Abelar Taisha - Magiczna podróż.doc

Przedmowa Carlosa Castanedy

Taisha Abelar jest jedną spośród trzech kobiet, które przeszły staranne szkolenie u czarowników z Meksyku pod kierunkiem don Juana Matusa.

Obszernie pisałem o moim własnym treningu, kierowanym przez don Juana Matusa, lecz nigdy nie wspominałem o tej specyficznej grupie, której członkiem jest. Taisha Abelar. Wśród wszystkich osób, które znajdowały się pod opieką don Juana, panowała milcząca umowa co do tego, iż mc nie powinno się o tych kobietach mowie.

Tą umowę utrzymywaliśmy ponad dwadzieścia lat. Chociaż pracowaliśmy i żyliśmy w bliskim sąsiedztwie, nigdy nie rozmawialiśmy między sobą o naszych osobistych doświadczeniach. W rzeczywistości nigdy nie nadarzyła się okazja, by wymienić informacje o tym, czego dokładnie don Juan lub czarownicy z jego grupy uczyli każdego z nas.

Te uwarunkowania nie wiązały się z obecnością don Juana. Po tym jak on oraz jego grupa opuściła świat, dalej podtrzymywaliśmy te ustalenia. Nie mieliśmy ochoty zużywać energii na zmianę jakichkolwiek poprzednich uzgodnień. Cały dostępny czas i energię przeznaczaliśmy na ugruntowanie tego, czego tak cierpliwie nauczał nas don Juan.

Don Juan nauczał nas drogi czaro wnika jako praktycznego przedsięwzięcia, poprzez które każdy może bezpośrednio postrzegać energię. Utrzymywał on, że aby postrzegać energię w ten sposób, musimy uwolnić się od naszej nawykowej percepcji. Uwolnienie siebie i bezpośrednie spostrzeganie energii było zadaniem, które całkowicie nas pochłaniało.

Z punktu widzenia czarownika charakter naszej codziennej percepcji jest nam narzucany jako część procesu wychowania. Nie dzieje się to wprawdzie przypadkowo, lecz jednak posiada zobowiązujący charakter. Jednym z aspektów tych obligatoryjnych czynników jest system interpretacji, który porządkuje dane zmysłowe w znaczące całości. Porządek społeczny staje się strukturą interpretacji.

Nasze normalne funkcjonowanie w obszarze porządku społecznego wymaga ślepego i ufnego przywiązania do wszystkich reguł, z których żadna nie nawołuje do bezpośredniego postrzegania energii. Na przykład don Juan utrzymywał, iż jest możliwe postrzeganie ludzkich istot jako energetycznych pól – jako wielkich, podłużnych, białawo świecących jaj.

Aby zrealizować heroiczne przedsięwzięcie przemiany naszej percepcji, potrzebujemy wewnętrznej energii. W ten sposób problem pozyskania wewnętrznej energii, aby wypełnić takie zadanie, staje się kluczowym zagadnieniem dla osoby studiującej czarownictwo.

Okoliczności właściwe dla naszego czasu i miejsca uczyniły możliwym dla Taishy Abelar napisanie ojej treningu, który był taki sam jak mój, a jednak całkowicie rożny. Pisanie zabrało jej długi czas, ponieważ najpierw musiała ona dojrzeć do użycia środków czarownika w celu pisania. Don Juan Matus osobiście powierzył mi zadanie spisania jego wiedzy czarownika. Również on osobiście określił styl tego zadania, mówiąc – “Nie pisz, tak jak pisarz, lecz jak czarownik". Miał on na myśli to, że musiałem to czynie w zmienionym stanie świadomości, który czarownicy nazywają śnieniem Taishy Abelar zabrało wiele lat doskonalenie jej śnienia do punktu, w którym uczyniła je narzędziem pisania czarownika.

W świecie don Juana, czarownicy w zależności od charakteryzującego ich temperamentu, byli dzieleni na dwie dopełniające się grupy śniących i skradających się. Mianem śniących określa się tych czarowników, którzy mają wrodzoną łatwość do schodzenia w wyższy stan świadomości poprzez kontrolowanie swoich snów. Ta zdolność na drodze treningu doprowadzana jest do kunsztu, który nazywa się sztuką śnienia. Z drugiej strony skradający się to ci czarownicy, którzy mają wrodzoną łatwość posługiwania się okolicznościami i są zdolni do osiągania wyższej świadomości przez kontrolowanie swego własnego zachowania. Poprzez specjalny trening ta naturalna zdolność jest rozwijana w sztukę skradania się.

Carlos Castaneda.

Wstęp

Całe swoje życie poświęciłam praktykując rygorystyczną dyscyplinę, którą z powodu braku bardziej trafnego określenia, nazywamy czarownictwem. Jestem również antropologiem i otrzymałam w tej dziedzinie tytuł doktora. Wymieniłam te dwa obszary wiedzy, w których jestem ekspertem akurat w tej kolejności, ponieważ najpierw przyszło moje zaangażowanie w czarownictwo. Zazwyczaj odbywa się to w ten sposób, że ktoś staje się antropologiem i prowadzi badania terenowe nad jakimś aspektem kultury, na przykład bada praktyki szamańskie. Ze mną było na odwrót będąc już uczennicą czaro wnika podjęłam studia antropologiczne.

Pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy mieszkałam w Tucson, w Arizonie, spotkałam meksykańską kobietę o imieniu Clara Grau, która zaprosiła mnie do zamieszkania w jej domu w stanie Sonora, w Meksyku. Tam uczyniła wszystko, co mogła, by wprowadzić mnie w jej świat. Clara Grau była czarownicą, członkiem zwartej grupy szesnastu czarowników. Niektórzy z nich byli Indianami Yaqui, inni byli. Meksykanami o zróżnicowanym pochodzeniu, w rożnym wieku i rożnej płci. Większość z nich stanowiły kobiety. Wszyscy oni zdążali, szczerze i uczciwie, do tego samego celu przełamania percepcyjnych ograniczeń i więzów, które zamykają nas w więzieniu, wewnątrz granic zwykłego codziennego świata i powstrzymują przed wkroczeniem w inne postrzegalne światy.

Dla czarownika przełamanie percepcyjnych uwarunkowań umożliwia przekroczenie bariery i skok w niewyobrażalne. Taki skok bywa nazywany – “lotem czarownika'. Czasami określa się go jako – “abstrakcyjny lot", ponieważ umożliwia on oderwanie się od konkretnej, fizycznej strony i dotarcie do poszerzonej percepcji i bezosobowych abstrakcyjnych form.

Czarownicy, których poznałam, chcieli pomoc mi w osiągnięciu tego specyficznego stanu, tak bym mogła podzielać ich zasadnicze doświadczenia.

Trening akademicki stał się dla mnie integralną częścią przygotowań do – “lotu czarownika".

Lider grupy czarowników, z którym byłam zaprzyjaźniona, którego nazywają nagual jest osobą głęboko zainteresowaną formalną, akademicką erudycją. Stąd wszyscy, którymi się on opiekował, musieli rozwinąć zdolność do klarownego, abstrakcyjnego myślenia, która jest do zdobycia jedynie na nowoczesnym uniwersytecie.

Jako kobieta byłam nawet bardziej zobligowana do wypełnienia tego wymagania. Kobiety zazwyczaj od wczesnego dzieciństwa są uczone, by polegać na mężczyznach, jeśli idzie o podejmowanie decyzji i inicjowanie zmian. Czarownicy, którzy mnie uczyli, kładli bardzo duży nacisk na to, że jest niezbędne, aby kobiety rozwijały swój intelekt i wzmacniały zdolność do analizy oraz abstrakcji, w celu lepszego rozumienia otaczającego nas świata.

Trening intelektu jest także bona-fide wybiegiem czarownika. Przez staranne zaangażowanie umysłu w analizę i rozumowanie, czarownicy stają się wolni, bez przeszkód badając inne obszary rzeczywistości. Innymi słowy, podczas gdy strona racjonalna jest zajęta formalnymi, akademickimi działaniami, strona energetyczna czy irracjonalna, którą czarownicy nazywają – “sobowtórem", jest zajęta spełnianiem specjalnych zadań. W ten sposób podejrzliwy, analityczny umysł mniej jest skłonny przeszkadzać czy nawet zauważać, co się dzieje po irracjonalnej stronie.

Dopełnieniem mego akademickiego rozwoju było wzmocnienie mojej zdolności utrzymywania świadomości i percepcji. Te dwie części razem tworzą nasze pełne istnienie. Ich łączne działanie pozwoliło mi wydobyć się ze zwykłej rzeczywistości, w której się urodziłam i zostałam wychowana jako kobieta. Przeniosły mnie w obszar szerszych możliwości percepcyjnych niż te, które mi oferował normalny świat.

Nie twierdzę, że jedynie moje zaangażowanie w świat czarów zapewniło mi sukces. Działanie codziennego świata jest tak mocne i trwałe, że niezależnie od pilnego treningu, wszyscy praktykujący tą drogę ciągle znajdują się w obliczu ignorancji, pobłażania sobie i wewnętrznego chaosu, jak gdyby niczego się nie nauczyli.

Mój nauczyciel ostrzegał mnie, że nie jestem wyjątkiem. Jedynie prowadzona z chwili na chwilę nieugięta walka może zrównoważyć naszą naturalną, lecz ograniczającą niechęć do zmieniania się i rozwoju.

Po uważnym zbadaniu moich ostatecznych celów doszłam, razem z moimi towarzyszami, do wniosku, że muszę opisać mój trening, aby unaocznić poszukującym nieznanego, znaczenie rozwoju zdolności do poszerzonej percepcji tak, byśmy postrzegali więcej. Taka poszerzona percepcja ma być realną, pragmatyczną, nową drogą postrzegania. Nie może być ona, w żadnym razie, jedynie kontynuacją postrzegania świata życia codziennego.

Zdarzenia, o których tutaj opowiadam, obrazują wstępne stadia treningu czarownika należącego do kategorii skradających się. Wtedy to przy pomocy tradycyjnych środków czarownika następuje zmiana nawykowego sposobu myślenia, zachowania i odczuwania. Zadanie to muszą wykonać wszyscy nowicjusze. Zwane jest ono – “rekapitulacją". Aby dopełnić – “rekapitulacji” – byłam uczona szeregu praktyk, zwanych – “szamańskim przekraczaniem", które włączały ruch i specjalny sposób oddychania. Aby nadać tym praktykom właściwą spójność byłam instruowana przy pomocy odpowiednich filozoficznych racji i wyjaśnień.

Celem wszystkiego, czego mnie uczono, było przemieszczenie mojej normalnej energii i wzmocnienie jej tak, że mogła być ona użyta do szczególnej, niezwykłej percepcji, wymaganej dla czarownika. Idea treningu zakłada, że kiedy kompulsywne wzorce dawnych nawyków, myśli, oczekiwań i uczuć zostaną przełamane poprzez środki – “rekapitulacji", osoba z pewnością znajdzie się w stanie pozwalającym na gromadzenie dostatecznej energii, by żyć według nowych zasad, dostarczonych przez tradycję czarownictwa. Jednocześnie może ona uwiarygodnić te zasady poprzez bezpośrednie postrzeganie odmiennej rzeczywistości.

l

Dotarłam do izolowanego zakątka, z dala od głównej drogi i ludzi, aby malować cienie wczesnego ranka, kładące się na unikalnych magmowych górach, otaczających pustynię Gran Desierto w południowej Arizonie.

Ciemnobrązowe, postrzępione skały iskrzyły się, kiedy oślepiające, słoneczne światło omiatało ich szczyty.

Wokół mnie na ziemi leżały duże kawały porowatych skał, pozostałości wypływu lawy z gigantycznej erupcji wulkanu. Usadowiłam się wygodnie na wybranym występie i niepomna niczego zanurzyłam się w moją pracę, jak to często czyniłam w tym skalnym, pięknym miejscu. Skończyłam zarysowywanie wyniosłości i obniżeń odległych gór, kiedy spostrzegłam obserwującą mnie kobietę. Przeszkadzało mi, że ktoś może zakłócić moją samotność. Próbowałam jak mogłam zignorować ją, lecz kiedy zbliżyła się, aby popatrzeć na moją pracę, odwróciłam się ze złością w jej kierunku.

Jej wystające kości policzkowe oraz sięgające do ramion ciemne włosy czyniły 2 niej osobę o niezwykłym wyglądzie. Miała pełną gracji, miękką budowę, tak więc trudno było ocenie j ej wiek. Była gdzieś pomiędzy trzydziestką a pięćdziesiątką. Przewyższała mnie wzrostem może o kilka centymetrów, lecz z jej mocną budową wydawała się dwukrotnie ode mnie większa. W jedwabnych, czarnych spodniach i orientalnej kurtce wyglądała szczególnie mocno.

Zauważyłam j ej oczy. Były zielone i skrzyły się. Ich przyjacielski błysk uciszył mój gniew. Usłyszałam, jak zadaję głupie pytanie – “Czy mieszkasz gdzieś w pobliżu"?.

“Nie", odpowiedziała, robiąc kilka kroków w moją stronę – “Jestem w drodze do punktu kontroli na granicy z USA, w Sonoyta. Zatrzymałam się na chwilę, aby rozprostować kości i znalazłam się w tym odludnym miejscu. Byłam tak zaskoczona widząc kogoś tutaj, tak daleko od wszystkiego, że . Chciałam się przedstawić. Nazywam się Clara Grau".

Wyciągnęła dłoń, a ja ją uścisnęłam. Następnie bez najmniejszego wahania opowiedziałam jej o tym, że przy urodzeniu nadano mi imię. Taisha, lecz później moi rodzice sądzili, że to imię nie jest dość amerykańskie i zaczęli wołać na mnie Martha, tak jak na matkę. Nie znosiłam tego imienia i zdecydowałam się zamiast tego na Mary.

“Jakie to ciekawe" – powiedziała w zadumie – “Masz trzy imiona, które są tak rożne. Będę nazywała cię Taisha, ponieważ jest to imię, które dostałaś przy urodzeniu".

Byłam zadowolona, że wybrała to imię. Ja również osobiście je wolałam. Chociaż na początku zgodziłam się z moimi rodzicami, że imię Taisha brzmi zbyt obco, to jednak nie lubiłam imienia Martha tak bardzo, że uczyniłam Taisha moim sekretnym imieniem.

Nieznajoma twardym tonem, który natychmiast pokrywała życzliwym uśmiechem, bombardowała mnie serią stwierdzeń, którym nadawała pozory pytań.

“Nie jesteś z Arizony", zaczęła.

Odpowiedziałam jej umie, co było u mnie niezwykłą rzeczą, bowiem nawykłam do bycia ostrożną z ludźmi, szczególnie obcymi – “Przybyłam do Arizony rok temu do pracy ".

“Nie masz więcej jak dwadzieścia lat".

“Będę miała dwadzieścia jeden za kilka miesięcy".

“Masz szczególny akcent. Nie wydajesz się być. Amerykanką, lecz mam trudności w dokładnym sprecyzowaniu twojej narodowości ".

“Jestem. Amerykanką, lecz jako dziecko mieszkałam w Niemczech", powiedziałam – “Mój ojciec jest. Amerykaninem, a moja matka. Węgierką. Opuściłam mój dom, kiedy poszłam na uczelnię i nigdy nie powróciłam, ponieważ nie chcę więcej mieć do czynienia z moją rodziną".

“Zrozumiałam, że nie przebywasz z nimi"?.

“Nie, byłam nieszczęśliwa. Nie mogłam doczekać się, kiedy opuszczę dom".

Uśmiechnęła się i pokiwała głową, jakby dobrze znała chęć ucieczki.

“Czy jesteś zamężna"? – zapytała kobieta.

“Nie. Nie mam nikogo” – powiedziałam z odczuciem przykrości, którego doświadczałam zawsze, kiedy mówiłam o sobie.

Nie uczyniła żadnego komentarza, lecz mówiła spokojnie i precyzyjnie, jakby chciała pozostawić mi swobodę, a w tym samym czasie przekazać tak wiele informacji o sobie jak to tylko możliwe w każdym zdaniu.

Kiedy mówiła, włożyłam ołówki do szkicowania do mojej torby, nie odrywając od niej oczu. Nie chciałam stwarzać wrażenia, iż nie słucham.

“Byłam jedynym dzieckiem i oboje moi rodzice już nie żyją” – powiedziała.

“Rodzina mego ojca pochodzi z Meksyku, z Oaxaca. Natomiast rodzina mojej matki to. Amerykanie niemieckiego pochodzenia. Są oni ze wschodu, lecz obecnie żyją w Phoenix. Właśnie wracam ze ślubu jednego z moich kuzynów".

“Czy także mieszkasz w Phoenix?” – zapytałam.

Mieszkałam połowę mego życia w Arizonie, a drugą połowę w Meksyku” – odpowiedziała. W ostatnim jednak czasie mój dom znajdował się w stanie Sonora, w Meksyku.

Zaczęłam zapinać moją teczkę. Spotkanie i rozmowa z tą kobietą poruszyło mnie tak ze nie byłam w stanie więcej pracować tego dnia.

“Podróżowałam również na Wschód” – powiedziała odzyskując moją uwagę – “Uczyłam się tam akupunktury oraz sztuk walki i sztuki uzdrawiania. Przez wiele lat mieszkałam nawet w buddyjskim klasztorze".

“Naprawdę?” – spojrzałam w jej oczy. Miały one wyraz, wskazujący na osobę, która sporo medytowała. Były one ogniste, a jednocześnie spokojne.

“Bardzo interesuję się. Wschodem” – powiedziałam, – “Szczególnie. Japonią. Również studiowałam buddyzm i sztuki walki".

“Naprawdę?” – odpowiedziała naśladując mnie – “Chciałabym wyjawić ci moje buddyjskie imię, lecz tajemne imiona nie powinny być ujawniane, wyjąwszy właściwe okoliczności".

“Wyjawiłam ci moje tajemne imię” – powiedziałam zaciskając pasek w mojej teczce.

“Tak. Taisha, uczyniłaś to i jest to bardzo istotne dla mnie” – odpowiedziała z nadmierną powagą – “Jednak teraz jest czas jedynie na przedstawienie się".

“Czy przyjechałaś tu samochodem?” – zapytałam, badając otoczenie w poszukiwaniu jej pojazdu.

“Właśnie chciałam ci zadać to samo pytanie” – powiedziała.

“Zostawiłam mój samochód kawałek stąd na południe, na zapylonej drodze. Gdzie jest twój?".

“Czy twój samochód to biały Chevrolet?” – zapytała w czarujący sposób.

“Tak".

“Mój jest zaparkowany obok". Zachichotała, jakby powiedziała coś śmiesznego. Byłam zaskoczona, gdy stwierdziłam, że jej śmiech jest tak irytujący.

“Muszę już iść” – powiedziałam – “Było mi bardzo przyjemnie cię spotkać. Do widzenia'".

Zaczęłam iść w kierunku mego samochodu, myśląc ze kobieta pozostanie z tyłu, podziwiając piękną scenerię.

“Nie zegnajmy się jeszcze” – zaprotestowała – “Pójdę z tobą".

Poszłyśmy razem. W porównaniu z moją wagą pięćdziesięciu kilogramów kobieta była niczym wielka skała.

Jej talia była okrągła i mocna. Sprawiała wrażenie otyłej, lecz w rzeczywistości taka. We była.

“Czy mogę zadać. Pani osobiste pytanie, Pani Grau?” – powiedziałam, by przerwać niezręczną ciszę.

Zatrzymała się i spojrzała na mnie – “Nie jestem żadną Panią” – warknęła , Jestem Clara Grau. Możesz mowie do mnie Clara. Idź przed siebie i pytaj o wszystko o co chcesz".

“Wydało mi się, że nie jesteś za miłością i małżeństwem” – skomentowałam, reagując na j ej ton.

“Przez chwilę posłała mi okropne spojrzenie, lecz natychmiast je złagodziła – “Zdecydowanie nie jestem za niewolnictwem” – powiedziała – “Nie dotyczy to tylko kobiet. Z jakiego powodu mnie zapytałaś?".

Jej reakcja była tak niespodziewana, że straciłam wątek i w zakłopotaniu wpatrywałam się w nią.

“Co spowodowało, że przemierzyłaś taki kawał drogi, by dotrzeć do tego miejsca?” – zapytałam pospiesznie.

“Przybyłam tu, ponieważ jest to miejsce energii. Wskazała na magmowe formacje w oddali – “Te góry wypłynęły pewnego razu z serca ziemi jak krew. Kiedykolwiek jestem w Arizonie, zawsze jadę okrężną drogą, aby tu być. To miejsce wydziela szczególną energię ziemi. Teraz chcę ci zadać to samo pytanie. Co spowodowało, że wybrałaś ten zakątek?".

“Często tu przybywam. Jest to mój ulubiony zakątek, w którym rysuję". Nie miałam zamiaru żartować, lecz ona wybuchnęła śmiechem.

“Ten szczegół załatwia sprawę'“ – wykrzyknęła i zaraz podjęła bardziej spokojnym tonem – “Mam zamiar zapytać cię o coś, co możesz uznać za dziwne, a nawet głupie lecz posłuchaj mnie. Chciałabym, abyś przyjechała do mego domu i spędziła tam kilka dni jako mój gość".

Podniosłam ręce, byjej podziękować i powiedzieć – “nie", lecz ona nalegała, abym rozważyła propozycję. Zapewniała mnie, że nasze wspólne zainteresowania. Wschodem oraz sztukami walki gwarantująpoważną wymianę opinii.

“Gdzie dokładnie mieszkasz"? – zapytałam.

“Blisko miasta. Nayojoa".

“Przeciezjest to ponad czterysta mil stąd".

“Tak, to kawałek drogi. Jednakjest tam tak pięknie i spokojnie, zejestem pewna iż ci się spodoba". Zamilkła na chwilę, jakby czekając na moją odpowiedz – “Poza tym czuję, że w tej chwili nie ma mc szczególnie ważnego, czym mogłabyś być związana , kontynuowała – “Możesz mieć trudności, by znaleźć jakąś robotę. Tak więc moje zaproszenie może być czymś, na co czekałaś".

Miała rację co do tego, że miałam kompletne zamieszanie na temat tego co po\\ m-nam zrobić ze swoim życiem. Opuściłam w-łasnie posadę sekretarki, aby oddać się pracy artystycznej. Jednak nie miałam najmniejszej ochoty, by być czyimś gościem.

Rozglądałam się po terenie, poszukując jakiejś wskazówki, co robić dalej. NigdY nie mogłam wyjaśnić, skąd pojawił mi się pomysł, iż można otrzymać pomoc czy wskazówkę z otoczenia. Jednak często otrzymywałam pomoc właśnie w ten sposób. Posłu-.

giwałam się techniką, która przybyła do mnie znikąd. Przy j ej pomocy byłam w stanie odkryć rozwiązania przedtem mi nieznane. Pozwalałam moim myślom błądzić, gdy koncentrowałam wzrok na południowym horyzoncie. Nie miałam pojęcia, dlaczego zwracałam się właśnie na południe. Po kilku minutach ciszy, pojawiał się zwykle wgląd, który pomagał mi zdecydować co robić, czy też jak postąpić w określonej sytuacji.

Idąc utkwiłam spojrzenie na południowym horyzoncie i nagle zobaczyłam całe moie zyciejak rozciągało się przede mną niczym jałowa pustynia. Chociaż wiedziałam, iż całe terytorium południowej. Arizony, kawałek. Kaliform i połowę stanu. Sonora w Meksyku zajmuje pustynia, nigdy wcześniej nie dostrzegałam, jaki był to samotny i bezludny teren.

Wjednym momencie uświadomiłam sobie, że moje życie było tak puste i jałowe jak ta pustynia. Zerwałam z mojąrodzmą. Nie miałam rodziny własnej. Nie miałam żadnych perspektyw na przyszłość. Nie miałam pracy. Żyłam z niewielkiego spadku, pozostawionego mi przez ciotkę, lecz te zasoby stopniały. Byłam w świecie całkowicie samotna. Rozległy teren, który mnie otaczał, kamienisty i obojętny, wywołał we mnie wszech-obejmujące uczucie żalu. Czułam potrzebę posiadania przyjaciela, kogoś, kto przerwałby samotność mego istnienia.

Wiedziałam, że było rzeczą głupiąprzyjmowame zaproszenia Klary i skoczenie w nieznaną sytuację, nad ktorąme miałam kontroli, lecz było coś bezpośredniego wjej sposobie bycia i psychicznej witalnosci, co wzbudzało we mnie zarówno ciekawość, jak też uczucie szacunku. Zdałam sobie sprawę, że podziwiam, a nawet jej zazdroszczę piękna i siły. Myślałam, że jest ona najbardziej niezwykłą i mocną kobietą, niezależną, polegaj ącą na sobie, a jednocześnie nie pozbawioną humoru. Miała te cechy, które zawsze sama chciałam posiąść. Przede wszystkim j ej obecność rozpraszała moje poczuciejałowosci. Czyniła przestrzeń wokół siebie energetyczną, wibrującą, pełną nieskończonych możliwości.

Jednak moja niezmienna postawa polegała na tym, by nie przyjmować nigdy od ludzi zaproszenia do ich domu, a szczególnie od kogoś, kogo spotkałam w dzikim zakątku. Miałam mały apartament w Tucson i przyjęcie zaproszenia oznaczałoby dla mnie, że musiałabym je odwzajemnić. Do tego nie byłam przygotowana. Przez moment stałam bez ruchu, nie wiedząc, jak postąpić.

“Proszę, powiedz, że przyjedziesz” – nalegała Klara – “Może to dla mnie wiele znaczyć".

“Dobrze, przypuszczam, że mogę cię odwiedzie” – powiedziałam nieprzekonywu-J%co, chcąc powiedzieć dokładnie coś odwrotnego.

Spojrzała na mnie uradowana, ja natychmiast zamaskowałam moją panikę przyj a-ym wyrazem twarzy, co rozmijało się z moimi prawdziwymi uczuciami – “To będzie dla mnie dobre, gdy zmienię otoczenie", powiedziałam – “Może to być przygodą".

Pokiwała potakująco głową – “Nie będziesz tego żałować” – powiedziała z taką.

noscią, która pozwoliła mi rozproszyć obawy – “Będziemy mogły razem ćwiczyć sztuki walki".

Wykonała kilka szybkich ruchów swoją dłonią. Były one zarówno piękne, jak te? pełne mocy. Wydawało mi się to niespójne, że ta krzepka kobieta jest jednocześnie tak zwinna.

“Jaki specyficzny styl sztuk walki poznawałaś na Wschodzie?” – zapytałam zauważając iż przyjmuje ona z łatwością postawę osoby walczącej w długim dystansie.

“Na. Wschodzie poznawałam wszystkie style, nie koncentrując się szczególnie na którymś z nich” – odpowiedziała z cieniem uśmiechu – “Kiedy znajdziemy się w moim domu, będę szczęśliwa, demonstrując cije".

Resztę drogi przebyłyśmy w milczeniu. Kiedy znalazłyśmy się w miejscu gdzie były zaparkowane nasze samochody, zamknęłam moje przybory w bagażniku i czekałam, aż Klara coś powie.

“W porządku, możemy ruszać” – powiedziała – “Pojadę pierwsza, wskazując drogę. Jeździsz szybko czy wolno, Taisha?".

“Czołgam się".

“Ja także. Przebywanie w Chinach uleczyło mnie z pośpiechu".

“Czy mogę zadać. Ci pytanie o. Chiny, Klaro?".

“Oczywiście, już wcześniej powiedziałam, że możesz mnie pytać o co tylko zechcesz, bez pytania o pozwolenie".

“Musiałaś być w Chinach przed drugą wojną światową. Czyż nie tak?".

“O tak. Byłam tam szmat czasu temu. Wnioskuję, że ty nigdy nie byłaś w kontynentalnych. Chinach".

“Nie. Byłam tylko na Tajwanie i w Japonii".

“Oczywiście rzeczy wyglądały inaczej przed wojną” – powiedziała Klara w zamyśleniu – “Więź łącząca z przeszłością była w owym czasie nienaruszona. Obecnie wszystko zostało zerwane'.

Nie wiedziałam, dlaczego obawiałam się zapytać, co miała na myśli czyniąc tę uwagę. Zamiast tego zapytałam, jak długo może trwać jazda dojej domu. Jej nieokreślona odpowiedz zirytowała mnie. Ostrzegła mnie tylko abym była przygotowana do ciężkiej podroży. Złagodziła swój ton i dodała, że niezwykle ceni mojąodwagę.

“Tak nonszalancko podróżować z kimś obcym” – powiedziała – “jest całkowicie głupie lub niezwykle owocne".

“Zwykle jestem bardzo ostrożna” – wyjaśniłam – “lecz tym razem mejestem sobą. Była to prawda. Im więcej myślałam o moim trudnym do wyjaśnienia zachowaniu.

tym większy dyskomfort odczuwałam.

“Proszę, powiedz mi więcej o sobie” – poprosiła uprzejmie. Abym poczuła się.

lepiej, podeszła i stanęła przy drzwiach mego samochodu. Spostrzegłam, że znowu.

udzielamjej prawdziwych informacji na swój temat.

“Moja matka jest. Węgierką, pochodzącą ze starego austriackiego rodu. Spotkała.

mego ojca w Angin podczas drugiej wojny światowej, kiedy oboje pracowali w szpitalu.

lowym. Po wojnie przenieśli się do Stanów. Zjednoczonych, a później wyjechali do Południowej. Afryki".

“Dlaczego pojechali do Południowej. Afryki?".

',Moja matka chciała być z krewnymi, którzy tam mieszkali".

“Czy masz braci lub siostry?".

Mam dwóch braci, którzy różnią się wiekiem o jeden rok. Starszy ma obecnie dwadzieścia sześć lat".

Jej wzrok był skoncentrowany na mnie. Z niesłychaną łatwością wyrzuciłam z siebie bolesne uczucia, które trzymałam w zamknięciu przez całe życie. Powiedziałam jej, że rosłam w samotności. Moi bracia nigdy nie zwracali na mnie uwagi, ponieważ byłam dziewczyną. Kiedy byłam mała często przywiązywali mnie sznurkiem do jednego miejsca niczym psa, podczas, gdy sami uganiali się po podwórzu i grali w piłkę nożną. Wszystko, co mogłam uczynić sprowadzało się do szarpania za sznurek i obserwowanie, jak się oni dobrze bawią. Potem, kiedy byłam starsza, chciałam dotrzymać im kroku. Lecz w tym czasie obaj mieli już rowery i nigdy nie mogłam im dorównać. Kiedy uskarżałam się mojej matce, jej odpowiedz zazwyczaj brzmiała, iż chłopcy są chłopcami i ze powinnam bawić się lalkami albo pomagać w domu.

“Twoja matka wychowywała cię w tradycyjny, europejski sposób” – powiedziała.

“Wiem o tym, lecz nie stanowi to dla mnie żadnej pociechy".

Kiedy zaczęłam, wydawało mi się, że nie ma sposobu, bym zrezygnowała z mówienia tej kobiecie o moim życiu. Powiedziałam, że w czasie, gdy moi bracia wychodzili na wycieczki i

później do szkoły, ja musiałam pozostawać w domu. Chciałam doświadczać rożnych przygód, takjak chłopcy, lecz zdaniem mojej matki dziewczynki miały uczyć się zaścielania łóżek i prasowania bielizny. Moja matka zwykła mawiać, iż wystarczającą przygodą dla dziewczyny jest troszczenie się o rodzinę. Kobiety rodzą się po to, by słuchać. Byłam na krawędzi płaczu, gdy mówiłam. Klarze, że miałam trzech panów, którym musiałam służyć memu ojcu i moim dwom braciom.

“To brzmi, jak ciężka sprawa".

“To było straszne. Opuściłam dom, by znaleźć się tak daleko od nich, jak to tylko możliwe” – powiedziałam – “Zrobiłam to także, aby przeżyć przygody. Jednak dotąd nie miałam dużo radości i uciechy. Przypuszczam, że nie zostałam wychowana w ten sposób, aby czuć szczęście i lekkość".

Opowiadanie o moim życiu obcej osobie wywołało we mnie silny niepokój. Przestałam mowie i spojrzałam na Klarę. Czekałam najej reakcję, która mogłaby uwolnić mnie od napięcia lub też wzmocnić je do tego stopnia, że zmieniłabym decyzję jazdy do Jej domu.

“Tak więc wydaje mi się zejest tylko jedna rzecz, którą umiesz dobrze robić. Powinnaś robić tego jeszcze więcej” – powiedziała.

Myślałam, że ma zamiar powiedzieć, iż powinnam więcej rysować lub malować. Jednak ku memu całkowitemu zaskoczeniu, dodała – “Wszystko, co potrafisz robić, to użalać się nad sobą".

Zacisnęłam palce na samochodowej klamce – “To nieprawda” – zaprotestowałam – “Kim jesteś, by mowie takie rzeczy?".

Wybuchnęła śmiechem i potrząsnęła głową – “Jesteśmy bardzo do siebie podobne” – powiedziała – “Nauczono nas bycia osobąpasywną, poddancząi przystosowującą się do sytuacji. Jednak w środku nas wszystko wrze. Jesteśmy jak gotowy do wybuchu wulkan. Do jeszcze większej frustracji przyczynia się to, iż nie mamy innych marzeń, prócz tego, że pewnego dnia znajdziemy właściwego mężczyznę, który wyrwie nas z naszej niedoli".

Zamilkłam.

“A więc, czyż nie mam racji?. Czyż nie mam?.

Zacisnęłam pięści, gotowajej odpowiedzieć Klara uśmiechnęła się ciepło, okazując wigor i dobre samopoczucie. Spowodowało to, iż poczułam, że nie potrzebuję kłamać czy ukrywać przed nią moich uczuć.

“Tak, sprowadziłaś mnie na ziemię” – przyznałam.

Musiałam przyznać, że jedyną rzeczą, która nadawała sens memu codziennemu życiu, poza pracą artystyczną, była nieokreślona nadzieja, że pewnego dnia spotkam mężczyznę, który mnie zrozumie i doceni mojąwyjątkowosc.

“Możliwe, że twoje życie zmieni się na lepsze” – powiedziała obiecującym tonem.

Wsiadła do swego samochodu i dała znak ręką, aby jechać za nią. Uświadomiłam sobie, że w ogolę mnie nie spytała, czy mam paszport, wystarczającąilosc ubrań czy też ważne sprawy do załatwienia w domu. Nie przestraszyło to mnie ani nie zniechęciło. Nie wiedziałam dlaczego, ale od momentu, jak uwolniłam hamulec ręczny i zaczęłam jechać, byłam pewna, że dokonałam właściwego wyboru. Może moje życie całkiem si...