Bajki dla i nie dla dzieci.pdf

Cena 4,50 zł

VAT 0% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 1 (43)

styczeń

2011

miesięcznik dla rodziców

O bajkach dla

i nie dla dzieci

Temat numeru:

Spis treści

Brzydkie kaczątko

Krystyna Sztramska

str. 2

Wychowanie poprzez opowieści

Małgorzata Nawrocka

str. 4

Co warto czytać razem z dziećmi?

Rozmowa z Zo ą Stanecką

str. 6

O mądrych baśniach

ks. Marek Dziewiecki

str. 8

Nie tylko bajki

Świadectwo

str. 9

Szkółki antybohaterów

br. Tadeusz Ruciński

str. 10

Między Biblią a baśnią

ks. Janusz Stańczuk

str. 13

O biblijnych kreskówkach słów kilka

s. M. Urszula Kłusek SAC

str. 14

Co by tu obejrzeć z dziećmi?

str. 16

Ja to lubię bajki, w których…

Krystyna Sztramska

str. 18

Co i jak oglądać z dziećmi?

Regina Sobolewska

str. 20

Cud prostoduszności

br. Tadeusz Ruciński

str. 22

Kreskówki z japońską twarzą

ks. Andrzej Zwoliński

str. 24

Ws z y s t ko n a op a k

Hanna Karp

str. 26

Świadectwo

str. 27

Bajka: granice magii, erotyki i przemocy

Małgorzata Nawrocka

str. 28

Stare baśnie?

Nela Niewdzi-Bargiełowska

str. 30

Wartościowe audycje dla dzieci

Katarzyna Cegielska

str. 32

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie gra czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly @ loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

ŚWIAT BAŚNI I NIEBAŚNI

W każdym z nas dziecko czeka na baśń.

„Opowiesz mi bajkę?” – pyta dziecko. „A jaką?” – pyta mama. „A tę, w której

księżniczka jest podobna do mnie”. „Czyli bajkę o tobie, jaką siebie wymarzysz lub

jaką kiedyś będziesz” – puentuje mama i zamyśla się nad tym, jak jej baśń się w niej

spełniła, machinalnie włączając dziecku telewizor z bajką animowaną.

Baśnie nie tyle opowiadają, ile dzieją się w duszy słuchającego, czytającego, a potem

odkrywającego je w swoich życiowych przygodach. One jako pierwsze poruszają wy-

obraźnię, pozostają w niej poprzez symbole, postacie, dramaty, a potem nią rządzą.

Dlatego nie jest obojętne, jakie baśnie dzieciom się opowiada, czyta lub daje do

oglądania. Wielką bowiem władzę nad duszą, nad życiem człowieka ma ten, kto

zawładnie jego wyobraźnią, zwłaszcza w dzieciństwie. Niestety, coraz częściej rodzice

odstępują tę władzę telewizyjnym kreskówkom, które mają coraz mniej wspólnego

z dawnymi baśniami, ale i z troską o wyobraźnię dziecka, jego duszę, świat uczuć

i los. Dlatego sygnalizujemy to, co nie może umknąć naszej uwadze w świecie opo-

wieści biblijnych, baśniowych i filmowych, by kiedyś opowieść o życiu ich dzieci mogła

skończyć się szczęśliwie, a nie smutnym morałem.

Nie można w bezpiecznym domu narażać dzieci na niebezpieczeństwo obcowa-

nia z tworami chorej wyobraźni twórców tratujących wyobraźnię dzieci!

Nie można usuwać z baśni jednoznacznych czarnych i białych postaci, złych

smoków i wiedźm, starych mędrców, szlachetnych bohaterów, bo one współ-

tworzą stabilne sumienie.

Baśń, książka dla dzieci powinna być wciąż skarbnicą ciekawej fabuły, wiary

w dobro, w rodzinę, w Boga, w świat w kolorze nadziei.

Redakcja

Rys.: Agnieszka Mazek

www.sygnalytroski.pl

Krystyna Sztramska

Lekcja zbliżała się ku końcowi, gdy polonistka

nagle oznajmiła:

– Dziś o piętnastej zapraszam chętnych na

pierwsze spotkanie kółka teatralnego. Chciała-

bym, abyśmy w przyszłym miesiącu wystawili ja-

kąś baśń.

W klasie zawrzało jak w ulu.

– Idziesz? – Majka podeszła do Kaśki.

– Jasne, nie widać, że mam aktorską urodę?

– W teatrze potrzebny jest chyba talent? – za-

oponowała Majka. – A ten to ma Agata. Ona naj-

piękniej recytuje wiersze.

– Zwariowałaś! – Kaśka aż poczerwieniała ze

złości. – Może i Agata ładnie mówi, ale jak ona wy-

gląda! Jest gruba, piegowata i w dodatku ma wysta-

jące zęby. Jak zombie.

– Ciiiiii – Majka przytknęła palec do ust.

Ale było już za późno. Przed nimi stała Agata.

Jej twarz oblana krwawym rumieńcem rzeczywi-

ście nie wyglądała ładnie.

– Odczep się – powiedziała Agata do Kaśki, ale

tak jakoś cicho, z bojaźnią.

– Bo co? – Kaśka wydęła pogardliwie usta. –

Polecisz do starej na skargę? – krzyknęła głośno,

aż oczy całej klasy zwróciły się na nie.

Agata skuliła się jakoś, zmalała. Wtedy pod-

szedł do nich Filip. Kaśka rozpromieniła się nagle.

– Widzisz – zaszczebiotała przymilnie, mruga-

jąc zalotnie rzęsami – takie coś mi tu podskakuje.

I rzuca się jak ądra.

Ale Filip popatrzył na Kaśkę ostro. Nerwowo

zacisnął dłonie.

– Wiesz co? – wycedził przez zęby. – Nie wie-

działem, że jesteś taka podła. Co Agata winna,

że tak wygląda?

– Patrzcie, jaki obrońca się znalazł – Kaśka

przybrała znów pogardliwą minę. – I za kim ty się

tak wstawiasz? Za tą grubą, wstrętną Fioną?

Filipa zamurowało. Chciał coś jeszcze

powiedzieć, ochronić Agatę przed złośliwym

językiem Kaśki, ale ona jak oszalała wybiegła

z klasy…

n a

ła-

ja-

Woda w rzece płynęła leniwie i to jakoś

Agatę uspokajało. Ale na krótko. Bo co i raz

przypominała sobie słowa Kaśki. Jak ona mo-

gła tak na nią, Agatę, powiedzieć, że gruba,

piegowata, że zombie, Fiona. Wszyscy na

pewno się z niej śmiali, od dawna pewnie

tak drwią za jej plecami. Boli. Agata miała

wrażenie, że w jej sercu tkwi zatruty sztylet.

Nie mogła opanować płaczu. Dobrze, że tu,

na tym moście, nikogo nie ma. Agata spoj-

rzała w dół na brunatno-złote fale. Gdyby tak

nagle znikła pod nimi…

– Tu jesteś – głos Filipa zaskoczył ją.

Nie przypuszczała, że chłopak za nią

przybiegnie.

– Odejdź – jęknęła, chowając mokrą od

łez twarz.

– Wiem, co czujesz, i bardzo mi cię żal –

powiedział ciepło.

– Nie potrzebuję twojej litości! – krzyk-

nęła rozpaczliwie.

– Posłuchaj! – Filip chwycił ją za ramiona.

– Kiedyś, jeszcze w podstawówce, miałem

wypadek. Leżałem prawie rok z nogami na

wyciągu. Kiedy wróciłem do szkoły, dzieciaki

śmiały się, że kuleję, nie chciały się ze mną

bawić. I wiesz, co mi wtedy pomogło?

Spojrzała na niego już jakoś inaczej.

– Baśnie.

– Baśnie? – zapytała z niedowierzaniem.

– Właśnie! Kiedyś czytała mi je mama,

potem ja sam. Odkryłem, że one nie są tylko

dla dzieci, ale dla bohaterów i zdobywców.

za-

aj-

z e

wy -

ta-

ta.

wi-

ale

–

no ,

le.

ga-

je.

ie-

na,

się

Jak mają się nimi stawać. Jak mają walczyć

nie tylko ze złem i przeciwnościami losu,

ale i z samymi sobą. Mnie baśń o brzydkim

kaczątku dała silny impuls, by z utykającego

słabeusza przemienić się w sportowca. Ty mo-

głabyś podobnie.

– Mam biegać i podnosić ciężary? – zdzi-

wiła się, nie rozumiejąc, o co mu chodzi.

– Niekoniecznie – rozbawił go jej pomysł

– ale mogłabyś zostać świetną aktorką.

– Przecież wiesz, jak wyglądam – rozpła-

kała się na nowo.

– Wygląd można zmienić. Są teraz takie

aparaty na zęby. A kilka kilogramów możesz

zrzucić dzięki diecie i bieganiu. Chcesz, mogę z tobą

trenować.

– A piegi? – westchnęła ciężko, rozchmurzając

się trochę.

– Piegi są ładne, zwłaszcza jak się uśmiechasz –

zapewnił ją z rozbrajającym uśmiechem.

Agata poczuła na sercu dziwną lekkość. Ten Fi-

lip jednak potra podnieść człowieka na duchu.

– Wiesz – zaczęła nieśmiało, patrząc ciepło na

Filipa – to ja chyba zapiszę się do szkolnego teatru.

Może zagramy baśń o brzydkim kaczątku, bo ona

jest jakby o mnie… A ty wierzysz nie tylko w baśnie,

ale i w ludzi!

z i-

ysł

ł a-

kie

esz

yć

su ,

m o-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: