Kowszewicz Malwina - Nigdy dość.pdf - Gorący Romans - stare_pudlo

m a I w i n a

kowszewicz

WARSZAWA 2007

NIGDY DOŚĆ

A. Kuryłowicz 2007

Redakcja: Barbara Nowak/Joanna Morawska

Zdjęcia autorki na okładce: Patrycja Woy-Wojciechowska

Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 978-83-7359-445-6

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk

Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.

t./f. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009

www.olesiejuk.pl

Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe

www.merlin.pl

www.empik.com

www.ksiazki.wp.pl

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ

Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa

Wydanie I

Skład: Laguna

Druk: OpolGraf S.A., Opole

Mężowi

wtorek

10.05

Tak.

To znaczy nie!

Nic powinnam mu tego mówić, choć paraliżował mnie brak miłości, gdy powtarzał,

jak bardzo mnie kocha. Nie powinnam tak długo milczeć, nie powinnam krzyczeć, że

wsiądę do auta, by rozbić się na pierwszym słupie. Nie powinnam go pokochać, nie

powinnam nawet wypić z nim kawy, a co dopiero — być. A jednak...

Nie powinnam być z mężczyzną, którym można się cieszyć tylko w samotności...

Przy którym traci się klasę, wdzięk, a zyskuje wyłącznie doświadczenie.

Nie powinnam być z kimś, o kim nie wiedziałam, jaki był piętnaście lat temu, gdzie

jest teraz i co zrobi za pięć minut. Nie powinnam...

— A ty?

To do mnie. Często byłam pytana, choć moje zdanie wcale się nie liczyło. Nie znaczy to, że go

nie miałam. Brakowało mi tylko mocnego postanowienia, że powinnam

je mówić głośno. A jednak Ola, redaktor naczelna miesięcznika o dumnej nazwie „Ouuups”,

najmodniejszego magazynu w promieniu pięciuset kilometrów, czekała na moją odpowiedź.

— Ja, Olu? — zdziwiłam się.

Olu, Aleksandro, Oleńko... Olka przynosiła zaszczyt

swojemu imieniu, w którym było coś dostojnego, a nawet

królewskiego, choć nosiło je niewiele królowych. Była jak

kolia z dwudziestoczterokaratowego złota wysadzana brylantami i inkrustowana kawałkami

różowego plastiku. To

jedna z tych kobiet czarodziejek, przy których mężczyźni

mieli trudności z przypomnieniem sobie drogi do domu

i łatwość natychmiastowego zapominania o wszystkim, co

do tej pory przytrafiło im się w życiu. Żona? Dzieci?

Wywiadówka najmłodszego synka? Jakie to miało znaczenie przy kimś takim jak ona? Na pytanie:

„co o niej myślisz?”, znali tylko jedną odpowiedź: „chcę się z nią ożenić”. Oczywiście

natychmiast. Nie muszę więc chyba dodawać, że to właśnie przez nich Ola nie wyszła za mąż, ale

nie róbmy z tego dramatu, bo miała jeszcze dużo czasu na wybranie sukni ślubnej, urodzenie

dzieci, naukę pieczenia mazurków wielkanocnych i ozdabiania ich karmelową polewą i

migdałami.

Ola była pożądana jak pokój z widokiem (oczywiście na szczęście), jak radość ze spełnienia

marzeń o głównej wygranej (nie znałam tego rodzaju uciechy, bo nigdy niczego nie wygrałam, ale

od czego miałam wyobraźnię). Świetnie by wyglądała na banknocie o nominale miliona euro —

każdy chciałby jej dotknąć, a co dopiero posiąść.

Nienaganna od wysokich obcasów po błyszczące loki na głowie.

Seksowna przez duże S.

Kobieca przez gigantyczne K.

Nie chciałabym wypaść na lizusa, który prawi same komplementy, ale Olka nie tylko dla mnie

była niezwykła. Została po prostu stworzona do kierowania magazynem „Ouuups”, który od

pierwszej do ostatniej strony opowiadał o tym, czego pragnęła każda z nas. Olę wyróżniał

subtelny i wyrafinowany smak, a jednak wydawała się uniwersalna w wielu sytuacjach, można

było nawet powiedzieć, że do każdej pasowała. Dobrze prezentowała się w roli romantycznej,

dramatycznej i odlotowo śmiesznej, choć twierdzenie, że była miłośniczką zwariowanych

komedii i dołujących tragedii bez wyjścia z sobą jako ich bohaterką, należałoby uznać za

przesadzone.

Właśnie trwało kolegium w gabinecie, na którego drzwiach wisiała mała błyszcząca tabliczka z

napisem wyrytym delikatną kursywą: „Redaktor naczelna magazynu »Ouuups«„. Wymyślałyśmy

tematy do kolejnego numeru. Ola siedziała prosto, jakby była przywiązana w pasie do oparcia

czerwonego fotela, i wpatrywała się we mnie nienagannie pomalowanym okiem. Wzbudzała mój

zachwyt, nie tylko dlatego, że los obdarzył ją twarzą Aniston i umysłem pierwszych zdobywców

Dzikiego Zachodu. Była też modna. Po jej ubraniu każdy mógł się w mig zorientować, że na

ostatnim pokazie Versace „beż okazał się absolutnie wszechobecny”. A dobrze dobrane kolory —

wiadomo! — są w stanie odmienić twoje życie. „Bo beż, kochanie, elegancko cię zakrywa, ale

robi to na tyle delikatnie, że czujesz, jakbyś była lekko obnażona” — ta dobra stara prawda mojej

babci pozostawała wciąż aktualna, jakbym ją wycięła z ostatniego numeru magazynu „Ouuups”.

Hitem sezonu dla kobiet wciąż był beż.

Ola odgarnęła beżowy kosmyk włosów, tak gruby jak mój cały kucyk, z beżowego kardiganu i

sięgnęła po papierosa cieńszego niż najchudszy penis opisany w historii. Po czym wypuściła

seksownie dymek i spokojnym, głębokim głosem dodała:

— Tak, ty, Julio. I nie siedź tak, jakbyś pokazywała mi środkowy palec.

— Środkowy? To zbyt daleko idące przypuszczenie... raczej serdeczny? — zdziwiłam się

szczerze, bo przecież tylko siedziałam sobie cichutko w kąciku i chłonęłam atmosferę redakcji

jak śródziemnomorska gąbka, a więc chyba miałam prawo lekko się osunąć, czy też, ot tak,

łagodnie spłynąć sobie z krzesła.

O czym to one rozmawiały, podczas gdy ja w myślach przejeżdżałam czołgiem przez swoje

życie, próbowałam uporządkować wspomnienia i tak bardzo pragnęłam zostawić tylko te słowa, w

które umiałam wierzyć.

Nie wiedziałam, o czym mówiły. To znaczy mogłam przypuszczać, że znowu wymyślały

tematy i szukały dla naszych czytelniczek silnych emocji i wzruszeń, drogi do szczerej przyjaźni,

szczęśliwej miłości, czyli tego, czego każdej z nas w tej redakcji coraz bardziej brakowało w

życiu.

10.28

— Julio, mówiłam o planach strategicznych „Ouuups” —

wprowadziła mnie w temat spotkania Ola.

Z uwielbieniem patrzyła na swoje pracowniczki, nawet te, które minęły się z powołaniem, ale

na siłę próbowały udowodnić sobie i światu, że tu jest ich miejsce.

W tym magazynie, w tym pokoju.

— Może na to konto wymyślimy Międzynarodowy Dzień

Gry Wstępnej? Tak pięknie pasowałby do tekstu, który będę

teraz pisała — zaproponowała Marta, redaktorka działu

seksu. — Julka, wymyśl coś — dodała.

Znowu ona? Gdybym tak naprawdę mogła coś wymyślić i jeszcze znaleźć chociaż jedną

osobę, której chciałabym to powiedzieć — to by było coś. Ale w sprawie Międzynarodowego

Dnia Gry Wstępnej miałam w głowie pustkę. A jednak czułam presję, żeby coś powiedzieć, bo

dziewczyny wpatrywały się we mnie z takim wyczekiwaniem i przejęciem, jakby były

statystkami w filmie Polowanie na Czerwony Październik .

— No, Julka! — ponagliła mnie Martusia.

Kochane stworzenie ta Marta, choć uparte. Kiedy była zła, nuciła pod nosem „Bejbe, bejbe,

zamknij oczy”, co brzmiało jak refren piosenki, której zdecydowanie nigdy nie słyszałam, poza jej

wykonaniem. Marta to najniższa z nas, zaledwie sto pięćdziesiąt dziewięć centymetrów wzrostu.

Ale wielka duchem. Skakała na bungee i jeździła na obozy kajakarskie. W jej towarzystwie żadna

mysz nie była straszna.

Miłośniczka literatury fantasy. Nad jej biurkiem wisiało zdjęcie jakiegoś włochatego potwora

zamiast gołego popiersia Brada Pitta.

Znawczyni kuchni bałkańskiej.

Specjalistka od seksu.

Autorka maksym: „Każdy jest panem swoich genitaliów”.

Właścicielka kolekcji płaskich pantofli z lakierowanej skóry z okuciami. Nieskomplikowane

maniery i pogarda dla klasyki.

Umiłowanie seksu pod kontrolą.

Ale dlaczego bez orgazmu?!

— Doskonały pomysł, jestem za! — ucieszyła się Ola.

— Świetnie, to może pierwszego listopada? — zamamrotała pod nosem Marta.

Ale wyskoczyła z tą żałosną datą. A jeszcze niedawno była taka radosna. No cóż, ludzie się

zmieniają po trzydziestce...

— Może lepszy byłby pierwszy czerwca? — zasugerowałam.

Dzień Gry Wstępnej?! Wiedziałam, że teraz lepiej się nie odzywać, bo to tak, jakbym

zaplanowała sama na siebie zamach. To niby też teraz modne, ale sorry , bez mojego udziału.

Zaczęłam szybko kombinować, jaki dzień byłby dobry na tę uwerturę. Już wiem! Każdy! A

dlaczego nie ustanowić dnia blondynki? Bruneta albo bikini... albo, za przeproszeniem, stringów,

myślałam sobie cichutko. I zachwycałam się głośno tak rewolucyjną inicjatywą w kalendarzu. W

końcu wymyśliła ją redaktorka, która jest ekspertem od seksu w naszym magazynie. Wyobraziłam

sobie nagle, jak spotykam się w tym dniu z moim ukochanym (tylko gdzie on jest? Jaki diabeł go

nakrył ogonem?), i wiem już, że muszę zdążyć przed północą, bo to polecenie służbowe, z

którego będę musiała stworzyć raport.

— Julia, jak ustalicie z Martą datę, to wpiszemy do

kalendarza, dobrze? — zrobiła dzióbek Ola, naczelna „Ou-

uups”.

10.45

Wyjęłam kalendarzyk i wkroczyłam do akcji.

— Może coś z sześćdziesiąt dziewięć? — zaproponowałam, myśląc o dziewiątym listopada.

— E, to takie banalne — przerwała mi Marta. — A poza

tym nie wiesz, że nie ma tylu dni w miesiącu? Jest tylko

trzy-dzieś-ci, Julka.

Święta Marta patrzyła na mnie z takim oburzeniem, jakby za moimi plecami ujrzała sforę

nagich dzieciaków, każde z procą w ręce, wykrzykujących brzydkie słowa. Górowała nade mną

uporem, dystynkcją i przymiotami charakteru, nie dało się ukryć. No i umiejętnością liczenia do

trzydziestu.

— Martuś? — jęknęłam. — To kiedy ma być to DGW?

— A może trzynastego? To taki dzień, w którym nic się nie chce, pechowy i w ogóle —

zasugerowała.

— Świetny pomysł! — przytaknęła Aśka.

Łatwo dawało się ją zadowolić.

Była taka uprzejma.

I wtedy mnie olśniło — Marta i Aśka były, a jeśli nie, to musiały zostać, lesbijkami! Aśka

samotna, niby kręci i poznaje facetów przez Internet, ale co to za randki? A Marta — cicha woda

brzegi rwie. Postanowiłam się przeciwstawić tej banalnej dacie, której obie się uczepiły, jakby

następnego dnia po niej miał nastąpić koniec świata.

— A może...

Tu się zawiesiłam. Przez chwilę próbowałam sobie przypomnieć, kiedy mam dni płodne,

dziewiątego czy szóstego, a zresztą, co za różnica.

— Wiem! Dziewiątego listopada gra wstępna na szóstkę!

Ależ byłam mądra.

Całe życie marzyłam, żeby zostać zatrudniona jako znawczyni gry wstępnej.

I udało się. Yes! Yes, yes, yes!

— Świetny pomysł — usłyszałam.

I tak w kalendarzu powstała nowa wyjątkowa data, której przyczyną byłam ja.

11.28

Kiedy w normalnym świecie czarni kelnerzy podawali chłodne trunki na słonecznej plaży, ja

miałam krótką przerwę w kolegium. Stałam przy windzie z papierosem i myślałam: „Dzień Gry

Wstępnej, też mi coś”.

Zadzwoniłam do Jana, żeby to z nim przegadać. W końcu ceniłam go nie tylko za to, kim był

przedtem w moim życiu, ale i za to, kim stał się od chwili, gdy się rozstaliśmy.

— Julka! Wolę już dzień świra, dzień totalnego orgazmu,

dzień powszechnego miłowania, dzień zwykłego p..., ale

nie to...

I wtedy wszystko zrozumiałam.

Lody były modne w tym sezonie, ale tylko zimne...

11.41

— Wiecie, że w tym roku co trzecia z nas będzie miała

romans?

Tymi słowami przywitała nas Janka, specjalistka od mody.

Kowszewicz Malwina - Nigdy dość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: