamkniętymi drzwiami.

Tak, to tam, to tam jest merostwo, mówi mężczyzna. Jakiś jego znajomy wchodzi do baru,

mówią znów o zbrodni.

Wraz z ustaniem ulewy plac zapełnił się dzieciarnią. Wylot głównej ulicy, gdzie kończy się

miasto, stał się prawie niewidoczny, tak samo jak biały masyw hotelu Principal. Maria

spostrzega, że Judyta bawi się już z dziećmi na placu. Uważnie rozgląda się wkoło i wreszcie

decyduje się zamoczyć nogi w czerwonej błotnistej wodzie. Znajomy mężczyzny proponuje

Marii kieliszek manzanilli. Maria przyjmuje zaproszenie. Jak dawno już jest w Hiszpanii?

Mówi, że dziewięć dni. Podoba jej się Hiszpania? No pewnie. Zresztą już ją znała.

— Muszę wracać — mówi. — W taką burzę człowiek nie wie, gdzie iść.

— Do mnie — mówi mężczyzna.

Śmieje się. Ona też się śmieje, ale nie tak szczerze jak on, z przymusem.

— Jeszcze kieliszek manzanilli?

Nie, nie będzie już piła. Woła Judytę, która przybiega w bucikach oblepionych czerwonym

błotem.

— Wróci tu pani jeszcze? Dzisiaj wieczorem? Nie wie, możliwe.

Idą chodnikiem w stronę hotelu. Zapach stajni i siana wieje przez miasteczko. Noc będzie

dobra, morska. Judyta depcze po ściekach czerwonej wody. Maria jej pozwala. Mijają

policjantów strzegących wylotów wszystkich ulic. Zapadła już prawie noc. Elektryczności

wciąż nie ma i pewnie prędko nie będzie. Na wysokich dachach błyskają jeszcze, dla tych, co

mogą je widzieć, ostatnie promienie zachodzącego słońca. Maria bierze Judytę za rękę i coś do

niej mówi. Judyta z przyzwyczajenia nie słucha.

Są, siedzą naprzeciw siebie przy stole w jadalni. Uśmiechają się do Marii i Judyty.

— Czekaliśmy na ciebie — mówi Piotr. Patrzy na Judytę. Bardzo się bała burzy po drodze.

Płakała. Czerwone obwódki otaczają jeszcze jej oczy.

— Burza wcale nie słabnie — mówi Piotr. — Szkoda. Moglibyśmy jeszcze tego wieczoru

do jechać do Madrytu.

— To było do przewidzenia — mówi Maria. — Żaden pokój się nie zwolnił, nikt nie

odważył się wyjechać w taką pogodę?

— Żaden. Nawet dla dzieci.

— Jutro za to będzie chłodniej — mówi Klara — trzeba się pocieszać jak można.

Duras Marguerite - O wpół do jedenastej wieczór, latem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: