Alfred Szklarski - Tomek w Krainie Kangurów.pdf - bozbar

ALFRED SZKLARSKI

Przygody Tomka w krainie kangurów

ZEMSTA

Lada chwila miał rozbrzmieć dzwonek na koniec przerwy pomiędzy lekcjami. Korytarz z

wolna pustoszał, uczniowie znikali w klasach, cisza ogarniała szkolne mury. Jeszcze

tylko grupka czwartoklasistów kręciła się w pobliżu głównych, schodów i drzwi pokoju

nauczycielskiego.

W miarę jak zbliżał się koniec pauzy, nieśmiała nadzieja zaczynała kiełkować w sercach

myszkujących po korytarzu chłopców. Krasawcewa, nauczyciela geografii, nie było dotąd

ani w kancelarii, ani w pokoju nauczycielskim. Może więc zachorował i nie przyjdzie

w ogóle do szkoły? A może szczęśliwy los zdarzy, że przynajmniej się spóźni, jak mu się

to często przytrafiało.

W grupce szeptem rozmawiającej na korytarzu rej wodził Tomek Wilmowski, dobrze

zbudowany blondyn, który z ożywieniem pocieszał swych zdenerwowanych kolegów:

- Mówię wam, że „piły" nie ma w budzie. Stwierdziłem sam i ręczę za to. Może jego

gospodyni, wychodząc na miasto po sprawunki, przez zapomnienie zamknęła drzwi na

klucz? To byłaby heca! Czy wyobrażacie sobie „piłę" z notesem w ręku miotającego się

bezsilnie po mieszkaniu? Och, gdybym to mógł zobaczyć!

Twarze chłopców rozjaśniły się na samą myśl o takiej wspaniałej możliwości. Trudno się

nawet było dziwić, że snute przez Tomka domysły napawały jego kolegów nadzieją

i radością. Zaledwie niecałe trzy tygodnie dzieliły ich do wakacji letnich, a tymczasem

Krasawcew, czy też jak go uczniowie nazywali „piła", zapowiedział, że przed swym

przyspieszonym wyjazdem do Rosji pozostawi „polskim buntowszczykom" taką

pamiątkę, iż popamiętają go przez cały następny rok „zimowania" w tej samej klasie.

Mogło to tylko oznaczać zaostrzenie kursu dyrekcji gimnazjum przeciw czwartoklasistom.

Domysły te nie były pozbawione podstaw. Mianowany przed kilkoma miesiącami dyrektor

gimnazjum, Rosjanin Mielnikow, z niezwykłą surowością wymagał od swych

wychowanków ślepego posłuszeństwa i przywiązania do carskiej Rosji. Niezwykła ta

opowieść rozpoczyna się bowiem w 1902 roku gdy znaczna część Polski znajdowała się

pod okupacją rosyjską. Znienawidzony przez uczniów nowy dyrektor wykazywał

szczególną gorliwość w dziele rusyfikowani a 1 polskiej młodzieży. Mało mu było tego, że

wszystkie lekcje prowadzono wówczas w języku rosyjskim. Mielnikow, a pod jego

wpływem i niektórzy nauczyciele pilnie przestrzegali, aby uczniowie w szkole w ogóle nie

rozmawiali po polsku. Dyrektor wiele czasu poświęcał również badaniu stosunków

panujących w rodzinach swych wychowanków. Na każdym kroku węszył nieprzychylność

do carskiej Rosji, co w zasadzie znajdowało w szkole odbicie w ujemnej ocenie postępów

w nauce.

Wkrótce po objęciu stanowiska Mielnikow zwrócił uwagę na czwartą klasę. Według jego

zdania, brak było w niej „rosyjskiego ducha". Czwartoklasiści nie wykazywali należytej

gorliwości w nauce historii Rosji, większość z nich miała złą wymowę rosyjską i, jak

twierdzili podstawieni donosiciele, między sobą rozmawiała po polsku. Dyrektor mocno

zaniepokojony tymi faktami zasięgnął informacji w policji, gdzie stwierdził, iż niektórzy

rodzice tych uczniów notowani byli w kartotekach jako politycznie podejrzani. Wtedy to

nie namyślając się wiele postanowił rozbić „gniazdo małych os" i wydał odpowiednią

instrukcję swemu zaufanemu podwładnemu, nauczycielowi geografii,

sześćdziesięcioletniemu Krasawcewowi.

Mielnikow sprowadził go do Warszawy na miejsce poprzedniego nauczyciela, który uległ

poważnemu wypadkowi i ustąpił ze stanowiska.

Krasawcew był zgorzkniałym człowiekiem, często szukającym zapomnienia w alkoholu.

Stąd też w szkole bywał niezwykle roztargniony, a całą swoją uwagę skupiał przeważnie

na wypełnianiu specjalnych zarządzeń Mielnikowa. Aby móc je dokładnie wykonać,

ważniejsze uwagi przełożonego zapisywał w notesie, do którego stale zaglądał podczas

lekcji.

Uczniowie doskonale wyczuwali nastawienie dyrektora oraz jego poplecznika, toteż

niedwuznaczna, pełna groźby zapowiedź Krasawcewa napełniała ich obawą przed tą

ostatnią w roku szkolnym lekcją geografii.

Terkot dzwonka rozbrzmiał na korytarzach. Czwartoklasiści odetchnęli z ulgą. Teraz

weszli do klasy, skąd przez uchylone drzwi obserwowali nauczycieli podążających na

1 Rusyfikować: wynaradawiać wychowując w duchu rosyjskim.

lekcje. Krasawcew nie nadchodził. W tej jednak chwili Jurek Tymowski, ukryty za filarem

na korytarzu przy schodach, zaczął dawać ręką niepokojące znaki. Wykonywał ruch,

jakby trzymał rączkę piły tnącej drzewo. Tomek Wilmowski natychmiast zrozumiał

umówione hasło.

- A niech to licho porwie! Jednak „piła" przyszedł do budy - zawołał do przyczajonych za

nim kolegów.

Jurek Tymowski wsunął się do klasy. Zrezygnowany machnął ręką mówiąc:

- Piła jest już na schodach. Po drodze rozpina płaszcz i sapie niemiłosiernie... Ha, że też

w taki piękny, słoneczny dzień czyha na człowieka sromotna klęska...

- Może tak źle nie będzie. Najważniejsze nie trać ducha - szepnął Tomek, ściskając

łokieć przyjaciela.

Podnieceni chłopcy zajmowali miejsca w ławkach. Wyjątek wśród nich stanowił prymus

klasy Pawluk, podchlebiający się na każdym kroku nauczycielom, a nawet często

szpiegujący swych towarzyszy. Nie okazywał on jakiejkolwiek obawy. Siedząc

wyprostowany, spoglądał ze złośliwym zadowoleniem na mocno zaniepokojonych

kolegów.

Tomek Wilmowski zdenerwowany zajął miejsce obok Jurka Tymowskiego. Właściwie nie

miał powodów do obaw o siebie. Uczył się doskonale, a geografia była jego ulubionym

przedmiotem. Gdyby wśród większości nauczycieli nie miał opinii „polskiego

buntowszczyka", na pewno byłby prymusem. Dzisiaj lękał się jedynie o swego

przyjaciela, któremu z całą pewnością zagrażało niebezpieczeństwo. W szkole wszyscy

wiedzieli, że ojciec Jurka miał niedawno kłopoty z żandarmami. Pan Tymowski był

instruktorem konnej jazdy w ujeżdżalni przy ulicy Litewskiej, gdzie, jak podejrzewała

policja, odbywały się tajne schadzki Polaków spiskujących przeciwko carskiej Rosji. Z

tego powodu Mielnikow niejednokrotnie już szkodził Jurkowi, nie ulegało wątpliwości, że

polecił go „opiece" Krasawcewa. Tymczasem Tomek przyjaźnił się z Jurkiem i bardzo

lubił pana Tymowskiego. Dzięki jego życzliwości korzystał w ujeżdżalni z pewnych

przywilejów. W wolnych chwilach Tymowski ćwiczył obydwóch chłopców w konnej

jeździe. Według zapewnień instruktora, Tomek trzymał się już na wierzchowcu bardzo

dobrze. Chłopiec był z tego nadzwyczaj dumny. Skromne warunki materialne jego

opiekunów nie pozwalały mu na zbyt wiele rozrywek. Bezpłatna nauka konnej jazdy

stanowiła dla niego z wielu względów dużą przyjemność. Tomek z niepokojem rozmyślał

teraz, ile kłopotu oraz zmartwienia sprawi Jurek ojcu, jeżeli nie otrzyma promocji.

Krasawcew z dziennikiem szkolnym pod pachą wkroczył do klasy. Zaraz też można było

poznać, że tego dnia jest w nie najlepszym humorze. Szurając nogami usiadł przy biurku,

rozłożył dziennik i mamrocząc coś do siebie, nerwowymi ruchami zaczął przeszukiwać

swoje kieszenie. Nie znajdował w nich tego, czego szukał, marszczył więc coraz

gniewniej czoło.

Jurek Tymowski widząc to pochylił się w stronę Tomka.

- A to ci dopiero będzie sądny dzień! Piła pewno znów zapomniał zabrać z domu swoje

okulary... - szepnął.

- Dobrze mu tak! - również szeptem odparł Tomek. - A może i notesu nie przyniósł

dzisiaj...

Nadzieje chłopców spełniły się jednak tylko połowicznie; w tej właśnie chwili nauczyciel

wydobył z kieszeni notes, położył go przed sobą i rozgniewany wzruszył ramionami -

okularów nie znalazł. Przez jakiś czas szperał w notatniku, po czym zakrzywionym

palcem zaczął wodzić po otwartym dzienniku, leżącym przed nim na stole.

Lekcja rozpoczęła się; Krasawcew co chwila wywoływał któregoś z uczniów na środek

klasy. Zadawał jedno lub dwa podchwytliwe pytania, a następnie wpisywał stopień do

dziennika. Oceny odpowiedzi były bardzo surowe.

Tomek i Jurek w lot zorientowali się, że nauczyciel wywołuje specjalnie tych chłopców,

których rodziców podejrzewano o nieprzychylność dla Rosji. Jurek siedział posępny

z opuszczoną na piersi głową. Tomek z niepokojem spoglądał na drzwi wiodące na

korytarz.

„Może już niedługo do dzwonka na koniec lekcji? - rozmyślał. - Co się stanie, jeśli Jurek

teraz oberwie dwóję z geografii?!"

Sytuacja Jurka Tymowskiego naprawdę nie była godna pozazdroszczenia. Przecież i tak

ze wszystkich przedmiotów otrzymywał zazwyczaj gorsze stopnie nie mogąc opanować

Alfred Szklarski - Tomek w Krainie Kangurów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: