Quick Amanda - Intryga.pdf - quick amanda - daphne.mezereum

Amanda Quick

INTRYGA

P ROLOG

W Ģ tły płomyk Ļ wieczki niewiele mógł zdziała ę w gł ħ bokich ciemno Ļ ciach, w jakich ton ħ ła

opuszczona rezydencja. Matthiasowi Marshallowi, hrabiemu Colchester, wydawało si ħ , Ň e dom

wchłon Ģ ł w siebie sam Ģ esencj ħ nocy. Panowała w nim atmosfera grobowca, miejsca, w którym

jedynie duchy miałyby ochot ħ zamieszka ę .

Poły długiego czarnego płaszcza Matthiasa furkotały wokół zachlapanych błotem wysokich

butów, gdy m ħŇ czyzna wspinał si ħ po schodach. Uniósł wy Ň ej Ļ wieczk ħ , Ň eby rozja Ļ ni ę sobie

drog ħ . Kiedy par ħ minut temu zastukał do drzwi, nikt go nie powitał, dlatego sam wszedł do

ponurego holu. Teraz ju Ň nie miał najmniejszych w Ģ tpliwo Ļ ci, Ň e nie spotka tu Ň adnej słu Ň by —

pokojówki czy lokaja. Nawet koniem musiał si ħ zaj Ģę sam, ze stajni bowiem nie wynurzył si ħ

stajenny.

Na szczycie schodów zatrzymał si ħ , by pochyli ę si ħ nad por ħ cz Ģ i popatrze ę na

nieprzeniknione ciemno Ļ ci, niczym ocean zalewaj Ģ ce klatk ħ schodow Ģ i hol. ĺ wieczka nie

zdołała przenikn Ģę fal mroku, które to przybli Ň ały si ħ , to oddalały.

Matthias ruszył ponurym korytarzem, kieruj Ģ c si ħ do pierwszej sypialni po lewej. Zatrzymał

si ħ przed ni Ģ i nacisn Ģ ł star Ģ klamk ħ . Drzwi skrzypn ħ ły Ň ało Ļ nie, kiedy je otwierał. Podniósł

wy Ň ej Ļ wiec ħ i rozejrzał si ħ po pokoju.

Bardziej przypominał mauzoleum ni Ň sypialni ħ .

Na Ļ rodku stał staro Ň ytny kamienny sarkofag. Matthias zerkn Ģ ł na inskrypcje i rze Ņ by, które

go pokrywały.

Rzymski, pomy Ļ lał, do Ļę pospolity.

Podszedł bli Ň ej do trumny stoj Ģ cej pod czarnym przezroczystym baldachimem. Pokryw ħ

zdj ħ to. W blasku Ļ wiecy zobaczył czarne aksamitne poduszki wy Ļ cielaj Ģ ce wn ħ trze grobowca.

Odstawił Ļ wiec ħ na stół. Zdj Ģ ł r ħ kawice do jazdy konnej, rzucił je obok Ļ wiecy, potem

przysiadł na brzegu sarkofagu i Ļ ci Ģ gn Ģ ł buty.

Gdy ju Ň był gotowy, otulił si ħ płaszczem i uło Ň ył na czarnych poduszkach w trumnie.

Na dworze powoli zbli Ň ał si ħ Ļ wit, lecz Matthias wiedział, Ň e grube czarne kotary zasłaniaj Ģ ce

okna nie wpuszcz Ģ do Ļ rodka promieni sło ı ca, które rozproszyłyby mroki tego ciemnego pokoju.

Komu Ļ mo Ň e trudno by było zasn Ģę w tak grobowym otoczeniu, lecz Matthias wiedział, Ň e

jemu nie przysporzy to najmniejszych trudno Ļ ci. Przywykł do towarzystwa duchów.

Nim jeszcze zamkn Ģ ł oczy, po raz kolejny zastanowił si ħ , po co zawraca sobie głow ħ

odpowiadaniem na wezwanie tajemniczej Imogeny Waterstone. Ale i tak znał odpowied Ņ . Dawno

temu zło Ň ył przysi ħ g ħ . Wi Ģ zało go dane słowo.

Matthias zawsze dotrzymywał obietnic. Tylko w ten sposób mógł si ħ upewni ę , Ň e sam nie stał

si ħ duchem.

Matthiasa bezlito Ļ nie wyrwał ze snu przenikliwy kobiecy pisk.

Rozpaczliwy krzyk został przerwany przez inny kobiecy głos; ten z kolei był surowy,

wyrazisty. Przywodził na my Ļ l twarde, zielone jabłka Zamarii.

— Na miłosierdzie Pa ı skie, Bess, musisz si ħ drze ę na widok byle paj ħ czyny? To mi

wyj Ģ tkowo działa na nerwy. Miałam na dzisiejszy poranek zaplanowanych mnóstwo wa Ň nych

rzeczy, a niczego nie zrobi ħ , je Ļ li b ħ dziesz co krok wrzeszcze ę .

Matthias otworzył oczy, przeci Ģ gn Ģ ł si ħ i usiadł w trumnie. Zerkn Ģ ł na uchylone drzwi

sypialni i w tej samej chwili zobaczył młod Ģ pokojówk ħ osuwaj Ģ c Ģ si ħ na podłog ħ . Z korytarza

wpadało słabe Ļ wiatło dzienne, po którym Matthias odgadł, Ň e sło ı ce wstało ju Ň do Ļę dawno.

Przeczesał palcami włosy i potarł szorstki zarost. Nie dziwił si ħ , Ň e słu ŇĢ ca zemdlała na jego

widok.

— Bess? — usłyszał ten głos kojarz Ģ cy mu si ħ z kwa Ļ nymi jabłkami z Zamarii, a potem

lekkie kroki w korytarzu. — Bess, co z tob Ģ znowu?

Matthias oparł łokie ę na kraw ħ dzi kamiennego grobowca i z ciekawo Ļ ci Ģ obserwował drug Ģ

posta ę , która zjawiła si ħ w drzwiach. Kobieta w pierwszej chwili go nie zauwa Ň yła i cał Ģ uwag ħ

skupiła na nieprzytomnej pokojówce.

Nie ulegało w Ģ tpliwo Ļ ci, Ň e jest szlachetnie urodzona. Długi fartuch, zasłaniaj Ģ cy praktyczn Ģ

szar Ģ sukienk ħ z krepy, nie zdołał ukry ę pro Ļ ciutkich pleców ani łagodnie zaokr Ģ glonej linii

biustu. Wyprostowane ramiona Ļ wiadczyły o wrodzonej godno Ļ ci, a tak Ň e o zdecydowanym

charakterze, którym promieniowała niemal ka Ň da cz Ģ stka jej ciała.

Matthias z coraz wi ħ kszym zainteresowaniem przygl Ģ dał si ħ damie pochylaj Ģ cej si ħ nad

pokojówk Ģ . Mierzył j Ģ krytycznym wzrokiem, odnotowuj Ģ c poszczególne elementy jej sylwetki,

tak jakby oceniał fragmenty jakiej Ļ zamaryjskiej statuetki.

Kobieta podj ħ ła heroiczny wysiłek zmierzaj Ģ cy do ukrycia pod praktycznym białym

czepeczkiem masy jasnokasztanowych włosów. Lecz i tak cz ħĻ ci loczków udało si ħ wyrwa ę z

niewoli i teraz okalały jej twarz o delikatnych rysach. Cho ę kobieta pochylała si ħ nad pokojówk Ģ ,

Matthias zauwa Ň ył wysoko osadzone ko Ļ ci policzkowe, długie rz ħ sy i wyrazisty, dumny nos.

Silna, przykuwaj Ģ ca uwag ħ twarz, stwierdził w duchu. Stanowiła niejako esencj ħ

zdecydowanego charakteru, którym niew Ģ tpliwie była obdarzona jej wła Ļ cicielka.

Dama ta nie była ju Ň dzieweczk Ģ , która dopiero co weszła w Ļ wiat, ale z pewno Ļ ci Ģ była

młodsza od Matthiasa. Cho ę , có Ň , trzeba przyzna ę , Ň e niewiele osób osi Ģ gn ħ ło a Ň tak antyczny

wiek. Wła Ļ ciwie Matthias sko ı czył trzydzie Ļ ci cztery lata, ale czuł si ħ , jakby miał ich na karku

setki. Szacował, Ň e owa Imogena mo Ň e dochodzi ę gdzie Ļ do dwudziestej pi Ģ tej wiosny. Patrzył,

jak rzuca na dywan oprawiony w skór ħ notatnik i niecierpliwie kl ħ ka przy pokojówce. Na

serdecznym palcu nie błysn ħ ła obr Ģ czka. Cho ę Matthias sam nie wiedział dlaczego, ale ucieszyło

go to. Podejrzewał, Ň e istnieje Ļ cisły zwi Ģ zek mi ħ dzy surowym głosem i władczym zachowaniem

owej damy a jej staropanie ı stwem. Oczywi Ļ cie, to tylko kwestia gustu. Wi ħ kszo Ļę towarzyszy

Matthiasa wolała miód i czekolad ħ . On za Ļ zawsze w słodko Ļ ciach lubił odrobin ħ kwaskowatego

smaczku.

— Bess, do Ļę ju Ň tego dobrego. Natychmiast otwieraj oczy, słyszała Ļ ?

Imogena wyj ħ ła flakonik z solami trze Ņ wi Ģ cymi i szybko machała nim przed nosem słu ŇĢ cej.

— To doprawdy niedopuszczalne, Ň eby Ļ wrzeszczała i mdlała, ledwo otworzysz byle drzwi w

tym domostwie.

Ostrzegałam ci ħ , Ň e mój wuj był prawdziwym oryginałem i przy okazji sporz Ģ dzania

inwentarza jego kolekcji znalezisk grobowcowych nie raz natkniemy si ħ na najdziwniejsze

przedmioty.

Bess j ħ kn ħ ła i przekr ħ ciła głow ħ . Nie otworzyła oczu.

— Widziałam go, panienko. Przysi ħ gam na grób mojej mateczki.

— Co takiego widziała Ļ , Bess?

— Ducha. A mo Ň e to był wampir. Sama nie wiem.

— Bzdury — o Ļ wiadczyła Imogena.

— Co to był za wrzask? Omal mi b ħ benki od niego nie pop ħ kały! — zawołała jaka Ļ kobieta ze

schodów. — Stało si ħ co Ļ , Imogeno?

— Bess zemdlała, ciociu Horacjo. Naprawd ħ , tego ju Ň za wiele.

— Bess? To do niej niepodobne.

Kroki w korytarzu zapowiedziały rychłe zjawienie si ħ kobiety, któr Ģ nazwano cioci Ģ Horacj Ģ .

— Bess to rozs Ģ dna dziewczyna. Nie mdleje z byle powodu.

— Je Ļ li nie zemdlała, to mam tu przed sob Ģ doskonał Ģ imitacj ħ nagle osłabłej damy.

Bess uchyliła powieki.

— Och, panienko Imogeno, to było okropne. Ciało w tym kamiennym grobie… Ruszało si ħ .

— Nie opowiadaj bzdur, Bess.

— Na własnem oczy widziała.

Bess znowu j ħ kn ħ ła, uniosła głow ħ i zza sukni swej pani l ħ kliwie zerkn ħ ła w mroki sypialni.

Matthias skrzywił si ħ , kiedy go zauwa Ň yła, i znowu pisn ħ ła przera Ņ liwie, po czym z gracj Ģ Ļ ni ħ tej

ryby opadła na podłog ħ .

Do drzwi sypialni dotarła trzecia kobieta. Podobnie jak Imogena miała na sobie strój roboczy:

prost Ģ sukni ħ , fartuch i czepek. Była cal, dwa cale ni Ň sza od towarzyszki, za to znacznie od niej

szersza w talii i biodrach. Siwiej Ģ ce włosy skrywał czepek. Przyjrzała si ħ Bess przez binokle.

— Wielkie nieba, có Ň mogło j Ģ tak wystraszy ę ?

— Nie mam poj ħ cia. — Imogena znowu zacz ħ ła macha ę buteleczk Ģ z solami. — Poniosła j Ģ

wyobra Ņ nia.

— Ostrzegałam ci ħ , Ň eby Ļ nie uczyła jej czyta ę .

— Wiem, ciociu, ale szkoda było, Ň eby tak roztropna dziewczyna nie posiadła cho ę odrobiny

wiedzy.

— Jeste Ļ dokładnie taka sama, jak twoi rodzice. — Horacja pokr ħ ciła głow Ģ . — Có Ň , nie na

wiele nam si ħ ona zda, je Ļ li b ħ dzie wrzeszczała, ilekro ę natknie si ħ na co Ļ niezwykłego. Cho ę

rzeczywi Ļ cie, kolekcja mojego brata ka Ň dego doprowadziłaby do takiego stanu.

— Bzdury. Przyznaj ħ , Ň e zbiory wujka Selwyna s Ģ odrobin ħ ponure, lecz na swój sposób

fascynuj Ģ ce.

— Ten dom to mauzoleum, i doskonale zdajesz sobie z tego spraw ħ — odparła Horacja. —

Mo Ň e lepiej po Ļ lijmy Bess na dół. Ten pokój to sypialnia Selwyna. Z pewno Ļ ci Ģ to sarkofag tak

j Ģ przeraził. Nie pojmuj ħ , jak mój brat mógł sypia ę w tym rzymskim grobowcu.

— Rzeczywi Ļ cie do Ļę oryginalne ło Ň e.

— Oryginalne? ņ aden normalny człowiek nie mógłby tu spa ę bez najgorszych majaków. —

Horacja zerkn ħ ła do wn ħ trza ciemnego pokoju.

Matthias uznał, Ň e pora wsta ę z trumny. Wyskoczył z grobowca i rozsun Ģ ł czarne kotary.

Owin Ģ ł si ħ płaszczem, by zasłoni ę pomi ħ te spodnie i koszul ħ , w których sp ħ dził noc. Z pełn Ģ

rozbawienia rezygnacj Ģ obserwował, jak Horacja szeroko otwiera oczy z przera Ň enia.

— ĺ wi ħ ty Bo Ň e, Bess miała racj ħ . — Jej głos przeszedł w pisk. — Rzeczywi Ļ cie, w grobowcu

Selwyna co Ļ jest! — Cofn ħ ła si ħ chwiejnym krokiem. — Uciekaj, Imogeno, uciekaj.

Imogena zerwała si ħ na nogi.

— No nie, ciociu, teraz ty? — Rozgniewana rzuciła si ħ do pokoju. Na widok Matthiasa

stoj Ģ cego przed sarkofagiem zdumiona rozchyliła usta. — Wielkie nieba. Rzeczywi Ļ cie, kto Ļ tu

jest.

— To Ň em panience mówiła — chrapliwie szepn ħ ła Bess.

Matthias spokojnie czekał, zastanawiaj Ģ c si ħ , czy Imogena zacznie wrzeszcze ę , czy te Ň osunie

si ħ na podłog ħ .

Ona tymczasem ani nie krzykn ħ ła, ani nie zemdlała, tylko przymru Ň yła oczy, patrz Ģ c na niego

z nie skrywan Ģ dezaprobat Ģ .

— Kim pan jeste Ļ i co tu robisz? Dlaczego próbujesz Ļ miertelnie wystraszy ę m Ģ ciotk ħ i

pokojówk ħ ?

— Wampir — bełkotała Bess. — Słyszałam o nich, panienko. Wyssie z panienki cał Ģ krew.

Uciekaj, panienko, uciekaj, póki pora. Ratuj si ħ .

— Nie ma Ň adnych wampirów — o Ļ wiadczyła Imogena, nawet nie odwracaj Ģ c si ħ ku

przera Ň onej słu Ň ce.

— W takim razie duch. Uciekaj Ň e, panienko, je Ļ li ci Ň ycie miłe.

— Ona ma racj ħ . — Horacja poci Ģ gn ħ ła Imogen ħ za r ħ kaw. — Musimy st Ģ d ucieka ę .

— Nie b Ģ d Ņ niem Ģ dra. — Wyrwała si ħ ciotce i zmierzyła wzrokiem Matthiasa, zadzieraj Ģ c

przy tym swój wyj Ģ tkowo zgrabny nosek. — Wi ħ c, panie? Co masz pan na swoj Ģ obron ħ ? Mów,

albo wezw ħ stró Ň ów prawa, którzy zakuj Ģ ci ħ w kajdany.

Matthias wolno ruszył w stron ħ kobiety, nie odrywaj Ģ c od niej wzroku. Nie cofn ħ ła si ħ ani o

krok. Co wi ħ cej, podparła si ħ pod boki i zacz ħ ła niecierpliwie stuka ę pantofelkiem.

Ogarn ħ ło go niewytłumaczalne uczucie, Ň e sk Ģ d Ļ zna t ħ twarz; przeszyło go nagle, uderzyło

jak gromem. To niemo Ň liwe. Kiedy jednak podszedł jeszcze bli Ň ej i zobaczył przejrzyste

zielononiebieskie oczy Imogeny, o barwie morza otaczaj Ģ cego zagubion Ģ wysp ħ królestwa

Zamarii, ol Ļ niło go. Z jakich Ļ niezrozumiałych przyczyn dziewczyna przywodziła mu na my Ļ l

zamaryjsk Ģ bogini ħ dnia. Owa mityczna posta ę dominowała w staro Ň ytnych wyznaniach Zamarii,

wyst ħ powała w jej sztuce. Stanowiła uosobienie ciepła, Ň ycia, prawdy, energii. Pot ħ g Ģ

dorównywał jej jedynie Zamaris, władca ciemno Ļ ci. I tylko on potrafił ogarn Ģę jej

niepowtarzalnego ducha.

— Witam, pani — odezwał si ħ Matthias, odganiaj Ģ c płoche my Ļ li, które przebiegały mu przez

głow ħ . — Nazywam si ħ Colchester.

— Colchester. — Horacja cofn ħ ła si ħ jeszcze o krok i natrafiła na Ļ cian ħ . Spojrzała na jego

włosy. Gło Ļ no przełkn ħ ła Ļ lin ħ . — Bezwzgl ħ dny Colchester?

Matthias wiedział, Ň e wpatruje si ħ w biały kosmyk, rozcinaj Ģ cy czer ı jego włosów. Wi ħ kszo Ļę

ludzi natychmiast go po nim rozpoznawała. Owo siwe pasmo ju Ň od czterech pokole ı

charakteryzowało m ħŇ czyzn z jego rodu.

— Jak ju Ň powiedziałem, nazywam si ħ Colchester, pani.

Był wicehrabi Ģ Colchester, gdy zdobył przydomek „bezwzgl ħ dny”. Fakt, Ň e oba rodowe tytuły

przeszły na jedn Ģ osob ħ , Colchestera, ułatwiło Ň ycie plotkarzom z wy Ň szych sfer, pomy Ļ lał z

gorycz Ģ . Nie musz Ģ jeszcze dorzuca ę przydomków.

Horacja poruszyła ustami.

— I có Ň pan robi w Upper Stickleford, hrabio?

— Znalazł si ħ tu, gdy Ň po niego posłałam. — Imogena obdarzyła go promiennym,

o Ļ lepiaj Ģ cym u Ļ miechem. — Musz ħ przyzna ę , Ň e był ju Ň najwy Ň szy czas, hrabio. Wiadomo Ļę

wysłałam ponad miesi Ģ c temu. Co pana zatrzymało?

Quick Amanda - Intryga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: