Monday Sylwia - Czarne Błyskawice.pdf - czytadełka - ania.85

Monday Sylwia

Czarne Błyskawice

Jeszcze nie tak dawno Robertowi wydawało się, że doskonale zna swą

żonę Karolinę, najmłodszą córkę biznesmena z Hamburga. Poślubiając

jasnowłosą, o twarzy kościstej, z mądrym i poważnym wyrazem,

koneserkę sztuki, pisującą do kilku wysokonakładowych tygodników, już

wiedział, że wiąże się z kobietą piękną, bogatą, o skrajnych poglądach na

temat wolności jednostki w społeczeństwie. Nie przypuszczał jednak

wówczas, że on sam stanie się celem ataków owej krzewicielki absolutnej

niezależności. W krótkim czasie wywalczyła sobie pierwsze miejsce w

domu, jego zaś zepchnęła na margines. Życie rodzinne stało się piekłem.

Z ulgą opuścił więc stary kontynent europejski. W odległej Afryce

konflikt z żoną stracił na ostrości, a czas goił rany. Dopiero wiadomość,

że Karolina wyjechała z Wilhelmem Rubinem do Stanów

Zjednoczonych, uprzytomniła mu, jak słabo znał swą żonę. Musiało jej

bardzo zależeć na owym dziennikarzu z „The New York Review", skoro

zażądała rozwodu z Robertem i zrzekła się praw rodzicielskich do córki.

Robert Berger siedział teraz w kabriolecie Phoenix i raz po raz spoglądał

w niebo nad lotniskiem, oczekując pojawienia się samolotu Lufthansy.

Był przywiązany do córki, ale nie do tego stopnia, by mógł sobie

wyobrazić stałe sprawowanie nad nią opieki. Bał się tej

odpowiedzialności, a jeszcze bardziej lękał się dojrzewającej

dziewczyny, która będzie mogła krytycznie oceniać porzuconego przez

matkę ojca. Miał tę cichą nadzieję, że Sigrida poczuje żal do matki, która

ją zostawiła dla jakiegoś tam Wilhelma Rubina, i dzięki temu mniej

surowo osądzi ojca. Kiedy ją ostatnio widział? Prawie rok temu. Sigrida

nie pisywała do niego, nie otrzymywał od żony żadnych

zdjęć córki. Wyglądało na to, że matka wychowywała ją dla siebie. I

nagle ta zmiana sytuacji! Jaka była Sigrida rok temu? Nie odziedziczyła

urody i wdzięku po matce, raczej upodabniała się do ojca — miała niemal

chłopięce, szerokie mocne ramiona, pulchną twarz, piwne oczy i włosy

koloru akacjowego miodu. Poruszała się dość niezgrabnie, mówiła

niewiele głosem niepewnym. Kiedy patrzył na nią, czynił sobie wyrzuty,

że tak mało się nią zajmował. Ale rozmawiając z córką, nie odniósł

wrażenia, by za nim tęskniła. Po powrocie do afrykańskiego domu

powiedział Senie, swej czarnej sekretarce: Z Europą wiążą mnie już tylko

interesy. Samolot pojawił się na niebie zgodnie z rozkładem lotów.

Mężczyzna wyszedł z samochodu i udał się do holu dworca lotniczego.

Kupił puszkę coca-coli, otworzył ją i wolno popijając patrzył przez

szklaną ścianę na kołujący samolot. Nie czuł żadnego podniecenia na

myśl o tym, że za chwilę jego los zostanie połączony z losem córki. Może

dlatego — zastanawiał się — iż o tej porze zwykle żyłem innym

podnieceniem, podnieceniem wywoływanym obecnością Seny?

Koniecznie chciała z nim jechać na lotnisko. Stanowczo się sprzeciwił.

Podejrzewał, że jak najwcześniej pragnęła odkryć przed Sigridą swój

związek z jej ojcem. On był innego zdania, wolał, by tej prawdy nie

poznała zaraz po opuszczeniu samolotu. Nie uważał, by musiał się

usprawiedliwiać przed córką, po prostu nie chciał, by od razu wiedziała o

nim wszystko. Gdy wreszcie stanęła przed nim blada, uśmiechając się z

zakłopotaniem, jakby przepraszała go za to, że przyleciała z woli matki,

był bliski politowania się nad nią. To dziecko nie potrafiło ukryć swego

nieszczęścia. Tak, nie tylko on został skrzywdzony przez Karolinę, nie

oszczędziła też ich córki. Właśnie w tym momencie, na lotnisku, doszedł

do wniosku, że jeżeli nawet nie kocha Sigridy, to łączy go z nią poczucie

niesprawiedliwości losu. Tymczasem tuląc ją do piersi odczuł chłód, a

nawet niechęć córki. Zmartwił się. A więc nic z jedności uczuć, nic ze

wspólnoty przeżyć? W drodze do domu niewiele mieli sobie do

powiedzenia. Sigrida na pytania odpowiadała najczęściej monosylabami,

wzruszeniem ramion. Sama nie spytała ojca o nic, jakby z góry zakładała,

że nie usłyszy nic ciekawego. Mężczyzna przede wszystkim siebie winił

za to, iż nie umiał rozmawiać z córką — tak dawno się nie widzieli, nigdy

nie zabiegał o bliższy z nią kontakt.

Kiedy mijali hotel „Astra", Sigrida wyraziła zdumienie wielkim ruchem

na bulwarze. Pamiętała, że gdy była tu ostatnio, miejsce to należało do

ospałych. Cóż, wówczas przy bulwarze stał tylko ich obszerny dom, a w

sąsiedztwie dopiero rozpoczynano budowę hotelu, na lagunie kiwało się

zaledwie kilka motorówek, gdy teraz na parking hotelowy za,ezdza,ą

liczne samochody, a na wodzie rojno od jachtów. Ten widok wydał się ,e,

miły, bo prawdopodobnie rozwiewał jakieś dziewczęce obawy przed

codzienną nudą.

Wjechali w cień palm stojących koło garażu.

— No, to witaj w domu — zwrócił się Robert Berger do córki.

Sena nerwowo dmuchając w czarny kosmyk włosów opadających na

lewy policzek i potrząsając dużymi złotymi kolczykami w uszach,

powiedziała:

— To bardzo nieszczęśliwe dziecko.

Robert nawet nie próbował odgadnąć, czy współczuje dziewczynie, czy

drwi z jej rodziców. Nie spodobała się Senie. Roberta nie dziwił ten

stosunek do młodej, bladej Europejki, wyglądającej tu, w Afryce,

dziwacznie, nieestetycznie. Mężczyzna z przykrym zażenowaniem

przyglądał się podczas obiadu w restauracji „Astra" chudym białym

ramionom córki, tak przeraźliwie obcym w tym lokalu pełnym brązu,

złota i przyćmionego słońca. Były brzydkie w ich ruchach odkrywał

nieporadność, irytującą niedojrzałość. Jedząc myślał o Karolinie, jej

ciele, na pewno też bladym, o twarzy wymalowanej maskarą i henną. Nie

mógłby jej wziąć w ramiona bez odrazy. Jakże ciekawiej, piękniej

prezentowała się Sena! Jej skóra zdawała się byc częścią tropiku,

zbliżając się do niej - zbliżał się do tego gorącego kontynentu, gdy ciało

Karoliny byłoby tu intruzem, zbliżenie do mego uboższe, uboższy też

byłby seks. Nie wyobrażał sobie teraz współżycia z Karoliną Jego była

żona me lubiła Afryki. Kiedy tu się pojawiała, była stale zmęczona, jej

niedyspozycja przeciągała się w długie tygodnie. Budziła w Robercie

odrazę, więc nigdy nie nalegał, by w łóżku spełniała swe małżeńskie

obowiązki. Jakże w tych dniach tęsknił za sprężystością ciała Seny za jej

dojrzałym miąższem warg. Ubolewał, że jest Europejczykiem,

Monday Sylwia - Czarne Błyskawice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: