Hill Livingston Grace - Bilżej serca 03 - Szkarłatne róże.pdf - Hill Livingston Grace - hildahasz

Grace Livingston Hill

Szkarłatne róże

/ .

W pokoju panowała cisza, którą zakłócało tylko tykanie

małego zegara, stojącego na stoliku w hallu i miarowo odmie

rzającego sekundy jedna po drugiej. Marion Warren siedziała

przy łóżku ojca, skąd nie ruszała się przez cały dzień. Wsta

wała tylko po to, aby podać ojcu leki, porozmawiać z doktorem

lub zamienić parę słów ze swą bratową.

Doktor przyszedł trzeci raz od rana. Tym razem zjawił się

już nie wzywany Marion była więc pewna, że koniec jest

blisko, mimo że nie zostało to powiedziane otwarcie. Gdy

patrzyła na poszarzałą, ukochaną twarz chorego, serce jej

mówiło, że ojcu nie pozostało zbyt wiele czasu.

Nie chciałaby, aby jeszcze raz doświadczał cierpienia, które

towarzyszyło mu przez ostatnie dwa lata, od wypadku w fab

ryce. Wiedziała, że chciałby mieć to wszystko już za sobą.

Często powtarzał, jak bardzo pragnąłby żyć bez bólu. Jednak,

wbrew temu, co mówili lekarze, ciągle miała nadzieję, że wy

zdrowieje. Opiekowała się nim bardzo troskliwie, angażując

się w to całym sercem, chociaż czasami nie potrafiła zapano

wać nad zmęczeniem i marzyła o chwili odpoczynku. Ojciec

był dla niej wszystkim. Zawsze się dobrze rozumieli, wiele ze

sobą rozmawiali, mieli podobne pragnienia i ambicje. Zaszcze

pił w niej miłość do czytania i nauki i wyszukiwał dla niej

książki, które mogłyby się jej podobać. Potrafili godzinami

czytać na głos i potem długo dyskutować o tym, co przeczytali.

Po śmierci matki ojciec przejął rolę obojga rodziców. Jak więc

miała żyć bez niego?

Wiedziała oczywiście od początku, że istnieje prawdopodo

bieństwo, iż ojciec nie wyzdrowieje. Ale był zawsze tak pogod

ny i pełen nadziei, nigdy się nie skarżył i nigdy się nie pod

dawał, dlatego, wbrew rozsądkowi, odsuwała myśl o jego

śmierci. Wieczorami, gdy starał się zasnąć, zwykł mawiać:

- Wiesz, córeczko, chyba czuję się dzisiaj troszkę lepiej.

Może doktor pozwoli mi jutro wstać. Prawda, że byłoby wspa

niale?

Jednakże czasami zachowywał się i mówił w taki sposób,

jakby już jutro miał być w niebie. Pewnego razu powiedział:

- Wiesz, będę wdzięczny, jeśli Bóg pozwoli mi dożyć

sędziwego wieku, ale jestem gotowy, aby wezwał mnie do

siebie choćby teraz.

Rozmyślając o tym wszystkim, Marion siedziała przy łóżku

ojca, wpatrując się w jego twarz. Nie spała od dwóch nocy,

odkąd jego stan nagle się pogorszył, i chwilami nie wiedziała,

czy jest całkiem przytomna.

Brat Marion, Tom, od półtorej godziny siedział w nogach

łóżka. Widziała, że cierpiał, ale wydawało jej się, że to ona

martwi się najbardziej. Jej starszy brat nie był, jak to określał,

„sentymentalny". Nigdy nie rozumiał silnego uczucia po

między Marion i ojcem. Nazywał to nieraz stronniczością, ale

dziewczyna wiedziała, że ojciec nie był stronniczy. Bardzo

kochał Toma, chociaż nigdy nie był w stanie zaprzyjaźnić się

ze swym praktycznym, wesołym i nieco niecierpliwym synem.

Nigdy nie znajdowali czasu, aby ze sobą porozmawiać, ponie

waż Tom zawsze miał jakąś sprawę, którą musiał natychmiast

załatwić. Był jak jego matka, która, zawsze zajęta, nawet pod

czas swojej ostatniej choroby nie spuszczała z oczu spraw

domowych i do końca pilnowała, czy wszystko zostało prze

prowadzone tak, jak zaplanowała. Może to przez tak odmienne

charaktery nie rozumieli się najlepiej?

Marion była ciekawa, czy Tom nie żałuje teraz, że nie uczy

nił ojca szczęśliwszym poprzez częstsze przebywanie z nim.

Przecież Tom kochał ojca. Spojrzała na brata. Siedział w mil

czeniu, jakby z poczucia obowiązku, i tylko od czasu do czasu

zmieniał pozycję i odchrząkiwał cicho. Wydawało się, że jest

całkowicie zajęty sobą, a jednak mimo wszystko Marion cie-

szyła się, że czuwa razem z nią. Nie chciałaby, żeby cała

odpowiedzialność spadała tylko na nią.

W pokoju pojawiała się także Jennie, żona Toma. Nie sie

działa razem z nimi, ale przychodziła od czasu do czasu, co

denerwowało Marion, która wolałaby już, żeby Jennie albo

została, albo nie wchodziła w ogóle. Trudno było znieść ciągłe

klapanie schodzonych kapci i te teatralne szepty bratowej, raz

pytającej o różne sprawy domowe, raz o to, czy koniec już się

zbliża. A przecież ojciec był zawsze dla niej bardzo miły i trak

tował ją prawie jak swoją córkę, powinna więc starać się usza

nować jego ostatnie chwile.

Właśnie w trakcie jednej z takich wizyt wydawało się, że

koniec właśnie nadszedł. Jennie otworzyła usta, jakby chciała

poinformować ich o tym, z czego sami sobie doskonale zdawali

sprawę. Marion już miała krzyknąć: „Bardzo proszę, siedź

spokojnie, dobrze?", ale tylko wzięła głęboki oddech, za

cisnęła wargi i próbowała się modlić o siłę.

Przyszedł doktor. Słyszała, jak cicho otworzył i zamknął

drzwi wejściowe. Nie były zamknięte na klucz, aby mógł wejść

w każdej chwili. Marion odetchnęła z ulgą. „Doktor! Jeśli

można jeszcze pomóc, on na pewno pomoże."

Doktor natychmiast zauważył zmianę. Patrząc na niego, Ma-

rion zrozumiała, że stan ojca jest bardzo poważny. Podszedł

w milczeniu do łóżka i ujął nadgarstek chorego. Nagle ojciec

poruszył zbielałymi wargami, otworzył oczy i spojrzał na Ma-

rion. Ujęła jego zimną rękę i poczuła delikatny uścisk słabych

palców.

- Żegnaj, córeczko - powiedział cicho. - Chyba muszę już

was opuścić.

Zamknął oczy i Marion pomyślała, że już umarł, ale znów je

otworzył i powiedział wyraźniej:

- Tu jest twój dom. Tom wszystkiego dopilnuje. Zrozumie,

że... - przerwał.

Tom wstał energicznie i jakby mówił do kogoś oddalonego,

głośno powiedział:

- W porządku, tato. Zaopiekuję się Marion. Możesz być

spokojny.

Chory uśmiechnął się.

- Oczywiście - wyszeptał, ledwo łapiąc oddech. - Zegnaj

cie - potoczył wzrokiem po pokoju. - Żegnaj Jennie, żegnajcie

dzieci.

Jennie nagle zniknęła. Marion pomyślała, że może rozpła

kała się i poszła do innego pokoju. Może jednak kochała ojca.

Może niesprawiedliwie osądziła bratową?

Jennie jednak nie poszła płakać. Cicho jak duch zeszła po

schodach i weszła do gabinetu teścia. W gabinecie stało tylko

stare biurko i głębokie krzesło, a ściany były obstawione

półkami z książkami. Ostrożnie zamknęła drzwi, zapaliła

światło i rozejrzała się ukradkiem. Była tu już nie pierwszy raz.

Ponieważ teść był chory, a Marion przez cały czas się nim

opiekowała, Jennie mogła poznać każdy kąt w domu. Nie mu

siała niczego przeszukiwać; dokładnie wiedziała, gdzie zaj

rzeć. Wyjęła z kieszeni mały kluczyk i podeszła do biurka.

Kluczyk znalazła tydzień temu, gdy porządkowała szafę teścia.

Był przytwierdzony do innych kluczy i odczepiła go, gdy teść

spał, a Marion przygotowywała dla niego jedzenie. Jennie ot

worzyła prawą dolną szufladę biurka, odsunęła kilka ksiąg ra

chunkowych i z tyłu szuflady wyjęła cynowe blaszane puzder

ko. Włożyła kluczyk do zamka i otworzyła puzderko.

Trzęsącymi się rękami wyjmowała kolejno koperty podpisane

„Akt własności domu", „Kwestionariusze podatkowe" i po

dobne, aż doszła do koperty podpisanej „Testament".

Odłożyła ją, schowała pozostałe, zamknęła pudełko, włożyła je

do szuflady, przykryła książkami i zamknęła szufladę. Wzięła

li ss^t^,4&> r ^\x^K , ^jia.'5»\^ctzez moment, jakby przestraszo

na tym, co robi. Nie musiała otwierać koperty i czytać tego, co

jest w środku, ponieważ zrobiła to już tydzień wcześniej.

Każde słowo i sylabę tego napisanego starannym pismem do

kumentu miała wyryte w pamięci. Nie mogła zasnąć przez

kilka nocy, rozpamiętując jego treść. Stary nie miał prawa

robić różnicy pomiędzy swoimi dziećmi! Nie miał prawa zapi

sywać całego domu Marion! Jeśli nie byłoby testamentu, to

znaczy, gdyby go nie znaleziono, to zgodnie z prawem dom

byłby podzielony. Oczywiście Tom i tak zaopiekowałby się

Marion. Ale powinien mieć prawo do decydowania. Nie po

winny go ograniczać humory dziewczyny. Jennie nie widziała

Hill Livingston Grace - Bilżej serca 03 - Szkarłatne róże.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: