ANNIE BESANT- MYŚLOKSZTAŁTY.pdf

Annie BESANT

MYŚLOKSZTAŁTY

Słowo wstępne

Rozdział I: O trudności w przedstawieniu myślokształtów

Rozdział II: Podwójne działanie myśli

Rozdział III: Sposób w jaki tworzy się wibracja

Rozdział IV: Myślokształt i jego skutki

Rozdział V: Zasady ogólne

Rozdział VI: Trzy kategorie myślokształtów

Słowo wstępne

W miarę, jak wzrasta poznanie, zachowanie się nauki w stosunku do

świata niewidzialnego podlega znacznym modyfikacjom. Ziemia wraz ze

wszystkim, co się na niej znajduje i światy fizyczne, które ją otaczają nie

są już jedynym przedmiotem badań, pociągającym uwagę uczonych; są

oni zmuszeni szukać jeszcze dalej i dochodzić do hipotez, o naturze

materii i energii znajdujących się w sterach, dokąd nie przenikają

przyrządy, jakimi badacze ci rozporządzają. Eter stanowi obecnie

integralną cześć dziedziny wiedzy i nie jest już tylko prostą hipotezą.

Mesmeryzm pod swoim nowym imieniem hipnotyzmu przestał już być

usuwany z granic oficjalnej wiedzy. Promienie Roentgena przekształciły

niektóre dawne poglądy w przedmiocie materii, podczas gdy rad

zrewolucjonizował je i pociągnął prawdziwą naukę poza granice eteru – na

krańce świata astralnego. Przegrody między materią ożywioną i materią

nieożywioną zostały zburzone. Zauważono, że magnetyzerzy znajdowali

się w posiadaniu władzy prawie niebezpiecznej, zdolnej do udzielania

niektórych rodzajów chorób w sposób, który nie jest jeszcze zadawalająco

wytłumaczony. Telepatia, jasnowidzenie, telemetria (przenoszenie ruchu

bez dotknięcia), nie stanowią jeszcze części współczesnej nauki, ale

wkrótce zajmą tam swoje miejsca.

Nauka posuwając swoje poszukiwania tak daleko, dała dowód tak rzadkiej

pomysłowości w zgłębianiu natury, okazała taką niezmordowaną

cierpliwość we wszystkich swoich poszukiwaniach, że otrzymała w końcu

nagrodę, dawaną tym, którzy szukają. Siły i istoty najbliższego nam planu

natury, zaczynają się ukazywać na najodleglejszej granicy naszego

horyzontu fizycznego.

“Natura nie czyni skoków" i w miarę, jak uczony zbliża się do krańców

swojego królestwa, jest głęboko poruszony błyskami, które do niego

dochodzą z nowego planu, związanego ściśle z jego własnym.

Jest on zmuszony przyjmować niewidzialne istnienie, aby znaleźć

racjonalne wytłumaczenie fenomenów fizycznych, którym nie można

zaprzeczyć i powoli daje się pociągać o wiele dalej, i nie zdając sobie

jeszcze z tego sprawy, jest już w kontakcie z planem astralnym. Studia te,

myślę, są jednymi z najbardziej interesujących w dziedzinie, która się

rozpościera pomiędzy światem fizycznym i światem astralnym. Nasi uczeni

oddając się najpierw studiom anatomii i fizjologii mózgu, próbują z nich

uczynić podstawy racjonalnej psychologii. Przechodzą następnie w sferę

snów, złudzeń i halucynacji; od chwili, gdy próbują utworzyć naukę

doświadczalną, mając na widoku ustalenie klasyfikacji i praw, przedostają

się natychmiast na plan astralny. Dr. Baraduc z Paryża był już w punkcie

przekraczania tej granicy, fotografując obrazy astralno-rnyślowe i

otrzymując w ten sposób reprodukcje tego, co ze stanowiska

materialistycznego byłoby rezultatem wibracji szarej substancji mózgu.

Wszyscy ci, którzy badali poważnie te kwestie, wiedzą, że odbicia

fotograficzne, o których mówimy, są wywołane przez promienie

ultrafioletowe, pochodzące od przedmiotów, które w granicach widma

słonecznego nie są widzialne. Prawdziwości zeznań niektórych

jasnowidzących można było dowieść przez pojawienie się na czułych

płytach fotograficznych postaci i przedmiotów niewidzialnych dla oczu

fizycznych, które oni jednak widzieli i opisywali. Jest niemożliwe dla

człowieka dobrej woli, odrzucić w całości zeznania, złożone przez ludzi

poważnych, którzy byli w stanie dowieść ich wielokrotnie. Mamy nawet

poszukiwaczy, którzy zajęli się gorliwie poszukiwaniem obrazów i

subtelnych kształtów, wynajdując specjalne metody, żeby z nich zrobić

dokładną reprodukcje. Dr. Baraduc, zdaje się, był jednym z

najszczęśliwszych w swoich doświadczeniach i wydał książkę, w której

opowiada o swoich poszukiwaniach, i która zawiera reprodukcje fotografii

przez niego otrzymanych.

“Szukam – jak mówi – sił subtelnych, przy pomocy których dusza –

będąca według niego inteligencją, działającą pomiędzy ciałem i duchem –

próbuje się wypowiedzieć".

Starał się notować te ruchy przy pomocy przyrządu, który powodował ruch

igły na tarczy i miał zbierać na czystych płytach niewidzialne wibracje

świetlne. Udało mu się uniknąć w swoich doświadczeniach omyłek, które

mogłyby pochodzić z działania ciepła lub elektryczności. Możemy pominąć

jego studia nad biometrią (mierzeniem życia przez ruch) i zatrzymać się

chwilę nad jego badaniami nad ikonografią. Chodzi tu o reprodukcje

niewidzialnych prądów, które według niego są tej samej natury, co

światło, i którymi dusza posługuje się, aby wytwarzać kształty, mogące

być pochwycone przez fotografie. Niektóre z tych fotografii przedstawiają

pod swoimi postaciami eterycznymi albo magnetycznymi, rezultaty

fenomenów fizycznych; nie zatrzymamy się na tym, jakkolwiek owe

rezultaty byłyby interesujące same przez się, jednak nie mają

bezpośredniego związku ze specjalnym przedmiotem, który nas zajmuje.

Myśląc silnie o pewnym przedmiocie, dr Baraduc dał początek

myślokształtowi myśli. Uderzający jest typ, który przedstawia swoją siłę

skierowaną na zewnątrz (na przykład modlitwa). Jedna modlitwa będzie

podobna jako kształt do liści paproci; inną będzie można porównać do łuku

tryskającej fontanny. Trzy osoby myślące o uczuciu, które je łączy, dadzą

rzut myśli, która może być porównana do falującej masy, podłużnego

kształtu. Mały chłopiec, pełen smutku nad ciałem martwego ptaszka, jest

otoczony przepływem emocjonalnym zakrzywionych włókien, które się

wzajemnie przenikają. Uczucie głębokiego smutku przypomina silny wir.

Patrząc z uwagą na serie tych “reprodukcji” tak szczególnie

interesujących, zdajemy sobie jasno sprawę, że to, co otrzymujemy, nie

jest wyobrażeniem myślokształtu, lecz efektem wywołanym w materii

eterycznej przez wibracje, które mu towarzyszą; jest zatem niezbędne

znać dokładnie myśl, którą się bada, aby zrozumieć otrzymane rezultaty.

Być może pożyteczne będzie przedstawić uczniom, nieco jaśniej, niż

dotychczas, pewne fakty, które czynią bardziej zrozumiałymi rezultaty,

otrzymane przez dr Baraduca. Te ostatnie są naturalnie niedoskonałe,

bowiem aparat fotograficzny i czułe płyty (klisze) nie są narzędziami

skonstruowanymi dla badania światła astralnego; niemniej jednak, jak to

zobaczymy, rezultaty owe są w najwyższym stopniu interesujące przez to,

że służą jako ogniwo pomiędzy badaniami czysto naukowymi, a tymi,

które zawdzięczamy jasnowidzącym.

W epoce, gdy to piszemy, obserwatorzy stojący poza Towarzystwem

Teozoficznym, próbują wytłumaczyć w jaki sposób następujące po sobie

wzruszenia zmieniają kolory aury, która otacza nas wszystkich. Artykuły w

tym przedmiocie ukazują się w przeglądach nie mających żadnego

związku z naszym Towarzystwem i pewien lekarz specjalista, Dr Booker,

dzięki wielkiej liczbie obserwacji, ustalił kolor aury rozmaitych typów i

różnych temperamentów. Rezultaty jego poszukiwań zbliżają się bardzo

do wyników, otrzymanych przez filozofów jasnowidzących i zupełna

zgodność między dwiema metodami jest wystarczającym udowodnieniem

faktów, których oczywistość nie może być poddana w wątpliwość. Książka

“Człowiek widzialny i niewidzialny" autorstwa C.W. Leadbeatera zajmuje

się aurą z ogólnego punktu widzenia. Niniejsze studium tegoż autora i

jednej z jego koleżanek, ma za zadanie posunąć się nieco dalej; jak

sądzimy, pożyteczne będzie przejąć umysł ucznia tą ideą, że myśl i

pragnienie, żyją i działają, i że ich wpływ rozciąga się na wszystko, z czym

się zetkną.

Rozdział I

O trudności w przedstawieniu myślokształtów

Zapewne niejednokrotnie słyszeliście już o tym, że myśli są to rzeczy

realne i wielu spośród was jest przekonanych o prawdziwości tego

twierdzenia, jednakże tylko bardzo nieliczni zdają sobie jasno sprawę,

czym w istocie jest myśl i książka ta, ma właśnie za zadanie przyjść im z

pomocą w wyjaśnieniu tego problemu.

Mamy przed sobą poważną trudność wynikającą z naszej koncepcji

przestrzeni. Widzimy ją w istocie tylko w trzech wymiarach, praktycznie

zaś ogranicza się do dwóch, gdy próbujemy ją rysować. W rzeczywistości

nawet przedstawienie przedmiotów w trzech wymiarach jest mocno

niedokładne, a linia lub kąt naszego rysunku są odtworzone niezbyt ściśle.

Jeśli nasz szkic przedstawia drogę w perspektywie, pierwszy plan musi być

o wiele większy niż najdalszy, jakkolwiek w rzeczywistości rozmiary

wszędzie są te same.

Jeżeli model, który mamy przed oczami jest domem, to kąty proste, które

go ograniczają stają się kątami ostrymi lub rozwartymi, stosowanie do

miejsca, w którym się obserwator znajduje i rysunek przedstawia te

różnice jeszcze silniej. W rzeczywistości rysujemy rzeczy nie takimi, jakie

one są w rzeczywistości, ale stosownie do tego, jakie się przedstawiają

naszym oczom. Artysta usiłuje w istocie dać złudzenie trzech wymiarów,

rozmieszczając zręcznie linie na powierzchni płaskiej, zawierające tylko

dwa z nich.

Jest to możliwe tylko dlatego, że ci, którzy patrzą na malowidła są już

oswojeni z przedmiotami podobnymi i są gotowi przyjąć idee, którą im one

podają (sugerują). Osoba, która nigdy nie widziała drzewa, nie mogłaby

sobie o nim wyrobić żadnego pojęcia, nawet gdyby miała przed oczami

jego dokładny obraz. Jeżeli do tej trudności dodamy jeszcze drugą

poważniejszą trudność ograniczania świadomości i jeżeli przypuścimy, że

pokazujemy to malowidło osobie, która zna tylko dwa wymiary

przestrzenne, zdajemy sobie sprawę, że jest absolutnie niemożliwe

sprawić, aby zrozumiała krajobraz, który mamy przed oczami. Taka jest

właśnie przeszkoda, jaką napotykamy na naszej drodze i to w

najostrzejszej formie, gdy próbujemy przedstawić najprostszy

myślokształt. Olbrzymia większość tych, którzy patrzą na obraz, ma tylko

świadomość trzech wymiarów i – co więcej – nie mają najmniejszego

pojęcia o świecie wewnętrznym, w którym myślokształty ukazują się w

całym swoim wspaniałym blasku i w różnorodności swoich kolorów.

Wszystko, co możemy uczynić, to tylko przedstawić przekrój

myślokształtów, a jeszcze pomimo to, ci, którym ich zdolności pozwolą

widzieć sam myślokształt, będą bardzo zawiedzeni, gdy im postawimy

przed oczami jego niedokładny opis; jednak ci, którzy w obecnej chwili nie

są w stanie nic zobaczyć, będą mieli w ten sposób chociaż przybliżone

pojecie o tym, co to są myślokształty i wyciągną z tego realną korzyść.

Wszyscy uczniowie wiedzą, że to, co nazywamy aurą człowieka, jest

zewnętrzną częścią substancji obłoku jego wyższych ciał, tej substancji,

która je przenika wszystkie, i która przekracza znacznie granice jego ciała

fizycznego, najmniejszego ze wszystkich. Wiedzą także, że dwa z naszych

ciał – ciało myślowe i ciało pragnień – są w szczególnym związku z tym, co

nazywamy myślokształtem. Ale, aby przedmiot ten był łatwy do

zrozumienia, nawet dla tych, którzy nie mają praktyki w wykładach

teozoficznych, jest niezbędne powtórzyć tutaj pokrótce pierwsze zasady

tego zagadnienia.

Człowiek prawdziwy, myśliciel, jest w ciele złożonym z niezliczonych

kombinacji materii subtelnej planu mentalnego; to ciało jest mniej lub

więcej oczyszczone, mniej lub więcej zorganizowane dla funkcji, które ma

spełniać, stosownie do stopnia rozwoju intelektualnego, do jakiego

człowiek doszedł. Ciało mentalne jest cudownie piękne i subtelne; części, z

których się składa, dają mu pozór żywego światła i im bardziej rozwija się

inteligencja w celu czystym i bezinteresownym, tym bardziej zyskuje ono

na wspaniałości i blasku.

Wszelka myśl daje początek szeregowi wibracji, które działają skutecznie

na materie ciała mentalnego; towarzyszy jej wspaniała gama barw, która

da się porównać z grą światła słonecznego w kroplach fontanny, ale o

rozwoju tysiąc razy kompletniejszym i bardziej intensywnym. Ciało pod

wpływem lego popędu, wyrzuca na zewnątrz drgającą cząstkę siebie

samego, która przybiera kształt, określający samą naturę tych wibracji. W

ten właśnie sposób na krążku pokrytym piaskiem, formują się pewne

figury pod wpływem tej lub innej nuty muzycznej; w tym działaniu

wytwarza się rodzaj siły przyciągającej materię elementarną świata

mentalnego, materię o naturze szczególnie subtelnej. Mamy w ten sposób

myślokształt czysty i prosty, i to jest rzeczywiście żywa istota o

intensywnej działalności, kierowana przez myśl, która dała jej początek.

Jakkolwiek ukształtowana jest z materii niezmiernie subtelnej, jest tak

potężna i energiczna, że może pod kierunkiem spokojnej i silnej woli,

odgrywać ogromne znaczenie. Podam nieco dalej szczegóły tej osobliwej

działalności.

Gdy energia człowieka jest skierowana na zewnątrz, ku przedmiotom

swojego pragnienia, czy też zużywa się na akty wzruszenia lub

namiętności, energia ta, ma jako pole swojego działania, rodzaj materii o

wiele mniej subtelny niż materia świata mentalnego, jest to materia

świata astralnego. To, co nazywamy ciałem pragnień, jest utworzone z

owej materii bardziej skupionej i ona to, w każdym człowieku mało jeszcze

rozwiniętym, tworzy największą cześć aury. Jeśli człowiek należy do typu

prostackiego, jego ciało pragnień jest ukształtowane z najbardziej

skupionej materii planu astralnego, jej kolor jest ciemny, barwy brązowe,

brudno-zielone, a czerwone odgrywają tam największą role. Stosownie do

tego, czy ta lub inna namiętność objawia się, wola powoduje, że świecą

tam po kolei te charakterystyczne kolory. Przeciwnie, człowiek typu

podniosłego ma ciało pragnień złożone z najsubtelniejszych jakości materii

astralnej. Kolory są błyszczące i czyste, zarówno na powierzchni, jak i

wewnątrz. Ciało to jest mniej subtelne i mniej jaśniejące, niż ciało

mentalne, niemniej jednak całość jest wspaniała i w miarę, jak się

eliminuje egoizm, wszystkie plamy ciemne i zamglone znikają razem z

nim.

Ciało astralne albo ciało pragnień – daje początek drugiej klasie istot,

podobnych w swojej budowie do myślokształtów, które poprzednio

opisywaliśmy, ale których egzystencja jest ograniczona do planu

astralnego, i które umysł produkuje tylko pod wpływem natury

zewnętrznej .

Formy te zawdzięczamy działalności zewnętrznego “Manas”, padającego

na zewnątrz poprzez ciało astralne. Jest to inteligencja opanowana przez

pragnienie. W tym wypadku wibracje umiejscawiają się w ciele pragnień

lub w ciele astralnym i pod wpływem tego, ciała wyrzucają na zewnątrz

drgającą cząstkę jego samego, forma której jest przypisana, jak w

poprzednim wypadku, przez samą naturę tych wibracji, wytwarza wtedy

siłę przyciągania esencji elementarnej, odpowiadającej światu astralnemu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: