Stephen King Człowiek, który kochał kwiaty.pdf

Człowiek, który kochał kwiaty

Stephen King

PrzełoŜył: MICHAŁ WROCZYŃSKI

Wczesnym majowym wieczorem tysiąc

dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku

posuwał się Ŝwawo z rękami w kieszeniach po

nowojorskiej Trzeciej Alei młody męŜczyzna.

Powietrze było łagodne i rześkie, niebo powoli

ciemniało, przechodząc od błękitu do

spokojnego, stonowanego fioletu zmierzchu.

Istnieją osoby, które uwielbiają miasto, a w takie

czarowne wieczory moŜna miasto pokochać

jeszcze bardziej. Mijający się w progu

delikatesów, automatycznych pralni chemicznych

czy restauracji ludzie uśmiechali się do siebie

serdecznie. Stara kobieta pchająca zdezelowany

wózek dziecięcy, na który załadowała dwie torby

z zakupami, uśmiechnęła się do młodego

męŜczyzny.

- Hej, śliczny!

Młody człowiek oddał jej uśmiech i skinął ręką.

Minęła go myśląc: Zakochany.

Rzeczywiście sprawiał takie wraŜenie. Miał na

sobie jasnoszary garnitur, wąski krawat z

poluźnionym odrobinę węzłem, a guzik od

koszuli pod szyją rozpięty. Jego włosy były

ciemne i krótko obcięte, cera jasna, a oczy

błękitne. Twarz niczym szczególnym się nie

wyróŜniała, ale w tak cudny wiosenny wieczór, w

tej alei, w maju tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątego trzeciego roku był naprawdę

śliczny i stara kobieta z lekką nostalgią pomyślała

sobie, Ŝe na wiosnę kaŜdy moŜe być śliczny...

zwłaszcza jeśli śpieszy na kolację z kimś ze

swoich snów, a później, zapewne, na tańce.

Wiosna jest jedyną porą roku, kiedy nostalgia nie

bywa zaprawiona goryczą, więc kobieta szła

dalej bardzo z siebie rada, Ŝe odezwała się do

młodzieńca, i jeszcze bardziej rada z tego, Ŝe on

podziękował jej za komplement delikatnym

skinieniem ręki.

Młodzieniec przeciął Sześćdziesiątą Trzecią

Ulicę. Szedł lekkim, prawie tanecznym krokiem,

na ustach igrał mu uśmiech. W połowie drogi do

kolejnej przecznicy ujrzał staruszka, a obok niego

załadowany kwiatami ręczny wózek, z którego

łuszczyła się zielona farba; przewaŜały Ŝółte -

feeria Ŝonkili i późnych krokusów. Były tam teŜ

goździki i cieplarniane róŜe. Staruszek jadł

obwarzanek i słuchał masywnego radia

tranzystorowego, które stało na skraju wózka.

Z głośnika płynęły same złe wiadomości;

morderca, który zabijał swoje ofiary młotkiem,

ciągle jeszcze przebyeał na wolności; John

Fitzgerald Kennedy oświadczył, Ŝe rozwój

wypadków w małym azjatyckim kraiku zwanym

Wietnamem (spiker wymawiał "Wietenam")

władze Stanów Zjednoczonych śledzą z

najwyŜszą uwagą i niepokojem; z East River

wyłowiono zwłoki nie zidentyfikowanej kobiety;

w sprawie toczonej obecnie przez zarząd miasta

wojnie z handlarzami heroiny sąd i ława

przysięgłych nie wydały wyroku; Rosjanie

dokonali kolejnej próby nuklearnej. KaŜda z tych

wiadomości wydawała się bez znaczenia.

Powietrze było delikatne i wonne. Dwaj

męŜczyźni z brzuchami piwoszy stali przed

sklepem z pieczywem i wymieniając kuksańce

grali w gazdę. Wiosna przechylała się juŜ w

stronę lata, a lato w mieście to pora marzeń.

Młodzieniec minął stragan z kwiatami i głos

przekazujący złe wiadomości stopniowo cichł.

Niebawem jednak młody człowiek zawahał się,

obejrzał przez ramię, chwilę się zastanawiał, po

czym sięgnął do kieszeni i dotknął czegoś, co w

niej trzymał. Przez moment wyglądał na kogoś

zdziwionego, smutnego, wręcz opętanego, ale

kiedy tylko wyciągnął rękę z kieszeni, jego twarz

znów stała się pełna wielkiej pogody i

niecierpliwego oczekiwania.

Z uśmiechem zawrócił do straganu. Podaruje jej

kwiaty. Powinna się ucieszyć. Lubił patrzeć, jak

jej oczy lśnią z zaskoczenia i radości, kiedy jej

coś przynosił - drobny prezencik, poniewaŜ

daleko było mu od zamoŜności. Pudełko

czekoladek. Bransoletkę. Raz podarował tylko

torbę pomarańcz Valencia, poniewaŜ wiedział, Ŝe

ten gatunek Norma lubi najbardziej.

- Mój młody przyjacielu - odezwał się

sprzedawca kwiatów, kiedy męŜczyzna w szarym

garniturze i płaszczu zatrzymał się przy straganie

i z uwagą zaczął oglądać wystawiony na wózku

towar.

Sprzedawca miał co najmniej sześćdziesiąt

osiem lat, ubrany był w tkany maszynowo,

zniszczony sweter, a na głowie, mimo Ŝe wieczór

był bardzo ciepły, nosił małą czapeczkę. Jego

twarz stanowiła mapę zmarszczek, oczy były

głęboko osadzone, a między palcami drŜał mu

papieros. Ale doskonale pamiętał, co to znaczy

być młodym na wiosnę - młodym i tak

zakochanym, Ŝe trudno sobie znaleźć miejsce.

Zazwyczaj twarz sprzedawcy przybierała surowy

wyraz, ale teraz rozjaśniał ją pogodny uśmiech,

taki sam jak twarz starszej kobiety z zakupami:

chłopiec stanowił przypadek ewidentny.

Sprzedawca strząsnął z wypchanego na brzuchu

swetra okruchy obwarzanka i pomyślał: Gdyby

temu dzieciakowi nagle cos się przytrafiło, kaŜdy

z najwyŜszą ochotą ruszyłby mu na pomoc.

- Po ile ma pan kwiaty? - zapytał młody

człowiek.

- Za dolara przygotuję przepiękny bukiet. To są

róŜe z cieplarni. Kosztują trochę droŜej,

siedemdziesiąt centów za sztukę, ale jeśli kupi

pan pół tuzina, sprzedam je za trzy i pół dolara.

- Trochę drogo.

- Nic, co dobre, nie jest tanie, mój młody

przyjacielu. Matka nie nauczyła pana tej prawdy?

Młodzieniec roześmiał się.

- Chyba coś o tym wspomniała.

- Jasne. Musiała wspominać. Dam panu sześć:

dwie czerwone, dwie Ŝółte i dwie białe. Czy

moŜe być coś piękniejszego? Przybiorę trochę

gipsówką. One to uwielbiają. I dam kilka liści

paproci. Ale moŜe woli pan bukiet za dolara?

- One? - zapytał młody człowiek ciągle się

uśmiechając.

- Mój młody przyjacielu - odparł sprzedawca,

wrzucając do rynsztoka niedopałek papierosa;

uśmiechnął się. - W maju nikt nie kupuje

kwiatów dla siebie. To jest zgoła prawo

narodowe. Rozumie pan co mam na myśli.

Młodzieniec pomyślał o Normie, o jej

radosnych pełnych zdumienia oczach, o

łagodnym uśmiechu i pochylił lekko głowę.

- Chyba tak.

- Jasne. Więc na co się pan decyduje?

- A jak pan myśli?

- Powiem panu, co myślę. Ej, porada jest za

darmo, prawda?

- Myśle, Ŝe to jedyna rzecz na swiecie, którą

jeszcze moŜna mieć za darmo - odparł młodzian

ze smętnym uśmiechem.

- Ma pan bezsporną rację - odrzekł kwiaciarz. -

W porządku, młody przyjacielu. Jeśli kupuje pan

kwiaty dla matki, proponuje kilka Ŝonkili, kilka

krokusów, trochę konwalii. Wtedy nie zepsuje

panu humoru słowami: "Och, synku, one są

cudowne, ale musiały duŜo kosztować. Och, na

pewno duŜo kosztowały, a przecieŜ wiesz, Ŝe nie

powinieneś trwonić pieniędzy".

Młody męŜczyzna zadarł głowę i roześmiał się,

a sprzedawca ciągnął dalej:

- Ale jeśli kupuje pan kwiaty dziewczynie, to juŜ

zupełnie inna sprawa, synu. I dobrze o tym wiesz.

Jeśli nawet dostanie róŜe, nie zamieni się w

księgową; ma pan na to moje najuroczystrze

słowo honoru. MoŜe nawet zarzuci panu ręce na

szyję...

- Wybieram róŜe - oświadczył młodzieniec i teraz

z kolei sprzedawca wybuchnął gromkim

śmiechem.

Grający w gazdę męŜczyźni popatrzyli z

rozbawieniem w ich stronę.

- Kawalarze! - zawołał jeden z nich. - MoŜe

chcesz tanio kupić obrączkę? Mogę sprzedać

swoją... mnie juŜ niepotrzebna.

Młody człowiek uśmiechnął się krzywo i oblał

pąsem po koniuszki włosów.

Kwiaciarz wybrał sześć róŜ, przyciął odrobinę

łodyŜki, spryskał kwiaty wodą i wsunął w duŜą

stoŜkowatą torebkę z celofanu.

- "Dzisiaj pogoda zapowiada się na taką, o jakiej

śnicie" - dobiegło z radia. - "Będzie ciepło,

przewidywana temperatura o północy około

trzydziestu stopni. Jeśli ktoś ma dusze romantyka,

to wymarzona noc do patrzenia z dachu na

gwiazdy... Dobrej zabawy, wielki Nowy Jorku,

dobrej zabawy!"

kwiaciarz zakleił torbę kawałkiem taśmy

samoprzylepnej i poradził młodemu człowiekowi,

Ŝeby jego dama wsypała do wody odrobinę

cukru, dzięki czemu kwiaty dłuŜej postoją.

- PrzekaŜe jej pańskie słowa - obiecał młody

człowiek i wyciągnął z kieszeni pięciodolarowy

banknot. - Dziękuję.

- Wykonuję po prostu swoją pracę, mój młody

przyjacielu - odparł sprzedawca, wydając mu

dolara i dwie dwudziestopięciocentówki.

Uśmiechnął się trochę smutno. - Niech pan da jej

ode mnie całusa.

W radiu zespół "The Four Seasons" zaczął

śpiewać swój aktualny przebój Sherry.

Młodzieniec schował drobne do kieszeni i ruszył

ulicą. Oczy miał wielkie, czujne i oŜywione

pragnieniem, ale niewiele dostrzegał z pulsującej

bujnym Ŝyciem Trzeciej Alei. A działo się wokół

niego wiele: matka ciągnęła dziecko siedzące w

samochodzie-zabawce (malec miał komicznie

usmarowaną lodami buzię), mała dziewczynka

skakała na skakance i wyliczała: "Ene-due-like-

fake-torba-borba-ósme-smake-eus-deus-

kosmateus-i-morele-baks". Przed pralnią stały

kobiety, paliły papierosy i porównywały swoje

ciąŜe. Przy wystawie sklepu ze sprzętem

radiowym grupka męŜczyzn patrzyła w ogromny,

kolorowy telewizor z metka, na której widniała

czterocyfrowa cena. Nadawano akurat transmisję

z meczu baseballowego, a twarze graczy były

zielone. Boisko miało barwę nie do końca

dojrzałej truskawki, ale Metsi z Nowego Jorku

tuŜ przed końcem rozgrywki prowadzili wysoko z

Philliesami.

Młodzieniec szedł przed siebie, ściskał w dłoni

kwiaty, nieświadom tego, Ŝe dwie kobiety przed

pralnią, kiedy je mijał, przerwały na chwilę

rozmowę i spoglądały na niego tęsknym

wzrokiem; dni kiedy one dostawały kwiaty,

minęły juŜ dawno i bezpowrotnie. Nie zauwaŜył,

Ŝe młody policjant na skrzyŜowaniu Trzeciej Alei

z Sześćdziesiąta Dziewiątą Ulicą gwizdkiem

zatrzymał ruch, Ŝeby on mógł przejść bezpiecznie

przez jezdnię. Policjant sam był zakochany i

podobne maślane oczy widywał we własnym

lusterku podczas golenia. Młody człowiek nie

spostrzegł, Ŝe dwie nastolatki, które nadchodziły

z przeciwka, minąwszy go, objęły się mocno

ramionami i zachichotały.

Na rogu Siedemdziesiątej Trzeciej przystanął,

po czym skręcił w prawo. Ta ulica była trochę

bardziej zaciemniona i ciągnęły się wzdłuŜ niej

domy o fasadach z piaskowca; na parterach

mieściły się restauracje o włoskich nazwach.

Trzy przecznice dalej w zapadającym zmroku

grano w ulicznego baseballa. Młody człowiek nie

poszedł aŜ tak daleko; w połowie przecznicy

skręcił w wąski zaułek.

Na niebie pokazały się pierwsze lśniące lekko

gwiazdy, ale zaułek był mroczny; w

ciemnościach majaczyły pojemniki na śmieci.

Teraz juŜ młody męŜczyzna był sam... nie,

niezupełnie. Z mroku dobiegł przeraźliwy wrzask

i młodzieniec zmarszczył brwi. Była to pieśń

miłosna kocura i nie było w niej nic pięknego.

Młodzian zwolnił kroku. Popatrzył na zegarek.

Kwadrans po ósmej i Norma powinna juŜ po

prostu...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: