Pojemność dyfuzyjna (Dl) - wyraża się ją ilością gazu w ml przechodzącą przez błonę pęcherzykowo włośniczkową (biologiczną) przy gradiencie ciśnień parcjalnych = 1mmHg w ciągu 1min. W związku ze wzrostem czynnej powierzchni wymiany gazów w płucach Dl zwiększa się ze wzrostem obciążenia obciążenia podczas wysiłku. Dl osiąga max wartości podczas wysiłków o umiarkowanej intensywności. Dl końc wzrasta gwałtownie przy przejściu ze spoczynku do pracy i następnie narasta w miarę wzrostu obciążenia osiągając spłaszczenie przy obciąż przy którym VO2 wynosi ok 40% VO2max, zaś HR=ok 120/min. Przyczyną wzrostu Dl podczas wysiłków fiz jest przede wszystkim zwiększ powierzchni wymiany gazów między atmosferą pęcherzyków płucnych z krwią przepływającą przez płuca. Podczas wysiłków fiz wysycenie krwi tlenem u zdrowych nie zmniejsza się ponieważ ustala się równowaga dyfuzyjna między atmosferą pęcherz płucnych i krwią, mimo krótszego kontaktu z tą atmosferą każdej porcji krwi przepływającej przez naczynia włosowate płuc (szybszy przepływ krwi). Dyfuzja gazów odbywa się przez błony biologiczne i aby je pokonać gazy te muszą ulec w niej rozpuszczeniu, co jest możliwe dzięki dużej zawartości wody w tej błonie. Stąd ważny jest współczynnik rozpuszczalności danego gazu w wodzie. Rozpuszczaln CO2 jest 25 razy większa niż tlenu, to szybkość dyfuzji CO2 przy takim samym gradiencie ciśnień jest również 25 razy większa. Czyli gradient ciśnień parcjaln tlenu musi być większy niż gradient ciśnień CO2. Wydolność fizyczna - jest to zdolność do wykonyw ciężkich lub długotrw wysiłk bez oznak szybkiego narastającego zmęczenia (albo bez zaburzenia środowiska wewnątrzkomórk) oraz zdolność szybkości powrotu organizmu po wysiłku do stanu sprzed wykonywania pracy. Jest to uzależnione od: Płci - kobiety mają mniejszy mm sercowy (mniejsz objęt krwi krążącej) i mniej hemoglobiny we krwi oraz smukłą lejkowatą kl piers, a mężcz szeroką. Od wieku - (inna jest ta zdoln wysiłkowa u dziecka a inna u dorosłego). Wraz z rozw biologiczn dziecka ta zdoln rośnie ( trzeba ją odnosić do wieku biologiczn). U osób starszych się zmniejsza (mięszy 18-20 jest największa VO2 i od 20-23 obniża się) bo demineralizacja kości kl piers i zmniejsza się ruchomość kl piers. Genetycznie uwarunkowana - wartości są dziedziczone i mogą być w trakcie treningu zwiększ o ok 25%- zwiększa się wydoln. Fizjolog podłoże wydoln, czynniki decyduj o wydoln: 1 grupa: budowa ciała w tym: wys ciała, ciężar, proporcje (inne u biegaczy inne u pływaków), 2 gr: przemiany energetyczne: beztlenowe (decydują o nich mięśniowe zasoby związków wysokoenerget i tolerancja na zaburz homeostazy); przemiany tlenowe (o ich sprawności decyduje sprawność funkcji zaopatrzenia tlenow); poziom rezerw energet. 3 gr: siła szybkość wykonyw ruchów, technika. 4gr: czynniki psychiczne w tym: motywacja, taktyka. 5gr:sprawn funkcji mechanizmów termoregulac.
Max pobór tlenu jako miara wydoln fiz: Podstaw wskaźn wydoln fiz (tlenowej) jest pułap tlenowy czyli VO2max (2,5-3 - 6-7 l/min). Im jest on większy tym cięższą i dłuższą pracę można wykonać w warunkach równowagi homeostatycznej i tym większa jest wydoln fiz. Osoby o wysokim VO2max mogą wykonyw określ wysiłki mniejszym kosztem fizjologiczn (oszczędzanie węglowodan). Ten wskaźnik VO2max uzależniony jest od: pojemn minut serca, wentyl płuc, objęt wyrzut,
różnicy tętniczo żylnej. One decydują jaki jest w ostateczności pułap tlenowy, największe znaczenie ma tu Q. VO2max zależy od wieku, płci, czynników genetyczn oraz od stanu wytrenow. Jest wzkaźnikiem wydoln tlenow ponieważ: 1)ilość tlenu j
aką człowiek jest w stanie pochłonąć w jednostce czasu, decyduje o stopniu pokrycia zapotrzebow tlenow podczas wysiłków, zatem wielkość VO2max wyznacza dla danego człowgórną granicę obciążeń, przy których może osiągnąć równow
czynnościową (obciąż max), oraz 2) wielkość VO2max wykazuje wysoką korelację z większością czynników, które kształtują zdoln do długotrwał wysiłków wykonywan w warunkach równow czynnościowej. Zużycie tlenu zależy od masy
tkanek aktywnych metabolicznie i zdoln wykorzystyw przez tkanki procesów tlenow jako źródła energii. Ten efekt pobierania tlenu VO2 mówi nam o dynamice przemian energet, mówi jaki jest zakres przemian tlenowych w czasie wysiłku.
Ten VO2max determinuje wielkość wykonywan wysiłku tzn. im wyższe VO2max tym większa zdoln wysiłkowa i lepsze predyspoz do wysiłków wytrzymałościow. Osobnik będzie tym dłużej wykonywał trening o większej intens im będzie miał
wyższy wskaźn VO2max. Ci osobnicy, którzy mają duży VO2max tym dłużej mogą wykonywać pracę wytrzymałość w warunkach tlenowych, bo organizm się nie męczy, nie zakwasza, chyba że jest to wysiłek bardzo długi (2-3h) i tu następuje
zmęcz organizmu, ale na poziomie nerwowym, samej komórki mięśn ale nie w wyniku zakwaszenia (to jest wtedy inne podłoże zmęczenia). Dlatego nie można porównywać osobnika, który uprawia maraton czy sprintera (beztlenowe). Tlen
jest potrzebny do wykonyw energii i ta zdolność wyzwalania energii jest bardziej produktywna w warunk tlenowych i organizm może w tych tlenowych wykonać znacznie większą pracę, bo te śladowa ilość kwasu mlekow, która wytwarzane
są w warunkach tlenow jest tolerowana i nie ma znaczenia na szybko narastające zmęczenie. Przemiany beztlen są bardziej efektywne, one wytwarzają większą moc niż procesy tlenowe ale niestety są to procesy bardzo krótkotrw, które
doprowadzają do szybkiego zmęcz w wyniku kumulacji kw. mlekow w mięśniach.
Metody oceny VO2 max (pułapu tlenowego) oraz czynniki go determinujące (Q,Ve, itd) Metody pomiaru. Bezpośrednie: tu mierzymy ilość tltnu pochłanianego przez organ podczas wysiłku o obciąż max lub większym (pomiary przeprowadza
się na cykloergometrze, bierzni, a rzadziej podczas wchodzenia na stopień). W przypadku cykloergometru człowiek wykonuje wysiłek o narastającej intensywn. Wielk obciąż zwiększ co 1-2min aż do momentu indywidualn wyczerpania. Przy
największ obciąż badany powinien kontynuować pracę przez 1/2, 1 lub 2 min. Dowodem osiągnięcia VO2 max jest stabilizacja pochłaniania tlenu mimo zwiększon obciąż wysiłkowego. Ta metoda pozwala rejestrować aktualne zapotrzebow
\przeprowadzane są badania. Najkrótszy czas niezbędny do osiągnięcia VO2max to 3-7min próba trwa ok 20min.Te badania są w sporcie wyczynowym- są precyzyjne Pośrednie: opierają się na liniowej zależn pomiędzy opchłanianiem tlenu
a HR serca osiąganą w warunkach równowagi czynnościowej podczas wysiłk submax (wysiłek standardowy). Na podstaw tej zależności można przewidzieć przy jakim pochłanianiu tlenu badany osiągnie właściwą dla jego wieku Hrmax.
Niższe wskaźniki fizjolog (HR,Ve,VO2) i niższy koszt energetyczny podczas tej pracy submax odpowiadają większej wydoln lub wyższemu max zużyciu tlenu. Te metody są opatrzone błędem - w granicach do 10% (HR-przewidujemy).
Wyznaczamy pułap tlenowy metodą: Astranda- Ryhminga: mierzymy pułap tlenowy. Może być wykonywana przy zastosow cykloergometru lub stopnia w wysok 33 dla kobiet i 40cm dla mężczyzn, a częstość wchodzenia 22,5 wejść/1min.
Wykorzystuje się tu nomogram Astranda- Ryhminga, który pozwala przewidzieć VO2max na podstawie pomiarów HR w pracy submox. Przy cykloergom obciąż musi być tak dobrane aby HR podczas wysiłku (steady-state) mieściła się w przedziale
120/170 u/min. Najlepiej wykonywać wysiłek o intensywn gdzie HR waha się na poziomie 150-140Hr. Wykonujemy te wysiłki ok 5 - 6min po to by organizm wszedł w stan równow czynnościowej - w tym momencie HR stabilizuje się na pewnym
poziomie oraz VO2 też (wszystko jest w 100% pokrywane) - czyli dług tlenowy zgodny z zapotrzebow (osoby wytrenow szybciej wejdą w steady - state). Mierzymy tętno w ostatnich 30s każdej min pracy (tu w tej 5-6 min HR rejestrujemy i nanosimy
na nomogram i uzyskujemy VO2max). Łączymy obciążenie z jakim jechał badany (900kg/m) z tą prostą gdzie mamy zużycie tlenu (np: jest to 2.1) i teraz ten punkt (2.1) łączymy z wartością HR i odczytujemy zużycie tlenu.
Próba Margarii - tu wykonuje się 2 wysiłki submax. Opiera się na step teście, stopień 40 cm. 1 wysiłek wykonywany jest w rytmie 15 wejść/min a drugi po przerwie 20min w rytmie 25/min. Wysiłek wykonujemy 5-7min (rejetrujemy HR w ostatnich
10s każdej min pracy). Pomiar HR z okresu równowagi funkcjolaln tj. po ok 5-7 min stanowi podstawę do odczytania z nomogramu VO2max. Test Harwardzki - próba polega na wchodzeniu i schodzeniu w takt metronomu (60takt/min) w tempie
30 wejść na min, na stopień o wys dla mężczyzn 51cm, kobiet 46cm. Czas trwania próby 5min. Po zakończeniu wysiłku mierzymy tętno palpacyjne (stopień restytucji) - mierzymy je 3 - krotnie, każdy pomiar po 30 s, w następując przedziałach po
zakończ wysiłku: a)od 1min do 1,5min, b)od 2min do 2,5min, c)od 3 do 3,5. Na podstawie HR w okresie wypoczynku oblicza się wskaźnik wydoln, FI= czas pracy w sekx 100 / 2x suma 3 pomiarów tętna. Skala wydolności: FI poniżej 55- wydoln
słaba, 55-64- niższa od przeciętnej, 65-79 - przeciętna, 80-90 - dobra, powyżej 90 - b.dobra. Zmodyfikow test Harwardzki dla młodzież wg WHO: Metodyka: podział na grupy wg powierzchni ciała (metr kwadrat). I grupa: chłopcy 12-18lat pow
ciała>niż 1,85m2. Wykonani: ława 50cm, rytm 30/min, czas 5min. 2gr: chłopcy 12-18lat o pow ciała <niż 1,85. Wykonanie stołek 45cm, rytm 30/min, czas 4min. 3gr: dziewcz 12-18lat: ława 40cm, rytm 30/min, czas 3min. 4gr:chł i dziewcz
8-12lat, ława 36cm, rytm 30/min, czas 3min. 5gr: chł i dziewcz poniżej 8lat: ława 35cm, rytm 30/min, czas 2min. Skala: Młodzież 7-10lat: 57 średnia, 10-12 lat 61 średnia, 12-18lat 91 i więcej najlepsza, 81-90 doskonała,71-80-dobra, 61-70-dost,51-60-
słaba,mniejsz niż51-b.słaba. Test PWC170- (psyhical working capacity) czyli objętość pracy fiz jaką ten człowiek wykona przy HR na poziomie 170 u/min na cykloergometrze. Są tu 2 wysiłki - 5 min o obciąż submax (jeden z obciąż 100W, drugi 150W).
HR mierzymy w 1 i 2 wysiłku w czasie ostatnich 30s. Nie ma przerw między tymi dwoma wysiłkami. Na wykresie zaznaczamy 2 punkty odpowiadające wartości tętna podczas pracy przy danym obciąż (łączymy te punkty prostą aż do przecięcia z
linią odpowiadającą HR-170 u/min) Od punktu 170 HR rzutujemy prostą na oś obciążeń gdzie odczytujemy wartość pracy mięśn, która podnosiła by tętno do 170 HR. Obciąż dla kobiet 50 i 75W, dla mężczyzn 100 i 150W. Im większa wartość
PWC170 tym wydoln fiz jest większa.
O wydoln anaerobowej decyduje: zasób źródeł energet (ATP, Cp, Glikogen); sprawność mobilizacji i wykorzystania tych źródeł; wysoka aktywność układ enzymat; mechanizmy kompensujące zachwianą równowagę kwas - zasad(ukł buforowe krwi i tkanek).
Udział beztlen proc w wysiłk łączy się z wytwarzaniem i dyfundowaniem do krwi La, który przesuwa równow kwas zasad w stronę kwaśną. Stan równow kwas zasad określa: stęż jonów wodorow (ph), ciśn parcjaln CO2 (pCO2); stęż dwuwęglanów
(HCO3). Mechanizmem zabezpiecz przed zaburz tej równow jest: proces neutralizow kwasu mlekow przez związki buforowe krwi i mięśni. Zdolność do wysiłk o dużej mocy (procesy beztlen) zależy od zdoln zaciągania większ długu tlenow. Jednym
z główn czynnik decyduj o wydoln fiz jest sprawność funkcji współdziałających w pokrywaniu zapotrzebow tlenow podczas pracy - głównie zapotrzebow tlenow mięśni. Czynniki decyduj o sprawności zaopatrzenia tlenowego: Max wentyl płuc; pojemność
dyfuzyjna płuc; obj i pojemn tlen krwi' max objęt minut serca; tętniczo żylna różnica wysycenia krwi tlenem. One determinują zdoln dostarczania tlenu do tkanek.
Czynniki determinujące VO2max: max went płuc, pojemn dyfuzyjna płuc, objęt i pojemność tlenowa krwi, max obj minut serca, tętniczo żylna ®óżnica wysycenia krwi tlenem: a)rozmieszczenie krwi tłoczonej przez serce, b)mięśniowy przepływ krwi.
PWC 170,150,130 jako wskaźnik wydolności ogólnej - PWC170 jest to obciążenie przy którym HR serca stabilizuje się na poziomie 170u/min, 150,130. Wielkość PWC170 odpowiada 80% obciąż max. Jest to obciąż przy którym u ludzi o niskiej wydoln
steady-state może być utrzymywana tylko przez krótki czas. Wielkość PWC 170 i VO2max są ze sobą wysoko skorelowane. Metoda oznaczania PWC170 i pomiar VO2max oparte są na tym samym założeniu czyli liniowej zależności między HR w czasie
wysiłków a wielkością obciążenia (pobór tlenu). Metoda oznaczania PWC170 polega na wyznaczaniu obciąćenia , przy którym HR osiąga 170, a pośredni pomiar VO2max wyznacza wartość max HR dla danego wieku.
Trening fiz - jest to proces adaptacyjny, który poprzez systematyczne ćwiczenia fiz prowadzi do stałego doskonalenia czynności poszczególnych tkanek i narządów organizmu oraz do podwyższenia jego możliwości wysiłkowych. Towarzyszą mu
wyraźne zmiany morfologiczne, biochemiczne i czynnościowe organizmu. Zmiany rozwijające się w organiźmie pod wpływem treningu mają charkter adaptacyjny czyli generalnie cały org adaptuje się do tych obciążeń. Zmiany te wywołane przez
trening powodują, że obciąż fizjologiczne "wewnętrzne" np: termoregul, podczas identyczn wys fiz po treningu może być mniejsze, niż było przed treningiem a tym samym umożliwiają pokonywanie większych obciąż wysiłk. Na tym polega
adaptacyjny charakter zmian wywołanych w organiźmie przez trening. Zmiany adaptacyjne dotyczą również systemu nerwow oraz wpływają na sferę psychiczną. Jednym z aspektów adaptacji jest tendencja organ do nadmiern wyrównywania
zaburzeń wywołanych głównie wysiłk fiz - jest to faza superkompensacji.Superkompensacja - polega na przerostowych zmianach w obrębie różnych tkanek i narządów ukł człowieka, usprawniających jego funkcje. Jest to faza podwyższonych
możliwości wysiłkowych, przekraczających poziom przedwysiłkowy. Zawodnika trenujemy po to aby jego zdoln wysiłk była wyższa niż wcześniej. Dotyczy ona nie tylko adaptacji ale też wprowadzenia substratów energet np: glikogen mięśn- jest to
jeden z podstaw substr energet tzw "dopalacz" w wysiłkach krótkotrwałych . Musi on być wykorzyst przez te mięśnie w których jest zlokalizowany, czyli np: glikogen zlokalizowany w palcu nie może przejść do mózgu. Do mózgu może przejść glukoza
i może być ona wytwarzana z rozkładu glikogenu wątrobow, ale nigdy nie mięśniowego, dlatego ważnym zagadnieniem w treningu jest odbudowa glikog mięśniow. Jest on ważny gdy mamy do czynienia z pracą o dużej intens - tu procesy tlenowe nie są w
stanie wykonywać tej pracy więc włączają się procesy beztlen glikolityczne- tutaj ten glikogen mm rozkładany jest do glukozy i wchłaniany przez te pnie mięśni gdzie wysiłek jest zlokalizowany. W ciągu 2 godz po wys glikogen trzeba odbudować.
Trzeba jeść dużo węglowodanów ponieważ są one źródłem magazynowania glikogenu mięśniow. Glikogen odbudowyw jest 24h i dlatego jak najszybciej trzeba go odbudować. Nie można przyjmować zbyt dużo glukozy gdyż insulina reguluje poziom
cukru we krwi - a zbyt duża ilość cukru we krwi powoduje iż krew wolniej płynie w naczyniach i tym samym jest mniejsza dynamika dostarczania substancji odżywczych do mm. Zasada wielokrotn powtarz- systematyczność, zadada stosow optymaln
przerw wypoczynkow, zasada stopniow zwiększ obciąż.
Zmiany czynnościowe, biochem oraz obciąż strukturalbne rozwijające się pod wpływem treningu: Zminay w ukł ruchu: Trening fiz wpływa na mechanizmy nerwowe kontrolujące pracę mm szkielet przede wszystkim w wyniku wielokrotn powtarz
tych samych ruchów. Wielokrotne ich powtarzanie prowadzi do wykształc nawyków ruchow. Zmiany treningowe dotyczą procesów pobudzenia jak i hamowania. W korze mózgow dominuje proces pobudzania - u osoby rozpoczynającej trening,
co powoduje przyruchy. Ta faza kształtow nawyku ruchow nazywa się generalizacją pobudzenia. Następnie doskonali się technika i przyruchy znikają ale zjawia się pewna ich sztywność oraz ogranicz swobody i lekkości. Jest to faza hamowania
wewnętrznego. Dalszy trening powoduje doskonalenie między pobudzeniem a hamow i ruchy są harmonijne i precyzyjne a dalszym etepem jest zwiększ ich szybkości - czyli koordynacja mięśniowa ulega polepszeniu - jest to faza stabilizacji nawyku
ruchow, Efektem tych zmian jest usprawnienie koordynacji nerwowo mięśn prowadzącej do: a)zwiększ precyzji i szybkości ruchów, zmniejsz kosztu energetyczn pracy w wysiłku doskonalenia techniki ruchów , c) zwiększ siły uzyskiwane
podczas max skurczu dowolnego. Wzrost max siły mięśn pod wpływ treningu zachodzi za pośrednictwem: a)przerostu włókien mięśn, b)zwiększ liczby jednocześnie aktywnych jednostek ruchowych dzięki CUN (jednostki ruchowe to kom
nerwowa z unerwionymi przez siebie włóknami mięśniow i nerwow). Hipertrofia - przerost mięśni spowodowany zwiększ rozmiarów poszczególn włókien mięśniow. Przerost mięśni związ jest ze zwiększ się we włóknach mięśn syntezy białek.
Przerost dotyczy w większym stopniu włókien typu FT niż ST. W mięśniu ilość kom mięśn się nie zmienia ale zmienia się struktura komórek mięśniowych. Największą moc generują mięśnie FTb- są one genetycznie uwarunkowane i nie ma możliwości
przebudowy ST na FT i można w małym stopniu tu ingerować tzn: trening wytrzymałośc prowadzi do zmiany szybkokurczących się włókien nieodpornych na zmęczenie Fta na szybkokurczące się włókna odporne na zmęcz FTb.
Włókna ST - są odporne na zmęcz, ich metabolizm oparty jest na przemianach tlenowych, posiadają wiele jąder, mitochondria, enzymy oddechowe. Włókna FTabc - tu zachodzą procesy w cytoplaźmie czyli rozpad beztlenowy , szybko reagują na
impulsy, praca krótka ale intens. Przerost treningowy występuje miejscowo w mięśniach poddawanych treningowi Siłę mięśniową warunkują: fizjolog przekrój mięśnia, siła bodźca, struktura mięśnia lub rodzaj (T,ST), stopień rozciągnięcia, podniesiona
temp ciała.
Potencjał metaboliczny mięśni - są tu zmiany w zakresie enzymów, które mają wpływ na przemianę materii, na energetykę wysiłku w warunkach tlenow i beztlen. Procesy energet w komórk zawierają komponent beztlenowy i tlenowy.
Potencjał beztlenowy - zwiększa się pod wpływem intens tren siłowego (tzn wysiłk izometryczn o dużej intens) wskazuje na to wzrost enzymów biorących udział w procesach beztlen (kinazy CP, miokinazy, fosforylazy, fosfofruktokinazy) w
trenowanych mięśniach a także zwiększ w nich stęż ATP i CP. Tu następ przerost włókien Fta (nieodporne na zmęcz). Zwiększ tego potencjału może przyczynić się do zwiększ max mocy uzyskiwanej podczas wysiłków krótkotrwał.
Potencjał tlenowy- zwiększa się pod wpływem treningu wytrzymałośc. Podczas niego zwiększa się w mięśniach liczba mitochondr i aktywność wielu enzymów tj: dehydrogenaza mielinowa i bursztynianowa, cytrochom C i oksydaza
cytochromowa. Zwiększ się także w kom mięśniow mioglobina - magazyn tlenu w tl mięśn. Wzrost tego potencjału podczas treningu prowadzi do zwiększ zdoln wykorzystyw procesów tlen jako źródła energii podczas wysiłku. Zwiększ się zdoln
gromadz glikog przez mięśnie oraz zdoln wykorzystyw WKT w procesach energetyczn. Pod wpływ treningu wytrzym zwiększa się gęstość naczyń włosow, trening zwiększa masę i stopień mineralizacji kości obciąż co zwiększa ich odporność
na rozciąg i łamanie. W mechaniźmie tych zmian w kościach odgrywają rolę 2 czynniki: a)mechaniczne obciąż kości podczas wysiłku, b)wiiększ w tych warunkach ukrwienie kości.
Zmiany w ukł krążenia: Zmiany czynnościowe: Rzadkoskurcz - HR zmniejsz się u sportowców ok u/min, jest to przykład wagotonii (bradyardii zatokowej) - jest to hamujący efekt przede wszystkim nerwu błędnego na serce. Mechanizm bradykardii
zatokowej czyli rzadkoskurcz u ludzi w spoczynku u ludzi wytrenowanych. Są 3 przykł bradykardii zatokowej: a)zwolnienie pobudzenia w węźle zatokowym, b)zmniejsz "+" chronotropowego wpływu unerwienia współczulnego na czynność węzła
zatokowego, c)zwiększ "-" chronotrop wpływ unerwienia przywspółczóln serca. Pod wpływem treningu rozwija się dominacja unerwienia przywspółczóln serca. U osób wytrenowanych mniejsze jest wytwarzanie i nagromadzenie kwasu mlekow
podczas skurczów. Im mniejsz jest nagromadz metabolitów w mięśn podczas pracy tym mniejsze jest współczulne pobudz serca. Ta mała częstość HR jest kompensow wypychaniem większej objęt krwi przez serce. Skurcze serca wytrenow są pełniejsze,
dzięki czemu komory opróżniają się z krwi prawie całkow. Efektem tego jest powiększ SV (obj wyrzut). Przyczyną wzrostu SV w spoczynku oraz podczas wysiłk jest zwolnienie czynności serca HR. W zwiększ SV po treningu odgrywa rolę większy
napływ żylny krwi do serca, zwiększ jego rozmiarów końcowo rozkurczowych i nasilony efekt Starlinga. Mniejsze HR to większa SV, czyli częściej się kurczy serce a wypycha mniej krwi.
Zmiany strukturalne: przyczyną jest zwiększ obciąż wstępne lub następcze (objętośc i ciśnieniowe) prowadzące do wzrostu napięcia ściany komory z zwiększ rozciągnięcia włókien mięśn - ma też tu pewne znaczenie bradykardia - zwiększa ona
wypełnienie komór serca podczas pracy (rozkurcz trwa dłużej), wzrasta SV oraz bierze też tu udział stymulacja adrenergiczna. Mięsień serc w związku z tym, że pompuje krew do lewej kom i ona się rozrasta. Trening składający się z długotrw ćwcz
umiarkow zwiększa bardziej prawą str serca(ponieważ jest wzmożony powrót żylnej krwi do serca oraz podwyższony opór płucny), natomiast trening intens lewą. M sercowy jest wielkości pięści a u sportowców może być 3-krotnie większy- j
jest to tzw hipertrofia (przerost) m sercow. Ponieważ jest większa masa serca to trzeba je dotlenić i dlatego tworzy się nowa sieć naczyń krwion (wzrost kapilarów o 40-45%). Zmiany te zmniejsz obciąż serca (MVO2- czyli pochłanianie tlenu przez
m sercowy) podczas wysiłk submax i zwiększ sprawność serca jako pompy podczas max wysiłk (zwiększ wydoln fiz przez trening).
Po tren (submax.) HR jest mniejsze a ciśnienie tętnicze bądź niższe lub takie same jak przed treningiem —co wskazuje na mniejsze zapotrzebowanie serca na tlen. Do tego mniejszego zapotrzebowania przyczynia się mniejsza kurczliwosc mm . sercowego
podczas wysiłków submax. -odpowiada to redukcji MVO: i mniejszemu wieńcowemu przepływowi krwi. Większa jest rezerwa" kurczliwości mm. sercowego i wieńcowego przepływu krwi -zwiększa to możliwość wzrostu pracy
serca przy dalszym zwiększaniu obciążenia. Wzrost max. obj. min. decyduje wraz ze zmianami w mm. szkieletowych o zwiększeniu V"0;=x przez organizm.W spoczynku: HRjest obniżone, SV u wytrenowanych jest mniejsza niż u nie
wtrenowanych Wysilki submax.: przyspieszenie HR po treningu jest mniejsze niż przed treningiem, SV po treningu jest większe niż przed rozpoczęciem. AVd większe po treningu niż przed (ale wtedy gdy Q jest mniejsza)
Wysiłki max.: trening nie wpływa na HR=nx. SV tu osiąga większe wartości podczas treningu u wytrenowanych, Q większe wartości podczas treningu niż u nie wytrenowanych, ciśnienie tętnicze podczas wysiłku jest wvzsze u wytrenowanych. AVd -
z%vieksza się, ru obwodowy opór naczyniowy jest mniejszy.
Zmiany treningowe w układach regulacyjnychPodczas pracy powstaje duża ilość ciepła, która musi ulec eliminacji aby nie przegrzać ciała, a skutkiem tego może być obniżenie wydolności. Usuwanie ciepła angażuje mechanizmy termoregulacyjne
a głównie najwydajniejszy. czyli p...
Aguuul6