Ferdynand Antoni Ossendowski - Orlica - Powieść z życia górali Wysokiego Atlasu.pdf - Ferdynand Antoni Ossendowski - morefaya2006

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

ANTONI FERDYNAND

OSSENDOWSKI

ORLICA

Powieść z życia górali

Wysokiego Atlasu

Tower Press 2000

R O Z D Z I A Ł P I E R W S Z Y

Na starej drodze karawanowej

Oddział posuwał się szybko naprzód, i białe lekkie burnusy, jak skrzydła drapieżnych

ptaków, miotały się nad pochylonymi do końskich karków jeźdźcami.

Gdy droga wcisnęła się w głęboki wąwóz wcinający się w spadki Dżebel Orak, jeźdźcy

wstrzymali konie, zeskoczyli z siodeł i zwróciwszy rumaki pyskami ku wyjściu z wąwozu

wydali krótki, chrapliwy krzyk. Wierzchowce nawykłe do głosów swych panów wspięły

się na zadnie nogi i jak strzały wypuszczone z łuku pomknęły przebytą już drogą do domu.

Jeźdźcy tymczasem obejrzeli miejscowość i ukryli się za kupami zwałów skalnych i w

wyrwach z obydwóch stron drogi.

W wąwozie zaległa i zaczaiła się cisza. Najbardziej czujny człowiek nie zauważyłby

obecności ośmiu uzbrojonych ludzi czyhających za skałami.

– Ras ben Hoggar! – rozległo się ciche wołanie z poza kamieni.

– Co powiesz, Achmedzie! – odpowiedział jeden z zaczajonych Szleu.

– Czy dobre wybraliśmy miejsce na zasadzkę?

– Lepszego nie znajdziemy na całej drodze! – odparł Ras i zapytał: – Czy wygodne ma-

cie do strzału kryjówki, towarzysze?

– Zupełnie dobre! – odpowiedzieli inni. – Widzimy z nich drogę aż do zakrętu nad po-

tokiem.

– Niebezpieczne nasze przedsięwzięcie... – rozległ się niepewny głos Achmeda.

1 Mahreb – arabska nazwa Maroka.

Pomiędzy Tarudantem a hiszpańską kolonią Sidi Ifni istnieje stara droga karawanowa.

Przechodzi ona wąskimi dolinami, przecinającymi ostatnie uskoki dwóch grzbietów: od

południa Anty-Atlasu, od północy – Wysokiego Atlasu. Droga ta niegdyś była bardzo

uczęszczana przez kupców, ponieważ tymi dolinami przedzierali się oni ze swoimi wiel-

błądami z Mahrebu 1 na brzeg Atlantyku i dążyli dalej na południe, do Senegalu, po kość

słoniową, po towary podzwrotnikowe i po czarne, niby z hebanu rzeźbione, rosłe i pło-

mienne niewolnice o spiżowych piersiach, białych zębach i oczach o złocistym, namięt-

nym połysku. Od pięciu lat karawany nie suną już tą drogą, gdyż wytknięto inne szlaki,

krótsze i dogodniejsze.

Pewnej nocy starą drogą karawanową posuwał się mały oddział konny. Byli to jeźdźcy

ze szczepu Szleu. Można było ich poznać od razu z orlich nosów, szlachetnych, rycerskich

rysów twarzy i postaw, a także z długich włosów, zwisających kosmykami z pod białych

zawojów.

Jeźdźcy mieli piękne konie górskie o cudnych, kościstych głowach i cienkich, śmigłych

nogach, a byli dobrze uzbrojeni w długie skałkowe karabiny, ozdobione srebrem i perłową

masą, prochownice z cyzelowanej miedzi, haftowane, skórzane sakwy, „czakras”, z peł-

nym ładunkiem kul, i za pasami krzywe „kumia”, obosieczne, do sierpów podobne handża-

ry.

– Nie mówiłem tobie, Achmedzie, że jest ono bezpieczniejsze od odwiedzenia kawiarni

lub strzału do zająca – odparł Ras. – Jeżeli jednak boisz się, to lepiej zmykaj póki czas!

– Nie boję się – zaprotestował Achmed – ale nie chcę popaść w ręce wielkiego „kaida” 2

Glaui, który z ramienia sułtana i Francuzów rządzi górami i przysięgał, że nawet kobieta i

dziecko mogą bezpiecznie przechodzić drogami górskimi. W zeszłym roku, gdy około

Amizmis górale Suss napadli na jakiegoś kupca, kaid schwytał ich, kazał ściąć i głowy ich

wywiesić na murach swej stolicy w Tarudant.

– To inna rzecz! – zaśmiał się któryś ze Szleu. – Tu napadniemy na karawanę hiszpań-

ską. Dąży ona bez przepustki wielkiego kaida i bez eskorty jego spahisów. Nikt się o losie

tej karawany nie dowie, chyba po roku, albo po dwu, gdy szakale i hieny zatrą resztki śla-

dów. Bądź dobrej myśli, Achmedzie!

Znowu zapanowała cisza i przez wąwóz przemykał się tylko lekki wietrzyk, szeleszcząc

w zaroślach suchych tamaryndów i aloesów.

Ras ben Hoggar, trzydziestoletni silny i zwinny człowiek, siedział w pierwszej kryjów-

ce kierując całą wyprawą. On to miał podać sygnał do napadu wypuszczając pierwszą ku-

lę. Ras wyciągnął się wygodnie pośród kamieni, swój karabin, oparty na skale, skierował

na drogę, czekał i myślał.

Dusza jego błąkała się w tej chwili w rodzimych górach około „kasby”, wielkiego wa-

rownego gmachu z grubymi murami, wieżycami i potężną bramą; w kasbie mieściła się

cała wieś, gdzie dom stał przy domu, gdzie przez wszystkie mury przechodziło szerokie,

ciemne przejście, łącząc wszystkie budynki w jedną całość, przypominającą ul z labiryn-

tem woskowych komórek. Góral widział swój dom, a w nim Czar Azizę, najpiękniejszą z

kobiet w całej okolicy. Pojął ją za żonę dopiero dwa lata temu, a był szczęśliwy, jak tylko

może być szczęśliwy człowiek, którego kocha góralka Szleu.

Ras uśmiechał się do żony, gdyż widział ją wiotką i zgrabną jak sarna, szybko idącą z

dzbanem na ramieniu do źródła po wodę. Szła prawie nie dotykając sprężystymi nogami

różowej ziemi, lekko się kołysząc w wąskich, silnych biodrach. Dumnie niosła wysoką,

wybujałą pierś i piękną głowę o oczach jak gwiazdy i ustach podobnych do płatków czer-

wonego oleandru.

Ras kochał i był kochany. Gdy myślał o pieszczotach Czar Azizy, dreszcz biegł mu po

grzbiecie i po stawach. Zaczął nadsłuchiwać, gdyż wydało mu się, że dolatuje go głos żony

śpiewającej starą piosenkę góralską.

– Czy uda się nam dziś? – zapytał cichym głosem siedzący obok niego Achmed.

Ras drgnął i odpowiedział:

– In Cza Allah! Jak zechce Allach!

Tymczasem do mroku nocy wlewać się zaczęły niewidzialne potoki szarych cieniów,

później białawych, spływających z gór. Zachichotała gdzieś zupełnie blisko błąkająca się

w górach hiena, zaszlochała para szakali, gwizdnęły budzące się ptaszki, a z ich ostatnim

piskiem wierzchołki gór różowieć zaczęły.

Świtało...

Upłynęła jeszcze godzina i wąwozem przemknął szakal trwożnie się oglądając. Wtedy

Ras podniósł się, obejrzał karabin, podsypał prochu na panewkę, umocował się na kola-

nach i cicho zakwilił jak jastrząb. Głucho szczęknęły w wąwozie odwiedzione kurki kara-

binów.

W pół godziny później w końcu wąwozu zaczerniły się jakieś postacie.

Bystre oczy Rasa dostrzegły obładowane wielbłądy. Szły po dwa i po trzy w rząd, wy-

ciągając się powoli na wąskiej drodze w długi sznur. Z tyłu jechało kilku jeźdźców.

2 Kaid – książę, wezyr, gubernator.

Ferdynand Antoni Ossendowski - Orlica - Powieść z życia górali Wysokiego Atlasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: