212. Ashley Anne - Zbuntowana markiza.pdf - ASHLEY ANNE - alex.32

Anne Ashley

Zbuntowana markiza

Rozdział 1

Wygl Ģ daj Ģ c ze znudzeniem na ulic ħ przez okno salonu, lady Carstairs

dostrzegła wykwintny powóz, który przystan Ģ ł przed domem po drugiej stronie

placu. Natychmiast si ħ o Ň ywiła, jednak jej uwag ħ przykuł nie sam ekwipa Ň , lecz

dama, która z niego wysiadła i zamarła na moment, obrzucaj Ģ c spojrzeniem fronton

wspaniałej rezydencji.

– Wielkie nieba! – krzykn ħ ła do córki. – Czy w rodzinie Staplefordów kto Ļ

umarł, Sereno? Nie przypominam sobie, Ň ebym ostatnio słyszała o takim smutnym

zdarzeniu.

Serena uniosła głow ħ znad ksi ĢŇ ki, któr Ģ rankiem wypo Ň yczyła z biblioteki, i

poprawiaj Ģ c okulary, skierowała wzrok na ulic ħ .

– To, Ň e dama jest w czerni, mamo, nie musi oznacza ę Ň ałoby. Wiele pa ı ceni

sobie stroje w tym wła Ļ nie kolorze.

Lady Carstairs cz ħ sto irytował prosty, zdrowy rozs Ģ dek starszej córki, tym

razem jednak postanowiła nie zaprz Ģ ta ę sobie tym głowy.

– Oczywi Ļ cie masz racj ħ , a woalka mo Ň e równie Ň posłu Ň y ę do ukrycia twarzy. –

Jej oczy o Ň ywił zło Ļ liwy błysk. – I wcale si ħ temu nie dziwi ħ , skoro kto Ļ zamierza

odwiedzi ę tego obrzydliwego, bezdusznego markiza Wroxama!

Serena nie zdołała powstrzyma ę u Ļ miechu. Jej matka nigdy nie pomin ħ ła okazji

do wygłoszenia k ĢĻ liwej uwagi o wyniosłych arystokratach, którzy uparcie

ignorowali jej osob ħ .

– Mamo, od lat słysz ħ twoje utyskiwania na lorda Wroxama, i by ę mo Ň e masz

racj ħ w swej krytyce, gdy Ň panuje o nim powszechna opinia, Ň e wyj Ģ tkowo

zadziera nosa. Z drugiej jednak strony musz ħ stwierdzi ę , Ň e przy tych nielicznych

okazjach, kiedy spotykałam go na balu czy raucie, zawsze zachowywał si ħ

nienagannie.

– Ha! – Lady Carstairs prychn ħ ła drwi Ģ co. – Nie bez powodu tak si ħ stara. Nie

chce jeszcze bardziej zbruka ę swojego starego nazwiska. Wystarcz Ģ plotki i aura

skandalu, która otoczyła go przed laty po znikni ħ ciu Ň ony.

– Tak, rozumiem. – Pod grzywk Ģ kr ħ conych na lokówkach br Ģ zowych włosów,

brwi Sereny zbiegły si ħ w wyrazie namysłu. – Z tym jednak, Ň e ja ani przez chwil ħ

nie wierzyłam w te głupie pogłoski, jakoby miał j Ģ zabi ę .

– A dlaczego nie, je Ļ li łaska? – Lady Carstairs nawet nie próbowała kry ę

irytacji. – Sk Ģ d ta pewno Ļę , Ň e nie miał nic wspólnego z jej znikni ħ ciem? Tak

dobrze znasz markiza, Ň e gotowa Ļ Ļ wiadczy ę o jego niewinno Ļ ci?

– Nie, mamo – ze zwykłym sobie spokojem odpowiedziała Serena. – Nigdy

nawet z nim nie rozmawiałam poza zdawkowymi powitaniami na proszonych

przyj ħ ciach. W Ģ tpi ħ zreszt Ģ , by mnie zapami ħ tał, pewnie w ogóle nie zdaje sobie

sprawy z mojego istnienia. Niemniej wiele o nim słyszałam i wiem, Ň e jest

inteligentny, nieskłonny do nieprzemy Ļ lanych, głupich decyzji czy

ekscentrycznych zachowa ı . Zastanawiam si ħ zatem, po có Ň miałby si ħ Ň eni ę z lady

Jennifer Audley, gdyby naprawd ħ tego nie pragn Ģ ł? W ko ı cu jest niezwykle

zamo Ň ny, uchodzi za jednego z najbogatszych ludzi w kraju. W Ģ tpi ħ , by pieni Ģ dze

odgrywały jak ĢĻ rol ħ , kiedy wybierał sobie za Ň on ħ córk ħ zmarłego hrabiego

Charda.

Lady Carstairs musiała si ħ z tym rozumowaniem zgodzi ę .

– Sadz ħ , Ň e masz troch ħ racji, moja droga – powiedziała ogl ħ dnie.

– Załó Ň my jednak – kontynuowała Serena – Ň e spowodował jej Ļ mier ę ... No tak,

ale wówczas musiałby mie ę jaki Ļ wa Ň ny powód. Pieni Ģ dze nie wchodz ħ w gr ħ , wi ħ c

tylko szalona miło Ļę mogłaby go skłoni ę do takiego kroku. Gdyby jednak nagle

zapałał wielkim uczuciem do innej kobiety i zamierzał si ħ z ni Ģ o Ň eni ę , z

pewno Ļ ci Ģ zadbałby, aby ciało Ň ony zostało odnalezione, bo tylko wtedy jej zgon

nie budziłby w Ģ tpliwo Ļ ci. A wiesz przecie Ň , Ň e markiza zagin ħ ła bez Ļ ladu.

Tym razem milady poprzestała na skini ħ ciu głow Ģ .

– Mamo, wiem, Ň e ł Ģ czono jego nazwisko z wieloma pi ħ knymi kobietami,

nigdy jednak nie słyszałam, Ň eby przejawił ochot ħ po Ļ lubienia którejkolwiek z

nich. Przestrzega tak Ň e drobiazgowo zasad dobrego wychowania. Powszechnie

wiadomo, Ň e nie pozwala swoim kochankom zatrzymywa ę si ħ we Wroxam Park,

jak równie Ň nie zach ħ ca ich do odwiedzania miejskiej rezydencji. W jego domu

damy bez stosownej opieki nie s Ģ mile widziane, co ka Ň e mi si ħ zastanawia ę –

dodała, zerkaj Ģ c przez okno – czy kobieta, która wła Ļ nie si ħ gn ħ ła do kołatki,

zostanie przyj ħ ta, czy odprawiona.

Identyczn Ģ w Ģ tpliwo Ļę musiał rozstrzygn Ģę młody lokaj Thomas, który chwil ħ

pó Ņ niej otworzył drzwi. Wiedział doskonale, jak jego pan odnosi si ħ do wizyt

samotnych kobiet, niewa Ň ne, w jakim wieku by były, niemniej ta osoba była z

pewno Ļ ci Ģ dam Ģ , i to do Ļę zamo Ň n Ģ , o czym Ļ wiadczył zarówno powóz, którym

przybyła, jak i strój. Ponadto chciała tylko pozostawi ę list dla jego lordowskiej

mo Ļ ci. Có Ň złego mogłoby z tego wynikn Ģę ?

– O co chodzi?

Głos, który rozbrzmiał nagle za jego plecami, sprawił, Ň e Thomas pospiesznie

ust Ģ pił na bok, z wielk Ģ ulg Ģ ceduj Ģ c ci ħŇ ar decyzji na barki swego zwierzchnika.

Jedno szybkie spojrzenie wystarczyło, by przekona ę wymagaj Ģ cego i

do Ļ wiadczonego kamerdynera, Ň e go Ļę zasługuje na szacunek, jednak to

spostrze Ň enie nie wpłyn ħ ło na sposób, w jaki wykonywał swe obowi Ģ zki.

– Lorda Wroxama nie ma w domu, madame – poinformował grzecznie, lecz

zdecydowanie. – Sugeruj ħ zatem, by zło Ň yła pani wizyt ħ jutro, kiedy si ħ go

spodziewamy, je Ļ li oczywi Ļ cie to pani odpowiada.

– Nie, Slocombe, to mi z pewno Ļ ci Ģ nie odpowiada. – Spokojny głos z

wytwornym akcentem dziwnie zaniepokoił słu ŇĢ cego. – Pami ħ tam oczywi Ļ cie, Ň e

ju Ň kiedy Ļ odprawiłe Ļ mnie sprzed drzwi tego domu, zar ħ czam jednak, Ň e to si ħ

wi ħ cej nie powtórzy. Zejd Ņ mi, prosz ħ , z drogi!

To nie chłodny, nieznosz Ģ cy sprzeciwu ton sprawił, Ň e kamerdyner usłuchał,

lecz niepoj ħ ty do ko ı ca przebłysk pami ħ ci, który gro Ņ nym echem sprzed lat

przeszył go niczym lodowata igła strachu.

Ostro Ň nie zamykaj Ģ c drzwi, obrzucił wzrokiem szczupł Ģ dam ħ , która stała ju Ň w

holu. Złe przeczucia ogarn ħ ły go ze zdwojon Ģ sił Ģ , gdy usiłował rozpozna ę przez

woalk ħ rysy jej twarzy.

– Gdyby była pani łaskawa si ħ przedstawi ę i wyja Ļ ni ę , co pani Ģ sprowadza –

zacz Ģ ł głosem pozbawionym zwykłej pewno Ļ ci siebie – by ę mo Ň e mógłbym słu Ň y ę

pomoc Ģ podczas nieobecno Ļ ci jego lordowskiej mo Ļ ci.

Po krótkiej chwili milczenia nieznajoma odwróciła si ħ , a jej kształtna dło ı

pow ħ drowała do woalki.

– Sadz ħ , Ň e ju Ň teraz doskonale wiesz kim jestem, Slocombe.

Trzymaj Ģ cy si ħ z boku Thomas nie mógł wprost uwierzy ę własnym oczom. Nie

chodziło nawet o niespotykanie pi ħ kn Ģ twarz obwiedzion Ģ burz Ģ kasztanowych

włosów, w któr Ģ wpatrywał si ħ przez chwil ħ w osłupieniu, ale o barw ħ popiołu,

jak Ģ przybrało oblicze starego kamerdynera.

– Mi. , . milady... wi ħ c to pani! – wykrztusił Slocombe.

Nie zauwa Ň ył nawet, Ň e młody lokaj po cichu si ħ wycofuje, by jak najszybciej

zrelacjonowa ę w pomieszczeniach dla słu Ň by zadziwiaj Ģ ce zjawisko polegaj Ģ ce na

tym, Ň e ich, zdawa ę by si ħ mogło, z kamienia i stali stworzony przeło Ň ony po raz

pierwszy w Ň yciu został wytracony z równowagi.

– Jak widzisz – odpowiedziała dama chłodnym, opanowanym głosem. –

Doskonale wiesz, Ň e nie znam rozkładu tego domu, mo Ň esz wi ħ c istotnie mi

pomóc, prowadz Ģ c mnie do biblioteki, gdzie bez w Ģ tpienia znajd ħ przybory

niezb ħ dne do napisania krótkiego listu do twojego pana.

Kamerdyner niczym automat usłuchał polecenia i poprowadził niezwykłego

go Ļ cia przez hol ozdobiony uło Ň onymi w szachownic ħ kaflami, otworzył drzwi, a

kiedy milady majestatycznie przekroczyła próg i obrzuciła wzrokiem

pomieszczenie, dostrzegł na jej twarzy cie ı u Ļ miechu.

– Tak – mrukn ħ ła, zmierzaj Ģ c w kierunku biurka. Wła Ļ nie tak wyobra Ň ałam

sobie tutejsz Ģ bibliotek ħ .

Usiadła, z górnej szuflady wydobyła arkusz papieru i si ħ gn ħ ła po pióro.

Slocombe spostrzegł, Ň e szczupła dło ı , która pokrywała arkusz pismem, nie

zawahała si ħ ani na moment. Ewidentnie milady miała ju Ň obmy Ļ lan Ģ tre Ļę pisma i

sporz Ģ dziła je szybko, składaj Ģ c na koniec zamaszysty podpis.

– Do dzi Ļ nie wydałam ci Ň adnego polecenia, Slocombe. – Odsun ħ ła krzesło i

wstała – Teraz jednak wydaj ħ ju Ň drugie. Powierzam ci ten list na przechowanie.

Oddasz go osobi Ļ cie swojemu panu zaraz po jego powrocie.

– Jak pani sobie Ň yczy, milady. – Przyj Ģ ł pismo, a potem obserwował, jak

niezwykły go Ļę zmierza do drzwi. – Milady, ja...

Kiedy głos go zawiódł, odwróciła si ħ i spojrzała na kamerdynera. W jej

uderzaj Ģ co zielonych oczach nie pozostał nawet Ļ lad młodzie ı czego ciepła, które

pami ħ tał.

– ņ ale, tak jak grzechy, rzucaj Ģ bardzo długie cienie, Slocombe, czy Ň nie?

Niewa Ň ne, jak bardzo tego pragniemy, ani ty, ani ja nie zmienimy przeszło Ļ ci.

Radz ħ ci wi ħ c nie marnowa ę czasu, twojego i mojego, na takie próby. ņ ycz ħ ci

miłego dnia.

Po tych słowach opu Ļ ciła dom, Slocombe pozostał za Ļ wydany na pastw ħ

bolesnych wspomnie ı i gorzkich my Ļ li.

Smutno pokr ħ cił głow Ģ , niepewny, co pocz Ģę w obliczu tak nieoczekiwanego

zdarzenia. Jedno nie ulegało w Ģ tpliwo Ļ ci – powrót milady sprawił, Ň e w domu

Staplefordów nic ju Ň nie b ħ dzie takie jak dawniej.

Godzin ħ pó Ņ niej dama, której wizyta wywarła tak wstrz Ģ saj Ģ ce wra Ň enie na

kamerdynerze lorda Wroxama, wkraczała do domu w innej modnej dzielnicy

miasta. Pozbyła si ħ wierzchniego ubrania i ruszyła do słonecznego salonu od

frontu. Kiedy tylko usadowiła si ħ wygodnie w fotelu przy oknie, do pokoju weszła

młoda kobieta, zapewne jej rówie Ļ nica – Ach, Mary! – Dama wyci Ģ gn ħ ła r ħ k ħ . –

Chod Ņ , sprawd Ņ , czy ta straszna próba zostawiła na mnie jakie Ļ Ļ lady.

Mary przyjacielsko Ļ cisn ħ ła jej dło ı , a potem Ň artobliwie zbadała wzrokiem

212. Ashley Anne - Zbuntowana markiza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: