Miami- Dzielnice Miami.pdf

miami

Opa Locka

Lotnisko Opa Locka

rzuci³a stare i poplamione spodnie.

Wzi¹³ ca³y swój sprzêt wêdkarski, ubra³

ogrodniczki i poszed³ na ³ód. Odcumo-

wa³ i dawaj na morze! Czêsto zapusz-

cza³ siê na takie samotne rejsy, ale tym

razem rozpiera³a go z³oæ. To by³y jego

ulubione spodnie! Dziadek mia³ kasy jak

lodu, wiêc motorowy jacht zaopatrzy³

dobrze. Nie potrzebowa³ przybijaæ do

brzegu. Gniew mu przechodzi³ wolno,

wiêc dopiero po dwóch czy trzech tygo-

dniach zawin¹³ na powrót do portu.

Patrzy - a tu zamieszki. Ludzie szalej¹,

krew siê leje do rynsztoków, nad mia-

sto nap³ywaj¹ smolicie czarne chmu-

ry. Co zrobi³ dziadek? Polecia³ po ¿onê i

domow¹ apteczkê - i wróci³ na ³ód, po

drodze wybijaj¹c spiningiem oko jakie-

mu szabrownikowi. Znowu wyp³yn¹³

w rejs i przez kilka lat schodzi³ na su-

chy l¹d tylko po to, ¿eby uzupe³niæ za-

pasy wody. Trzy lub cztery razy wy-

mieni³ siê na informacje i jedzenie,

które nie jest ryb¹ z jakimi Cubane-

ros. Poza tym tkwi³ na morzu, w pobli-

¿u bezludnych wysepek i nie wychyla³

siê. Dopiero kiedy zmar³a mu ¿ona,

wróci³ do Miami i wymieni³ jacht na

knajpê i zacz¹³ prowadziæ swój bar.

Bar Dziadka Edwarda to knajpa dla

specyficznych ludzi. Jego bywalcy roz-

s³awili Miami jako miasto twardzieli -

w nieod³¹cznych kapeluszach, butach

z krokodylej skóry, z d³ugimi no¿ami i

flegm¹, która zawstydzi³aby Brytola.

Twardziele, którzy wymieniaj¹ uwagi

w tempie jednej na kilka minut, ko-

niecznie monosylabami. D³ubi¹ w zê-

bach w³asnorêcznie wystruganymi

wyka³aczkami, pluj¹ do spluwaczek i

wiedz¹ wszystko, ale to absolutnie

wszystko o ¿yciu na Florydzie. Najwy-

raniej odpowiada im wystrój baru.

Wewn¹trz jest ciemno, symboliczne

okienka wiecznie zastawiaj¹ jakie gra-

ty: nieczynna szafa graj¹ca, flipper, do

którego wrzuca siê tabletki, wisz¹ce pod

sufitem i na cianach trofea myliw-

Nazwa tego miejsca jest d³u¿sza ni¿ jego

pas startowy. Opa Locka nie imponuje i

zastanawiam siê, jakim cudem mog³a-

by tam wyl¹dowaæ chocia¿by awionet-

ka. Widocznie jednak pilotom jako siê

udaje, bo kilka razy do roku kto przy-

latuje albo odlatuje. Czynnikiem mobi-

lizacyjnym jest pewnie ciana d¿ungli,

któr¹ koñczy siê pas startowy - jeli

nie jeste dobrym pilotem, skoñczysz

miêdzy drzewami, o czym wiadcz¹

szcz¹tki maszyn, których nie uda³o siê

poderwaæ do góry na czas. Dlaczego lot-

nisko jest takie kijowe? Poniewa¿ nikt

go nie potrzebuje i nie ma zamiaru ³a-

dowaæ gambli w jego utrzymanie. Sta-

ry, bezimienny Irlandczyk, który go

pilnuje, wiêcej zarabia na sprzedawa-

niu paliwa ni¿ op³atach za l¹dowania i

starty. A¿ mu siê dziwie, ¿e chce jesz-

cze wychodziæ z chor¹giewkami lub po-

chodniami, kiedy na niebie pojawia siê

jaki czarny punkt. Podobno sam by³

kiedy lotnikiem, w co trudno mi uwie-

rzyæ patrz¹c na jego mordê kretyna.

Jeli jakim cudem trafisz tutaj na

pok³adzie samolotu, na wszelki wypa-

dek podam ceny. Za skorzystanie z pasa

startowego 60 gambli. Pilnowanie samo-

lotu - 3 gamble dziennie (Irlandczyk ma

psa). Paliwo - 20 gambli za litr, czyli

drogo.

Bar Dziadka Edwarda

Dziadek Edward w pewnych krêgach

jest osob¹ kultow¹. Wyobra¿asz sobie

faceta, który ca³¹ wojnê spêdzi³ na wêd-

kowaniu? A by³o to tak. Edward pok³ó-

ci³ siê z ¿on¹ - nie pierwszy raz zresz-

t¹, ale tym razem na powa¿nie. Posz³o

o jaki drobiazg, zdaje siê, ¿e mu wy-

dzielnice miami

skie. Yup, dude, wielkie aligatory, rogi

bydl¹t, skóra pumy i czego co wygl¹-

da jak skrzy¿owanie kapibary z ryjów-

k¹, a tak¿e dwie kurtki gangersów.

Wiêkszoæ bywalców przynosi ze swo-

ich wypraw nowe trofea i zawsze znaj-

duje siê na nie miejsce. Bo musisz wie-

dzieæ, ¿e rotacja klienteli wygl¹da bar-

dzo dziwnie. Jeli kto zawita do Edwar-

da, to zostaje przynajmniej na kilka

dni, czasami przez ca³y miesi¹c nie

wychodzi na zewn¹trz. Potem bez s³o-

wa zbiera siê i wychodzi na ten s³yn-

ny walkabout. £azi po Florydzie przez

kilka miesiêcy, w koñcu jednak wraca

i bez s³owa zajmuje swoje stare miej-

sce. Gdy odwiedzisz bar, pamiêtaj, ¿eby

wyczuæ, które miejsce nie nale¿y do

nikogo, bo tubylcy ostrzegaj¹ tylko raz!

Pamiêtam jak ja tam poszed³em: Tu

siedzi Tom - s³yszê. Nie widzê ¿adne-

go Toma - odpowiadam, bo ³awka by³a

pusta i siadam z gron¹ min¹. Nak³a-

dli mi po ryju i wyrzucili przez okno.

Ech, knajpa z klas¹, mówiê ci. ¯adnych

pok¹tnych interesów i nowomodnych

wynalazków, tylko prawdziwa mêska

solidarnoæ.

Sam Dziadek ró¿ni siê od tego towa-

rzystwa znacz¹co. W s³omianym kape-

luszu, zbyt lunych d¿insach i pikowa-

nej koszuli w kratê wygl¹da jak far-

mer, który zab³¹dzi³ na polu buraków i

zawêdrowa³ w obce strony. Gdy Edward

siê rozochoci, opowiada jak najêty,

szczególnie o starych dobrych czasach.

Mówi, jak to by³o przed wojn¹, co lu-

dzie porabiali, jak ¿yli, jakie jedli ta-

bletki. Piêknie prawi ten dziadek, a jego

wierni twardziele s³uchaj¹, od czasu do

czasu wtr¹caj¹c nieprzytomne uwagi.

Lubi¹ to, oj stary, ¿aden siê nie przy-

zna, ale skoczyliby za dziadkiem w

ogieñ. Edward z regu³y nie pije, ale jak

siê go namówi na kubeczek pierdolca z

plasterkiem cytryny, to dopiero staje

Flagami Fiesta

Jedna z niewielu tradycji, które przetrwa³y wojnê, to Flagami Fiesta - impreza organizowana i przezna-

czona dla ludnoci latynoskiej. Festiwal odby³ siê ponownie ju¿ trzy lata po zakoñczeniu wojny, a dziesiêæ

lat temu wch³on¹³ Martin Luther Kings Parade - najwiêksze wiêto ludnoci czarnej. Obecnie festiwal

odbywa siê pierwszego grudnia i prawdopodobnie jest najhuczniejsz¹ zabaw¹ w miecie. Biali nie s¹ mile

widziani i chocia¿ czasami zaprasza siê najbli¿szych przyjació³, ka¿dy bia³as powinien zostaæ tej nocy w

domu. Pamiêtam jak dwa lata temu dwóch zalanych w trupa narwañców z Little Havana wpad³o do do³u

z wapnem. Mieli szansê siê wydostaæ, bo tu¿ obok bawi³a siê grupa ich ziomków, ale kto nieopatrznie

rzuci³ has³o na dno, bia³asy! i zaczêto ich przytapiaæ dr¹gami.

Zasadniczo jest to weso³e wiêto. Ludzie piewaj¹, graj¹ na instrumentach i tañcz¹. Dobry Bo¿e! Jak

oni potrafi¹ tañczyæ! Kobiety zak³adaj¹ zwiewne spódnice i zrzucaj¹ buty. Mê¿czyni ubieraj¹ odwiêtne

bia³e ubrania. Szeæ czy siedem lat temu by³a wielka zrzutka na fajerwerki i mielimy prawdziwe sztucz-

ne ognie. Ale nawet bez nich co roku jest hucznie, bo ka¿dy wyci¹ga zakamuflowan¹ na czarn¹ godzinê

amunicjê, ³aduje broñ i strzela na wiwat w powietrze. Impreza sk³ada siê z kilku do kilkunastu niezale¿-

nych zabaw, które spontanicznie ³¹cz¹ siê i rozdzielaj¹ na mniejsze. Ich uczestnicy wêdruj¹ po ca³ym

miecie w korowodach, zatrzymuj¹ siê w przygotowanych do tañca miejscach na pó³ godziny lub godzinê,

potem ruszaj¹ dalej. Na Flagami Fiesta przyp³ywaj¹ ludzie z Wysp, piraci, Kubañczycy, wolni ¿eglarze -

wiêto jest naprawdê szeroko znane. Na kilka dni przed jego rozpoczêciem i po jego zakoñczeniu w

najlepsze kwitnie handel, bo wszyscy, którzy przybywaj¹ siê bawiæ, przywo¿¹ ze sob¹ towary z dalekich

stron. W czasie festiwalu zapomina siê o waniach i niesnaskach. Tylko ludzie o wyj¹tkowo z³ej reputacji

s¹ niemile widziani, ale i tak siê wpraszaj¹. Wszystkie te zasady tycz¹ siê tylko kolorowych.

Nie pamiêtam jeszcze spokojnej Flagami Fiesta. Impreza zawsze na nowo rozdrapuje zadawnione

wanie rasowe. W okolicach pierwszej, najpóniej drugiej w nocy uczestnicy zabawy zaczynaj¹ rozrabiaæ.

Bia³a ludnoæ Miami, która jest w mniejszoci, doskonale o tym wie i woli przeczekaæ feraln¹ dla niej noc

w kryjówkach. Trzeba byæ niespe³na rozumu, ¿eby wyjæ na ulicê i afiszowaæ siê bia³ym kolorem skóry

w czasie Flagami Fiesta. Czasami kto chce zaszpanowaæ i mówi, ¿e idzie siê zabawiæ z chicquitami, a

potem wraca nad ranem pluj¹c zêbami, poturbowany i przemoczony po ca³ej nocy spêdzonej w jakim

dole. Przez ca³y grudzieñ niesnaski stopniowo wygasaj¹ i chocia¿ w Miami nigdy nie bêdzie pe³nej zgody

pomiêdzy bia³ymi i kolorowymi, przez jedenacie miesiêcy do nastêpnej imprezy da siê jako ¿yæ.

miami

siê prawdziwym gawêdziarzem. Podob-

no wzdycha czasami, mieszaj¹c drinka

patykiem i mówi sam do siebie: Naj-

lepsze jest to, ¿e wcale nie wyrzuci³a

tych spodni. Da³a je do pralni chemicz-

nej, bo chcia³a mi zrobiæ niespodzian-

kê.

Bagna Straceñców

Miami jest przewra¿liwione na punk-

cie chorób. Mnóstwo ludzi umiera tutaj

na skutek zara¿enia jakim wiñstwem

i chocia¿ uodpornilimy siê na wiêk-

szoæ zwyczajnych choróbsk, bakterie

i wirusy ci¹gle mutuj¹ i wci¹¿ musimy

siê mierzyæ z nowym wiñstwem. Zdro-

wi, szczególnie ci, którzy mog¹ sobie po-

zwoliæ na luksusowe prochy - czyli wi-

taminy i leki uodparniaj¹ce, boj¹ siê

przebywaæ w s¹siedztwie chorych. Na-

wet, jeli choroba nie jest zakana, ni-

gdy nic nie wiadomo. Zara¿onych wy-

rzuca siê poza miasto, a jeli siê sta-

wiaj¹, podrzyna siê im gard³a. Niektó-

rzy nie chc¹ ¿yæ w ostracyzmie. S¹ na

tyle zdesperowani, ¿e wol¹ cich¹ i spo-

kojn¹ mieræ. Id¹ wówczas na Bagna

Straceñców.

Ten obszar moczarów to prawdziwe

cmentarzysko, tyle ¿e nigdzie nie wi-

daæ grobów. Ludzie wchodz¹ w mocza-

ry po kolana, potem po pas i s¹ na tyle

s³abi, ¿e nawet jeli chc¹ siê wycofaæ,

nie daj¹ rady. Bagno wci¹ga ich i umie-

raj¹ uduszeni mu³em. Przez moczary

da siê przejæ bezpiecznie, i jest to skrót

do Opa-Locka Airport. Drogê znaj¹ tyl-

ko niektórzy £owcy i Tropiciele, wiêc

lepiej wydaæ te kilka gambli wiêcej, ni¿

nara¿aæ siê na niebezpieczeñstwo.

mieræ w Bagnach Straceñców jest

wyj¹tkowo nieprzyjemna, poniewa¿

wszystkie utopione trupy s¹ niele

zakonserwowane w torfie. Czasami

wyp³ywaj¹ na powierzchniê, czasami

masz wra¿enie, ¿e rêka nieboszczyka

³apie ciê za nogê albo próbuje wci¹gn¹æ

g³êbiej. Parszywe uczucie i paskudny

widok.

Plac Papug

Wraz z Neod¿ungl¹ do Miami zawitali

nowi gocie. Papugi zadomowi³y siê

wród ludzi i nic nie mo¿na na to pora-

dziæ. Akurat co do ptaków mam ma³o

zastrze¿eñ. S¹ po¿yteczne, zjadaj¹ ro-

bale i da siê je upiec w glinie. Wielu

biedaków zdobywa ¿ywnoæ zastawia-

j¹c na nie sid³a. Ale nawet nêdzarze z

falangi b³otnej nigdy nie poluj¹ na Pla-

cu Papug. G³owica chemiczna uderzy³a

tam przesz³o dwadziecia lat temu, ale

skutki jej dzia³ania trwaj¹ do dzisiaj.

Popêkany grunt pokrywa warstwa gle-

by i wilgoæ swobodnie s¹czy siê miêdzy

szczelinami kostki brukowej. Wszyst-

ko zarasta rzadka trawka i jakie chwa-

sty. Na placu le¿¹ gruzy i ruiny budyn-

ków, pozosta³oci jakich maszyn, ko-

ci zwierz¹t, które zatru³y siê i nie zdo-

³a³y ju¿ opuciæ tego terytorium. Gdy-

by nie papugi, wra¿enie by³oby przy-

gnêbiaj¹ce.

Ptaszyska s¹ ca³kiem normalne, no

mo¿e trochê bardziej kolorowe, ni¿ przy-

sta³o na papugê. Nie boj¹ siê ludzi, bo

ci nie chodz¹ po ich terenie. Plac Papug

jest ich ulubionym miejscem odpoczyn-

ku w czasie migracji. Przylatuj¹ z Neo-

d¿ungli dwa razy do roku i kieruj¹ siê

na zachód, cholera wie po co. Mo¿e to

jakie zwyczaje godowe? Jako nigdy

mnie to specjalnie nie obchodzi³o. Nie

mniej jednak lubiê chodziæ w pobli¿e

Placu i patrzeæ na papugi siedz¹ce na

po³amanych sprzêtach i stercz¹cych z

betonu drutach zbrojeniowych. Kiedy

je obserwuje, mylê sobie, ¿e gdzie tam

mo¿e istnieæ jaki lepszy wiat.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: