Williamson Penelope - Kim jesteś, przybyszu _.pdf - Williamson Penelope - glinka7-1987

Penelope Williamson

KIM JESTEŚ, PRZYBYSZU?

Derekowi,

Pojawił się w ich życiu w ostatnich dniach ostrej montańskiej zimy.

Był to okres, w którym kraina sprawiała wrażenie ponurej i zmęczonej zimnem. Pożółkły śnieg,

przypominający wosk starych świec, leżał płatami, balsamiczne topole trzeszczały od mrozu, a wiosna

wciąż wydawała się bardziej wspomnieniem niż obietnicą.

Tego niedzielnego ranka, gdy zjawił się obcy przybysz, Rachel Yoder nie chciało się wstać z łóżka.

Leżała pod grubą kołdrą ze wzrokiem utkwionym w oknie, w którym jak w ramach widniało szare

niebo. Słuchała stękania ścian przy uderzeniach wiatru i czuła słabość sięgającą do szpiku kości.

Leżała i słuchała, jak Benjo rozpala ogień w kuchni: stukały fajerki, trzaskały drewienka na podpałkę,

szurgotała szufelka podczas wygarniania popiołu. Potem w domu zapadła cisza i Rachel wiedziała, że

syn spogląda na zamknięte drzwi jej izby i zastanawia się z niepokojem, dlaczego jeszcze nie wstała.

Opuściła nogi na podłogę; zadrżała z zimna, które ciągnęło od gołych sosnowych desek i wkradało się

pod nocną koszulę. Ubrała się, nie zapalając lampy. Jak każdego ranka włożyła prosty ciemnobrązowy

stanik i spódnice oraz czarny fartuch. Na ramiona zarzuciła czarną trójkątną chustę, skrzyżowała

końce na piersiach i poprzypinała w pasie. Palcami zgrabiałymi z zimna z trudnością wbijała duże

szpile w sztywną wełnę. Wyznawcy Prostej i wąskiej drogi nie używali pętelek ani guzików. Kobiety

prostaczków od początku spinały ubrania szpilkami, i tak będą robić zawsze.

Wreszcie zajęła się włosami. Były gęste i długie, sięgały do ramion i miały kolor polerowanego

mahoniu. Tak przynajmniej powiedział pewnego razu jedyny mężczyzna, który je oglądał.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie. „Polerowany mahoń” - tak powiedział. I słowa te padły z ust

mężczyzny, który urodził się jako wyznawca prostej i wąskiej drogi i innego życia nie znał, a zatem jego

oczy z całą pewnością nigdy nie widziały mahoniu, polerowanego czy też nie polerowanego. Och, Ben!

Zawsze zachwycał się jej włosami, musiała więc uważać, by nie wbić się w pychę. Ściągnęła je do tyłu

i zwinęła w węzeł, a następnie całkiem zakryła wykrochmalonym, batystowym, modlitewnym

czepcem, noszącym nazwę Kapp . Palcami wymacała sztywny środkowy fałd, by w ten sposób upewnić

się, że włożyła go na środek głowy. Nigdy nie mieli lustra - ani w tym domu, ani w tamtym, gdzie

dorastała.

Nęciło ją ciepło kuchni, ale została jeszcze w chłodzie i w szarości świtu, by wyjrzeć przez okno

pozbawione firanek. Tej zimy sosny Banksa, rosnące rzędem wzdłuż góry po tamtej stronie potoku,

zmarzły i miały teraz kolor starej rdzy. Chmury nabrzmiałe groźbą następnego śniegu osnuwały

wierzchołki górskie.

- Przyjdź już, wiosno - szepnęła. - Pospiesz się, proszę.

Opuściła głowę i oparła czoło na zimnej szybie. Nie mogła doczekać się wiosny, a przecież wraz z nią

nadchodziła pora rodzenia się jagniąt, co oznaczało więcej niż miesiąc ciężkiej pracy i troski.

Tę wiosnę będzie musiała przeżyć sama.

- Och, Ben - powtórzyła, tym razem na głos.

Zacisnęła wargi, chcąc zwalczyć swoją słabość. Jej mąż cieszy się teraz lepszym życiem, życiem

wiecznym, szczęśliwością i ukojeniem na łonie Abrahama i zaznaje chwały niebiańskiej. Tęsknota za

nim świadczyłaby o egoizmie z jej strony. Musi znaleźć w sobie odwagę, by poddać się woli bożej,

choćby ze względu na ich syna.

Odeszła od okna i przywoławszy uśmiech na usta, otworzyła drzwi i wkroczyła do ciepłej, zalanej

żółtym światłem kuchni.

Benjo stał przy stole i wsypywał kawę do młynka. Ręka mu drgnęła, gdy szczęknęła klamka, i

ziarenka rozsypały się po brązowej ceracie. Utkwił oczy, zbyt błyszczące, w twarzy Rachel.

- Mamo, dlaczego wstałaś t... t... tak późno? Czy cz... cz... czu... - Ścisnął zęby, usiłując wydostać z

gardła słowo, które utkwiło gdzieś między głową a językiem.

Doktor Henry twierdził, że jeśli Benjo ma kiedykolwiek zwalczyć jąkanie, to ona nie powinna kończyć

za niego zdania i musi pozwolić mu na samodzielną walkę ze słowami. Patrzenie jednak na jego

mordęgę sprawiało jej ból, toteż niekiedy nie potrafiła się opanować.

Potrząsnęła przecząco głową i podeszła do syna.

- Czuję się tylko trochę rozleniwiona.

Delikatnie zgarnęła mu włosy z oczu. Nie musiała się już pochylać, tak bardzo urósł. W lecie skończy

nadal bowiem po dwudziestu pięciu latach...

dziesięć lat. Niedługo ją przerośnie.

Dni upływały niepostrzeżenie, jeden za drugim. Zima zamieniała się w wiosnę, rodziły się jagnięta,

nadchodziły sianokosy i strzyża, potem okres parzenia się owiec i znów były młode. Rano się wstawało,

wkładało ubranie babki, udawało na modlitwy i śpiewało psalmy, które niegdyś śpiewał dziadek, i ta

wiara była ich wiarą, i będzie wiarą ich dzieci i wnuków. I to właśnie - płynięcie dni jak rzeki do oceanu

lat - zawsze tak jej się podobało w życiu prostaczków. Upływ czasu stał się pociechą. Słodka

monotonia, powolność i niezmienna pewność upływania czasu.

- Spodziewam się, że nadciągnie tu stado głodnych owiec - powiedziała z gardłem ściśniętym

melancholijnym smutkiem. - Pewno słychać ich beczenie w całej okolicy. Lepiej zabieraj się do

wyciągania sań z sianem, ja tymczasem zatroszczę się o nasze puste brzuchy. Inaczej spóźnimy się na

modlitwy. - I znów odgarnęła mu włosy. - I czuję się dobrze, nasz synu. Naprawdę dobrze.

Kiedy zobaczyła ulgę pojawiającą się na jego twarzy, słodko ścisnęło jej się serce. Lekkim krokiem

poszedł ku drzwiom, zabierając sprzed pieca gumowe buty, a z wieszaka na ścianie kapotę i kapelusz.

Jego ojciec był rosłym mężczyzną o ciemnych oczach, ciemnych włosach i gęstej, sięgającej piersi

brodzie. Benjo się w nią wrodził: drobnokościsty, mały jak na swój wiek, miał szare oczy i mahoniowe

włosy.

Zostawił drzwi otwarte i do kuchni dmuchnął wiatr, a z nim Targnęła zima.

- Mamo! - zawołał Benjo z ganka, gdzie przysiadł na stopniu, by wciągnąć gumiaki. Obrócił głowę,

żeby na nią popatrzeć oczami pełnymi szczęścia. - Dlaczego o... o... owca wciąż je?

Tym razem nietrudno było jej się uśmiechnąć. Ach, ten Benjo i jego nieznośne pytania!

- Nie wiem na pewno, ale przypuszczam, że potrzebuje mnóstwo trawy i siana na całą tę wełnę.

- I na wszystkie te j... jagnięta. - Zaśmiał się, podskoczył i przytupując, wcisnął pięty w gumiaki.

Potem zamachnął się rękami i zeskoczył ze schodka na podwórko; lodową breją ochlapał cały ganek.

Ostry gwizd przeszył powietrze. MacDuff, brązowo-biały szkocki owczarek, wypadł z gęstwiny wierzb

rosnących nad potokiem. Popędził prosto do Benja, skoczył mu na pierś i o mało nie przewrócił.

Rachel zamknęła drzwi, słysząc głośny śmiech chłopca i szczekanie MacDuffa. Z uśmiechem na ustach

oparła się na chwilę o drzwi, przyciskając tył głowy i ramiona do chropowatej sosnowej deski.

Kawa zaczęła kipieć z dzbanka, szybko więc podbiegła do pieca. O Judaszu! Musi się pospieszyć ze

śniadaniem, jeśli mają dotrzeć na modlitwy bez karygodnego spóźnienia. Wszyscy członkowie zboru

zamieszkujący tę wysokogórską dolinę zbierali się na nabożeństwo w co drugą niedzielę. Nikt nigdy

nie opuścił kazania, chyba że przeszkodziła mu śmiertelna choroba.

Gorący smalec pryskał i skwierczał, gdy położyła gruby kukurydziany placek na patelni. Uchyliła

trochę okno, żeby wypuścić dym. Placek skwierczał, wiatr świszczał na parapecie, a gdzieś z pastwiska

dolatywało tradycyjne pasterskie nawoływanie: O-wi! O-wi!

Wyjrzała przez okno. Benjo miał trudności ze skłonieniem gromadki kotnych maciorek, by przestały

chować się pod topolami i udały do karmnika. Głupie stworzenia kręciły się uparcie w kółko. Długie

kościste pyski i rozwarte oczy wyzierające z szarej wełny upodobniały je z daleka do stada wystraszo-

nych sów.

Wtedy właśnie Benjo przestał machać rękami na owce i stanął nieruchomo. Głowę miał uniesioną i

lekko przechyloną, wzrok utkwiony w dali. Rachel, patrząc na syna, poczuła ukłucie w sercu. Czujny i

stojący w bezruchu pod topolami chłopiec nagle zupełnie przypominał swojego ojca.

Podeszła do okna, zapominając o trzymanej w ręce patelni ze skwierczącym plackiem. Szyba

zaparowała od jej oddechu, musiała ją przetrzeć. I wtedy go zobaczyła - nieznajomego idącego przez

ich łąkę. Miał długi czarny prochowiec i czarny kapelusz. Zmierzał prosto do nich.

Nie było w nim nic specjalnie groźnego, a jednak ścisnęła mocno rączkę patelni. Wiatr załomotał w

szyby, Rachel się wzdrygnęła.

Szedł chwiejnie, jak ktoś, kto wypił za dużo whisky i komu nogi odmawiają posłuszeństwa. W tej

okolicy nikt nie chodził pieszo. Było to zbyt wielkie pustkowie jak na to, by wybrać się dokądś bez

wozu czy konia. A człowiek poruszający się na piechotę - jak uważała większość innowierców - to w

ogóle nie człowiek.

Rachel porzuciła ciepłą kuchnię i dołączyła do Benja na podwórku. Oboje patrzyli na przybysza, który

zataczając się, szedł wolno wprost ku nim.

- Może to komiwojażer, któremu zepsuł się wóz - powiedziała. MacDuff, wciąż pilnujący owiec pod

topolami, przywarował na sztywnych nogach z groźnym warkotem. - Albo pastuch od krów, któremu

okulał kucyk.

W zimie wiatr utworzył na łące śniegowe bruzdy, które zamarzały w dzień i w nocy. Mimo świstu

wichury słyszała chrupot lodu załamującego się pod butami nieznajomego.

Upadł na kolano. Wiatr rozwiewał czarny prochowiec: na tle ołowianego nieba wyglądał teraz jak

kruk ze skrzydłami rozpostartymi do lotu. Podniósł się znów na nogi, pozostawiając na starym

woskowożółtym śniegu jaskrawoczerwoną smugę.

- On jest r... r... r...! - krzyknął Benjo, ale Rachel uniosła już spódnice i ruszyła biegiem.

Stopa nieznajomego uwięzła w lodzie; runął jak długi i tym razem już się nie podniósł. Rachel uklękła

przy nim tak gwałtownie, że Benjo, biegnący tuż za nią, omal na nią nie wpadł. Krew wsiąkała wokół

nich w śnieg coraz szerszym kręgiem.

Położyła dłoń na ramieniu nieznajomego. Wzdrygnął się, gdy go dotknęła, podźwignął na kolana i

podniósł głowę. Dojrzała skrajne przerażenie w jego oczach, nim zatrzepotał powiekami i zdążył je

zamknąć. Potem osunął się na ziemię, zamieniając się w gromadkę czarnego materiału i czerwonej

krwi.

Kałuża krwi rosła. Cały dół czarnego prochowca był od niej mokry. Jaskrawe czerwone ślady

prowadziły z łąki w stronę rzędu żółtych sosen, skąd nieznajomy przyszedł.

- Benjo - powiedziała skrzeczącym głosem. Chłopiec drgnął i cofnął się o krok. - Benjo, musisz jechać

do miasta po doktora Henry’ego.

- N... n... n...!

Odwróciła się, nie wstając z klęczek, i chwyciła syna za ramię.

- Benjo...

Oczy miał dzikie i kręcił głową tam i z powrotem.

- Nie m...

Potrząsnęła nim.

- Owszem, możesz. On cię zna, nie musisz więc z nim rozmawiać. Możesz mu to napisać.

Szare oczy syna spoglądały teraz na nią; twarz wykrzywiał mu strach. Dla chłopca, ubranego jak

przystało prostaczkom i zachowującego się jak oni, wyprawa do miasta i znalezienie się wśród

innowierców były udręką. Zazwyczaj oni się tylko gapili i szeptali do siebie, przysłaniając usta dłońmi,

ale czasami bywali okrutni. W stosunku do chudzielca, który się jąkał, niemal zawsze byli okrutni.

Chwyciła go za szyję, o mało co nie zrzucając mu kapelusza z głowy.

- Benjo, m u s i s z. Ten człowiek jest umierający. - Obróciła go i popchnęła w stronę podwórka. -

Jedź, jedź zaraz. Jedź!

Mężczyzna był umierający. Nie rozumiała, dlaczego jeszcze żyje, skoro utracił tak wiele krwi i co

gorsza - w dalszym ciągu ją traci. Musi go zabrać do domu z tego lodowatego wiatru i zamarzniętej

ziemi, gdzie na pewno umrze, i to szybko.

Spróbowała rannego podnieść, ale jej się nie udało. Chwyciła go za ręce i pociągnęła, lecz się

zatrzymała, widząc płynącą spod niego rzekę świeżej czerwonej krwi.

Usłyszała mlaskanie kopyt po błocie. Obejrzała się przez ramię. Na oklep na ich starym koniu

pociągowym wyjechał ze stajni Benjo. Patrzył na nią przez chwilę, po czym szturchnął piętami kobyłę

w krągłe boki i klepnął po zadzie kapeluszem. Kobyła parsknęła i ruszyła kłusem, przebiegła, stukając

kopytami, przez most z bierwion nad potokiem i podążała drogą w stronę miasta po śladach

zostawionych na śniegu przez koła wozów.

Rachel zebrała garść śniegu i zaczęła trzeć nim nieruchomą białą twarz nieznajomego. Poruszył się i

jęknął. Klepnęła go mocno w policzek, potem jeszcze raz, mocniej.

- Proszę się ocknąć. Ocknąć! - Ocknął się na tyle, żeby się unieść na kolana. Zobaczyła wtedy, że

prawą rękę ma złamaną; wisiała na temblaku zrobionym z czarnego jedwabnego krawata.

Zdrową rękę mężczyzny położyła na swoim ramieniu, chwyciła go w pasie i jakoś udało jej się

postawić rannego na nogi.

- Pójdziemy teraz do domu - powiedziała, choć wątpiła, że ją usłyszy. Dął silny wiatr, smagając ich

niemiłosiernie. Ranny miał urywany oddech.

Brnęli po stwardniałym śniegu ramię w ramię, tak blisko siebie, że nie ogolony policzek

nieznajomego drapał jej twarz, włosy biły po oczach. Kolba strzelby, którą zapewne woził w olstrze na

siodle, a teraz niósł na ramieniu, uderzała ją w głowę, rewolwer w kaburze na biodrze wbijał się w bok.

W nos bił jego zapach, zapach krwi.

Udało jej się ściągnąć kapę ze swojego łóżka, zanim na nie padli, zwarci w dziwnym objęciu.

Unieruchomiona ciężarem jego ciała, zesztywniała przerażona, że on umarł i że teraz leży pod

nieboszczykiem. Napięła mięśnie, uniosła się i odpychając jego pierś, przewróciła go na wznak. Na

bieliźnie pościelowej poszerzała się czerwona plama.

Jeśli nadal tak krwawił, to nie mógł być nieboszczykiem. Twarz miał jednak bladą niczym pobielony

nagrobek, zamknięte oczy głęboko zapadły w oczodołach. Na policzku widniały wyraźne pręgi od

uderzenia.

Leżał niefortunnie, na strzelbie w futerale, musiała więc porządnie się namęczyć, żeby ją spod niego

wyciągnąć. Odchyliła prochowiec mokry od krwi. Ubranie, niegdyś eleganckie, teraz tak było

nasiąknięte, że straciła drogocenne sekundy, by odnaleźć ranę. Rozpięła zakrwawioną kamizelkę i

koszulę.

W lewym boku zobaczyła dziurę od kuli.

Dziura była niewielka, czarna i przy każdym oddechu wypływała z niej krew. Rachel zrobiła z

włochatego ręcznika jakby grubą poduszkę i przycisnęła ją mocno dłońmi do rany. Trzymała tak długo,

aż ręce zaczęły jej drżeć z wysiłku. Kiedy uniosła ręcznik, przekonała się, że krwawienie trochę się

zmniejszyło.

Wybiegła z izby na podwórko, trzaskając drzwiami. Wiatr szarpał jej spódnice i tasiemkami czepca

chłostał szyję. Wystraszyła grzebiące w słomie przy stodole kury, które rozbiegły się chmarą, gdacząc,

trzepocząc skrzydłami i gubiąc pierze. Otworzyła wrota stodoły. W nos buchnął jej zapach krowy, kur i

mnóstwa owiec. Te zapachy tak mocno zrosły się z jej życiem, że rzadko zwracała na nie uwagę. Tym

razem jednak ogarnęły ją mdłości i zwymiotowała.

To przez tę krew. Cały uwalany był krwią. Zacisnęła powieki, lecz wciąż widziała tylko krew.

Zebrała wszystkie pajęczyny, które znalazła. „Nie byłoby ich tak dużo, gdyby żył Ben” - pomyślała.

Jakże pragnęła, żeby żył i zajął się mężczyzną, który umierał w ich łóżku!

Zaniosła pajęczyny do domu w fartuchu, skąd wiatr nie mógł ich porwać. Bała się wejść do sypialni,

przekonana, że ranny umarł podczas jej nieobecności. Lecz nie, leżał w upiornej ciszy, a krew kapała

teraz na gołe sosnowe deski podłogi.

Wlała terpentyny do dziury po kuli. Szarpnął się, skóra na brzuchu zadrżała, przytomności jednak nie

odzyskał. Położyła pajęczyny na ranie i nakryła ją czystą szmatką, po czym odsunęła się od łóżka i

cofała, póki nie uderzyła nogami w siedzenie fotela na biegunach. Powoli usiadła i położyła na

kolanach, dłońmi ku górze, ręce uwalane krwią. Przymknęła oczy i ujrzała krew, szybko je więc

otworzyła.

Uniosła głowę i po raz pierwszy przyjrzała się twarzy mężczyzny, który leżał na jej łóżku.

Był młody, z pewnością miał nie więcej niż dwadzieścia pięć lat, włosy brązowoczarne w kolorze

świeżo zaoranej ziemi, skórę mlecznobiałą, może z powodu tak wielkiego upływu krwi. Wyglądał

interesująco: wydatne kości policzkowe, długi wąski nos, szeroko rozstawione oczy i gęste długie rzęsy.

Nie mogła sobie przypomnieć koloru oczu, pamiętała jedynie ogromne przerażenie, jakie się w nich

malowało, gdy go pierwszy raz dotknęła.

To Mutter Anna Mary potrafiła uzdrawiać dotykiem ręki. Od babki swojego ojca Rachel nauczyła się

umiejętności leczniczych, ale taki dotyk był darem od Boga i jak dotąd Bóg jej nim nie obdarzył.

Prababka mówiła, że to wiara daje ten uzdrawiający dotyk. Człowiek otwiera duszę na moc wiary, tak

jak słonecznik rozchyla płatki na ciepło i światło.

Rachel wolno podniosła się z bujaka i podeszła do łóżka. Położyła dłonie na rannym w taki sposób,

jak to robiła prababka. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że jej dusza otwiera się jak kwiat, płatki po

kolei się rozchylają, wyciągając ku słońcu.

Pierś rannego się poruszała, unosząc i opadając pod jej palcami. Pomyślała, że mogłaby usłyszeć bicie

jego serca, słyszeć, jak przepompowuje krew. Bije i bije, głośniej, coraz głośniej. Spróbowała sobie

wyobrazić, że z palców spływa życie, jak rzeka wlewająca się do oceanu, a ona staje się częścią krwi

przepompowywanej przez jego serce.

Kiedy otworzyła oczy i spojrzała na twarz nieznajomego, zobaczyła sine wargi i bladość,

zapowiadające nadejście śmierci.

- No, pospiesz się. Otwórz usta!

Rachel wepchnęła mu między wargi gumowy smoczek i przechyliła butelkę w kształcie nerki w taki

sposób, by mleko łatwiej spływało do ust.

Williamson Penelope - Kim jesteś, przybyszu _.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: