Szop pracz.
Szop pracz rozpoczął swój marsz na wschód i nieubłaganie zdobywa coraz to większy obszar naszego kraju, będąc kolejnym konkurentem naszych rodzimych gatunków.
Występowanie i siedlisko.
Na początku dwudziestego wieku jego populacja wymknęła sie spod kontroli, kiedy to uciekły z ferm hodowlanych na terenie Niemiec.
Od tamtej pory, jego populacja rozwija się , a szopy rozpoczęły swą ekspansje na wschód.
Zamieszkuje najrozmaitsze tereny ale starają sie trzymać w pobliżu cieków wodnych, z którymi to łączy się nieodzownie jego odżywianie.
Zwierzęta te mają mały dystans do człowieka, przez co często bywają bywalcami wysypisk śmieci oraz przydomowych śmietników, znajdując w ich okolicach pokarm.
Siedlisko szopów jest zbliżone do lisiego, choć nory, w których zamieszkują nie są tak efektowne.
Szopy za schronienie używają najczęściej gotowych już tworów, wypłukanych jam, nor po innych zwierzętach lub nawet okolic ludzkiego domostwa.
Charakterystyka ogólna.
Wielkościowo szopa porównać można z lisem lub jenotem.
Typowy jak na psowatego kształt ciała nie wyróżnia sie specjalnie od jego krewniaków.
Jego barwa jest popielatoszara z jaśniejszą stroną brzuszną.
Szop przypomina swym wygładem złodziejaszka, który przepasał czarną przepaską oczy, bardzo charakterystyczny jest również ogon, ubarwiony w biało czarne pasy.
Waga jego waha się w okolicach pięciu kilogramów i uzależniona jest od płci, wieku, kondycji oraz pory roku.
Pływa niechętnie, aczkolwiek bardzo sprawnie, świetnie radzi sobie z wspinaczką na drzewa oraz wykroty.
Odżywianie
Szop zjada wszystko, co znajdzie. Jest on typowym zbieraczem i opiera sie w głównej mierze na pokarmie znalezionym lub pozostawionym przez inne zwierzęta.
Jest wszystkożerny, preferuje pokarm zwierzęcy jego przysmakiem są małż oraz ptasie jaja.
Rozmnażanie i rozwój.
Okres godowy szopów przypada podobnie jak cieczka u lisów i odbywa się głównie w lutym.
Samiec i samica nie są ze sobą emocjonalnie związane i zaraz po akcie kopulacji, samiec wyrusza dalej w poszukiwaniu nowych partnerek.
Po około dwóch miesiącach rodzi się kilka młodych, które są karmione przez matkę przez kolejne dwa miesiące swojego życia.
W wieku pół roku młode szopy pomagają już matce w zdobywaniu pokarmu.
Pozostają z nią do następnej zimy, kiedy to samice osiągną dojrzałość płciową a samce udadzą sie w poszukiwaniu nowych terenów.
Samce swą dojrzałość płciową osiągają o rok później niż samice.
Zachowanie.
Okres największej aktywności szopów to godziny nocne.
Zwierzęta te mają świetny wzrok oraz węch.
Bardzo sprytne i chwytne kończyny umożliwiaja im wydobycie pokarmu z równych zakamarków lub jak to bywa w przypadku
Skorupiaków, wydostanie ich z muszli.
Samce zazwyczaj żyją samotniczo, matka zaś prowadzi za sobą swoje potomstwo, robiąc przy tym niesamowite hałasy np. podczas
plądrowania śmietników.
Choć szopy bytują w środowisku bogatym w wodę, to moczą sie niechętnie, gdyż nie są należycie przystosowane do izolowania ciepła w wodzie poprzez swoje futerko.
Ekologia gatunku.
Szopy ze względu na swoje świetne zdolności adaptacyjne, zajmują coraz to większe tereny naszego kraju.
Stanowią konkurencje dla lisów i wywierają dość duża presje na populacje ptaków wodnych wyprowadzających lęgi w Polsce.
Są one kolejnym powodem zmniejszania się populacji ptaków wodnych oraz zwierzyny drobnej.
Należy wiec wywierać duża presje łowiecką na ten gatunek, który to ze względu na swa duża ingerencje w naszych łowiskach, został wciągnięty na listę zwierząt łownych.
Wrogami naturalnymi szopa są lis i zdziczałe psy.
hronosx