Hawksley Elizabeth - Wieża.pdf - Hawksley Elizabeth - glinka7-1987

Elizabeth Hawksley

WIEŻA

Dla Jenny Haddon, z wyrazami miłości

Kiedyś, mój chłopcze, prości ludzie zyskają prawo głosu -

powiedział kamieniarz Isaac Darke do swojego pięcioletniego

synka. Daniela. - Wtedy dopiero nastąpią wielkie zmiany.

Daniel skinął głową. Był ładnym dzieckiem o ciemnych, kręconych

włosach i brązowych oczach, które w tej chwili z powagą patrzyły

na ojca. Prawdę mówiąc, nie rozumiał jego łów, ale bardzo go

podziwiał i wiedział, że ojciec na pewno na rację.

Isaac przywiązywał wielką wagę do wykształcenia. Daniel jego

siostra Meg umieli czytać, pisać i rachować. Nauczyli się tego nie

od jakiejś półanalfabetki, najętej do uczenia dzieci a pensa

tygodniowo, tylko w prawdziwej szkole.

- Słowa są ważne - mawiał Isaac. - Nie ma lepszego narzędzia niż

słowo. Zapamiętaj to sobie. - Zwracał baczną wagę na sposób

wysławiania się swoich dzieci.

Sam był znanym w okolicy mówcą i tej niedzieli, pogodnego

jesiennego dnia 1770 roku, zabrał ze sobą syna do pobliskiej wioski

Airedale, gdzie zamierzał przemawiać na temat praw wyborczych.

Daniel lubił takie wyprawy. Patrzył, jak ludzie zbierają się wokół

ojca, zadają pytania, dyskutują. Potem zwykle ktoś zapraszał ich do

siebie na posiłek. Tym razem jednak było inaczej. Isaac stał na

drewnianej skrzynce na środku wsi, gdy nagle, nie wiadomo skąd,

poleciało w jego stronę zgniłe jajo i trafiło go w podbródek.

Kleiste żółtko spływało po szyi Isaaca, a wokół rozchodziła się

woń siarki.

Do tej pory Daniel wierzył, że ojciec to ktoś w rodzaju

wędrownego anioła i jak święty Jerzy walczy o prawa uciskanych.

Teraz, widząc, jak go wyśmiano, zrozumiał z przykrością, że ludzie

bywają nieprzewidywalni.

Tego wieczoru Isaac ze śmiechem oznajmił żonie:

- Dziś trafiłem na złych ludzi.

Daniel siedział na stołku i jadł chleb, popijając mlekiem. To było

okropne, pomyślał. Wszyscy się śmiali, zakrywając usta. Nawet

dobra kobieta, która pomogła ojcu doprowadzić się do porządku i

poczęstowała ich chlebem z serem, uśmiechała się skrycie.

Wieczorem, gdy Daniel z siostrą znalazł się już w małym,

dziecinnym pokoiku na poddaszu, Meg zapytała:

- Dan, co się stało? - A gdy nie odpowiadał, rozgniewana, że

traktuje ją jak małe dziecko, powiedziała: - W takim razie spytam

mamę.

Daniel podniósł wzrok.

- Ktoś rzucił w tatę zgniłym jajem. - Kiedy to powiedział, ogarnął

go taki wstyd, że aż ukrył twarz w dłoniach.

Meg wyszła z łóżka i podeszła do brata. Daniel objął ją ramieniem.

Przez chwilę trwali przytuleni, pocieszając się nawzajem.

Jako dorastający chłopak Daniel nadal podziwiał ojca za

przekonania i odwagę, ale nie podzielał jego wiary w to, że

człowiek może osiągnąć doskonałość. Ludzie dbali tylko o siebie

samych. Isaac był nieskazitelnie uczciwy, ale inni nie przejmowali

się niczym i bez wahania zamieniali droższy kamień na tańszy,

zatrzymując dla siebie nieuczciwie zyskane pieniądze. Daniel nie

wierzył, że gdyby ludzie mieli prawo głosu, staliby się uczciwi.

Matka Daniela była doświadczoną prządką. Nowe maszyny

przędzalnicze nie dostarczały jeszcze wystarczającej ilości przędzy,

więc zarabiała dobrze. Daniel i Meg mieli szczęśliwe dzieciństwo.

Kiedy Daniel skończył jedenaście lat, wydarzyło się nieszczęście.

Było piątkowe popołudnie i rodzeństwo właśnie wróciło ze szkoły.

Daniel co chwila zerkał przez otwarte okno, spodziewając się, że za

chwilę wróci ojciec - remontował wieżę kościelną i obiecał synowi,

że pokaże mu zdobiące ją gargulce. Nagle rozległo się skrzypienie

wozu i gwar ludzkich głosów. Gdy wóz zatrzymał się przed

domem. Daniel wybiegł na zewnątrz.

- Chłopcze, zawołaj matkę - powiedział cicho brygadzista. -

Zdarzył się wypadek.

Ojciec leżał na wozie, przykryty starym kocem. Miał zamknięte

oczy. Daniel od razu wiedział, że stało się coś strasznego.

Zaniepokojona hałasem pani Darke wyszła z domu. Spojrzała na

męża i rozszlochała się.

- Spadł z rusztowania - wyjaśnił brygadzista. - Złamał sobie

kręgosłup. Nic nie możemy poradzić. Przykro nam. - Dał znak

towarzyszącym mu ludziom. Zdjęli z wozu Isaaca i wnieśli go do

domu.

- Teraz to wam przykro! - krzyknęła pani Darke. - Przecież mówił,

że to rusztowanie jest niebezpieczne. Wszyscy o tym wiedzieliście.

Och, Isaacu! - Przygarnęła dzieci, a kiedy uniosła głowę, nikogo już

nie było. Mężczyźni odjechali.

Isaac zmarł po kilku dniach. Władze gminne dały pieniądze na

pogrzeb i pięć gwinei odszkodowania. Wdowa z dziećmi musiała

opuścić dom z warzywnikiem, który z takim zamiłowaniem

uprawiał Isaac, i z jabłoniami, na które lubił się wspinać Daniel.

Zamieszkali w tańszym miejscu.

Następnego roku weszły do użytku nowe maszyny przędzalnicze

i spadła cena przędzy. Daniel i Meg bardzo się starali pomagać

matce, ale nie mogli wiele zarobić. Zimą pani Darke zachorowała

na zapalenie płuc i umarła. Dzieci zostały same. Po powrocie z

pogrzebu usiadły, tuląc się do siebie przy dogasającym kominku.

Było zimno, więc Meg okryła ramiona pledem.

- Co się z nami stanie? - zapytała brata, mocno ściskając drewnianą

lalkę. - Wszyscy mówili, że pomogą tacie...

Daniel wrzucił kilka szczap do ognia. Płomienie strzeliły w górę, a

potem znów przygasły. W zamyśleniu pokręcił głową. Ludzie

mogli pomóc, zanim ojciec zginął. Wiedzieli, że rusztowanie jest

niebezpieczne. Ojciec zginął niepotrzebnie, z powodu niedbałości

innych.

- Och, Dan! - Meg zaczęła płakać. - Ja chcę do mamy! Daniel otarł

oczy rękawem, a potem uściskał siostrę.

- Ojciec mówił, że trzeba polegać wyłącznie na sobie - powiedział,

prostując szczupłe ramiona. - Mam dwanaście lat, jestem prawie

dorosły. Umiem czytać, pisać i rachować. Znajdę pracę, żebyśmy

mogli się utrzymać. Na pewno nam się uda.

- Ale ja mam dopiero dziewięć - chlipała Meg, myśląc o zakupach,

sprzątaniu i gotowaniu. Dotychczas zajmowała się tym mama.

Dziewczynka bała się, że sama nie podoła obowiązkom.

- Musimy być razem - oznajmił zdecydowanie brat. Urzędnik

gminny zdecydował jednak inaczej. Meg była na swój wiek mała i

słaba, więc miała pójść do przytułku na rok lub dwa. Daniel

natomiast miał pracować w przędzalni. Widząc, że chce

zaprotestować, urzędnik dodał:

- Możesz widywać siostrę raz w tygodniu, w niedzielę, po

nabożeństwie.

- Nie chcę pracować w przędzalni. Chcę czegoś lepszego w życiu -

upierał się Daniel. - Potrafię zadbać o siebie i o siostrę.

- Chłopcze, Wszechmogący sprawił, że jesteś niskiego stanu i nie

wolno ci podawać w wątpliwość Jego mądrości. - Urzędnik

popatrzył na Meg. - Pośpiesz się, dziecko, spakuj swoje rzeczy.

Daniel spojrzał mu prosto w oczy.

- Wszyscy jesteśmy równi wobec Boga. Tak mówił mój ojciec i ja w

to wierzę.

Urzędnik wziął mały tobołek Meg, chwycił dziewczynkę za ramię

i szorstko pociągnął za sobą. Daniel pobiegł za siostrą, odepchnął

urzędnika i uściskał ją mocno. Wyczuwał bicie jej serca pod

znoszoną bawełnianą bluzką. Obejmowała go kurczowo

szczupłymi ramionami, a jej łzy kapały mu na koszulę.

- Przyjdę po ciebie, Meg. Tak szybko, jak tylko będę mógł.

Obiecuję - wyszeptał. Jego łzy kapały jej na głowę.

Patrzył, jak odchodzą. Urzędnik niósł węzełek. Meg dreptała za

nim smutno, co chwila oglądając się za siebie. To był jeden z

najgorszych dni w życiu Daniela.

U rzędnik znalazł Danielowi pracę w tkalni w Skipton. Chłopiec

miał robić to, co akurat było konieczne - wczołgiwać się pod

maszyny, biegać na posyłki - dopóki nie nauczy się wystarczająco

Hawksley Elizabeth - Wieża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: