Apokaliptyczny baranku polska pastorałka kościelna Apokaliptyczny baranku, Leżący w pieluszkach na sianku, O śliczny Jezuleńku, wdzięczny luby puzieńku, Boski ablegacie, czem nie w majestacie, Czemu nie w mistycznej apokaliptycznej Stawiasz się nam szacie. Apokaliptyczny splendory, Też to są te ciężkie tygory? Ten majestat, ten tron twój? nie ten, nie ten Boże mój: Twój tron pełen chwały, z gwiazd nie z twardej skały, Jest na firmamencie, nie na pawimencie, Nie ten żłób zbutwiały. Liczne, śliczne Świętych orszaki Gdzie są? bo Twój majestat taki: Wół ten ni to mistyczny, ni apokaliptyczny, Sam Ci asystuje, z osłem paraduje, Innych tu potrzeba asystentów z nieba, O Baranku śliczny! Wstępuje dziś Bóg w znak Baranka, Więc go kontentuje garść sianka: I w szopie zamieszkuje, Pastuszków przywołuje. Stał się uniżonym, byś był wywyższonym, Stał się kreaturą, zważ ludzka naturo Ten afekt kochanka. Złote runo Bóstwa swojego, Przykrył szatą ciała ludzkiego: Na śmierć się ofiarował, by Swą śmiercią skasował Wyrok ogłoszony i już potwierdzony, Do księgi mistycznej, apokaliptycznej, Wiecznie zaciągniony. Baranek tę księgę otworzył, Niebo, ziemię, piekło zatrwożył: Zgrzytnęło piekło na to, co Mu dasz świecie za to? Korony składają, na twarz upadają Nieba koronaci; a indygenaci W szopie mu oddają. Na tryumf, na hołdy potrzeba Powziąść mody od Świętych z nieba: Więc wszyscy upadajmy, zamiast koron składajmy Serca śluby; Boże przyjmij, co kto może, Przyjmij od nas wielu ten hołd, Zbawicielu, Daj, niech Cię kochamy.
Harnasiowe1