List apostolski Benedykta XVI Porta Fidei.pdf

Benedykt XVI

List apostolski w formie motu proprio

PORTA FIDEI

ogłaszający Rok Wiary

1. „Podwoje wiary” ( por. Dz 14, 27) są dla nas zawsze otwarte. Wprowadzają nas one

do życia w komunii z Bogiem i pozwalają na wejście do Jego Kościoła. Próg ten można

przekroczyć, kiedy głoszone jest Słowo Boże, a serce pozwala się kształtować łaską,

która przemienia. Przekroczenie tych podwoi oznacza wyruszenie w drogę, która trwa

całe życie. Zaczyna się ona chrztem (por. Rz 6, 4), dzięki któremu możemy przyzywać

Boga zwracając się do Niego jako do Ojca, a kończy wraz z przejściem poprzez śmierć

do życia wiecznego, które jest owocem zmartwychwstania Pana Jezusa, który wraz z

darem Ducha Świętego, pragnął włączyć w Swą własną chwałę tych, którzy w Niego

wierzą (por. J 17, 22). Wyznawanie wiary w Trójcę Świętą - Ojca, Syna i Ducha

Świętego — jest równoznaczne z wiarą w jednego Boga, który jest miłością (por. 1 J 4,

8): Ojca, który w pełni czasów posłał swego Syna dla naszego zbawienia; Jezusa

Chrystusa, który w tajemnicy Swej śmierci i zmartwychwstania odkupił świat, Ducha

Świętego, który prowadzi Kościół poprzez wieki w oczekiwaniu na chwalebny powrót

Pana.

2. Od początku mojej posługi Następcy Piotra przypominałem o potrzebie

odnalezienia drogi wiary, aby ukazać coraz wyraźniej radość i odnowiony entuzjazm

spotkania z Chrystusem. W homilii podczas Mszy św. na początku mojego pontyfikatu

powiedziałem: „Kościół jako całość, a w nim jego pasterze muszą tak jak Chrystus

wyruszyć w drogę, aby wyprowadzić ludzi z pustyni ku przestrzeni życia, ku przyjaźni

z Synem Bożym, ku Temu, który daje nam życie — pełnię życia”[1]. Zdarza się dość

często, że chrześcijanie bardziej troszczą się o konsekwencje społeczne, kulturowe i

polityczne swego zaangażowania, myśląc nadal o wierze jako oczywistej przesłance

życia wspólnego. W rzeczywistości, założenie to nie jest już nie tylko tak oczywiste, ale

często bywa wręcz negowane[2]. Podczas gdy w przeszłości można było rozpoznać

jednorodną tkankę kulturową, powszechnie akceptowaną w swym odniesieniu do

treści wiary i inspirowanych nią wartości, to obecnie wydaje się, że w znacznej części

społeczeństwa już tak nie jest, z powodu głębokiego kryzysu wiary, który dotknął

wielu ludzi.

3. Nie możemy się zgodzić, aby sól zwietrzała, a światło było trzymane pod korcem

(por. Mt 5, 13-16). Także współczesny człowiek, jak Samarytanka przy studni, może

na nowo odczuć potrzebę pójścia, aby słuchać Jezusa, który wzywa nas do wiary w

Niego i zaczerpnięcia z jego źródła, wytryskującego wodą żywą (por. J 4, 14). Musimy

na nowo odkryć smak karmienia się Słowem Bożym, wiernie przekazywanym przez

Kościół i Chlebem życia, danymi jako wsparcie tym, którzy są Jego uczniami (por. J 6,

51). Nauczanie Jezusa, w rzeczywistości nadal rozbrzmiewa w naszych dniach z tą

samą mocą: „Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na

wieki”(J 6, 27). Pytanie stawiane przez tych, którzy go słuchali jest również tym

samym, jakie my stawiamy: „Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?” (J

6, 28). Znamy odpowiedź Jezusa: „Na tym polega dzieło [zamierzone przez] Boga,

abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał” (J 6, 29). Wiara w Jezusa Chrystusa jest

więc drogą do osiągnięcia zbawienia w sposób ostateczny.

4. W świetle tego wszystkiego postanowiłem ogłosić Rok Wiary. Rozpocznie się on

dnia 11 października 2012 r., w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego

II, a zakończy się w uroczystość Naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata,

24 listopada 2013 roku. 11 października 2012 r. upłynie także dwadzieścia lat od

opublikowania Katechizmu Kościoła Katolickiego, tekstu promulgowanego przez

mojego poprzednika, błogosławionego papieża Jana Pawła II[3], aby ukazać

wszystkim wiernym siłę i piękno wiary. Dokument ten, autentyczny owoc II Soboru

Watykańskiego, był postulowany przez Nadzwyczajne Zgromadzenie Synodu

Biskupów w 1985 roku jako narzędzie w służbie katechezy[4] i powstał dzięki

współpracy całego episkopatu Kościoła katolickiego. Właśnie w październiku 2012 r.

zwołałem Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat Nowa ewangelizacja dla

przekazu wiary chrześcijańskiej. Będzie to dobra okazja do wprowadzenia całej

wspólnoty kościelnej w czas szczególnej refleksji i ponownego odkrycia wiary. Nie po

raz pierwszy Kościół jest wezwany do celebrowania Roku wiary. Mój czcigodny

poprzednik, Sługa Boży Paweł VI ogłosił podobny w 1967 roku dla upamiętnienia

męczeństwa Apostołów Piotra i Pawła w 1900 lat od ich najwyższego świadectwa

wiary. Chciał, aby był to uroczysty moment, aby w całym Kościele było „prawdziwe i

szczere wyznanie tej samej wiary”. Chciał on też między innymi, aby ta wiara była

potwierdzona w „sposób indywidualny i zbiorowy, wolny i świadomy, wewnętrzny i

zewnętrzny, pokorny i szczery”[5]. Myślał, że w ten sposób cały Kościół będzie mógł

podjąć „wyraźną świadomość wiary, aby ją ożywić, oczyścić, aby ją umocnić i

potwierdzić oraz ją wyznać”[6]. Wielkie wstrząsy, które miały miejsce w owym roku,

uczyniły jeszcze bardziej wyraźnym zapotrzebowanie na uroczystość tego rodzaju.

Zakończyła się ona „Wyznaniem wiary Ludu Bożego”[7], aby zaświadczyć jak bardzo

istotna treść, która od wieków stanowi dziedzictwo wszystkich wierzących, musi

zostać potwierdzona, zrozumiana i pogłębiona nieustannie na nowy sposób, aby dać

konsekwentne świadectwo w innych warunkach historycznych, niż w przeszłości.

5. Pod pewnymi względami, mój czcigodny poprzednik postrzegał ten Rok jako

„konsekwencję i wymóg posoborowy”[8], dobrze zdając sobie sprawę z poważnych

trudności tego czasu, zwłaszcza w odniesieniu do wyznawania wiary i wierności jej

poprawnej interpretacji. Sądzę, że inauguracja Roku wiary w związku z pięćdziesiątą

rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II może być dobrą okazją, aby zrozumieć

teksty pozostawione przez ojców soborowych, które zdaniem błogosławionego Jana

Pawła II „nie tracą wartości ani blasku. Konieczne jest, aby były należycie

odczytywane, poznawane i przyswajane jako miarodajne i normatywne teksty

Magisterium, należące do Tradycji Kościoła. Dzisiaj, po zakończeniu Jubileuszu,

szczególnie mocno odczuwam powinność ukazywania Soboru jako wielkiej łaski,

która stała się dobrodziejstwem dla Kościoła w XX wieku: został on dany jako

niezawodna busola, wskazująca nam drogę w stuleciu, które się rozpoczyna”[9]. Chcę

też mocno podkreślić to, co powiedziałem na temat Soboru kilka miesięcy po moim

wyborze na Następcę Piotra: „Jeśli go odczytujemy i przyjmujemy w świetle

prawidłowej hermeneutyki, może on być i coraz bardziej stawać się wielką mocą

służącą zawsze potrzebnej odnowie Kościoła”[10].

6. Odnowa Kościoła dokonuje się także przez świadectwo, jakie daje życie wierzących:

poprzez samo swoje istnienie w świecie chrześcijanie są faktycznie powołani, aby

rozjaśniać Słowo prawdy, jakie pozostawił nam Pan Jezus. Właśnie Sobór w

Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium, stwierdził: „podczas gdy Chrystus,

święty, niewinny, niepokalany (Hbr 7,26), nie znał grzechu (2 Kor 5,21), lecz

przyszedł dla przebłagania jedynie za grzechy ludu (por. Hbr 2,17), Kościół

obejmujący w łonie swoim grzeszników, święty i zarazem ciągle potrzebujący

oczyszczenia, podejmuje ustawicznie pokutę i odnowienie swoje. Kościół wśród

prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce, zwiastując

krzyż i śmierć Pana, aż przybędzie (por. 1 Kor 11,26). Mocą zaś Pana

zmartwychwstałego krzepi się, aby utrapienie i trudności swe, zarówno wewnętrzne,

jak zewnętrzne, przezwyciężać cierpliwością i miłością, a tajemnicę Jego, choć pod

osłoną, wiernie przecież w świecie objawiać, póki się ona na koniec w pełnym świetle

nie ujawni”[11].

Rok wiary, w tej perspektywie jest zaproszeniem do autentycznego i nowego

nawrócenia do Pana, jedynego Zbawiciela świata. W tajemnicy Jego śmierci i

zmartwychwstania Bóg objawił pełnię miłości, która zbawia i wzywa ludzi do

nawrócenia i przemiany życia poprzez odpuszczenie grzechów (por. Dz 5, 31). Dla

apostoła Pawła ta Miłość wprowadza człowieka do nowego życia: „Przez chrzest

zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my

wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6,

4). Dzięki wierze to nowe życie kształtuje całą ludzką egzystencję na radykalnej

nowości zmartwychwstania. Na miarę jego wolnej dyspozycyjności, myśli, uczucia,

mentalność i zachowania człowieka powoli są oczyszczane i przekształcane, na

drodze, która nigdy tu na ziemi w pełni się nie realizuje. „Wiara, która działa przez

miłość” (Ga 5, 6) staje się nowym kryterium inteligencji i działania, które przemienia

całe życie człowieka (por. Rz 12, 2, Kol 3, 9-10, Ef 4, 20-29, 2 Kor 5, 17).

7. „Caritas Christi urget nos” (2 Kor 5, 14): miłość Chrystusa wypełnia nasze serca i

pobudza nas do ewangelizacji. Dzisiaj, tak jak wówczas, wysyła On nas na drogi

świata, aby głosić Jego Ewangelię wszystkim narodom ziemi (por. Mt 28, 19). Poprzez

swą miłość Jezus Chrystus przyciąga do Siebie ludzi z każdego pokolenia: w każdym

czasie zwołuje on Kościół, powierzając mu głoszenie Ewangelii, z nakazem, który

zawsze jest nowy. Z tego względu także dziś potrzeba bardziej przekonującego

zaangażowania kościelnego na rzecz nowej ewangelizacji, aby na nowo odkryć radość

w wierze i odnaleźć entuzjazm w przekazywaniu wiary. Zaangażowanie misyjne

wierzących, które nigdy nie może słabnąć, czerpie moc i siłę w codziennym

odkrywaniu Jego miłości. Wiara bowiem rośnie, gdy przeżywana jest jako

doświadczenie otrzymanej miłości i kiedy jest przekazywana jako doświadczenie łaski

i radości. Sprawia ona, że życie wiernych wydaje owoce, ponieważ poszerza serca w

nadziei i pozwala na dawanie twórczego świadectwa: otwiera w istocie serca i umysły

tych, którzy słuchają, na zaproszenie Pana, aby przylgnęli do Jego słowa, by stali się

Jego uczniami. Wierni, stwierdza św. Augustyn „wzmacniają się przez wiarę”[12].

Święty Biskup Hippony miał słuszny powód, aby wyrazić się w ten sposób. Jak wiemy,

jego życie było ciągłym poszukiwaniem piękna wiary, dopóki jego serce nie znalazło

spoczynku w Bogu[13]. Jego liczne pisma, w których wyjaśniał znaczenie wiary i

prawdy wiary, pozostają aktualne do naszych dni jako dziedzictwo niezrównanego

bogactwa i pozwalają nadal tak wielu ludziom poszukującym Boga w znalezieniu

właściwej ścieżki, aby osiągnąć „podwoje wiary”.

Tak więc tylko przez wiarę wiara rośnie i umacnia się; nie ma innej możliwości

posiadania pewności co do swego życia, jak tylko przez coraz większe powierzenie

siebie w ręce tej miłości, którą odczuwa się jako coraz większą, ponieważ swoje źródło

ma w Bogu.

8. Z tej radosnej okazji pragnę zachęcić braci biskupów całego świata, żeby

zjednoczyli się z Następcą Piotra w tym czasie duchowej łaski, jaki daje nam Pan, by

upamiętnić cenny dar wiary. Chcemy obchodzić ten Rok Wiary w sposób godny i

owocny. Trzeba zintensyfikować refleksję na temat wiary, aby pomóc wszystkim

wierzącym w Chrystusa w stawaniu się bardziej świadomymi i ożywić ich

przywiązanie do Ewangelii, zwłaszcza w okresie głębokich przemian, jaki ludzkość

przeżywa obecnie. Będziemy mieli okazję do wyznawania wiary w zmartwychwstałego

Pana w naszych katedrach i kościołach całego świata; w naszych domach i rodzinach,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: