melasma.pdf

Melasma i różne metody jej leczenia

Melasma (ostuda, chloasma) jest jednym z najczęstszych przebarwień występujących głównie u kobiet. Pojawiają się

najczęściej po 30 roku życia. Rola czynników powodujących schorzenie jest nie do końca wyjaśniona.

Obraz kliniczny: przebarwienia nieregularne, ostro ograniczone brązowe plamy bez oznak zapalenia, umiejscowione

na twarzy (czoło, policzki, wargi górne). Symetria ognisk sprawia, że przybiera ona wygląd maskowaty. Najczęstsza

jest forma objawowa, występująca w czasie ciąży, podczas stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych

(chloasma uterinum), leków (np. hydantoiny, mesantoina) oraz w czasie zaburzeń endokrynologicznych (nadczynność

tarczycy, choroby jajników).

Leczenie: polega na stosowaniu preparatów odbarwiających i złuszczających. W celu odbarwienia stosuje się środki

zawierające hydrochinon, kwas kojowy, kwas azaleinowy, retinoidy. Preparaty odbarwiające stosuje się zarówno

połączeniu jak i metodą naprzemiennych aplikacji. W złuszczaniu znajdują zastosowanie alfahydroksykwasy, przede

wszystkim kwas glikolowy oraz kwas trójchlorooctowy. Rozróżnia się dwie metody złuszczań. W pierwszej stosuje się

przewlekle niższe stężeniu AHA, często w połączeniu z hydrochinonem, hydrochinonem drugiej wyższe stężenia AHA

(70% kwas glikolowy) lub 30% kwasu trójchlorooctowego. Korzystne efekty leczenia uzyskuje się również po

laseroterapii, głównie laserem CO 2 .

Ochrona przed promieniowaniem ultrafioletowym powinna byc podstawą postępowania w trakcie leczeniu przebarwień

skóry i to niezależnie od od zastosowanych metod depigmentacji

www.stres.o7.pl

Metody leczenia

Melasma nie jest chorobą skóry, a jedynie defektem estetycznym. Tym niemniej ciemne plamy

mogą utrudniać życie i negatywnie odbijać się na psychice, w przypadkach skrajnych prowadząc

wręcz do ciężkich fobii.

Profesor Daisy Kopera z uniwersytetu w Graz dzieli przebarwienia na trzy grupy, w zależności od

głębokości ich występowania: melasma epidermalna występuje w naskórku, melasma dermalna w

skórze właściwej, forma mieszana zaś charakteryzuje się jednoczesnym występowaniem obu

wcześniej wymienionych rodzajów przebarwień. Jak łatwo się domyślić, głębokość występowania

ciałek melaninowych ma znaczący wpływ na ich usuwanie. I tak, przebarwienia epidermalne dają

się stosunkowo łatwo usunąć poprzez złuszczenie wierzchniej warstwy skóry. Skuteczne będą tu

wszelkie peelingi powierzchniowe – czy to mechaniczne, jak np. dermabrazja, czy też chemiczne –

np. kwasami alfa-hydroksylowymi. Przebarwienia zlokalizowane w skórze właściwej usuwa się

agresywnymi peelingami głębokimi (np. peeling fenolowy) lub metodami laserowymi.

Kuracje takie są jednak skuteczniejsze w przypadku osób o skórze jasnej ( Fitzpatrick I/II),

natomiast jeśli chodzi o osoby o ciemnej karnacji (Fitzpatrick III/IV), bardzo często reagują one

negatywnie na kurację zarówno kwasami AHA, jak i laserem, w efekcie których u tego typu

skórnego przebarwienia stają się jeszcze wyraźniejsze, miast ulec rozjaśnieniu.

U tego typu skórnego za skuteczniejsze uchodzą kuracje retinoidami i hydrochinonem. W

zasadzie ten ostatni, będący pochodną fenolu, jest bodaj najefektywniejszym i jednocześnie

stosunkowo łagodnym środkiem wybielającym. Niestety, ze względu na negatywne oddziaływanie

na środowisko (jest silną trucizną dla organizmów wodnych) oraz skutki uboczne dla człowieka

(m.in. jest podejrzany o działanie kancerogenne) preparaty zawierające hydrochinon są trudno

dostępne, ba, w niektórych krajach EU dąży się do zakazania tego składnika. Bez recepty kremy

zawierające do 2% hydrochinonu dostać można bodaj tylko w USA.

Europejskie firmy farmaceutyczne i kosmetyczne starają się znaleźć inne wybielające składniki,

które będą jednocześnie efektywne, łagodne dla skóry i ekologiczne. Co jakiś czas na rynku

pojawiają sie kolejne nowości – a to kwasy AHA, a to witamina C, wyciąg z borówki

niedźwiedziej, lukrecji czy też maliny morożki.

Witamina C faktycznie ma spory potencjał wybielający, tym niemniej jest on wprost

proporcjonalnie zależny od stężenia tego składnika. Czyli im więcej, tym lepiej. Problem jednak w

tym, że witamina C w wyższych stężeniach jest drażniąca. Ponadto składnik ten jest niestabilny,

łatwo się utlenia, stąd większość dostępnych na rynku formulacji cechuje raczej niska skuteczność.

Wartym uwagi rozwiązaniem jest naskórne używanie witaminy C w kroplach.

Wyciąg z lukrecji zawiera glabrydynę, będącą inhibitorem melanogenezy. Jest więc efektywny w

zapobieganiu powstawania nowych przebarwień, jednak niekoniecznie rozjaśni te już istniejące.

Wyciągi z maliny morożki i borówki niedźwiedziej zawierają arbutynę, będącą prekursorem

hydrochinonu. Problem z wyciągami jest niestety taki, że nie wiadomo ile składnika czynnego

dokładnie zawierają, tym niemniej preparaty zawierające stosunkowo dużo (tj. w pierwszej połowie

listy składników) tych wyciągów mogą być godne uwagi.

Działanie wybielające przypisuje się także kwasowi kojowemu i azelainowemu.

Spośród preparatów dostępnych na receptę godne uwagi są retinoidy, zarówno stosowane

doustnie, jako inhibitory melanogenezy, oraz stosowane zewnętrznie celem wybielania. Retinoidy

są jednak środkami o dość silnym działaniu drażniącym, ponadto mają szereg skutków ubocznych

(np. działanie teratogenne).

Ponieważ przebarwienia nigdy nie dają sie usunąć raz na zawsze i mają brzydki zwyczaj

pojawiania się znowu, ich zwalczanie musi być kontynuowane w zasadzie przez cały rok. Za

najoptymalniejszą uznana jest kuracja, która łączy zapobieganie z wybielaniem.

W praktyce oznacza to ciągłe stosowanie skutecznej ochrony słonecznej (ważne jest, by

stosowany preparat zapewniał ochronę przed promieniowaniem UVA) i ewentualnie doustnych

inhibitorów melanogenezy (np. izotretinoina lub kompleks suplementów zawierający polypodium

leucotomos , betakaroten i zieloną herbatę – dostępny w postaci kapsułek Heliocare), oraz sezonowe

(w okresie jesiennym lub zimowym) użwanie środków wybielających.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: