Gitara elektryczna.pdf

Gitara elektryczna

Gitara elektryczna – gitara, w której drgania stalowej struny u mieszczonej w

polu magnetycznym s ą przekształcane w zmiany napięcia elektrycznego za

pomocą przetwornika elektromagnetycznego.

Historia gitary elektrycznej

Historia gitary elektrycznej sięga roku 1931, w którym George Beauchamp

stracił pracę u producenta gitar National . Pozostając w domu, eksperymentował

całe tygodnie przy stole kuchennym, używając prostych narzędzi i materiałów

znalezionych w domu: kawałków drutu, magnesów itp., skonstruował pierwszy

przetwornik gitarowy. Już wcześniej, w roku 1925 , pragnąc wzmocnić dźwięk

gitary, Beauchamp eksperymentował bezowocnie z igłą gramofonu.

Wynaleziony przez niego i później opatentowany przetwornik został użyty w

pierwszej gitarze elektrycznej.

Została ona zbudowana w ciągu jednego wieczoru przez przyjaciela

Beauchampa, Paula Bartha, lutnika pracującego dla National , na tym samym

kuchennym stole, przy którym pracował Beauchamp. Z prototypem pierwszej

gitary elektrycznej nazwanej "patelnią" ( The Frying Pan ) wynalazcy udali się do

Adolpha Rickenbackera i namówili go do współpracy przy produkcji

instrumentu. Ze względu na powszechnie znane nazwisko (był on kuzynem asa

lotnictwa z czasów pierwszej wojny światowej , Eddiego Rickenbackera ) firmę

nazwano Rickenbacker . Firma później produkowała do dziś bardzo cenione

gitary basowe. "Patelnia" okazała się wielkim sukcesem, choć stosowano ją

prawie wyłącznie jako gitarę hawajską .

Budowa gitary elektrycznej.1.

Główka: 1.1 maszynki strojnikowe

(klucze); 1.2 pokrywa nakrętki

regulacyjnej pręta regulacyjnego; 1.3

siodełko szyjki; 1.4 prowadnica. 2.

Gryf (szyjka): 2.1 podstrunnica; 2.2

markery; 2.3 progi; 2.4 łączenie gryfu

z korpusem. 3. Korpus: 3.1

przetwornik "Neck" (przygryfowy);

3.2 przetwornik "Bridge"

(przymostkowy); 3.3 siodełka

mostka; 3.4 mostek; 3.5 mikrostroiki;

3.6 ramię "tremolo" (wajcha); 3.7

przełącznik przetworników; 3.8

potencjometry głośności i barwy

dźwięku; 3.9 gniazdo wyjścia; 3.10

uchwyty paska. 4.Struny: 4.1 struny

basowe; 4.2 struny wiolinowe.

Sukces gitary The Frying Pan zachęcił innych producentów do podobnych

przedsięwzięć. Producent instrumentów muzycznych, Gibson, stworzył zespół

pracujący nad konstrukcją przetwornika podobnego do tego Beauchampa. W

wyniku prac w 1935 p owstała słynna gitara elektryczna ES-150 ( od Electric

Spanish Guitar ). Była to gitara z pudłem rezonansowym, z charakterystycznymi

dla instrumentów smyczkowych otworami po obu stronach nasady gryfu.

Posiadała też zestaw przetworników nowej konstrukcji.

Gitara ta osiągnęła wielką popularność. Od początku sprzedawała się w dużych

ilościach. Jednymi z pierwszych posiadaczy byli Charlie Christian, gitarzysta big

band u Benny'ego Goodmana i jego przyjaciel, bluesman T-Bone Walker .

Christian praktycznie z dnia na dzień awansował na frontmana w orkiestrze,

definiując brzmienie gitary jazzowej na całe następne dziesięciolecie. T-Bone

Walker stał się wzorem dla bluesmanów oraz gitarzystów rocko wych.

Mimo niewątpliwego sukcesu, ES-150 sprawiała pewne problemy: powstawały niepożądane wibracje, przydźwięki,

sprzężenia zwrotne i inne wady dźwięku. Inżynierowie Gibsona mieli problemy z identyfikacją ich źródeł.

Nieoczekiwane rozwiązanie przedstawił wynalazca i gitarzysta Les Paul . Jego pomysłem była gitara pozbawiona

pudła rezonansowego. Les Paul nazwał ją The Log , czyli belka , lub deska . Co prawda na frontowej części znalazły

się otwory podobne do takich jak w ES-150, lecz były to tylko atrapy. Dla Gibsona takie rozwiązanie okazało się

zbyt radykalne i projekt został zarzucony. Energia konstruktorów Gibsona została skierowana w kierunku ulepszenia

Gitara elektryczna

ES-150.

W 1949 inny producent gitar, Leo Fender, zadebiutował na rynku pierwszą komercyjną gitarą bez pudła

rezonansowego, początkowo zwaną Esquire . Później nazwę zmieniono na Broadcaster , by ostatecznie nazwać ją

Telecaster . Gitara ta, posiadająca dwa przetworniki typu single-coil, trójpozycyjny przełącznik wybierający

przetwornik lub ich kombinacje i 2 potencjometry (regulujące głośność i ton), jest produkowana do dziś praktycznie

w niezmienionej formie. Telecaster, wygodny w grze, stał się gitarą popularną wśród muzyków jazzo wych i country,

a od połowy lat pięćdziesiątych także rock-and-rollowych .

Gibson, przekonany sukcesem Fendera, zdecydował się wrócić do pomysłu gitary bez pudła. Do współpracy zaprosił

wcześniejszego pomysłodawcę i tak powstał w 1952 j eden z najsłynniejszych i produkowany do dziś modeli,

którego nazwa uhonorowała wynalazcę, Les Paula. Gibson Les Paul c echował się ciepłym i łagodnym brzmieniem i

był bardzo wygodny w grze. Wkrótce też, mimo wygórowanej ceny, stał się bardzo popularny.

Gibson ostatecznie poradził sobie też z problemami gitary ES. Jej nowy model ES-335, ze zmniejszonym pudłem

(półpudłem), został rozsławiony przez prekursora rock'n'rolla Chucka Berry'ego .

W połowie lat 50. pojawiła się gitara, która pobiła później popularnością wszystkie wcześniejsze. W pierwszych

latach produkcji uważana była jednak za model tańszy i mniej profesjonalny od np. Jaguara - było to rozwinięcie

Fendera Telecastera , model Stratocaster . Gitara posiadała trzy zestawy przetworników, które mogły być

uruchamiane w pięciu kombinacjach. Ze względu na swą cenę, jak i wyjątkową elastyczność kształtowania dźwięku

stała się najczęściej wybieraną gitarą. Fender sprzedał jej setki tysięcy sztuk. Powstało też wiele klonów, idących

zapewne w miliony sztuk. Tym, kim dla ES-155 był Charlie Christian i dla ES-355 Chuck Berry, dla Stratocastera

został Jimi Hendrix k tóry wypromował tę gitarę w większym stopniu niż ktokolwiek inny. Z kolei pierwszym jej

użytkownikiem w Europie był Hank Marvin ( The Shadows) , dla którego Stratocastera ze Stanów Zjednoczonych

przywiózł Cliff Richard [1] .

Ciekawe są losy gitar Gibsona Flying V ( Latające V ), Explorera oraz Moderne . Gdy nastąpiła ich premiera w 1962

gitary trafiły w "próżnię". Dopiero ponad 10 lat później doceniony został ich futurystyczny kształt i ostre brzmienie.

Stały się potem nieodłącznym atrybutem muzyki heavy metal.

Zasada działania

Zasada działania gitary elektrycznej opiera się na przetwornikach elektromagnetycznych. Wewnątrz przetwornika

znajdują się magnes sztabkowy lub pojedyncze magnesy w kształcie walca, a na karkas nawinięta jest cewka z

bardzo cienkiego drutu. Całość umieszczona jest tuż pod strunami. Wskutek drgań metalowych strun z najdujących

się w stałym polu magnetycznym magnesów przetwornika w cewce indukuje się napięcie, które jako sygnał

wyjściowy z gitary przekazywany jest do wzmacniacza, tam zaś przetwarzany i wzmacniany, często również

poddany przesterowaniu.

W przypadku gitar elektrycznych, w których są dwie lub trzy przystawki, brzmienie można zmieniać za pomocą 3-

lub 5-stopniowego przełącznika znajdującego się przy potencjometr ach gitary. Przełącznika tego nie ma, gdy

przystawka jest jedna.

Modele specjalne

Wielu instrumentalistów poszukuje swojego własnego brzmienia, mają swoje preferencje jeśli chodzi o kształt,

brzmienie i inne cechy instrumentu. Konstruowane dla nich gitary miewają niekiedy oryginalną postać: instrumentu

dwu- l ub trójgryfowego, o nietypowym stroju lub brzmieniu, często używane dla nagrania jednego utworu, na

przykład Manson 7 String E Guitar w utworze Citizen Erased b rytyjskiego zespołu Muse . Inne, jak gitary Carlosa

Santany, starannie wykonywane są przez firmę PRS specjalnie dla niego. Dwugryfowa gitara była podstawowym

instrumentem Johna McLaughlina w czasie jego gry w The Mahavishnu Orchestra. Jeszcze innym przypadkiem jest

gitara Red Special n ależąca do Briana Maya z grupy Queen, którą wykonał z pomocą ojca będąc jeszcze

Gitara elektryczna

nastolatkiem.

Szczególnym przykładem specjalnego modelu gitary są instrumenty produkowane przez firmę Novax. Projektanci

tego instrumentu podczas badań nad zależnością rozłożenia progów na gryfie a strojeniem gitary odkryli, iż by

strojenie gitary było poprawniejsze, progi nie powinny być rozmieszczone równolegle względem siebie. Ponadto w

innym eksperymencie wykazano, iż by uzyskać gitarę strojącą idealnie, progi (w postaci miniprogów) muszą być

rozłożone dla każdej struny indywidualnie, gdyż w związku z różną grubością strun, ich naciągiem i amplitudą drgań

progi nie utworzą linii prostej w żadnej pozycji, zatem rozłożenie progów znane z "klasycznej" gitary, jest

kompromisem, takim by możliwości wykonawcze instrumentu były jak najszersze zaś strojenie instrumentu

optymalne.

Źródła i przypisy

• Gitara elektryczna – zasady budowy [2]

przypisy

[1] The history of the Fender Stratocaster (http:/ / www. guitarmasterclass. net/ wiki/ index. php/ The_history_of_the_Fender_Stratocaster)

( ang. ) . www.guitarmasterclass.net. [dostęp 2009-11-16].

[2] http:/ / gitara. pl/ 599. html

Źródła i autorzy artykułu

Gitara elektryczna Źródło : http://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=25031819 Autorzy : Adarth, Akira, Barcex, Bardiel, Buahaha, Chalger, Chepry, CommonsDelinker, Derbeth, DivX,

Dohaeng, Emook, Erjon, G44, Grappas, Herr Kriss, Jersz, Jonasz, Kangel, Kocio, Kokopiko, Lukiradom, Maczek007, Maikking, Mastah, MesserWoland, Miaow Miaow, Mieciak, Minimus,

Moarc, Mohtak, Mpfiz, Nagel, Nazar86, Oola11, PMG, Pamelus, Polimerek, Psyche, Roo72, Siedlaro, Smugi, Spike78, Szoltys, Szwedzki, Tmtimon, Tommy Jantarek, Turkusowy smok, Vikom,

WarX, Wpedzich, Yabcok, Youandme, 83 anonimowych edycji

Źródła, licencje i autorzy grafik

Plik:Electric Guitar (Superstrat based on ESP KH - vertical) - with hint lines and numbers.png Źródło :

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:Electric_Guitar_(Superstrat_based_on_ESP_KH_-_vertical)_-_with_hint_lines_and_numbers.png Licencja : GNU Free Documentation License

Autorzy : User:Spike78

Licencja

Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported

http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: