Holt Victoria Guwernantka.pdf

Victoria Holt

Guwernantka

•

Rozdział 1

Dobrze urodzonej pannie, której los nie obdarzył majątkiem, pozostają

dwie drogi - mawiała moja ciotka Adelajda. - Jedna to małżeństwo,

a druga to posada stosowna dla osoby o jej pozycji społecznej.

Pociąg mknący przez zalesione wzgórza i zielone łąki przybliżał

mnie do tej drugiej drogi. Wybrałam ją przede wszystkim dlatego, że

nie było mi dane spróbować pierwszej.

Wyobrażałam sobie, co widzą moi towarzysze podróży, patrząc na

mnie. Oczywiście przy założeniu, że w ogóle mnie dostrzegają, co akurat

wydawało się mało prawdopodobne. Mieli przed sobą dziewczynę

średniego wzrostu, dwudziestoczteroletnią, a zatem już nie pierwszej

młodości, ubraną w brązową wełnianą suknię z kołnierzykiem z

kremowej

koronki i takimiż lamówkami przy mankietach. (Nauczyłam się od

cioci Adelajdy, że wykończenia w kolorze kości słoniowej są znacznie

praktyczniejsze niż białe). Ze względu na upał w przedziale rozpięłam

pod szyją czarną pelerynę. Mój aksamitny brązowy czepek, zawiązany

pod brodą brązową aksamitką wyglądałby cudownie u kobiety

obdarzonej

subtelną urodą - a należy do nich moja siostra Phillida - do mnie

jednak nie pasował. Włosy mam gęste, rudawe, rozdzielone

przedziałkiem

na środku. Ściągnęłam je w niewygodny, ciężki węzeł, by zmieściły

się pod czepkiem. Gładka fryzura podkreśla moją nieco za długą

twarz. Duże miodowobursztynowe oczy stanowiłyby mój największy

atut, gdyby nie - jak nieustannie powtarzała ciocia Adelajda - ich nazbyt

śmiały wyraz. Oznaczało to, że moje oczy nie nauczyły się bezcennej

dla panny sztuki czarowania kobiecym wdziękiem i delikatnością.

Nos mam za krótki, usta zbyt pełne. Ot, zbieranina niepasujących do

siebie elementów. Dlatego też muszę pogodzić się z losem i oswoić z

myślą, że do końca życia będę skazana na podróże z jednej posady na

drugą, gdyż nie posiadam majątku, który zapewniłby mi dostatnie życie,

a pierwszego celu - zamążpójścia - nigdy nie osiągnę.

Pożegnaliśmy się z zielonymi polami Somerset, pociąg mknął teraz

wśród wrzosowisk i wzgórz Devonu. Uprzedzono mnie, bym nie

przegapiła prawdziwego cudu sztuki inżynieryjnej, zawieszonego nad

wodami Tamar w Saltash mostu pana Brunela. To tam opuszczę Anglię,

by znaleźć się na terenie księstwa Konwalii.

Dziwnie podniecona nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie pociąg

wtoczy się na most. Wtedy jeszcze nie dopuszczałam do głosu emocji z

czasem się zmieniłam; zamieszkawszy w domu takim jak Mount Mellyn

każda, nawet najtrzeźwiej myśląca i praktyczna osoba zaczynała

dopuszczać

do głosu emocje - i mnie samą zdumiewało moje nadzwyczajne

podniecenie.

Toż to absurdalne, perswadowałam sobie. Owszem, Mount Mellyn

może okazać się imponującą rezydencją, a jego pan, Connan TreMellyn,

może być tak romantyczny, jak by na to wskazywało jego imię, ale to

w niczym nie zmieni sytuacji. Zamieszkasz w klitce pod schodami albo

na stryszku, a cały twój czas i uwagę będzie pochłaniać opieka nad małą

Alvean.

Jakże dziwaczne imiona noszą tutejsi mieszkańcy, zdumiewałam się

w duchu, wyglądając przez okno. Nad wrzosowiskami świeciło słońce,

lecz majaczące w oddali szare, nagie skaty budziły we mnie dziwny

niepokój.

Przywodziły na myśl przerażone, skulone postacie ludzkie.

Ludzie, do których jechałam, byli Kornwalijczykami, między sobą

rozmawiali w tutejszym języku. Może moje imię, Martha Leigh, też

będzie

brzmiało dziwacznie w ich uszach. Martha! Nigdy nie oswoiłam się

z tą formą mojego imienia. Tak zwracała się do mnie ciocia Adelajda.

Ani tata, kiedy jeszcze żyl, ani Phillida nigdy nie nazywali mnie Martha.

Dla nich zawsze byłam Marty. Nie wiem czemu, ale zawsze wydawało

mi się, że Marty jest znacznie milsza i bardziej lubiana niż

Martha. Ze smutkiem i lekkim strachem pomyślałam, że wraz z

przekroczeniem

wód Tamar na bardzo długo będę musiała się pożegnać

z Marty. W moim nowym miejscu pracy zapewne będę występować jako

panna Leigh, może sama panna, albo - najbardziej zimna i nieprzyjemna

forma - tylko Leigh.

Jedna z licznych przyjaciółek cioci Adelajdy usłyszała o „kłopotach

Connana TreMellyna", który szukał właściwej osoby, aby zajęła się jego

ośmioletnią córką. Oczekiwał, że guwernantka będzie mieć dużo cierpli-

Guwernantka

wości, by otoczyć opieką dziewczynkę, a także wystarczającą wiedzę, by

mogła ją uczyć, i wreszcie będzie na tyle dobrze urodzona, by dziecko

nie ucierpiało w kontakcie z osobą pochodzącą z niższej sfery. Nie ulegało

wątpliwości, że Connan TreMellyn potrzebował zubożałej młodej

damy. Ciocia Adelajda uznała, że spełniam wszystkie warunki.

Po śmierci naszego ojca, pastom wiejskiej parafii, ciocia Adelajda

natychmiast

wzięła nas pod swoje skrzydła i porwała do Londynu. Musi oświadczyła

nam - wprowadzić w wielki świat dwudziestoletnią Marthę

i osiemnastoletnią Phillidę. Phillida znalazła męża już pod koniec

pierwszego sezonu towarzyskiego, ale ja, choć spędziłam pod dachem

ciotki cztery lata, nie wyszłam za mąż. I oto wreszcie teraz opiekunka

wskazała mi dwie drogi.

Wyjrzałam przez okno. Pociąg wjeżdżał na stację w Plymouth. Moi

towarzysze podróży wysiedli, ja zaś usadowiłam się wygodniej i

obserwowałam,

co się dzieje na peronie.

Konduktor zagwizdał i pociąg już ruszył, gdy otworzyły się drzwi

i do przedziału wszedł mężczyzna. Spojrzał na mnie z przepraszaj ącym

uśmiechem, wyrażając w ten sposób nadzieję, że nie będzie mi

przeszkadzać

jego towarzystwo, ale tylko odwróciłam wzrok.

Odezwał się dopiero, gdy opuściliśmy Plymouth i zbliżaliśmy się do

mostu.

- Podoba się pani nasz most?

Oderwałam oczy od okna i spojrzałam na niego.

Mój towarzysz okazał się dobrze, choć nieco prowincjonalnie ubranym

mężczyzną, zbliżającym się do trzydziestki. Miał na sobie ciemnoniebieski

surdut i szare spodnie. Kapelusz, który my, londyńczycy,

nazywamy nocnikiem, ze względu na jego podobieństwo do tego

użytecznego

naczynia, położył obok siebie. Sprawiał wrażenie lekkoducha,

w jego brązowych oczach malowała się kpina pomieszana z

rozbawieniem,

jakby doskonale wiedział o ostrzeżeniach przed rozmową z nieznajomym

mężczyzną, jakich musiała wysłuchiwać każda panna.

- Tak, ogromnie - odparłam. - To wspaniały przykład sztuki inżynieryjnej.

Uśmiechnął się. Przejechaliśmy przez most i znaleźliśmy się

w Kornwalii.

Mój towarzysz bacznie mi się przyglądał, aż poczułam się niezręcznie,

zawstydzona swym skromnym strojem. Interesuje się mną, pomyślałam,

bo jestem jedyną osobą w przedziale. Phillida powiedziała kiedyś,

że zniechęcam do siebie ludzi, bo z góry odrzucam najmniejszy

Victoria Holt

przejaw zainteresowania, uważając, że zostałam dostrzeżona tylko

z braku ciekawszego obiektu. „Jeśli będziesz uważać siebie za namiastkę

- brzmiała dewiza mojej siostry - to się nią staniesz".

- Daleko pani podróżuje? - przerwał milczenie mężczyzna.

- Jeśli się nie mylę, jestem już u celu. Wysiadam w Liskeard.

- A, w Liskeard. - Wyciągnął nogi i przeniósł spojrzenie ze mnie na

czubki butów. - Przyjechała pani z Londynu?

-Tak.

- Będzie pani brakować światowych uciech stolicy.

- Mieszkałam na wsi, więc wiem, czego się spodziewać.

- Zatrzyma się pani w Liskeard?

Nie podobało mi się to przesłuchanie, ale znów przypomniałam sobie

naganę Phillidy: „W kontaktach z płcią brzydką jesteś zbyt mrukliwa,

Marty. Odstraszasz mężczyzn".

Uznałam, że stać mnie przynajmniej na zwykłą uprzejmość, więc

odrzekłam:

- Nie, nie w Liskeard. Wybieram się do wioski nad samym morzem.

Nazywa się Mełlyn.

- Ach tak.

Mężczyzna przez dłuższą chwilę milczał, wpatrzony w czubki butów.

Jego następne słowa ogromnie mnie zdumiały.

- Zapewne trzeźwo myśląca osóbka, taka jak pani, nie wierzy we

wróżby, w proroctwa, jasnowidzenie... czy inne zjawiska

nadprzyrodzone?

- Ależ... - wyjąkałam. - Cóż za zaskakujące pytanie!

- Mogę spojrzeć na pani dłoń?

Zawahałam się i nieufnie zmierzyłam go wzrokiem. Czy mogę tak

bezceremonialnie podać rękę nieznajomemu? Ciotka Adelajda

natychmiast

dopatrzyłaby się w tej propozycji jakichś niecnych zamiarów.

I niewykluczone, że w tym wypadku by się nie pomyliła. W końcu byłam

kobietą. Do tego jedyną w przedziale.

Mężczyzna się uśmiechnął.

- Zapewniam, że pragnę wyłącznie zajrzeć w pani przyszłość.

- Aleja nie wierzę w te bajki.

- Mimo wszystko proszę mi pozwolić.

Pochylił się i szybkim ruchem chwycił mnie za rękę. Trzymał ją

leciutko, prawie nie dotykając, i z pochyloną głową obserwował linie

mojej dłonL

- Widzę, że doszła pani w swoim życiu do punktu zwrotnego. Wkracza

pani w nowy, obcy świat, diametralnie różniący się od tego, co pani

Guwernantka

do tej pory znała. Musi się w nim pani poruszać niezwykle ostrożnie...

Tak, z najwyższą ostrożnością.

Uśmiechnęłam się drwiąco.

- Spotkał mnie pan w pociągu, więc pan wie, że podróżuję. A jeśli

powiem, że jadę do rodziny, nie mogę zatem wkroczyć w nowy, obcy

świat, będący li tylko tworem pańskiej wyobraźni?

- Wtedy będę zmuszony stwierdzić, że do zalet panienki nie należy

prawdomówność - uśmiechnął się łobuzersko.

Dziwne, lecz wzbudził we mnie sympatię. Owszem, sprawiał wrażenie

nieodpowiedzialnego, ale miał też w sobie pogodę i beztroskę, które

okazały się zaraźliwe.

- Nie - mówił dalej. - Jedzie pani w nieznane, by rozpocząć pracę

w nowym, obcym miejscu. To nie ulega wątpliwości. Wcześniej mieszkała

pani na głębokiej prowincji, potem przeniosła się do stolicy.

- Jeśli mnie pamięć nie myli, sama to panu powiedziałam.

- Nie musiała pani. Zresztą, kogóż by interesowała przeszłość? Zajrzyjmy

w przyszłość.

- No i? Cóż takiego czeka mnie w przyszłości?

- Zamieszka pani w dziwnym domu, w domu pełnym cieni. Będzie

pani musiała ostrożnie w nim się poruszać, panno.,. Panno...?

Na próżno czekał, aż podam mu nazwisko.

- Musi pani pracować na chleb. Obok pani widzę dziecko i mężczyznę...

Być może to ojciec dziecka. Oboje ich spowija mrok i cień. Jest

tam ktoś jeszcze... Kobieta, ale chyba nie żyje...

Nie tyle słowa, ile jego grobowy głos natychmiast wzbudziły we

mnie złość. Wyszarpnęłam dłoń.

- Dość tych bzdur!

Nie zwracając na mnie uwagi, przymknął oczy i mówił dalej.

- Niech pani uważa na małą Alice. Będzie pani musiała otoczyć ją

czymś więcej niż opieką guwernantki. Tak, niech pani ma się na baczności

przed Alice.

Poczułam na plecach nieprzyjemne mrowienie, dreszcz biegnący od

krzyża po kark. Dosłownie przeszły mnie ciarki.

Mała Alice! Zaraz, przecież ona wcale nie ma na imię Alice. Moja

podopieczna to Alvean. Dałam się nastraszyć, bo imiona brzmiały

podobnie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: