Woods Sherryl - Bogaci kawalerowie 01 - Nietypowe zaręczyny.pdf - Bogaci kawalerowie - madziorek20

S HERRYL W OODS

Nietypowe zaręczyny

ROZDZIAŁ 1

Richard Carlton siedział przy stoliku w swojej ulubionej restauracji, serwującej owoce morza,

i przez telefon komórkowy załatwiał sprawy służbowe. Zniecierpliwiony, spojrzał na stojący

pod ścianą duży, zabytkowy zegar. Odbył jeszcze dwie rozmowy i marszcząc brwi, zerknął z

kolei na zapięty na przegubie ręki zegarek marki Rolex.

Przyszedł na to spotkanie wyłącznie ze względu na ciotkę Destiny i również ze względu na

nią postanowił poczekać jeszcze pięć minut. Ciotka znalazła dla niego jakąś cudowną

specjalistkę od marketingu i publicznego wizerunku, a on obiecał, że da dziewczynie szansę,

zatrudniając ją w rodzinnym koncernie, którym zarządzał. Dziewczyna nie miała, co prawda,

doświadczenia w pracy dla wielkich korporacji o międzynarodowym zasięgu, ale Richard

zdecydował, że pozwoli jej się wykazać.

Zamierzał rozpocząć karierę polityczną, dlatego też potrzebował konsultanta, który

wykreowałby jego wizerunek na użytek wyborców i pomógł wystartować z kampanią. Myślał

o kimś bardziej dojrzałym, uległ jednak, bo kiedy ciotka Destiny coś postanowiła, potrafiła

być nadzwyczaj przekonująca.

- Proszę, zjedz z nią lunch. Dobrze wiem, jak trudno cię zadowolić, ale daj jej tylko szansę, a

już ona ci udowodni, że jest najlepsza - zapewniała ciotka z błyskiem w oku.

- Pochlebiasz mi. - Na twarzy Richarda pojawił się wymuszony uśmiech.

- Ależ skąd, skarbie! - Ciotka poklepała go po policzku, jak gdyby znowu miał dwanaście lat

i właśnie coś przeskrobał.

Destiny Carlton była utrapieniem życia Richarda. Wątpił, aby w całym wszechświecie mogła

istnieć druga taka ciotka. Kiedy miał niespełna dwanaście lat, mały samolot, którym lecieli

jego rodzice, roztrzaskał się w górach w czasie mgły. Rodzice zginęli, a dwadzieścia cztery

godziny później w życie Richarda energicznie wkroczyła ciotka.

Była starszą siostrą jego ojca i aż do owego tragicznego wydarzenia prowadziła barwne, pełne

przygód życie. Bawiła się w stolicach całej Europy i przyjaźniła z książętami. Grała w

kasynach Monaco i jeździła na nartach w Alpach szwajcarskich. Po pewnym czasie osiadła

we Francji. Kupiła duży wiejski dom w Prowansji i poważnie zajęła się malowaniem. Jej

obrazy stawały się coraz lepsze, tak że z czasem zaczęła je nawet sprzedawać w malutkiej

galerii w centrum Paryża. Destiny była ekscentryczna i pełna fantazji. W jej towarzystwie nie

mogło być mowy o smutku czy nudzie. Ani Richard, ani jego młodsi bracia nigdy wcześniej

nie spotkali nikogo takiego. A była wtedy kimś, kogo właśnie potrzebowali mali, przerażeni

chłopcy.

Gdyby na jej miejscu znalazła się samolubna kobieta, zabrałaby po prostu chłopców do

Francji i żyła jak wcześniej, nie przejmując się losem małych bratanków. Natomiast Destiny

wzięła na siebie obowiązki matki z takim samym zapałem, z jakim wcześniej oddawała się

malarstwu. Jej artystyczna dusza i temperament wtargnęły w uporządkowane życie chłopców.

W domu zapanował chaos, wydarzenia goniły jedne za drugim, ale ani przez chwilę nie mieli

wątpliwości, że ciotka ich kocha. Oni zaś po prostu ją uwielbiali, nawet wtedy, kiedy

doprowadzała ich do szaleństwa. Tak jak ostatnio, gdy wbiła sobie do głowy, że nadeszła

pora, aby się ustatkowali. Ku rozpaczy Destiny, zarówno Richard, jak i jego bracia, Mack i

Ben, wykazywali niezwykłą odporność na jej nalegania.

Mimo wpływu, jaki wywarły na niego lata spędzone z ciotką, Richard pozostał wierny

zasadom ojca i podchodził do życia z powagą, a nawet z pewną melancholią. „Pracuj, a

dojdziesz do celu". „Nie pozostawaj obojętny na sprawy społeczne". „Osiągnij coś, stań się

kimś". Te słowa ojciec powtarzał mu nieomal od urodzenia, wpajając poczucie obowiązku,

tak że Richard już w wieku dwunastu lat czuł na barkach ciężar odpowiedzialności za zakłady

przemysłowe od pokoleń pozostające w rękach rodziny. Chociaż po śmierci ojca firmą

kierował ktoś spoza Carltonów, nie było wątpliwości, że z czasem właśnie Richard przejmie

zarządzanie. Jego bracia również mogliby tam pracować, gdyby tylko wykazali chęć. Ani

wcześniej jednak, ani teraz żaden z nich nie był tym zainteresowany.

Będąc dziećmi, Mack i Ben po szkole oddawali się tylko zabawom. Jedynie Richard wziął

sobie do serca obowiązki, jakie rodzina miała wobec koncernu, i codziennie po lekcjach

maszerował do starego ceglanego budynku, w którym mieściły się biura zarządu.

Ciotka próbowała zachęcać go do czytania książek, ale chłopca pociągały jedynie stare,

wytarte od wielokrotnego wertowania księgi finansowe koncernu. Były dla niego o wiele

ciekawsze niż powieści. Przeglądając starannie wypisane kolumny cyfr, zapoznawał się z

historią finansów rodzinnych zakładów. Chłodna logika i nienaganny porządek zapisów

księgowych uspokajały go w sposób, którego nigdy nie udało mu się opisać ani wytłumaczyć.

Nawet teraz znacznie lepiej rozumiał reguły rządzące światem biznesu niż motywy

postępowania ludzi.

W wieku dwudziestu trzech lat Richard uzyskał dyplom z zarządzania w jednej z najbardziej

prestiżowych uczelni ekonomicznych kraju i zasiadł w fotelu prezesa zarządu koncernu

Carltonów. Nie zaskoczyło to ani pracowników, ani partnerów zagranicznych. Wielu z nich i

tak było przekonanych, że to Richard od śmierci ojca nieoficjalnie kierował koncernem, bo

nawet jako dziecko demonstrował niezwykłe wprost przekonanie o słuszności swoich decyzji.

W ciągu dziewięciu lat prezesury Richard doprowadził koncern do rozkwitu. Tak właśnie,

jakby sobie życzył ojciec. Firma rozrastała się i krok po kroku rozszerzała swoje wpływy.

Richard dokonywał finezyjnych fuzji, jeśli jednak zmuszała go do tego konieczność, nie cofał

się też przed brutalnym przejmowaniem kolejnych zakładów. Był młodym, odnoszącym

sukcesy biznesmenem i jednym z najbardziej pożądanych kandydatów na męża w mieście.

Niestety, z kobietami nie radził sobie tak dobrze jak w pracy. Wszystkie, z którymi się

spotykał, po pewnym czasie orientowały się, że są dla Richarda o wiele mniej interesujące niż

zawsze pilne sprawy koncernu. Żadna nie chciała się z tym pogodzić i po kolei szybko go

opuszczały. Kiedy ostatnia, odchodząc, nazwała go zimnym draniem, nawet nie

zaprotestował, bo w głębi duszy uważał, że niewiele się pomyliła. Doszedł też do wniosku, że

dosyć ma rozczarowań, i postanowił poświęcić się wyłącznie biznesowi. Na tym polu czuł się

pewnie, znał reguły, według których toczyła się gra. Niepowodzenia w życiu uczuciowym

sprawiły, że odsunął się w końcu od kobiet. Zaczął też rozważać karierę polityczną i start w

wyborach do władz miasta. Oczywiście fotel burmistrza Alexandrii miał być tylko trampoliną

do dalszej kariery. Richard widział siebie w przyszłości jako gubernatora, a nawet senatora.

Tego zresztą oczekiwał po nim i jego braciach ojciec, który pragnął, by stali się ludźmi

znaczącymi i wpływowymi zarówno w biznesie, jak i w życiu politycznym kraju. Aby jednak

Richard mógł wystartować z kampanią wyborczą, potrzebował kogoś, kto zajmie się

wykreowaniem jego wizerunku i sprawi, że pojawi się w mediach jako poważny kandydat. To

właśnie miałoby należeć do obowiązków nowego konsultanta.

Według Richarda była to właściwa chwila na zaistnienie w życiu politycznym. Tak też

uważał kiedyś jego ojciec, który często mówił o swych planach wobec synów. Głęboko

wierzył, że przyszłość trzeba planować, i opracowywał przeróżne długo- i krótkoterminowe

strategie działania. Richard przejął po nim ten sposób postępowania, z tym że jego plany

sięgały znacznie dalej. Lubił też znać prognozy dla koncernu na dziesięć, dwadzieścia czy

nawet trzydzieści lat naprzód.

Zniecierpliwionym gestem przywołał kelnera. Był zły, że marnuje czas, czekając na kobietę,

która spóźniała się już dwadzieścia minut. Dla kogoś takiego jak on, kto ma plan dnia

precyzyjnie rozpisany i napięty do granic możliwości, tego typu zachowanie było nie do

przyjęcia.

- Czym mogę służyć, panie Carlton? - Szef sali natychmiast zjawił się przy stoliku.

- Bądź tak dobry, Donaldzie, i dopisz tę kawę do mojego rachunku. Osoba, z którą byłem

umówiony, nie przyszła, a nie mogę już dłużej czekać.

- Kawa była na koszt firmy, proszę pana. Czy kucharz ma zapakować sałatkę na wynos?

- Nie trzeba, dziękuję.

- Przynieść panu płaszcz?

- Przyszedłem bez płaszcza.

- W takim razie proszę przynajmniej pozwolić, żebym wezwał taksówkę. Pada coraz większy

śnieg i na ulicach zrobiło się ślisko. Może dlatego pana gość się spóźnia.

Richard myślał już tylko o tym, żeby wrócić do pracy, i nie interesowało go, co przeszkodziło

dziewczynie przyjść punktualnie na spotkanie.

- Jeżeli pogoda rzeczywiście jest tak zła, to szybciej dojdę na piechotę, ale dziękuję ci. A

gdyby panna Hart jednak się pojawiła, to powiedz jej, proszę, że... - Richard urwał.

Nie chciał zdenerwować Destiny, a wiedząc, że jest ulubioną klientką Donalda, był pewien,

że kelner powtórzy każde jego słowo. Obiecał dać dziewczynie szansę i uznał, że wywiązał

się z obietnicy. Obawiał się jednak, że ciotka może to odebrać inaczej.

- Powiedz jej po prostu, że nie mogłem dłużej czekać - zakończył.

- Oczywiście, proszę pana, powtórzę.

Richard otworzył drzwi i dał krok na zaśnieżony chodnik, a wchodząca w tej chwili do

restauracji kobieta wpadła na niego z impetem. Utrzymał się na nogach tylko dlatego, że

mocno uchwycił się drzwi. Kobieta poderwała głowę i zobaczył ogromne, brązowe oczy

ocienione długimi rzęsami. Nieznajoma straciła równowagę, poślizgnęła się i byłaby upadła,

gdyby jej nie złapał.

Pomógł jej stanąć prosto i trzymając ją w ramionach, poczuł nagle przez grubą kurtkę, że jest

krucha i delikatna. Zaskoczony stwierdził, że nieznajoma budzi w nim instynkt opiekuńczy,

jakiego nie odczuwał w stosunku do nikogo poza swoimi młodszymi braćmi i ciotką. Kobiety,

z którymi stykał się w życiu, były na ogół silne i same dawały sobie radę, nie wzbudzając w

nim nigdy podobnych uczuć.

Kobieta zamknęła oczy, jakby nie chciała uwierzyć w to, co widzi, a kiedy je otworzyła,

miała bardzo nieszczęśliwą minę.

- Proszę powiedzieć, że nie jest pan Richardem Carltonem - wyrzekła błagalnie. - Niestety,

jest pan Richardem Carltonem - dodała, nim zdążył odpowiedzieć. - Wygląda pan tak jak na

zdjęciu, które pokazała mi pana ciotka. - Nic mi się dzisiaj nie udaje. Utknęłam w korku, a na

dodatek zaczął padać śnieg - próbowała się usprawiedliwiać. - Przypuszczam, że nie ma pan

ochoty wrócić do środka, byśmy jeszcze raz mogli zacząć to spotkanie? - zapytała, patrząc na

niego z nadzieją w oczach.

- Melanie Hart, jak sądzę. - Richard stłumił westchnienie.

- Mogłabym udawać, że jestem kimś innym i zapomnielibyśmy o całym tym niefortunnym

wydarzeniu. Później zadzwoniłabym do pańskiego biura z przeprosinami, umówilibyśmy się

jeszcze raz i dopiero zaczęlibyśmy znajomość we właściwy sposób - powiedziała, spoglądając

na niego niepewnie.

- Naprawdę zastanawiała się pani, czy mnie nie okłamać?

- Byłaby to strata czasu, prawda? I tak zresztą już się wydało, kim jestem - stwierdziła z

żalem. - Wiedziałam, że spotkanie na lunchu to nie jest dobry pomysł. Zdecydowanie lepsze

wrażenie robię w sali konferencyjnej, mając do dyspozycji rzutnik i wykresy. Tłumaczyłam to

Destiny, ale uparła się przy lunchu. Mówi, że kiedy jest pan głodny, szybko się pan irytuje.

- Miło, że podzieliła się z panią swym spostrzeżeniem - odparł Richard, przyrzekając sobie w

duchu, że odbędzie z ciotką kolejną nieprzynoszącą rezultatów rozmowę na temat jej

okropnego nawyku omawiania z postronnymi osobami zwyczajów bratanka i jego słabostek.

Jeżeli miał zamiar wystartować w wyborach, to jej długi język mógł go pozbawić szansy na

wygraną, zanim jeszcze zdąży rozpocząć kampanię.

- Przypuszczam, że nie zjadł pan lunchu? - zapytała z nadzieją Melanie.

- Nie.

- Z pewnością dlatego jest pan zirytowany. Może więc lepiej zejdę panu z oczu, a potem

spróbuję zrozumieć, jak mogłam zawalić najważniejsze w życiu spotkanie w sprawie pracy.

- Gdyby chciała pani usłyszeć opinię na ten temat, to proszę do mnie zadzwonić - odrzekł.

Zamierzał ją ominąć i po prostu odejść, ale dziewczyna wyglądała na tak szczerze

zmartwioną, że jakoś nie mógł jej zostawić. Destiny zaś twierdziła, że Melanie jest naprawdę

dobra w tym, co robi, a on wiedział, że ciotka rzadko się w tych sprawach myli. Znała się na

ludziach i potrafiła ich właściwie ocenić, oczywiście pod warunkiem, że zdołała się zdobyć na

obiektywizm. Richard obawiał się jednak, że w tym wypadku serce ciotki wzięło górę nad jej

chłodnym osądem, a mimo to...

Zirytowany, ujął dziewczynę pod ramię i wszedł z powrotem do restauracji.

- Daję pani pół godziny - rzucił krótko.

Szef sali uśmiechnął się szeroko i poprowadził ich do tego samego stolika, przy którym przed

chwilą siedział Richard. Zmieniono już obrus i nakrycia, a ponadto postawiono zapaloną

świecę. Richard uznał, że Donald, spodziewając się jego powrotu, próbował stworzyć miły

nastrój i choć trochę poprawić mu humor. Nie było cienia wątpliwości, że jest w zmowie z

ciotką i że zadzwonił do niej natychmiast po jego wyjściu.

Przyniósł dzbanek świeżo zaparzonej kawy, a Richard spojrzał na zegarek.

- Zostało pani dwadzieścia cztery minuty. Proszę je dobrze wykorzystać.

Dziewczyna energicznym ruchem sięgnęła po teczkę z dokumentami, przewracając przy tym

szklankę z wodą, która chlusnęła wprost na uda rozmówcy.

Richard zerwał się na równe nogi, czując, jak lodowata ciecz przesiąka przez tkaninę spodni.

Ciekawe, co jeszcze się dzisiaj wydarzy? - pomyślał z rezygnacją.

- O Boże, najmocniej pana przepraszam. - Melanie chwyciła serwetkę, jak gdyby miała

zamiar zabrać się do osuszania zmoczonej garderoby.

Postanowił nie protestować, ciekaw, jak się zachowa, kiedy sobie zda sprawę z tego, gdzie go

dotyka. Ale Melanie najwidoczniej już to sobie uświadomiła i po prostu podała mu serwetkę.

- Jeszcze raz przepraszam - powtórzyła, kiedy Richard wycierał spodnie. - Przysięgam, że na

ogół nie jestem taką niezdarą. Naprawdę nie - zapewniła, widząc jego powątpiewające

spojrzenie.

- Wierzę pani - mruknął bez przekonania.

Melanie wyprostowała się i popatrzyła mu prosto w oczy.

- Zrozumiem, jeśli pan zaraz wyjdzie. Zrozumiem również, jeśli zabroni mi pan zbliżać się

do swoich drzwi. Jednak postępując tak, popełni pan poważny błąd - ostrzegła.

Niewątpliwie ma dziewczyna tupet, pomyślał i przestał wycierać spodnie, bo i tak nie

przynosiło to żadnych rezultatów.

- Dlaczego tak pani uważa? - zapytał.

- Wiem, jak przyciągnąć uwagę ludzi i dlatego to właśnie mnie pan potrzebuje.

- Zgadzam się z pierwszą częścią tego twierdzenia. Nasze spotkanie mogę uznać za

niezapomniane, choć katastrofalne w skutkach. Oczekiwałem jednak czegoś bardziej

twórczego.

- Umiem poprowadzić kampanię - nie dawała za wygraną. - Znam właściwych ludzi, jestem

inteligentna i pracuję w niekonwencjonalny sposób. Dobrze wiem, jak wykreować swoich

klientów, aby przekonać do nich media. Opracowałam wstępny projekt pańskiej kampanii.

Sięgnęła znów po teczkę z dokumentami, a Richard przezornie chwycił stojącą na stole drugą

szklankę z wodą i odstawił ją poza zasięg rąk dziewczyny. Po chwili cały stolik zasłany był

papierami, a ona ciągle usiłowała znaleźć te właściwe.

Woods Sherryl - Bogaci kawalerowie 01 - Nietypowe zaręczyny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: