pocałunek archanioła_14.pdf

JużwcześniejspadałaWtedy jednak archaniołtrzymał jąmocno w ramionach.

Tym razem niebyłonicpomiędzynią,anieugiętymuściskiemskałnadole Panika

niemal przejęłanadnią kontrolę,ale została zgniecionawzarodkuprzezjejwolężycia

Elena P. Deveraux jeszczenigdysięniepoddała

Zaciskajączęby,rozłożyłaskrzydłaZafalowały,wciążsłabszeinienawykłe do

lotu, zdołały jednak spowolnić jej opadanie Niewystarczająco, pomyślała, jej oczy

zaszkliłysię przezwiatr,mięśniejejplecówopanowałyskurczeNawetnieśmiertelny– a

wszczególnośćtakmłody jak ona – niemógłbyprzetrwaćtak wyniszczającegoupadku

Prędkośćzderzeniarozwaliłabyjejciało, głowaoddzieliłabysięodciałaTakie

rozczłonkowaniezabijałowampiryRaphaelmówił―

- Och! – potężnypodmuchpowietrza, którysprawił żezawirowała,przerażenie

jakszokwjejkrwiobieguNastępnie, zżelaznąsiłą złapałyjąramiona,którejużzawsze

rozpozna jako należącedoRaphaela.

Spadalijeszczeprzezkilkanaściestóp,szybkośćzwiększonaprzezzderzenie, nim

RaphaelumiarkowałlotizacząłsięwznosićzprędkościąburzyObjęłarękamijego

szyję,drżączulgi– Wydajemisię,żezawszełapieszmniegdyspadam

Jego odpowiedzią byłomocneściśnięcie

Wylądowalinapustymobszarzeklifu,najbliższyanielski dom ukryty przed

wzrokiemprzezsterczącezębyurwistychskał– Okej, lekcja numer dwa. – powiedziała,

próbującnauczyćsięponownie oddychać,gdyRaphaelpostawiłjąnanogi– Nigdy nie

zakładaj,żepodstopamiznajdujesięgrunt

- Musisz przestaćmyśleć jakczłowiek– głosRaphaelabyłjakbicz– Doprowadzi

to kiedyś dotwojejśmierci

Uniosłagwałtowniegłowę– NiemogętakpoprostuprzestaćTo wszystko co

wiem.

- Więcsięnaucz– złapał jej brodę pomiędzypalce– Albo zginiesz.

Jej pierwszymodruchembyłoodbiciesłownegoataku,alesiępowstrzymała

Możedlatego, iżnaszalileżałoczyjeś życie,albozpowodujegoskrzydełisposóbwjaki

ją otaczały,chroniącprzed zabarwionym przez śnieg wiatrem,nawetwtedygdymówił

do niej w złości. – Muszęwrócić dośrodka– powiedziała– zobaczyć,czypomyliłam

ślady

Raphaeltrzymałjejbrodęprzeznastępnąsekundę,nimzłożyłnajejustachswoje

wargiWciążzłączeniwgwałtownejuldzepocałunku,wznieślisięwpowietrze,Raphael

zabrał ją do frontowego wejścia domu Sama Roztrzęsiona, ale zdeterminowana,

przeszłaprzezpróg,każdyjejzmysłwpogotowiuidoszładotegosamegowniosku

- Wyszedłwłaśnie tędy– powiedziała Elena, wdzięczna iżwpokojuniebyłojuż

matki dziecka. DlaElenyniemożliwebyłopatrzenienaniąiniepamiętanieudrękiinnej

matkiwmałym,podmiejskimdomuniemaldwadzieścialattemu

- Oznacza to, żeposiadaanielskiegopomocnika– glos Raphaelabyłbezbarwny,

przezcowydawałsięjeszczebardzieprzerażającyWtymnastrojuArchaniołNowego

Jorkumożezabić bezwahania,torturowaćbezkrztywspółczucia– Rozpoznałaśzapach

członkówrodzinySameona– możesz oddzielićodnichwońanioła?

- Raphaelu – spytała,musiałaspytać– czytywstępujeszwCiszę?– w tych

przerażającychgodzinachnimgopostrzeliłastałsiękimśjejobcym,archaniołemktóry

tropiłjąpoNowymJorku,nieugiętywswojejgroźbie

Nie.

Jejsercewciążbiłoszaleńczozestrachu– za niego, zatocoCiszamogłabymu

odebraćgdybyponowniegoogarnęła– teraz jednak powróciłado otwartych drzwi,

próbującprzywołaćtocowydawałosiębyćprzedłużeniemjejumiejętności

Wiosna i futro.

Jabłkaprzyprószoneświeżymśnie―

Trzaskbiałegodźwięku

Rozczarowaniedźgnęłojąostro,ostatecznie– JeżelimojaPrzemianawpłynęła

namojełowczezmysłytomusiałasięjeszczenieukończyćMojeumiejętnościwydają

sięrazwzmacniać,razsłabnąć– wepchnęłarękę wswojewłosy,polegającnaswoim

doświadczeniuitreningu– Prawdopodobnieniedotknął tych drzwi - zapach wampira

jest zbyt bogaty, zbytsilnybyistniałamożliwośćby zostałrozmyty– patrzącwdół

atramentowejgłębiwąwozu,czułajaklodowaciejąjejpoliczki– Jaksilnymusiałbybyć

aniołbyzłapaćkogoś,jeżeliwiedziałbyżetaosobamazamiarskoczyć?

- Niktponiżejtrzystulat. – jegoskrzydłoprzesunęłosiępojejwłasnym,gdystali

bok przy boku,wpatrującsięwgęstąciemność– Rozpocznęprzeloty nas tym terenem.

– poczympowiedziałcoś,czegoona niebyławstaniewymówić głośno. – Istnieje szansa,

żeprzechwyceniesięnieudało

DuszaElenybuntowałasięprzed wizją Samależącegowzimnymmroku,jego

ciałonieodwracalniezniszczone – Jeżeliteskurwielegoskrzywdziły,własnoręcznie

powyrywamimwnętrzności

Dlatego należysz do mnie, Eleno.

Obserwującjakzszedłzeskarpywnocne powietrze,zamknęładrzwiipodeszła

ponownie na front budynkuWszystkieaniołyzniknęły, leczjakiśwampirwystąpiłz

cienia, gdytylkoopuściładomJegoskóramiałaodcień, który przyciągał oko,zachęcając

do dotyku – ciemny, ciemnybrązznutąprawdziwegozłotaTenkolorbyłtakwyraźny,

takciepły,iżmigotałnawetwtedy, gdyksiężycskryłsięzachmurąpokrywającAzylw

najgłębszej nocy. Alejegooczy,olśniewające,niewiarygodniesrebrne,przeszywały

ciemność,jakgdybyta nieistniałaWłosywtymsamymkolorzecooczy,opadaływokół

jegotwarzy,gładkieiostrzyżonewposzarpanelinie,któreuwydatniałykształtszczęki

- Tygrys. – szepnęła,obserwującjakdoniejpodchodzi,choćnazwanietego

„chodem” było okrutnym brakiem oddania sprawiedliwości temu, czym było to

naprawdę Jego krok był płynny, milczące skradanie zwierzęcia którego w nim

wyczuwała– Masznasobiezapachposzukującegozdobyczytygrysa – Wspaniałego,

pełnegoenergii,śmiercionośnego

- Jestem Naasir. – jegogłosbyłkulturalny, jegosłowapełnewdzięku,choćte

metaliczneoczypodążałyzaniąznieprzerwanymskupieniem– Dmitripoprosiłbymci

towarzyszył

- JesteśjednymzSiódemki– wyczuwaławnimmoc,nietakąjakuDmitriego–

śmiertelniezmysłową,leczdojmującodziką, jak gdyby ta wyśmienita,zachęcającado

dotykuskóra,byłaniczymjakmaskąukrywającadrapieżnika

- Tak.

Chmuryminęły,rzucającnajegotwarzświatłoksiężycaIzdałasobiesprawę, że

oczywampiraodbijałysiętaksamojakukotaNiemożliwe Jednak Naasirniebył

tajemnicą, którąmiaładzisiejszejnocyrozwiązać– Mam zamiar przeszukać ten teren. –

powiedziała– chcęzobaczyćczyudamisięznaleźćjakiśpunkt zaczepienia. – będzieto

zadanieniedoprzewidzenia,biorącpoduwagę fakt, żeaniołypotrafiły latać,alemusiała

czymśsięzająć

- Dmitriorganizujewampiryimłodszeaniołydopodobnychposzukiwań.

I, pomyślała Elena, sprawdzą ziemię szybciej niż ona mogłaby to zrobić –

szczególnie kiedyniemiałażadnejposzlaki,żadnegozapachuMusiałajednak czymśsię

zająćOdwracającwzrokodnieułomnegospojrzeniaNaasira,jejwzrokskupiłsięna

odległejformacjiwielkościszpilkiJejserceobijałosięo żebra– Jak dobrze znasz Azyl?

- Bardzo dobrze.

- ZaprowadźmniedoczęścinależącejdoMichaeli– Raphaelbyłbezlitosnyw

upokorzeniuarchanielicyMożeaniołktóryskrzywdziłNoelaschowałsiędoswojej

dziuryalboMichaelapostanowiłasięzemścić,uderzającwsercetych, którzyliczylina

ochronęRaphaela

- Tędy– Naasirzacząłsięporuszać z nadnaturalnągracją istoty zrodzonej z nocy.

Mogłajedyniedotrzymaćmukroku,któryjakzgadywała,przypominało mu

pełzanie

Wchodzącnaotwartąprzestrzeń kilkaminutpóźniej,uniósłswojeramiew

jakimśrodzajusygnałunimsiędoniejodwrócił. – Dom Michaeliznajdujesiędaleko,gdy

wędrujesiępieszo

Elenaczułajakjejkręgosłupsięnapręża,gdyIlliumwylądowałmniejniżtrzy

stopy od nich. Nikomu poza Raphaelem nie ufałanatylebypozwolićsięunieśćNietylko

miałaproblemzzaufaniem,czyntenwydawałjej sięzbyt intymny, zbyt bliski. Biorącw

szczególności pod uwagębolesną wrażliwość jejskrzydełJednakże dzisiaj, istniał

bardziejpragmatycznypowóddlatejniechęci– Jeżelipolecęgórą– powiedziała–

Mogęominąćjakiśzapachnaziemi,jeżeliniezostałprzetransportowanyprostodo

Michaeli.

Illiumwyciągnąłrękę– Będzieznacznieszybciejprzenieśćcię do archanielicy w

powietrzu, sprawdzićtereniwtedypowrócić.

Wiedząc, żemiałrację,zacisnęła swojaosobistąniechęćipodeszładoniego,

świadomaNaasiraznikającegowciemności– Czy to tylko ja, czy Naasir jest tak samo

oswojonyjaktakaprzeciętna,dzikapuma?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: