anoreksja itd.docx

AIDS to zespół chorobowy spowodowany uszkodzeniem układu immunologicznego i zwiększoną podatnością na infekcje, wywoływany przez ludzki wirus upośledzenia odporności (HIV1 i HIV2). Aids przenosi się poprzez zakażone nasienie, wydzielinę pochwy i krew, atakując białe krwinki ( limfocyty T ) i pozbawiając organizm zdolności niszczenia bakterii i wirusów. Do zakażenia dochodzi drogą płciową, poprzez kontakt z zakażoną krwią i preparatami krwiopochodnymi, przy dożylnym podawaniu leków, przetaczaniu krwi i wstrzykiwaniu narkotyków. Objawy choroby różnią się w zależności od miejsca występowania jak i grupy ryzyka. W Europie i Ameryce Północnej u chorych na AIDS rozwijają się takie choroby jak: nowotwór złośliwy skory mięsak Kaposiego, pneumocystyzowe zapalenie płuc, gruźlica. W Afryce dominuje przewlekła gorączka, kaszel i biegunka wyniszczająca organizm. AIDS rozpoznawany jest na podstawie dodatniego wyniku testu na obecność przeciwciał przeciw HIV( test ELISA ) oraz na podstawie objawów klinicznych chorób związanych z AIDS. Posiadanie wymienionych objawów nie musi oznaczać że masz AIDS, ale z pewnością powinieneś udać się do lekarza, bo świadczą one o trwającym procesie chorobowym nie koniecznie wiążącym się z AIDS
Objawy
Grzybicze zakażenia drożdżakami Długotrwałe zmęczenie i osłabienie bez wyraźnej przyczyny Powiększenie węzłów chłonnych Utrzymująca się podwyższona temperatura ciała Nocne poty Spadek wagi bez wyraźnej przyczyny Utrzymujący się kaszel lub ból gardła bez wyraźnej przyczyny Duszność Długo trwające przeziębienia Biegunki Łatwo powstające wybroczyny lub krwawienia bez wyraźnej przyczyny
Leczenie
U chorych na te chorobę stosuje się leczenie antybiotykami i lekami przeciwirusowymi takimi jak zidowudyna (AZT), didanozyna, dideoksycytydyna. Trwają próby nad bierną immunoterapią oraz zaawansowane testy nad skuteczną szczepionką przeciwko AIDS.

Bulimia, żarłoczność psychiczna  zaburzenie odżywiania charakteryzujące się napadami objadania się, po których występują zachowania kompensacyjne. Do najczęstszych zachowań należą: wywoływanie wymiotów, głodówki, użycie diuretyków, środków przeczyszczających, wykonywanie lewatyw, nadmierne ćwiczenia fizyczne.

Przyczyny bulimii

·         brak bliskiej osoby, z czym chory nie potrafi sobie poradzić

·         brak samoakceptacji

·         konflikty rodzinne

·         zaburzenia mechanizmów samoregulacji i samokontroli

·         uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu

·         emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie

·         brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska)

Czynniki genetyczne

Badania przeprowadzone w 2003 roku ujawniły powiązanie powstawania bulimii z miejscem 10p chromosomu Ten dowód popiera tezę, że podatność na rozwinięcie zaburzeń w odżywianiu jest silnie powiązana z czynnikami genetyczny Predyspozycje rodzinne występują, gdy członkowie rodziny cierpieli na otyłość i zaburzenia depresyjne.

Specyfika choroby

Schorzenie to należy odróżnić od zaburzeń związanych z objadaniem się. Chorzy na bulimię, choć zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo często, a następnie stosują sposoby kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia.

Jest to choroba o podłożu psychicznym, a chorzy na nią zwykle czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to by ponownie je wywołać. Większość pacjentów dotkniętych bulimią to kobiety. Dzielą one dni na "dobre", gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i "złe" kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, że niepokój, nuda, stres i uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.

Bulimia bardzo często dotyka osoby, które nie akceptują swojego wyglądu, wagi, nie czują się dobrze w swoim ciele i pragną za wszelką cenę polepszyć swoje samopoczucie. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, pracującego nad uściśleniem kryteriów rozpoznawania bulimii, występuje ona od 4 do 6 razy częściej niż anoreksja.

Kryteria rozpoznawania bulimii

Możemy podejrzewać bulimię, gdy osoba: ma nawracające okresy żarłoczności, kiedy zjada olbrzymie ilości pokarmu w ciągu dnia (w okresie 2 godzin) czuje, że traci kontrolę nad swoim zachowaniem w czasie napadu żarłoczności, regularnie stosuje metody zapobiegające przyrostowi wagi ciała, takie jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych, ścisła dieta, głodówka lub bardzo wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, ma minimum dwa napady żarłoczności w tygodniu (i stosuje po nich sposoby prowadzące do zmniejszenia wagi), przez co najmniej trzy miesiące, przesadnie skupia uwagę na swojej sylwetce i wadze. Opisywane zaburzenia w odżywianiu się nie występują dodatkowo w przebiegu anoreksji.

Typy bulimii

Bulimia, podobnie jak anoreksja, dzieli się na dwa typy. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający czyli taki, w którym po napadzie żarłoczności następuje prowokowanie wymiotów oraz używanie środków przeczyszczających. Drugi to typ nieprzeczyszczający, w którym zamiast przeczyszczania się środkami farmakologicznymi i wymuszania wymiotów, chorzy w ramach działań kompensacyjnych stosują ścisłą dietę (często głodówkę), ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum, bądź też wykonują dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (tzw. bulimia sportowa). Na podstawie objawów diagnozuje się chorobę, ale nim rozpocznie się stosowanie jakiejkolwiek terapii, należy wykluczyć schizofrenię oraz uszkodzenie mózgu, które także mogą być przyczynami nadmiernego łaknienia.

Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na bulimię

·         niedobory pokarmowe

·         odwodnienie

·         zmęczenie

·         ospałość

·         zły nastrój

·         niepokój

·         zaparcia

·         bóle głowy

·         niedociśnienie tętnicze

·         dyskomfort w jamie brzusznej

·         zaburzenia równowagi elektrolitycznej

·         nieregularne miesiączki lub ich brak

·         sucha skóra

·         zgrubienia i blizny skóry powierzchni grzbietowej rąk (od prowokowania wymiotów)[22][23]

·         rany lub blizny na grzbietach dłoni

·         uszkodzenie szkliwa zębów

·         uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach

·         opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)

·         awitaminoza

·         rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów

·         osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego

·         podrażnienie przełyku, zgaga, refluks

·         w skrajnych przypadkach – pęknięcie przełyku lub przepony

·         niechęć do samego siebie

·         stany depresyjne

·         poczucie wstydu i upokorzenia

·         psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających

PsychoterapiaWykazano skuteczność kognitywnej terapii behawioralnej, która polega na nauczaniu pacjentów zwalczania automatycznych myślom i eksperymentach behawioralnych (np. spożywanie posiłku składającego się z "zakazanych środków spożywczych") w połączeniu lub bez leczenia przeciwdepresyjnego[24][25]. Pewne pozytywne rezultaty przynosi również psychoterapia interpersonalna i dialektyczna terapia behawioralna[26]].Niektórzy badacze stwierdzili również pozytywne rezultaty w wyniku leczenia hipnoterapią

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) jest to zaburzenie percepcji, dotykające zwykle młode kobiety, polegające na tym, że osoba chora odbiera siebie jako osobą otyłą, gdy w rzeczywistości może być bardzo szczupła. Anoreksja powoduje wyniszczenie organizmu, pozostawiające często nieodwracalne zmiany. Dochodzi do ograniczania ilości jedzenia co w efekcie prowadzi do wychudzenia. Chorzy z jadłowstrętem powinni być pod kontrolą psychiatry. W przypadku dużego zaawansowania choroby osoba powinna być hospitalizowana
ObjawyZmiana wyglądu osoby chorej, chudnięcie, nieprzyjmowanie jedzenia. Osoby chore chcąc uzyskać szczupłą sylwetkę doprowadzają się często do całkowitego wyniszczenia. Pacjenci nie tylko odmawiają przyjmowania pokarmów ale wywołują u siebie wymioty, zażywają leki przeczyszczające itp. Wyniszczeniu fizycznemu nie towarzyszy zachwianie sprawności psychicznej - chorzy nie tracą dobrego nastroju, aktywności w nauce, czy pracy. U kobiet z reguły dochodzi do wstrzymania miesiączki.
Leczenie
Konieczne jest leczenie szpitalne, polegające na odżywieniu organizmu, w innym przypadku zachodzi ryzyko śmierci.

Etapy rozwoju człowieka Wyróżniamy następujące etapy rozwojowe w życiu każdego człowieka od momentu poczęcia:
1.Zarodkowy
2. Płodowy
3. Noworodkowy (1 miesiąc życia)
4. Niemowlęcy (od miesiąca do roku po urodzeniu)
5.Poniemowlęcy (od 1 do 3 roku życia)
6. Dzieciństwa (od 3 do 9,12 roku życia)
7.Dojrzewania ( u dziewcząt od 9 roku życia a u chłopców od 12 roku życia)
8. Okres dojrzałości ( od 20-25 do 40 lat)
9. Wiek średni (od 40 do 65 lat)
10. Starość (od 65 lat do śmierci)
1.Noworodek – dziecko, które ukończyło okres przystosowania się do życia poza organizmem matki. W tym czasie dziecku złuszcz się naskórek, odpada pępowina, wygaja się pępek, utrwala się samodzielne oddychanie, krążenie krwi, Reguluję się temperatura ciała i przemiana materii.
2. Okres niemowlęcy- w czasie tego etapu następuje szybki wzrost na długość oraz wzrost masy ciała, dziecko staje się bardziej ruchliwe, jest coraz sprawniejsze, dziecko zaczyna wymawiać pojedynce słowa, rozumieć krótkie polecenia, pojawiają się zęby mleczne i dziecko zaczyna chodzić.
3. Okres poniemowlęcy – tempo wzrostu staje się wolniejsze, dziecko zaczyna coraz pewniej chodzić, wzrasta sprawność rąk dziecka i precyzja ruchu, zaczyna się ono usamodzielniać, coraz więcej mówi i zadaje pytania, ma uzębienie mleczne, zgłasza potrzeby fizjologiczne.
4. Okres dzieciństwa – następuje szybki wzrost układu szkieletowego, układ ruchowy jest jednak jeszcze słaby, dziecko doskonali sprawność ruchową, wzrasta ciekawość świata, jest to czas zabawy z rówieśnikami i zadawania wielu pytań, dziecko uczy się pisać i czytać i idzie do szkoły.
5. Dojrzewanie- organizm wydziela hormony płciowe, które powodują dojrzewanie, w których wyniku dziecko osiąga cechy charakterystyczne dla danej płci.
A) Dojrzewanie u dziewcząt – jajniki wytwarzają estrogen (jego wytwarzanie podczas pokwitania wzrasta 20 krotnie). Estrogen wpływa na zmiany płciowe takie jak:
-Powiększenie macicy,
-Powiększenie jajowodów,
- Powiększenie pochwy
- Rozwój podściółki tłuszczowej w okolicy wzgórka łonowego i warg sromowych większych
- Rozwój tkanki łącznej gruczołów mlecznych
- Pojawienie się owłosienia w okolicy łonowej, pod pachami
- Wzrost kości
- Zwiększenie ukrwienia skóry (skóra kobiety staje się cieplejsza od skóry mężczyzny) nadanie jej miękkości i gładkości,
-Zahamowanie wzrostu kości.
B) Dojrzewanie u chłopców – jadra wytwarzają testosteron, który powoduje:
- Powiększenie się jąder,
- Powiększenie się prącia,
- Powiększenie się moszny
- Pojawienie się cech płciowych, czyli owłosienia na nogach, pod pachami i czasem na klatce piersiowej,
- Powiększenie się krtani,
- Zgrubienie strun głosowych,
- Mutacja głosu,
- Grubienie skóry,
- Wzmożona aktywność gruczołów potowych i łojowych,
- Znaczny przyrost masy mięśniowej,
- Silny rozrost kości,
- zahamowanie wzrostu.
Tabela ukazująca zmiany fizyczne w okresie dojrzewania:
Wiek Zmiany u dziewcząt Zmiany u chłopców
- rozwój kości miednicy,
- wzrost brodawek sutkowych,
Od 9 do 12 lat - wzrost piersi, -------------------------------------------------
- owłosienie łonowe,
- rozwój narządów płciowych,
- przyspieszenie wzrastania

- dalsze powiększanie się piersi, - początek przyspieszenia wzrostu,
Od 12 do 14 lat - pigmentacja brodawek sutkowych, - obniżenie się moszny,
- owłosienie pachowe, - wzrost jąder,
- pierwsza miesiączka. - początek owłosienie twarzy i okolic płciowych.

- mutacja głosu,
Od 14 do 16 lat - pogrubienie głosu, - owłosienie w okolicy narządów płciowych,
- miesiączkowanie z jajeczkowaniem, - zgrubienie rysów twarzy,
- typowa sylwetka kobieca, - mimowolne wytryski nasienie.

- początek owłosienie na brzuchu i piersiach,
- męska budowa ciała,
Od 16 do 18 lat - zakończenie wzrostu szkieletu. - wzrost siły mięsni,
- męski głos,
- zakończenie wzrostu szkieletu.



Oprócz zmian fizycznych w organizmie osoby młodej zachodzą także zmiany w jej psychice. W okresie dojrzewania człowiek jest często rozdrażniony, przeczulony na punkcie własnej osoby, osoba ta często jest niezadowolona z siebie i ma zmienny nastrój. Młodzież często w tym czasie wyolbrzymia problemy. W młodym człowieku budzi się potrzeba uczucia, wzruszenie i popęd.

W tym okresie bardzo ważne jest higiena osobista i odpowiedni tryb życia, należy odpowiednio się odżywiać, przestrzegać zasady higieny, oraz dobrze się wysypiać.

6. Okres dojrzałości charakteryzuje się w pełni rozwiniętymi narządami wewnętrznymi, oraz dojrzałością psychiczną.

7. Wiek średni – charakteryzuje się zmianami fizjologicznymi, które wiążą się z procesem starzenia. Pojawiają się zmarszczki, siwe włosy, zmniejsza się aktywność fizyczna.

8. Starość – zależna jest ona od genów oraz środowiska. Charakterystyczne zmiany dla tego etapu to zmniejszenie ilości wody w organizmie, co prowadzi do utraty jędrności i elastyczności tkanek, zmniejsza się odporność organizmu, osłabia się aktywność układów, przede wszystkim ruchowego i nerwowego.