spajalnictwo 2.doc

1. Cel ćwiczenia.

          Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z budową , działaniem i przeznaczeniem źródeł prądu do spawania łukowego oraz techniką spawania elektrodami otulonymi .

2. Literatura i materiały pomocnicze.

           Sprawozdanie zostało wykonane na podstawie literatury:

Orłowicz Władysław: Spawalnictwo. Laboratorium.

Wojciechowski Wojciech: Techniki wytwarzania. Tom III . Wybrane zagadnienia ze spawalnictwa.

Pałasz Jan: Poradnik spawacza gazowego.

oraz notatki z wykładu.

3. Podstawy teoretyczne.

           Spawanie elektryczne elektrodą otuloną to proces łączenia metali polegający na miejscowym nadtapianiu ich krawędzi oraz elektrody z następnym krzepnięciem i stygnięciem uzyskanej w tym procesie spoiny. Źródłem  ciepła, które powoduje nadtapianie materiałów, jest łuk elektryczny tworzący się miedzy elektrodą a spawanym detalem.

              Zjawisko łuku elektrycznego jest podobne do iskrzenia występującego przy zbliżaniu do siebie dwóch przewodów będących pod wysokim napięciem. Iskrzenie w tym przypadku to przepływ prądu elektrycznego, któremu udaje się przebić cienką warstwę powietrza i popłynąć z jednego przewodu do drugiego. Łuk elektryczny stosowany do spawania jest wyładowaniem elektrycznym o dużym natężeniu i niskim napięciu (w zakresie 10-2000 A

i 10-50 V). Aby mógł wystąpić łuk elektryczny między elektrodą a materiałem spawanym, przestrzeń gazowa między nimi musi być zjonizowana. Do spawania stosuje się dwa prądy spawania: stały(dc), oraz zmienny(ac). Biegunowość elektrod jest zależna od prądu spawania oraz od rodzaju otuliny. Normalna biegunowość to: (-) na elektrodę, a (+) na materiał.

              Przy spawaniu elektrycznym temperatura jaka zostaje wytworzona to: od 2000oC do 6000oC.

Otulina elektrody:

-        ułatwia zajarzenie łuku,

-        ułatwia jonizację,

-        działa odtleniająco,

-        działa uszlachetniająco,

-        powoduje wolniejsze stygnięcie spoiny.

4. Szkic stanowiska laboratoryjnego i jego opis.

              Prostownik spawalniczy (1) typu SPE 400, przewody miedziane (2), uchwyt spawalniczy (3), elektroda otulona (4), elementy łączone (5).

5. Szkic i opis złącza.

              Dwie blaszki wykonane ze stali St3S wymiarach 20 X 70 i grubości g = 4 mm zostały połączone spoiną czołową położoną w pozycji podolnej. Elementy łączyliśmy za pomocą elektrody otulonej o symbolu ER146 i średnicy d = 3.25 mm. Do spawania użyliśmy prądu stałego o parametrach: A = 100A i U = 24V.

6. Analiza i wnioski końcowe.

              Analizując wygląd powstałego złącza  stwierdzamy, że jakość spoiny zależy od odległości pomiędzy materiałem łączonym a elektrodą, oraz natężeniem prądu i odległości materiałów łączonych, prędkości przemieszczania elektrody. Powstałe złącze posiada prawidłowy przetop i lico ma kształt zbliżony do prawidłowego.