Waide Peggy - Słowa miłości.pdf - Waide Peggy - glinka7-1987

Peggy Waide

SŁOWA MIŁOŚCI

Przekład: Marta Wolińska

Tytuł oryginału: Mightier Than the Sword

Wschodnie wybrzeże Anglii, rok 1816

Zdrajca, który zhańbił króla i ojczyznę.

Adamowi po raz setny przypomniały się ohydne oskarżenia.

Przeniknął go chłód większy niż lodowata kipiel kotłująca się

wokół jego kostek. Fale w niezmordowanym rytmie rozbijały się o

skalisty brzeg, mewy spadały na zdobycz i wzlatywały, a on stał

nieruchomo. Patrzył z tęsknotą na szare kamienne mury,

wznoszące się przed nim wysoko nad skałami. Poczuł bezdenną

pustkę. Adam Horacjusz Hawksmore, piąty hrabia Kerrick, żołnierz

i dżentelmen wreszcie dotarł do domu.

Lecz cóż go tu spotka?

Potępienie? Wygnanie? A może stryczek, jak zwykłego

rzezimieszka? Wyjątkowo niestosowna kara dla kogoś

dorastającego w przekonaniu, że jest mu pisane pójść w ślady

wspaniałych przodków, służyć królowi i ojczyźnie, dla człowieka,

którego nauczono zabijać bez litości w imię honoru i tradycji.

Mac, zaufany druh, siedział w małej łodzi za Adamem.

- Znowu krwawisz. - Wskazał czerwoną plamę przesiąkającą przez

wełniany surdut przyjaciela.

Adam z trudem utrzymując łódź w miejscu na płytkiej, mocno

rozkołysanej wodzie, wzruszył ramionami. Będzie miał dość czasu,

by zająć się raną i połamanymi żebrami, gdy wreszcie znajdzie

bezpieczne schronienie w zamku.

- Bywało już gorzej.

Wyciągnął z kieszeni szton wartości tysiąca funtów. Pomyślał, że ta

jedyna wartościowa rzecz, jaką może dać przyjacielowi, stanowi

nędzne wynagrodzenie za jego poświęcenie. Kiedy Adam

potrzebował pomocy, Mac bez wahania przybył do Francji i

wynalazł bezpieczną przystań, zanim mogli pożeglować z

powrotem do Anglii. Ukrył Adama na „Pływającej Gwieździe", a

sam sprawdził, czy okolice zamku Kerrick są bezpieczne dla jego

pana. Wywiedział się także szczegółów o rzekomej zdradzie

Adama. I ani na chwilę nie zwątpił w jego niewinność. Tak,

pieniądze to za mała zapłata.

- Weź to, Mac.

- Nie chcę.

- Nie rób z siebie osła.

Mac ściągnął z głowy wełnianą czapkę, zmrużył oczy i przeczesał

dłonią rozwichrzone złotawe włosy. Najwyraźniej usilnie próbował

znaleźć jakieś argumenty, żeby nie wziąć sztonu.

Wysiłek okazał się stratą czasu. Kiedy Adam raz coś postanowił,

łatwiej było zatopić flotyllę okrętów, niż przekonać go, by zmienił

zdanie.

- Gdyby mnie uwięziono w Newgate, wolałbym, żebyś ty miał

pieniądze niż ten mój głupi kuzyn - odezwał się Adam. - Cecil

roztrwoni wszystko na dziwki, karty lub konie. A poza tym, przyda

ci się trochę grosza. Niech zrobię dla ciebie chociaż tyle. W razie

czego, powiadom lorda Wyncomba o...

- Twojej śmierci?

Mac nigdy nie owijał w bawełnę. Adam znów wzruszył ramionami.

- Jest taka możliwość. Ale nie zostawię plamy na rodowym

nazwisku. Nie mam wyboru, muszę się oczyścić z zarzutów. A

teraz ruszaj. I nie narażaj swojej cennej szyi. Pamiętaj, że nie

widziałeś mnie od tamtej nocy Pod Rogatą Syreną.

Mac skłonił się lekko, przyklepał sobie na czubku głowy czapkę,

pod którą schował szton, potem odepchnął łódź od brzegu.

- Nieźleśmy się zabawili, przyjacielu. - Rzucił Adamowi

porozumiewawcze spojrzenie. - Uważaj, czy cię nie śledzą. Wiesz,

jak mnie znaleźć, jeśli będzie trzeba. Powodzenia.

Adam nie zaprotestował, choć jak dotąd niczego nie zawdzięczał

szczęściu. Dożył dwudziestu ośmiu lat - z czego trzy lata spędził

walcząc na Półwyspie Apenińskim, a ostatnie osiem miesięcy we

francuskim więzieniu - nie dlatego, że był szczęściarzem. Pomogły

mu przetrwać spryt, cierpliwość, sprawność fizyczna, biegłość w

żołnierskim fachu i umiejętność logicznego myślenia. I jeszcze

solidna porcja determinacji. Upór kazał mu wrócić do Anglii i

odszukać drania odpowiedzialnego za zszarganą reputację.

Sam na plaży, obserwował, jak łódź Maca znika w gęstej mgle.

Morskie ptaki swobodnie szybowały nad falami i witały dzień

ostrym krzykiem. Adam pozazdrościł im wolności.

Brnąc przez kamienie i piasek, dotarł do wielkiego głazu, który

wyglądał jak groźny olbrzym pełniący straż przy szczelinie

prowadzącej do małej groty. Adam wyciągnął z kieszeni łojową

swieczkę i krzesiwo. Zapalił knot. Przykry swąd wypełnił ciasne

zagłębienie, wywołując wspomnienie niekończących się godzin

czekania i rozmyślań, odosobnienia i pustki.

Adam otrząsnął się z natrętnych myśli. W boku czuł rwący ból, a

gdy ciało ogarnięte gorączką stykało się z zimnymi, wilgotnymi

murami, oblewał się potem. Z zaciętością pokonywał wysokość

metr po metrze. Nie po to przecież uciekał, żeby skończyć w tajnym

przejściu we własnym zamku. Rozsypujące się stopnie prowadziły

go coraz wyżej, skręciły w lewo i urwały się na ścianie z dębowych

desek.

W rogu Adam znalazł dwa rygle. Odblokował je i naparł barkiem

na solidną przeszkodę. Mięśnie zabolały go z wysiłku, ale przeklęta

ściana ani drgnęła. Znów pchnął, zaklął mimo woli i... drewniany

segment rozmiarów pół metra na półtora wreszcie się odsunął.

Adam zamknął oczy. Z ulgą wziął głęboki oddech i wkroczył do

wymarzonego azylu.

Wszystko było na swoim miejscu. Jak dawniej, przy kominku stał

ulubiony fotel z mięciutkiej skóry w kolorze burgunda, przesadnie

wielki, z wyjątkowo solidnymi poręczami, zrobiony na zamówienie,

ściśle według wskazówek Adama. Nad kominkiem wisiał herb

rodu z wyrytym napisem: In honore defendimus - bronimy w imię

honoru. Wyściełany podnóżek dopasowany do fotela i mahoniowy

stolik stały tuż obok. Szafa znajdowała się w przeciwległym rogu.

Nieduże biurko, jeszcze jeden wygodny fotel, wielki drewniany

kufer i ogromne łoże dopełniały umeblowania pokoju, może nie

przesadnie bogatego, ale takiego, jak sobie Adam życzył. Jako

żołnierz, lubił umiar i porządek. Jako mężczyzna, cenił komfort i

dbałość o szczegóły.

Poczuł lekki zapach pasty do butów i dymiących głowni z kominka.

Zaczął się zastanawiać, czy nie ma omamów z powodu utraty krwi.

W opuszczonym zamku z pewnością nikt nie rozpalałby w

kominku.

Łoże, ustawione na mahoniowym podeście i osłonięte ze

wszystkich stron granatowymi aksamitnymi kotarami, przyciągało

go nieodparcie. To pewne, kiedy się wreszcie położy, będzie spał

bity tydzień.

Kiedy kładł na podłodze swój mały podróżny pakunek, uczuł

kłujący ból w zranionym boku. Ostrożnie ściągnął surdut. Potykając

się, podszedł do łoża i rozsunął zasłony. Zamrugał gwałtownie raz i

drugi.

- A to co, u diabła?

Niewiarygodnie złote oczy w anielsko pięknej twarzy zrobiły się

okrągłe ze zdumienia na widok Adama. Jasne loki mieniły się

refleksami złota, brązu, nawet miodu. Rozsypywały się w nieładzie

na ramiona i plecy. Połyskująca kaskada otaczała twarz w kształcie

serca, z wyraźnie zarysowaną brodą i rumianymi policzkami. Pełne

wargi wykrzywiały się teraz nieprzyjaźnie. Najbardziej niepokoił

Adama pistolet wycelowany prosto w jego pierś. Kobieta głośno

chwyciła powietrze, upuściła broń na posłanie i wymierzyła

Adamowi siarczysty policzek.

- A to za co? - warknął. Wciąż nie mógł się otrząsnąć z szoku po

zastaniu w swym łożu kobiety. I to jakiej kobiety! Lady Rebeki

Marche, córki Edwarda Marche'a, hrabiego Wyncomb, człowieka,

który zgodził się wyświadczyć mu przysługę i zajmować się jego

sprawami. Co więcej, Rebeka była dziewczyną, której nie zgodził

się poślubić przed wyjazdem do Francji.

- Po pierwsze za to, że śmiertelnie mnie przeraziłeś, a po drugie... -

Rebeka zmrużyła oczy. - Martwiliśmy się o ciebie całymi

miesiącami. Wszyscy są przekonani, że nie żyjesz.

Adam nie wiedział, jak zareagować na taką nowinę. Nie dość, że

Waide Peggy - Słowa miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: